Presentación empregada nos obradoiros do Fórum Metropolitano e Centro Ágora.

1. Apichatpong
Weerasethakul
N: Bangkok (Tailandia),
16 de xullo de 1970

3. Naceu en Bangkok, Tailandia, no seo
dunha familia de orixe chinesa (o 14% da
poboación de Tailandia ten devanceiros
chineses). Os seus pais eran médicos e
traballaban nun hospital en Khon Kaen.
Apichatpong estudou arquitectura na
Universidade de Khon Kaen. Despois diso
marchou a Chicago para estudar no
School of the Art Institute (SAIC) de
Chicago, un dos centros de formación en
arte e deseño máis prestixiosos dos
Estados Unidos (por alí pasaron, entre
outros, Georgia O'Keefe e Jeff Koons).
Graduouse en cinema en 1997.

4. ดอกฟ้ าในมือมาร / Dokfa nai meuman,
literalmente “Dokfa nas mans do Demo”,
é a súa primeira longametraxe, que
internacionalmente levou por título
Mysterious Object at Noon. Partindo do
xogo surrealista do “cadáver exquisito” o
cineasta percorre o país entrevistando
xente que, unhas con outras, van
engadindo detalles e alterando un relato
colectivo. O filme estreouse no Festival
de Rotterdam do 2000 e circulou logo
por outros festivais coma Jeonju ou
Vancouver.

5. Apichatpong fundou en 1999 a produtora Kick the Machine Films, dende a cal desenvolveu
os seus propios proxectos cinematográficos e artísticos e tamén doutros cineastas.
Ademais da súa obra fílmica “convencional”, Apichatpong é autor de múltiples
vídeoinstalacións exhibidas en galerías e centros de arte en todo o mundo. Se hai un artista
que difumina a fronteira (arbitraria e confusa) entre as creacións fílmicas orientadas ás salas
e aos museos, ese é Apichatpong.

6. สุดเสน่หา [Sud sa ehā] /̄ ̄ ǹ ̄ Blissfully yours
estreouse en 2002 no Festival de Cannes
na sección Un Certain Regard, onde
obtivo o premio principal.
Algúns dos elementos esenciais do
cinema de Apichatpong xa están aquí
presentes: a fisicidade dos corpos, a
poderosa presenza da natureza que atrae
e inquieta á vez, a sensualidade das
imaxes, o coidado da construción
sonora...

7. Despois de Blissfully yours codirixiu con Michael
Shaowanasai The adventure of Iron Pussy,
aventuras dun axente secreto travestido que fan
homenaxe / parodia dos filmes musicais e de
acción tailandeses dos 70, aos que imita cun
aspecto visual decididamente “retro”.

8. “Todos nós somos, por natureza, bestas salvaxes. O
noso deber coma seres humanos é converternos en
amestradores que manteñen os seus animais baixo
control e mesmo lles aprenden a realizar tarefas alleas
á súa bestialidade”. (Ton Nakajima)
Probabelmente o seu filme máis
misterioso sexa สัตว์ประหลาด [Sud
pralad, literalmente “Monstro”], que
se exhibiu internacionalmente co
título Tropical Malady. Formou parte
da competición internacional do
Festival de Cannes en 2004 e obtivo
o Premio do Xurado.
Tan enigmática e escura -tamén en
sentido literal- coma fascinante,
Tropical Malady chegou a ter estrea
comercial en España (fixo en salas
2056 espectadores).

9. “Lo desconocido no provoca miedo, lo
instintivo no se ve como una amenaza, lo
que brota de las sombras no causa
inquietud; al contrario, todo ello pasa a
formar parte de un éxtasis emocional
inédito en la historia del cine.
(...) Lo que diferencia a Weerasethakul del
resto de grandes autores de la actualidad
es que él aborda constantemente los
temas capitales (el amor, la enfermedad,
la muerte) alejándose del trauma, la
gravedad y el sentimiento trágico.
(...) El cine de Weerasethakul es un cine
que divisa espectros en el horizonte y,
presa de un cálido arrebato, acude a su
encuentro”.
Javier H. Estrada, Caimán Cuadernos de
Cine, outubro de 2015.

10. แสงศตวรรษ [Sæng ataw at,̄ ṣ̄ ǎ
literalmente “Luz do século”] /
Syndromes and a century é unha
longametraxe vinculada a un festival
comisionado por Peter Sellars para
celebrar o 250 aniversario de Mozart,
New Crowned Hope, do que saíron
varias alfaias cinematográficas:
Daratt de Mahamat-Saleh Haroun,
Opera Jawa de Garin Nugroho,
Hamaca paraguaya de Paz Encina e I
don't want to sleep alone de Tsai
Ming-Liang...
Syndromes and a century estreouse
na competición internacional do
Festival de Venecia en 2006.

11. ลุงบุญมีระลึกชาติ [Lung Bunmi Raluek Chat] /
Uncle Boonmee who can recall his past
lives obtivo a Palma de Ouro do Festival
de Cannes en 2010. Unha vez máis
conviven con naturalidade os vivos e os
mortos, os seres humanos e os que non
o son, a realidade e fábula...
Uncle Boonmee recuerda sus vidas
pasadas tivo estrea comercial en España
e acumulou 13001 espectadores.
Despois da Palma de Ouro, Apichatpong
presentou en Cannes en 2012 unha
mediometraxe, Mekong Hotel, na sección
Un Certain Regard.

12. รักที่ขอนแก่น [Rak Ti Khon Kaen,
literalmente “Amor en Khon Kaen”] /
Cemetery of splendour é a última
longametraxe até o momento do
cineasta tailandés. Estreouse en 2015
na sección Un Certain Regard do
Festival de Cannes.

13. Apichatpong Weerasethakul nas bibliotecas da Coruña
Bibliotecas municipais
NADA :(
Biblioteca da Deputación
NADA :(
Biblioteca González Garcés
Tropical Malady
Syndromes and a century
Uncle Boonmee recuerda sus vidas pasadas
Libro: Luces de Siam. Una introducción al
cine tailandés, de Alberto Elena.