Μεταναστεύσεις πληθυσμών

1. ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΎΣΕΙΣ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΗ
ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ:
ΠΛΕΥΡΑ ΕΛΕΝΗ
ΤΜΗΜΑΑ2
ΚΟΥΤΙΔΗΣ Θ.
ΚΑΡΑΙΣΑΡΙΔΟΥ Ε.
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Μ.

2. ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
O homo sapiens είναι από τη φύση του μετανάστης και μιγάδας.
Ανήκει στο μοναδικό ζωντανό είδος που δεν έπαψε από την αρχή
της ύπαρξής του να επιμειγνύεται , όπως δεν έπαψε να
μετακινείται . Οι μετακινήσεις ατόμων, ομάδων, πληθυσμών,
παρατηρούνται σε όλες τις φάσεις της ιστορίας και γεννούν
συγκρούσεις στο βαθμό που αντιπαρατίθενται διαφορετικοί
πολιτισμοί μέσα σ’ ένα πλέγμα πολιτικών συσχετισμών και
εξουσιών που συχνά επιδιώκουν την επιβεβαίωση της κυριαρχίας
τους ή επιβάλλουν την επιμειξία.

3. ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Η μετανάστευση αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο διαφοροποιείται από
κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή κατασκευάζοντας παράλληλα και τις
ιδιαίτερες στάσεις του πληθυσμού απέναντι στους μετανάστες. Στο πλαίσιο των δυτικών
κοινωνιών, η μετανάστευση αντιμετωπίστηκε αρχικά ως μια φυσιολογική μετακίνηση
του πληθυσμού από ένα τμήμα της χώρας ή του κόσμου σε κάποιο άλλο, προκειμένου τα
άτομα να αναζητήσουν καλύτερη τύχη και νέες ευκαιρίες και αντιμετωπίστηκε ως μια
εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης, η οποία αναζητά το νέο, το καινούργιο. Ο 20ος αιώνας
έχει χαρακτηρισθεί ως «ο αιώνας της μετανάστευσης» διότι σημειώθηκαν οι
σημαντικότερες πληθυσμιακές μετακινήσεις και αλλαγές στη σύνθεση του πληθυσμού
(βίαιες ή ειρηνικές).

4. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Ως μετανάστευση ορίζεται η μόνιμη ή προσωρινή μεταβολή του τόπου
εγκατάστασης ενός ατόμου ή ενός κοινωνικού συνόλου . Ως συνεχής ροή
προσώπων από και προς μία περιοχή η μετανάστευση είναι μία από τις τρεις
βασικές δημογραφικές διαδικασίες. Είναι η διαδικασία εκείνη που συνεπάγεται τη
μηχανική (ή τεχνητή) ανανέωση και φθορά ενός πληθυσμού, σε αντίθεση με τις
άλλες δύο διαδικασίες (γεννητικότητα θνησιμότητα), που έχουν σχέση με τη
φυσική ανανέωση και τη φθορά ενός πληθυσμού. Η μετανάστευση, με βάσει το
καθεστώς εισόδου και παραμονής στη χώρα υποδοχής, διακρίνεται σε Νόμιμη και
Παράνομη Μετανάστευση.

5. ΝΟΜΙΜΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Νόμιμοι μετανάστες είναι τα πρόσωπα τα οποία έχουν εισέλθει και
παραμένουν νόμιμα στη χώρα, η παρουσία τους έχει καταγραφεί από τις
αρμόδιες αρχές και είναι εφοδιασμένα με την απαιτούμενη άδεια
παραμονής και εργασίας. Οι μετανάστες ξένης εθνικότητας διακρίνονται σε
δύο βασικές κατηγορίες:
Όσοι προέρχονται από κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι
έχουν δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης.
Οι υπήκοοι τρίτων χωρών, για την είσοδο και παραμονή των οποίων στη
χώρα απαιτείται διαδικασία προέγκρισης.

6. ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Πρόκειται για τους αλλοδαπούς οι οποίοι, είτε εισήλθαν στη χώρα εξαρχής, χωρίς
νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα, οπότε χαρακτηρίζονται «λαθρομετανάστες» είτε
εισήλθαν νόμιμα μεν, υπό κάποια ιδιότητα (τουρισμός, σπουδές, νόμιμη εργασία
κ.λ.π.) αλλά στη συνέχεια παραμένουν παράνομα στη χώρα, ως αντικανονικοί
μετανάστες. Κοινωνιολογικά η λαθρομετανάστευση αποτελεί μια μη νόμιμη μορφή της
λεγόμενης “εξωτερικής” μετανάστευσης δηλαδή της μετακίνησης ατόμων ή ομάδων
από τη χώρα προέλευσης τους προς μια άλλη χώρα-κράτος με εθνολογική οντότητα,
κοινωνική δομή και ίδιο πολιτισμό. Το κύριο αίτιο που προκύπτει το φαινόμενο της
μετανάστευσης και κατ’ επέκταση της λαθρομετανάστευσης υπήρξε, ανέκαθεν, η
αναζήτηση καλύτερων “όρων ζωής” που δημιουργεί μια ισχυρότατη “δυναμική”
μετακίνησης ατόμων ή ομάδων από χώρες χαμηλού βιοτικού επιπέδου σε χώρες
οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προηγμένες.

7. ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ
Αλλοδαπός είναι κάθε φυσικό πρόσωπο που δεν έχει την ιθαγένεια της
χώρας στην οποία διαμένει ή δεν έχει ιθαγένεια. Αυτό που χαρακτηρίζει
τον αλλοδαπό στο εθνικό κράτος είναι η «πολιτικοποίηση» του: ο γηγενής
προσδιορίζεται ως ο προερχόμενος από το κράτος, το οποίο είναι μια
κατεξοχήν πολιτική μορφή, ενώ ο αλλοδαπός προσδιορίζεται ως ο μη-
γηγενής και [αδιαίρετα] μη-πολίτης, καθώς δεν ανήκει στην πολιτική
κοινότητα, την συγκροτημένη σε κράτος. Οι βασικές κατηγορίες
αλλοδαπών, ανάλογα με το νομικό καθεστώς που τις διέπει, είναι οι
μετανάστες και οι πρόσφυγες.

9. HUMAN TRAFFICKING
Ο πληρέστερος ορισμός μέχρι σήμερα έχει δοθεί από το Πρωτόκολλο της Σύμβασης των
Ηνωμένων Εθνών «για την Πρόληψη, Καταστολή και Τιμωρία της Διακίνησης
Προσώπων, ιδιαίτερα γυναικών και παιδιών». Σύμφωνα με αυτόν, πρόκειται για την
παράνομη διακίνηση και εμπορία ανθρώπων, με τη χρήση απειλών ή άλλου
εξαναγκαστικού μέσου, με σκοπό την οικονομική τους εκμετάλλευση. Κατά το άρθρο 3
του ανωτέρω Πρωτοκόλλου, δεν εξαιρείται κανένα άτομο από το πεδίο προστασίας του.
Ποινικοποιεί , δηλαδή, με τον ίδιο τρόπο την εμπορία γυναικών, παιδιών και αντρών,
ενώ δεν περιορίζεται μόνο στη σεξουαλική εκμετάλλευση αυτών, αλλά αναφέρεται και
σε άλλες μορφές, μεταξύ των οποίων η καταναγκαστική εργασία, το εμπόριο οργάνων
και η στρατολόγηση ανηλίκων σε ένοπλες ομάδες.

10. ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ
 Το φαινόμενο της εμπορίας ανθρώπων -trafficking, όπως ονομάζεται διεθνώς-
αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά εγκλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η
διεθνής κοινότητα. Συνεχίζει και σήμερα να δημιουργεί ανησυχίες για τις
ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει λάβει, καθώς και για τη δυσκολία
καταπολέμησής του.
 Η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία και η έλλειψη παιδείας -κυρίως σε
αναπτυσσόμενες χώρες-, σε συνδυασμό με τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας,
της αστυνομίας και της διοίκησης αποτελούν τους σημαντικότερους λόγους
εμφάνισης του φαινομένου. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι οι πρόσφυγες και οι
μετανάστες αποτελούν εύκολους στόχους, καθώς δίνουν την ευκαιρία στις
εγκληματικές οργανώσεις να δρουν ευχερέστερα.

11. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας που παρουσιάζει το ΑΠΕ-ΜΠΕ,
τάσεις μείωσης εμφανίζονται στις υποθέσεις εμπορίας από το 2013 έως τον Σεπτέμβρη
του 2016. Συγκεκριμένα, το 2013 αντιμετώπισε 37 υποθέσεις εμπορίας ανθρώπων, το
2014, 36 υποθέσεις, το 2015, 32 υποθέσεις, ενώ το 2016, μόλις 18 υποθέσεις εμπορίας
ανθρώπων. Η πλειονότητα των υποθέσεων αφορούσε την σεξουαλική εκμετάλλευση,
ενώ ακολουθούσαν η εργασιακή εκμετάλλευση και η επαιτεία. Παρά τη μείωση των
υποθέσεων, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι τα στοιχεία αυτά δεν ανταποκρίνονται
πλήρως στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, δεν αναγνωρίζονται όλα τα πραγματικά
θύματα. Αυτό συμβαίνει γιατί η επίσημη αναγνώρισή τους, πολλές φορές, προϋποθέτει
μια τεχνοκρατική διαδικασία συγκέντρωσης, επεξεργασίας και αξιολόγησης των
σχετικών στοιχείων από τις αρμόδιες αρχές. Είναι πιθανόν ένα θύμα να μην έχει
αναγνωριστεί επίσημα, γιατί δεν έχει επικοινωνήσει ή δεν έχει αναφέρει το περιστατικό
στις αρμόδιες αρχές.

12. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Στην ελληνική νομοθεσία, η εμπορία ανθρώπων αναφέρεται στο άρθρο 323Α του
Ποινικού Κώδικα. Η νομοθεσία παρέμενε ελλιπής μέχρι το 2002, οπότε και ψηφίστηκε ο
νόμος 3064/2002, που απαγορεύει τη διακίνηση με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση
και την αναγκαστική εργασία. Οι ποινές που επιβάλλει είναι αντίστοιχες με εκείνες που
προβλέπονται για άλλα κακουργήματα. Συγκεκριμένα, επιβάλλεται ποινή κάθειρξης
μέχρι 10 έτη, και χρηματική ποινή από 10.000 έως 50.000 ευρώ. Βασική καινοτομία
αποτελεί ο Νόμος 3386/2005 «Είσοδος , διαμονή και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων
χωρών στην Ελληνική Επικράτεια», με τον οποίο προβλέπεται η χορήγηση άδειας
διαμονής σε θύματα εμπορίας ανθρώπων ή παράνομης διακίνησης μεταναστών, και
χορηγείται τρίμηνη προθεσμία περίσκεψης. Τέλος, ο Νόμος 3625 που θεσπίστηκε το
2007 διευκολύνει τις ποινικές διαδικασίες αναφορικά με τη διακίνηση των ανήλικων
θυμάτων .

14. ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Οι προσφυγικές ροές, κυρίως σε χώρες του ανεπτυγμένου κέντρου της ηπείρου,
είχαν το αντίστοιχό τους στις εποχές των μεγάλων λιμών ή των μετακινήσεων
πληθυσμών στον Ύστερο Μεσαίωνα, ή σε σχέση με τους θρησκευτικούς
πολέμους, τον 16ο αιώνα στη Γαλλία και την Ισπανία και τον Τριακονταετή Πόλεμο
στο πρώτο μισό του 17ου, τουλάχιστον από την άποψη πληθυσμιακών μεγεθών.
Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου η Ευρώπη υπέστη το πρώτο τεράστιο σοκ
μετανάστευσης και προσφυγιάς του σύγχρονου κόσμου. Τον Αύγουστο του 1914 η
ρωσική κατοχή στην Ανατολική Πρωσία ανάγκασε 1.000.000 Γερμανούς να φύγουν
από τις εστίες τους. Μετά από λίγο η Κατοχή από τις Κεντρικές Δυνάμεις του
Βελγίου, της Βόρειας Γαλλίας, της Πολωνίας και της Λιθουανίας προκάλεσε μια
αντίστοιχη μετακίνηση πληθυσμών στα εδάφη αυτά.

15. ΝΈΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ 2ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Υπολογίζεται ότι από τα 1934, όταν οι Ναζί επέβαλαν πρόγραμμα φυλετικής εθνοκάθαρσης στην
Ευρώπη, μέχρι και τα 1949 (κατά κύριο λόγο) μετακινήθηκαν πάνω από 30.000.000 άνθρωποι στον
ευρωπαϊκό χώρο, η συντριπτική πλειονότητα τους υπό καθεστώς βίαιης εκδίωξης, με όλα τα
καταναγκαστικά, βάναυσα και απεχθή χαρακτηριστικά που έχει κάθε προσφυγιά. Μεταξύ των
συμμάχων του Άξονα αναπτύχθηκαν τα φαινόμενα αυτά, όταν ο Μουσολίνι, για παράδειγμα,
συμφώνησε τη μεταφορά 1.500.000 Ιταλών εργατών στα γερμανικά εργοστάσια. Η Ελλάδα είχε τη
μικρότερη επιβάρυνση από όλες τις χώρες της Ευρώπης, αφού ο ελληνικός λαός αρνήθηκε να
επιτρέψει την εργατική επιστράτευση στα 1943, και με μεγαλειώδεις διαδηλώσεις τον Μάρτιο, τον
Μάιο και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναστείλουν το πρόγραμμα
καταναγκαστικής εργασίας, αφού ακόμα και οι επίσημες καταστάσεις των Ελλήνων εργατών στο
υπουργείο Εργασίας πυρπολήθηκαν από τους διαδηλωτές.

16. ΕΚΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΟΛΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Ο ίδιος ο πολωνικός στρατός, λίγες εβδομάδες μετά την υπογραφή ανακωχής, τους
περικύκλωσε, τους συγκέντρωσε σε στρατόπεδα και τους υποχρέωσε σε εκδίωξη. Ήταν
τα αντίποινα για το γεγονός ότι ουκρανικές εθνικιστικές ομάδες, εξοπλισμένες από
τους Γερμανούς κατά την διάρκεια της Κατοχής στην Πολωνία, προέβησαν στη δική
τους εθνοκάθαρση κατά των Πολωνών συμπατριωτών τους, με πάνω από 90.000
νεκρούς. Όταν ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στη χώρα, Πολωνοί που είχαν ενταχθεί
στις μονάδες του πυρπόλησαν εκατοντάδες ουκρανικά χωριά και σκότωσαν χιλιάδες
Ουκρανούς. Οι Σοβιετικοί αποφάσισαν τελικά να μεταφέρουν όλους τους Ουκρανούς
της Πολωνίας στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, και αντίστοιχα
όσους Πολωνούς ζούσαν σε Ουκρανικά εδάφη τους επέστρεψαν στην Πολωνία. Σε
αυτή τη διαδικασία ανταλλαγής πληθυσμών πρέπει να προστεθεί και ο εκτοπισμός των
Τατάρων της Κριμαίας, τον Μάιο του 1944, από το Σοβιετικό κράτος και η διοχέτευσή
τους σε πολωνικό έδαφος ή σε ασιατικές σοβιετικές δημοκρατίες.

18. ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής,
φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν
έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι
που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν
Έλληνες και χριστιανοί. Το 1915 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τον ποντιακό ελληνισμό της
Μικράς Ασίας. Τη χρονιά εκείνη, και ενώ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί στον Α΄
Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών
πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η εξορία και στη συνέχεια η
σφαγή των Αρμενίων, ενώ αρχίζουν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον του ποντιακού
στοιχείου. Τον Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Τούρκους στρατηγούς Εμβέρ και
Ταλαάτ σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που προέβλεπε
«Άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16 έως 60 ετών και γενική εξορία
όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με
πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης».

19. Το πρόγραμμα ξεκίνησε 15 ημέρες αργότερα και εφαρμόστηκε κυρίως στις περιοχές της
Σαμψούντας και της Πάφρας. Η περιοχή της Τραπεζούντας είχε γλιτώσει από τη μανία των
Τούρκων, διότι είχε καταληφθεί τον Απρίλιο του 1916 από τον ρωσικό στρατό. Όταν όμως
οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την πόλη τον Φεβρουάριο του 1918, τότε ο μισός περίπου
πληθυσμός της περιοχής εγκατέλειψε τις εστίες του και ακολούθησε τον ρωσικό στρατό
κατά την υποχώρησή του. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην
περιοχή του Καυκάσου και των παραλίων της Γεωργίας. Οι Πόντιοι πίστεψαν ότι το τέλος
του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου θα έφερνε και οριστικό τέρμα στα δεινά τους, αλλά
διαψεύσθηκαν... Οι εκκλήσεις τους για να συμπεριληφθούν στο ελληνικό κράτος δεν
εισακούστηκαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος θεωρούσε ότι ο Πόντος ήταν πολύ
απομακρυσμένος από τις υπόλοιπες ελληνικές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η
υπεράσπισή του από τις τουρκικές επιδρομές. Σε αντάλλαγμα πρότεινε να προχωρήσουν οι
Πόντιοι στη δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τους Αρμένιους, και πράγματι ο
αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης και ο πρόεδρος των Αρμενίων
Αλέξανδρος Χατισιάν υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1920 συμφωνία για τη δημιουργία
ποντοαρμενικού κράτους. Όμως τον Νοέμβριο του 1920 ο αρμενικός στρατός ηττήθηκε στο
Ερζερούμ από τις δυνάμεις του Κεμάλ με αποτέλεσμα να συνθηκολογήσουν οι Αρμένιοι και
να μείνουν οι Πόντιοι μόνοι τους.

20. Έκτοτε και μέχρι τον Αύγουστο του 1922 ο Κεμάλ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα
μέτωπα στη Μικρά Ασία, προχώρησε ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του ποντιακού
ελληνισμού. Οι πόλεις και τα χωριά κάηκαν, οι χωρικοί σφάχτηκαν, ατιμάστηκαν,
εξορίστηκαν ή έφευγαν ομαδικά στα δάση και στα βουνά. Όσοι άνδρες συλλαμβάνονταν
προωθούνταν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Υπολογίζεται ότι στο διάστημα 1914-1922
εξοντώθηκαν περίπου 200.000 Πόντιοι. Οι Τούρκοι εκτόπιζαν και εξόριζαν τους Έλληνες
μέσα στην βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς να τους επιτρέπουν να παραλάβουν ούτε τρόφιμα
ούτε στρώματα. Τα κυβερνητικά όργανα που συνόδευαν τους εκτοπιζόμενους δεν
επέτρεπαν στα θύματά τους να σταθμεύουν σε κατοικημένα μέρη, αλλά μόνο σε μέρη
έρημα και εκτεθειμένα στις χειμερινές συνθήκες. Ο σκοπός ήταν διπλός: πρώτα να μην
μπορούν να στεγασθούν και έπειτα να μην μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα. Δεν επέτρεπαν
για κανένα λόγο να δώσουν βοήθεια στους γέρους γονείς ή στα ανήλικα παιδιά και στους
αρρώστους, οι οποίοι εγκαταλείπονταν στα φαράγγια και στα δάση και πέθαιναν από την
πείνα ή αποτελειώνονταν από την λόγχη των Τούρκων. Σε διάφορα μέρη της χώρας
ιδρύθηκαν λουτρώνες δήθεν για στρατιωτικούς λόγους.

21. Τα κυβερνητικά και αστυνομικά όργανα που οδηγούσαν τους μετατοπιζόμενους εξανάγκαζαν
τους δυστυχείς για λόγους δήθεν υγιεινής να λουστούν. Έβαζαν κατά εκατοντάδες άνδρες,
γυναίκες και παιδιά στα λουτρά, γυμνούς, με θερμοκρασία 40 βαθμών. Τα ενδύματα των
δυστυχών λεηλατούνταν. Όταν έβγαιναν από το λουτρό, τους εξανάγκαζαν να
παρατάσσονται στο χιόνι και με θερμοκρασία κάτω του μηδενός και να περιμένουν επίσκεψη
του αστυνόμου για καταμέτρηση, ο οποίος ποτέ δεν ερχόταν πριν από μία ώρα. Έπειτα άλλη
μία ώρα περίμεναν τον γιατρό για ιατρική επιθεώρηση. Κατά την επιθεώρηση
χαρακτηρίζονταν άρρωστοι οι νεότεροι και υγιέστεροι, οι οποίοι θανατώνονταν κατά την
αποστολή στο νοσοκομείο. Από την έκρηξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1914) ως τη
Μικρασιατική Καταστροφή (1922), οι Νεότουρκοι με τα σκληρά μέτρα που έλαβαν εναντίον
των Ελλήνων του Πόντου με τη μέθοδο των εξοριών, βιασμών, σφαγών, εξανδραποδισμών
και απαγχονισμών (κατά τον Πανάρετο Τοπαλίδη) εξόντωσαν:
α. κατά την περίοδο 1914-1918 170.576 Ποντίους
β. κατά την περίοδο 1918-1922 119.122 Ποντίους
συνολικά 289.698 Ποντίους

25. ΠΗΓΕΣ
Το υλικό βρίσκεται αναρτημένο στις παρακάτω ιστοσελίδες;
 http://www.pontos-news.gr/pontic-article/3515/i-genoktonia-ton-pontion
 http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=1852
 https://powerpolitics.eu/human-trafficking-
%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%
CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%B1-
%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-
%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-
%CF%86%CE%B1/apsan-eipa
 http://tvxs.gr/news/egrn/i-eyropi-mia-ipeiros-tis-prosfygias