2. Αγιά Μαρίνα τζιαι Τζιυρά,
που ποτζιοιμίζεις τα μωρά,
ποτζιοίμισ' μου τούντο μωρόν
τζι' η μάνα του΄νει στον γιαλόν.
Να φέρει δάφνες τζιαι νερό,
να πλείννει τα ρουχούδκια του,
τζιαι τα τουλουππιστρούδκια του.
Να τα απλώσει στες νοδκιές,
στες κότζινες μουσκοκαρκές.
Έπαρ' το πέρα γύρισ' το
να δει τα δέντρη πώς αθκιούν
τζιαι τα πουλιά πώς τζιηλαδούν
τζιαι τα πεζούνια πώς πετούν
πώς σσιαίρουνται πώς πέτουνται
τζιαι πάσιν πέραν τζι΄έρκουνται
να δει του Μα΄τραντάφυλλα
τ' Αούστου μήλα κότσινα.
Έπαρ' το πέρα γύρισ' το
τζιαι στράφου πάλαι φέρ' μου το
γιατ' εν μωρόν τζιαι τρυφερόν
τζιαι θέλω το να το θωρώ
να το θωρώ να το φιλώ
γιατί εν εγιώ που τ' αγαπώ.
3. Στην Κεφαλονιά, η Αγία που περισσότερο ευλαβείται
μετά τη λατρεία της Θεοτόκου, είναι η Αγία Παρασκευή.
Αρκετές εκκλησίες και πανηγύρια είναι αφιερωμένα σε
αυτήν την μεγάλη Αγία και λόγω που η εορτή της είναι
τοποθετημένη μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, η
μάζωξη και η συμμετοχή του κόσμου είναι μεγάλη.
4. Μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του Ιουλίου είναι του
Προφήτη Ηλία (20 Ιουλίου). Ο προφήτης θεωρείται έφορος
της βροχής, των βροντών και των κεραυνών. Αυτόν
επικαλούνται οι Κύπριοι χωρικοί, όταν αλωνίζουν, "για να
πέψει τον αέραν του" και του προσφέρουν θυσία "μίαν
τηγανιάν", την οποίαν εκθέτουν σε μέρος ψηλό, μέχρι να
φυσήξει άνεμος. Σ'αυτόν θυσιάζουν οι Έλληνες χωρικοί της
Βορ.Θράκης, που μετανάστευσαν το 1923 στη Μακεδονία, για
να στείλει τη βροχή του. Αλλά η θυσία τους (κουρμπάνι
χωριανική)
δε γίνεται κατά την εορτήν του αγίου, διότι η βροχή τότε δε
χρειάζεται' γίνεται μετά τον άι-Γιώργη και πριν του αγίου
Αθανασίου (2 Μαϊου), όποια Δευτέρα τύχει, να γιορτάσουν
επίτηδες, να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία, να τους λυπηθεί ο
Θεός και να βρέξει. Σφάζουν 10-15 πρόβατα αρσενικά όλα.
5. Tο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, αποτέλεσε και αποτελεί την
κορυφαία εκδήλωση του Ξηρολιβάδου. Η παράδοση θέλει το
πανηγύρι να πραγματοποιείται ανελλιπώς από την εποχή που
το χωριό επανακατοικήθηκε μετά τις καταστροφές που υπέστη
τον 19ο αιώνα. Από την αρχική καθιέρωση του θεσμού μέχρι
και σήμερα το πανηγύρι είναι σταθερό στοιχείο χρονικής και
κοινωνικής αναφοράς για τους απανταχού Ξηρολιβαδιώτες. Τα
παλαιότερα χρόνια με αφορμή το πανηγύρι τελούνταν στο
χωριό, αρραβώνες, γάμοι και βαπτίσεις, ενώ κλείνονταν
συμφωνίες κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα. Το
πανηγύρι κρατούσε αρκετές ημέρες κατά τις οποίες οι
οργανοπαίκτες που έρχονταν από παντού βρίσκονταν στο
στοιχείο τους.
6. Παρόλο που ο κεντρικός ναός στην Παραλία Αυλίδας είναι οι Άγιος
Δημήτριος (που χτίστηκε την περίοδο 1930-1936), οι Δραμισέοι έχουν
πολιούχο και προστάτη άγιο, τον Άγιο Παντελεήμονα. Η ιστορία ξεκινά
πολύ παλιά, τότε που οι Δραμισέοι κατοικούσαν στο σημερινό
«Παλιοχώρι» (παλαιό χωριό), μία πολύ γραφική περιοχή με υπέροχη θέα.
Οι κάτοικοι τότε ασχολούνταν κυρίως με την κεραμοποιία και την
αγγειοπλαστική, παίρνοντας τον πηλό από το ρέμα που υπήρχε εκεί. Στην
περιοχή αυτή λοιπόν που κατοικούσαν μέχρι και τον 18ο -19ο αιώνα,
βρίσκεται και το ξωκλήσι του αγίου Παντελεήμονα. Σύμφωνα με την
παράδοση, ο ναός του αγίου Παντελεήμονα ήταν μία μικρή μοναστική
κοινότητα και γύρω από αυτή είχε εγκατασταθεί ο συνοικισμός.
Πριν πολλά χρόνια ένας δυνατός σεισμός ισοπέδωσε όλη την περιοχή και
όπως ήταν λογικό, ο ναός κατεδαφίστηκε. Μέσα στα συντρίμμια
εγκλωβίστηκε και η καμπάνα η οποία, σύμφωνα με το θρύλο, δε βρέθηκε
ποτέ . Σύμφωνα με την παράδοση, σε τακτά χρονικά διαστήματα κάτω
από τα συντρίμμια ακουγόταν ο ήχος μια καμπάνας. Οι Δραμισέοι
υπέθεσαν ότι ο άγιος θέλει να του ξαναχτίσουν τον ναό και έτσι έχτισαν
πάλι την εκκλησία. Ο θρύλος αυτός φτάνει μέχρι τις μέρες μας όπου στις
διηγήσεις των παππούδων μας μαθαίνουμε ότι όσοι έχουν «αθώα και αγνή
ψυχή», ακούνε μέχρι και σήμερα την καμπάνα.
7. Παρόλο που ο κεντρικός ναός στην Παραλία Αυλίδας είναι οι Άγιος
Δημήτριος (που χτίστηκε την περίοδο 1930-1936), οι Δραμισέοι έχουν
πολιούχο και προστάτη άγιο, τον Άγιο Παντελεήμονα. Η ιστορία ξεκινά
πολύ παλιά, τότε που οι Δραμισέοι κατοικούσαν στο σημερινό
«Παλιοχώρι» (παλαιό χωριό), μία πολύ γραφική περιοχή με υπέροχη θέα.
Οι κάτοικοι τότε ασχολούνταν κυρίως με την κεραμοποιία και την
αγγειοπλαστική, παίρνοντας τον πηλό από το ρέμα που υπήρχε εκεί. Στην
περιοχή αυτή λοιπόν που κατοικούσαν μέχρι και τον 18ο -19ο αιώνα,
βρίσκεται και το ξωκλήσι του αγίου Παντελεήμονα. Σύμφωνα με την
παράδοση, ο ναός του αγίου Παντελεήμονα ήταν μία μικρή μοναστική
κοινότητα και γύρω από αυτή είχε εγκατασταθεί ο συνοικισμός.
Πριν πολλά χρόνια ένας δυνατός σεισμός ισοπέδωσε όλη την περιοχή και
όπως ήταν λογικό, ο ναός κατεδαφίστηκε. Μέσα στα συντρίμμια
εγκλωβίστηκε και η καμπάνα η οποία, σύμφωνα με το θρύλο, δε βρέθηκε
ποτέ . Σύμφωνα με την παράδοση, σε τακτά χρονικά διαστήματα κάτω
από τα συντρίμμια ακουγόταν ο ήχος μια καμπάνας. Οι Δραμισέοι
υπέθεσαν ότι ο άγιος θέλει να του ξαναχτίσουν τον ναό και έτσι έχτισαν
πάλι την εκκλησία. Ο θρύλος αυτός φτάνει μέχρι τις μέρες μας όπου στις
διηγήσεις των παππούδων μας μαθαίνουμε ότι όσοι έχουν «αθώα και αγνή
ψυχή», ακούνε μέχρι και σήμερα την καμπάνα.
