1. http://36dimotiko.blogspot.com
«Αισθανόμαστε καλά στην Ελλάδα»!
Το δήλωσε προχτές ο κύριος Θεόδωρος Βενιάμης. Πρόκειται για τον πρόεδρο της
Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών.
Αξιοσημείωτο:
Σε μια Ελλάδα όπου οι 9 στους 10 Ελληνες αισθάνονται «χάλια», υπάρχει και μια
(ολιγάριθμη) μερίδα ανθρώπων που «αισθάνονται καλά». Είναι οι εφοπλιστές...
Τα λόγια του κ. Βενιάμη είναι απολύτως ειλικρινή.
Πώς θα μπορούσαν να μην «αισθάνονται καλά» οι εφοπλιστές σε μια Ελλάδα, που
(και πριν και μετά ΔΝΤ) η στάση της έναντι της ανωτέρω... αναξιοπαθούσας τάξης
συνοψίζεται στην ακόλουθη θέση:
«Από την πλευρά μου δηλώνω ότι θέλω να στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις την
περαιτέρω άνθηση της ελληνικής ναυτιλίας (...) Είναι μέγα λάθος να σας
δημιουργούμε αίσθημα ενοχής λέγοντάς σας ότι αν δεν επενδύσετε, δεν είστε
πατριώτες. Αυτό κανείς δε σας το αμφισβητεί».
Η δήλωση αυτή έγινε πριν πέντε χρόνια (και συγκεκριμένα στις 26/6/2005) στο
κλειστό κλαμπ της λέσχης των εφοπλιστών, στον Πειραιά.
Ποιος είναι, όμως, ο μέγας τούτος υμνητής του «πατριωτισμού» των εφοπλιστών,
οι οποίοι από τα 5.000 πλοία που διαθέτουν μόνο τα 800 τα έχουν υπό ελληνική
σημαία;
Ποιος είναι τούτος που δεσμευόταν ενώπιον των εφοπλιστών ότι θα έκανε τα
πάντα για να τους στηρίξει (επειδή, εκτός των άλλων, θαυμάζει τον
...«πατριωτισμό» τους),
παρά το γεγονός ότι (σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Γιάννη Μηλιού) οι
εφοπλιστές, μετά τις δεκάδες φοροαπαλλαγές που έχουν θεσπιστεί προς όφελός
τους, «προσφέρουν» στα δημόσια οικονομικά αυτής της χώρας ένα ποσό το
οποίο υπολείπεται ακόμα και του ποσού που πληρώνουν οι αλλοδαποί (!) για
τα παράβολα παραμονής τους στη χώρα!
Ποιος είναι τούτος ο «αισθηματίας» που έπιασε το σφυγμό του («πατριώτη»)
Έλληνα εφοπλιστή και που ξορκίζει κάθε σκιά η οποία θα μπορούσε να
δημιουργήσει «αίσθημα ενοχής» στους («πατριώτες») εφοπλιστές;
Πολύ ορθά καταλάβατε: Η δήλωση είναι του κ. Γιώργου Παπανδρέου.
Αυτού του «τιτανομεγιστοτεράστιου»... «αντιεξουσιαστή της εξουσίας»!
Πρόκειται για τον ίδιο που μόλις προχτές (στις 8/6/2010), μιλώντας στη ναυτιλιακή
έκθεση «Ποσειδώνια», αφού διαβεβαίωσε ότι προωθεί την άρση του καμποτάζ,
πρόσθεσε:
«Η κυβέρνηση στηρίζει το ναυτιλιακό κλάδο με κάθε τρόπο»!
Παρεμπιπτόντως: Η παραπάνω δήλωση για τη «με κάθε τρόπο» στήριξη των
εφοπλιστών από την κυβέρνηση, η οποία, όπως είδαμε, έτυχε ενθουσιώδους
υποδοχής από τον πρόεδρο των εφοπλιστών (σ.σ.: «Αισθανόμαστε καλά στην
Ελλάδα»...)
έγινε την ίδια μέρα κατά την οποία ο κύριος πρωθυπουργός επανέλαβε: Τα μέτρα,
όπως είπε, που έχει πάρει κατά των μισθωτών, των συνταξιούχων (και ουχί κατά
των εφοπλιστών), τον «πονάνε»...

2. Να μην έχουν τόπο να σταθούν!
Οι αγύρτες!
Δεν πρέπει να έχουν τόπο να σταθούν. Κανένας τους!
Και η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι της αστικής τάξης.
Κανένας από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. που
εγκρίνουν το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά εκτρώματα.
Κανένας από όσους (εδώ και οι λερωμένοι του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί της
ΓΣΕΕ) αφού έκαναν ό,τι περνούσε απ' το χέρι τους για να παροπλιστεί η
εργατική τάξη, εμφανίζονται σήμερα δήθεν να κλαίνε για το «ο γέγονε».
Τίποτα δεν είναι τετελεσμένο!
Μπορούμε να τους διαψεύσουμε. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι αυτό το
σάπιο σύστημα είναι που θα ηττηθεί.
Είναι θέμα τιμής, είναι θέμα που αφορά τα παιδιά που μεγαλώνουμε. Είναι
θέμα που αφορά καθέναν που με τον ιδρώτα του παράγει πλούτο και αρχίζει
να κατανοεί ότι οι δήμιοι δεν μπορούν να είναι και τιμητές.
Δεν είναι αστεία αυτά που με μορφή χιονοστιβάδας έρχονται το ένα μετά το
άλλο, δεν είναι «κάτι» κοντά σ' όσα έχουν ήδη προηγηθεί.
Πρόκειται για ανατροπές τεραστίου μεγέθους.
Τίποτα λιγότερο από γενικό ξεσηκωμό δεν αρμόζει.
Οι μέρες προσφέρονται για παρατήρηση - ανάλυση της αστικής
προπαγάνδας που δίνει ρέστα υποκρισίας, αλλά αυτό πια δε φτάνει. Είναι
τώρα ο καιρός για δράση.
Καμιά υποκρισία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή:
Αυτοί που μειώνουν τους μισθούς και τινάζουν τις τιμές των προϊόντων στα
ύψη, γράφουν στα έντυπά τους πως δεν καταλαβαίνουν γιατί υπάρχει ακρίβεια
(λες - για παράδειγμα - και δεν είναι δικά τους όλα τα διόδια).
Αυτοί που προώθησαν τις - τρομακτικής έκτασης - εργασιακές και
ασφαλιστικές ανατροπές, εμφανίζονται να μας καλούν να δούμε την ...ακρίβεια
σαν πρόβλημα.
Αυτοί που επέβαλαν τις ελεύθερες απολύσεις, μιλάνε για «δίχτυ προστασίας»
των απολυμένων.
Αυτοί που πρόβαλαν σαν στοιχείο προόδου την «ανταγωνιστικότητα», κλαίνε
δήθεν για τις ανατροπές (μόνο μια υποδόρια χαρά διαβάζουμε στα κείμενά
τους).
Είναι οι ίδιοι που τώρα, ενώ είναι γνωστό από καιρό, διαπιστώνουν πως η
ελληνική περίπτωση είναι μοντέλο για όλη την ΕΕ.
Είναι όλοι αυτοί οι κροκόδειλοι που κλαίνε για την κατεδάφιση, ενώ είναι οι
χειριστές της μηχανής που κατεδαφίζει.
Ολοι αυτοί, που τόσον καιρό σπρώχνουν τα πράγματα σ' αυτό που χτες
εκφράστηκε και σαν κυβερνητική απόφαση.

3. Η αστική τάξη δεν έχει κανένα πρόβλημα να «κάψει» μερικούς πολιτικούς της
όταν έχουν ήδη κάνει τη δουλειά. Μ' αυτήν την έννοια, καμιά λύπηση για τον
Λοβέρδο που εμφανίστηκε χτες βαλλόμενος.
Αλλά και καμιά ανοχή στους «Τρεμο - Πρετεντέρηδες», που εμφανίστηκαν
χτες ξάφνου να ανακαλύπτουν το εργατικό δίκιο, ενάντια στο οποίο τόσον
καιρό ξιφουλκούν χαρακτηρίζοντάς το ως και αντικοινωνικό.
Τους πρόδιδε - χτες που βγήκαν για την καθιερωμένη παράσταση στα
κανάλια - το τρεμάμενο χείλος, τους πρόδιδε ο ίδιος ο λόγος - σκέψη τους.
Εμφανίστηκαν από τη μια καταγγέλλοντας κι αμέσως μετά ξεκαθάρισαν ότι δεν
έχουν καμιά αντίρρηση, αρκεί όλα αυτά να περάσουν από τη Βουλή, όπου είναι
δεδομένοι οι συσχετισμοί υπέρ της αστικής τάξης. Έτσι, που ο υπουργός που
του κάνανε πάσα, ο Λοβέρδος, να δηλώσει - κι αυτός δήθεν αγανακτισμένος -
ότι μα και βεβαίως έχουν ήδη εγκριθεί από τη Βουλή. Οπότε; Ούτε γάτα, ούτε
ζημιά, «πάμε γι' άλλο θέμα».
Τι λέτε, που θα πάμε γι' άλλο θέμα...
Πασχίζετε να συγκρατήσετε τη λαϊκή οργή να μη γίνει χιονοστιβάδα.
Αυτό που φοβάστε, αυτό θα γίνει. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.
Όλοι αυτοί δε χρειάζεται να φύγουν νύχτα. Μέρα μεσημέρι πρέπει να 'ναι.
Πρέπει να φύγουν από ένα κίνημα που δε θα ζητάει απλά να φύγουν, αλλά
και θα 'χει καθαρό με τι θα αντικαταστήσει τη σαπίλα.
Θα 'χει καθαρό ότι κάθε περιθώριο που αφήνεις στη διαχείριση, είναι βήμα για
το νεκροταφείο.
Τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως τα σχολίασε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ
του ΚΚΕ:
Τα μέτρα αυτά συνιστούν κλιμάκωση του πολέμου σε βάρος της εργατικής
τάξης και ειδικά των νέων εργαζομένων. Εργάτες, εργάτριες έχετε χρέος να
ξεσηκωθείτε. Αυτή η επίθεση δεν πρέπει να περάσει.
Άσχετο: Πώς διαμορφώνεται η συνείδηση; Το χτεσινό ΒΗΜΑ μάς έδωσε ένα
παράδειγμα: Στην πρώτη σελίδα, το σχόλιο εγκαλεί την κυβέρνηση γιατί δεν
επεμβαίνει ενάντια στους ναυτεργάτες. Στις μέσα σελίδες, στα ψιλά, το
ρεπορτάζ αναφέρει πως η κυβέρνηση φέρεται να αποδέχεται το γεγονός ότι τα
πλοία στην Κόρινθο, δεν είναι απλά οχηματαγωγά, όπως λέει η πλοιοκτήτρια,
αλλά επιβατικά οχηματαγωγά, άρα πρέπει να 'χουν μεγαλύτερη σύνθεση
πληρώματος. Αυτό που μένει σαν εντύπωση - αλήθεια είναι το σχόλιο στην
πρώτη σελίδα. Ότι οι ναυτεργάτες έχουν από την πρώτη στιγμή δίκιο είναι
γνωστό. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πια είναι πως διάφοροι
επιδιώκουν το χτύπημα του εργατικού κινήματος, πότε με τους τουρίστες που
δήθεν δεν έρχονται εξαιτίας των απεργιών, πότε με τα δύο πλοία στην
Κόρινθο, την ώρα που οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να καταγράψουν τα στοιχεία
που βεβαιώνουν το μέγεθος της εγκληματικότητας του εφοπλιστικού
κεφαλαίου, που δε διστάζει να βγάλει στο πέλαγος πλοία που αργά ή γρήγορα
για το καπιταλιστικό κέρδος θα πάρουν κόσμο και κοσμάκη στο βυθό.

4. Διά ταύτα: οργάνωσε την ανατροπή
Πανικός και χαμός στους τίτλους, γιατί, λέει, η «Moody's» υποβάθμισε τη χώρα.
Διαβάζεις, μετά, το κείμενο των σχετικών δηλώσεων και διαπιστώνεις ότι αυτό που λέει
η «Moody's» είναι πως η κυβέρνηση πάει καλά, αφού με το «πακέτο στήριξης» μπόρεσε
να βάλει μπροστά μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις κι ότι αυτά ακριβώς τα μέτρα αν
πράγματι εφαρμοστούν ικανοποιούν τις αγορές. Σ' αυτή την κατεύθυνση πιέζει η
«υποβάθμιση».
Οι εκτιμήσεις των «Moody's» είναι παρότρυνση για συνέπεια στην εφαρμογή ακόμα πιο
σκληρών μέτρων. Απόδειξη, η ίδια η συμπεριφορά των «αγορών» που δεν το
αντιμετώπισαν σαν υποβάθμιση.
Μένουν οι ντόπιοι, που με κάτι τέτοια τρικ «πανικού και χαμού», στέλνουν μήνυμα
στους ανθρώπους της δουλειάς: «μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς».
Το λέει πολύ απλά ο Σωμερίτης.
Απλά, το λένε και οι άλλοι στο ίδιο συγκρότημα: Όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι θέμα
χρόνου η κυβέρνηση να βρεθεί αντιμέτωπη με ακόμη πιο μαζικές ταξικές αντιδράσεις, και
ποιος ξέρει κάτω από το παραπέρα βάθεμα της κρίσης, ακόμη και με αμφισβήτηση της
αστικής πολιτικής, ακόμη και με αδυναμία χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων.
Είχαν και έχουν λόγο να τρέμουν τη λαϊκή οργή.
Γι' αυτό και έχουν αρχίσει τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από διάφορες πλευρές που
έχουν συμμετάσχει στη διαμόρφωση συνείδησης ενόχου στην εργατική τάξη. Ολοι αυτοί
που χρόνια και χρόνια παπαγάλιζαν ότι «ζούμε με περισσότερα απ' όσα παράγουμε».
Σ' ανύποπτες εποχές μπορούσες να δεχτείς διάφορα τέτοια κείμενα συμπάθειας.
Σήμερα όχι.
Είναι εύκολο για έναν δημοσιογράφο, να «αγανακτεί», μιμούμενος τη λαϊκή αγανάκτηση.
Το κρίσιμο είναι το «διά ταύτα». Τι προτείνεις, σε τι μπαίνεις μπροστά για να αλλάξουν τα
πράγματα. Κι απ' τα γεμάτα κλάμα άρθρα στον αστικό Τύπο λείπει πάντα το διά ταύτα
όταν είναι γνωστές όλες οι απαντήσεις. Αρνούνται να ομολογήσουν ότι η βασική αντίθεση
είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Αρνούνται να ομολογήσουν ότι η λύση
αυτής και μόνο αυτής της αντίθεσης είναι ικανή να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να
παράγουν δηλαδή οι εργάτες του κόσμου τα καλά και να απολαμβάνουν επίσης όλον τον
πλούτο που παράγουν.
Μπροστά σε μια νέα απόπειρα παραπλάνησης (καθώς η αστική τάξη ετοιμάζει τις
πολιτικές εναλλακτικές της) είναι κρίσιμο θέμα εργάτες που ψηφίζουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ να
αρχίσουν να κοιτάνε όχι ποιος τους χαϊδεύει κατά καιρούς την πλάτη, αλλά ποιος τους
καλεί να βάλουν πλάτη για να ξεπετάξουν το ζυγό που βαραίνει όλο και πιο πολύ στο
σβέρκο. Που τους καλεί να πετάξουν το ζυγό, αυτούς που τους τον φοράνε, και όποιους
τους χαϊδεύουν την ώρα που τους σκάβουν το λάκκο.
Αυτό όμως και το αναγκαίο. Σ' αυτό καλεί το ΚΚΕ.
Άσχετο: Οι άνθρωποι της δουλειάς την αλληλεγγύη δεν την μαθαίνουν στα καφενεία,
αλλά την ώρα της κρίσης, την ώρα που το αφεντικό χτυπάει τον διπλανό. Και την
μαθαίνουν εκεί γιατί εκεί και μόνο εκεί στο πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης είναι καθαρό
ποια είναι η αντιπαράθεση. Κάθε άλλη «αλληλεγγύη» είναι χριστιανικού τύπου πρόταγμα
«να τα βγάλουν πέρα μεταξύ τους οι από κάτω» για να αφήσουν ανενόχλητο το αφεντικό
τους.
Με λίγα λόγια, «δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», όχι γιατί είμαστε μάγκες
ως αλληλέγγυο έθνος, αλλά γιατί η εργατική τάξη αργά αλλά σταθερά αποκτά τη
συνείδηση που της επιτρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς ανατρέπεται.
Εδώ ο ρόλος του ΚΚΕ. Αυτόν τον ρόλο διάφοροι κακόμοιροι της «ριζοσπαστικο-
δημοκρατικής ανανέωσης» τον αντιπαλεύουν.

5. Σφαγή του λαού!
Το Προεδρικό Διάταγμα για τα εργασιακά καταργεί
συλλογικές συμβάσεις, δίνει πάμφθηνη εργατική δύναμη
μέσω μαθητείας, με μισθούς 600 ευρώ μεικτά, μειώνει
αποζημιώσεις για απολύσεις. Το Ασφαλιστικό αυξάνει τα
ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ανεβάζει σε 40 τα χρόνια
δουλειάς με 300 ένσημα το χρόνο, για πλήρη σύνταξη, όταν
ο μέσος όρος ενσήμων στο ΙΚΑ είναι σήμερα 220, που
σημαίνει ανέβασμα στα 54,5 χρόνια δουλειάς, καταργεί τις
συντάξεις μετατρέποντάς τες και με το συντελεστή
αναπλήρωσης σε προνοιακά επιδόματα. Αυτά σύμφωνα με
το μνημόνιο που συνυπέγραψαν κυβέρνηση-τρόικα. Ο
πρωθυπουργός απαιτεί «ευρύτερη ομοψυχία και συναίνεση
να γίνουν αυτές οι μεγάλες αλλαγές, να κάνουμε την κρίση
μια ευκαιρία». Ευκαιρία για το κεφάλαιο. Αυτές οι ανατροπές
φτηναίνουν τον εργάτη, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα.
Καλεί το λαό να συναινέσει στη σφαγή του. Ομολογεί κυνικά
ότι οι δεσμεύσεις του μνημονίου είναι μέτρα για τα οποία το
ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε και προεκλογικά. Αυτό, δηλαδή, που
πάντα έλεγε το ΚΚΕ καλώντας σε πολιτική καταδίκη ΠΑΣΟΚ-
ΝΔ. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν απορρίπτει τα μέτρα ως
αντεργατικά, αλλά γιατί «όπου εφαρμόστηκαν, δεν αύξησαν
την ανταγωνιστικότητα». Με τους καπιταλιστές και η ΓΣΕΕ.
Οι «Πρετεντέρηδες», εξανέστησαν τάχα, όχι από φιλεργατική
διάθεση, αλλά από το φόβο του λαϊκού ξεσηκωμού και τους
κινδύνους για την αστική πολιτική. Ο λαός να απαιτήσει να
πληρώσουν κρίση και χρέη τα μονοπώλια, να τσακίσει
πολιτικά τα αστικά κόμματα, να οργανώσει τη δική του
συμμαχία και πάλη, για το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί
τις δικές του ανάγκες, να ενισχύσει το ΚΚΕ.

6. Τάξεις παλεύουν
Τα κείμενα στον αστικό Τύπο πρέπει να τα βλέπεις σαν τις ψηφίδες ενός μωσαϊκού.
Να μην ξεγελιέσαι ποτέ από αυτήν ή την άλλη λάμπουσα πέτρα, να βλέπεις όλη την
εικόνα.
Για να μπορείς να καταλάβεις πως όταν ένα έντυπο της αστικής τάξης δήθεν κλαίει
γιατί όλες οι γυναίκες θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 65, εστιάζει την προσοχή μόνο σ'
ένα δέντρο, αυτό που έτσι κι αλλιώς το βλέπουν όλοι, για να κρύψει το δάσος, το
περιεχόμενό του δηλαδή που είναι ένα μεγάλο πλέγμα αντεργατικών ρυθμίσεων με
τελικό αποτέλεσμα την όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, τα όλο και περισσότερα
κέρδη για το κεφάλαιο.
Καταλαβαίνουν ότι κάθε ξεχωριστό αντεργατικό μέτρο εξεγείρει αυτήν ή την άλλη
ομάδα εργατών που το νιώθει στο πετσί της. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι
όλοι μαζί οι εργάτες να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστά αντεργατικά μέτρα,
αλλά μια πολιτική που υπηρετεί μια οικονομία. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι
τη συνείδηση ότι αυτήν την πολιτική, την συνολικά αντεργατική, δεν την αντιμετωπίζει
κανείς παλεύοντας για το ξεχωριστό δίκιο του, αλλά αντιπαλεύοντας την ίδια την αιτία
που γεννά την εκμετάλλευση.
Οι συνεχείς αναφορές στα αστικά έντυπα σ' αυτήν ή την άλλη πλευρά της
αντεργατικής πολιτικής, χωρίς να συνδέεται αυτή με την αιτία της, βοηθάνε -
διατηρούν την πολυδιάσπαση των εργατών. Ετσι που όσο ο καθένας παλεύει για το
επιμέρους του, να έρχεται πιο κοντά η ώρα που η αστική τάξη θα μπορεί να
πανηγυρίζει ότι «τα δύσκολα περάσανε».
Οι άνθρωποι της δουλειάς πρέπει να κλείσουν αυτιά και μάτια σ' ό,τι αφορά στο
αστικό πολιτικό σύστημα. Να βάλουν πλώρη για το δικό τους δρόμο. Ενάντια στα
μονοπώλια, ενάντια στους πολιτικούς της αστικής τάξης και την πολιτική τους, για
ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα στηρίζεται σ' ένα κοινό σχέδιο για μια οικονομία χωρίς
καπιταλιστές και μια εξουσία από και για το λαό.
Αυτός είναι και ο φόβος των αστών. Ότι ένας λαός που θέλει να είναι νοικοκύρης
στον τόπο του, θα γυρίσει την πλάτη σε κάθε αγωνία των αστών και θα τραβήξει
μπροστά. Αυτόν τον ξενοδόχο φοβούνται.
Όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπούν για να επιβεβαιωθεί αυτός ο φόβος.
Γιατί είναι σε διαρκή σύγκρουση αυτοί οι δύο κόσμοι. Γιατί είναι μία η πολιτική που
εφαρμόζεται από αυτόν ή τον άλλο εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γιατί
όσο κι αν θέλουν δεν μπορούν να κρύψουν τι συμβαίνει στα σαλόνια που γλεντούν
αυτοί και τι στα αλώνια όπου θερίζεται από μια ενιαία και αδιαίρετη πολιτική η
εργατική τάξη.
Άσχετα: Να 'σαι ο γονιός του παιδιού που θα μείνει ανάπηρο, επειδή έλειπαν, λέει, τα
υλικά στο νοσοκομείο και να διαβάζεις παράλληλα την εντολή για νέες περικοπές στις
γάζες. Ούτε ψύλλος στον κόρφο αυτωνών που σου χαλάσαν το παιδί. Όχι οι γιατροί,
αλλά εκείνοι που δήθεν κυνηγάνε τη σπατάλη στα νοσοκομεία για να κόψουν κι άλλο
την κρατική χρηματοδότηση, για να παραδώσουν στο μεγάλο κεφάλαιο ό,τι έχει
απομείνει.
Ο Πάγκαλος χτες το βράδυ τόνισε το γεγονός ότι οι τραπεζίτες χειροκρότησαν όρθιοι
τον Παπανδρέου. Για καλό το είπε. Εμείς κρατάμε την εκτίμηση που τρέφουν οι
τραπεζίτες στον Παπανδρέου και την σημειώνουμε προς χρήση από αυτούς που
παθαίνουν κάθε μέρα από τους τραπεζίτες και την κυβέρνησή τους. Άλλοι κόσμοι.