1. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel (ouderdom)
2. Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)
3. Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom
(ouderdom), Marc (honger)
4. Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam (ouderdom), Roy (ouderdom), Patrick x
Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Thomas, Anja
6. Laura
Vorige keer trouwden Sanne en Michel, kregen Thomas
en Saskia verkering, en stierven Adam en Roy aan
ouderdom.
Anja groeide op tot tiener, en Sanne werd zwanger en
beviel van een dochtertje, Laura. Thomas werd
volwassene, en Laura peuter.
2.
3. 3 dagen
besturen
Met knikkende knieën liep Thomas door het park. Hier had hij om 2 uur
met Saskia afgesproken.
Dit zou de eerste keer zijn dat ze elkaar weer zagen, sinds ze
opgegroeid waren...
4. Saskia was er al. Zodra hij aan kwam lopen, sprong ze overeind van het
bankje en lachte naar hem.
Een beetje onwennig omhelsde Thomas haar.
5. ‘Wauw, je bent een echte man geworden.’ lachte Saskia spontaan.
Thomas klapte dicht. Hij werd overvallen door haar sprankelende
schoonheid, haar vrolijke gezichtje, haar rode haren...
6. ‘Kom zitten,’ Saskia klopte naast zich op het bankje, en Thomas ging
verlegen naast haar zitten.
Hij zuchtte.
Waar moest hij beginnen?
7. Ja, hij wist natuurlijk allang wat hij van plan was. Het doosje met de
verlovingsring drukte tegen zijn been in zijn broekzak.
Maar waarom kreeg hij nu geen woord over zijn lippen?
‘Sas, ik, eh...wil je wat vragen.’
8. ‘Goh!’ riep Saskia geschrokken uit. ‘Ik dacht al dat je nooit meer zou
gaan praten.’
Even keek Thomas blozend naast zich. Maar hij merkte wel dat Saskia
nog niet klaar was met haar plagerijtjes.
‘Je wil me iets vragen...Wat zou dat nu kunnen zijn?’
9. ‘Sas, hou op!’ grijnsde Thomas en eindelijk ontspande hij een beetje. Hij
gaf haar een duwtje en ze grinnikte.
10. ‘Sorry,’ zei ze toen zacht en ze schoof dichter naar hem toe. Toen ze
haar arm om hem heen sloeg, voelde Thomas zich warm worden.
Wat was ze dichtbij... En wat rook ze lekker.
11. ‘Je bent...mooi opgegroeid, Sas.’ stamelde Thomas en hij sloeg zijn ogen
neer.
‘Dankje,’ glimlachte Saskia. ‘Jij ook.’
12. ‘Weet je nog wat ik gezegd had, die avond dat je vader overleed?’ vroeg
Saskia.
Thomas keek haar afwachtend aan.
‘Al sinds ik je ken, wil ik met je trouwen. Toen ik 8 was, wist ik dat al
zeker.’
13. ‘Sas,’ zuchtte Thomas lachend. ‘Moet ik dat nou geloven?’
‘Ja,’ knikte Saskia vastberaden.
Ze zette haar woorden kracht bij met een lange kus.
En dat was voor Thomas het teken om eindelijk in actie te komen.
14. Voorzichtig knielde hij neer in het gras.
Hij keek op naar Saskia.
‘Je weet vast al wat er nu gaat komen,’ begon Thomas. ‘Maar ik wil het
toch op de officiële manier doen.’
15. ‘Ik heb werkelijk waar geen idee wat er gaat komen!’ riep Saskia
onschuldig en ze keek met grote ogen op haar vriend neer.
‘Kom op, ga verder, ik ben reuze benieuwd!’
16. En zonder nog iets te zeggen griste Thomas het doosje uit zijn zak, en
stak het naar haar uit.
Snel klapte hij het open, wat niet helemaal ging zoals hij wilde, maar na
wat geklungel lukte het.
‘Oh, Thomas!’ piepte Saskia.
17. ‘Echt waar?’ riep ze. Pas nu drong het tot Thomas door dat ze haar
plagerige gedrag alleen maar gebruikte om haar zenuwen te verbergen.
‘O, Thomas.’ zei ze nu zachtjes.
En toen viel ze hem om de nek.
18. ‘Dus je wilt met me trouwen?’ vroeg Thomas en hij ging weer op het
bankje zitten.
Met twinkelende ogen schoof Saskia de ring aan haar vinger, en
klauterde toen bij hem op schoot.
19. ‘Dat weet je toch? Al vanaf de dag dat ik jou zag, wist ik dat jij mijn man
zou worden. En ik heb gelijk gekregen.’
Ze wreef het puntje van haar neus tegen de zijne, het kietelde en
Thomas giechelde.
Hij sloeg zijn armen om haar heen.
20. Saskia aaide met haar hand over zijn haar.
‘Ik kan echt niet wachten tot we getrouwd zijn.’ fluisterde ze.
‘Dat hoeft ook niet. We kunnen trouwen wanneer jij maar wilt.’
21. ‘Zie ik je morgen?’
‘Ik kom morgenochtend bij je langs. En dan...zien we wel weer verder!’
zei Saskia en haar ogen flitsten veelbetekenend.
Met een lange, gepassioneerde zoen namen ze afscheid.
22. De hele verdere dag leefde Thomas op een roze wolk.
De oude kamer van Roy was verbouwd tot een tweede keuken, erg handig
voor de nachtelijke honger.
‘Al gehoord dat ik en Saskia verloofd zijn?’ vroeg Thomas die avond.
‘Ja, dat is hier het nieuws van de dag, man!’ lachte Michel.
23. ‘Gefeliciteerd,’ Michel sloeg Thomas op zijn schouder. ‘Ik ben benieuwd
naar haar.’
‘Morgen kun je haar wel zien, dan komt ze hier langs.’
‘Okee dan. Hee, ik ga even bij Laura kijken. Welterusten, alvast.’
24. ‘Hey, meisje.’ zei Michel even later.
‘Hey, papa!’ imiteerde zijn dochtertje hem vrolijk.
25. ‘Zo te ruiken heeft er hier iemand een schone broek nodig.’ zei Michel.
‘Ikke niet!’ riep Laura meteen.
‘O, wie dan? Ik zeker?’
Daarop moest Laura hard lachen, en zo kon Michel haar verschonen.
26. Maar toen ze uitgelachen was merkte ze wat haar vader aan het doen
was.
‘Nee, nee, papa! Niet luier!’
‘Ja, werk even mee, Lau. Zo lang je nog niet op het potje gaat, moet je
luiers dragen.’
27. ‘Maar Lau isse grote meid.’ mompelde Laura beteuterd.
‘Nou, leer dan ook op het potje plassen.’
‘Okee.’ giechelde Laura ineens. ‘Laura grote meid!’
28. ‘Goed, afgesproken. Ik zal het tegen mama zeggen, dat je voortaan op
het potje gaat oefenen.’
‘Ta!’ knikte Laura trots.
‘En nu gaan we een hapje eten.’ Met die woorden zette Michel zijn
dochtertje in de kinderstoel, en gaf haar een bordje pap.
29. Ze at het bijna zonder kliederen op, en ging daarna aan de knutseltafel
zitten kleuren.
Ineens hoorde ze iemand haar naam zeggen:
‘Laura, Laura?’
30. Met grote ogen keek ze om zich heen. Wie was daar? Waar kwam dat
vandaan?
‘Hallo, dommie.’ grinnikte de stem. ‘Achter je!’
Met een krijtje in haar mond keek Laura om, en zag ome Kevin staan. Ze
giechelde.
31. ‘Hier, leg dat krijtje weg, dan gaan we leren lopen.’ lachte Kevin.
Zonder tegensputteren gehoorzaamde Laura en al gauw kon ze een paar
stapjes zetten zonder houvast.
32. Maar al na een half uur had ze het wel weer gezien, en liet ze zich op
haar kont vallen.
Wat Kevin ook probeerde, ze was met geen mogelijkheid meer in
beweging te krijgen.
Daarom gingen ze maar kiekeboe spelen.
33. Kevin keek op de klok. Tijd voor Laura’s middagdutje.
Hij legde haar in het bedje dat in Adams oude kamer was neergezet, en
kuste haar op haar hoofdje.
‘Keffie lief.’ zei Laura zacht, en Kevin voelde zijn hart smelten.
‘Laura ook lief,’ glimlachte hij.
34. De deurbel ging.
Daar was Saskia!
‘Sorry dat ik wat later ben, ik moest nog even...wat dingetjes regelen.’ zei
ze.
Stiekem had ze al haar spullen al ingepakt, en meegenomen!
35. Vanuit de keuken hield Harriët de twee in de gaten. Ze deed net alsof ze
druk bezig was, maar ondertussen hield ze haar oren gespitst.
‘Zullen we even naar boven gaan, om te praten?’ vroeg Thomas.
‘Wat valt er te praten?’
36. ‘Is het niet allang duidelijk dat ik bij jou blijf wonen?’
Met een open blik keek Saskia haar geliefde aan. Ze konden er wel
langer omheen blijven draaien, maar daar had je niks aan.
‘Okee, je hebt gelijk.’
‘Dan blijf ik vanaf nu bij je wonen.’
37. Tijdens het eten vertelden ze iedereen het nieuws.
‘Dus we hebben er een nieuw familielid bij?’ Opgewekt serveerde Harriët
de hamburgers. ‘Nou, je bent van harte welkom hier, hoor, meisje.’
Saskia glimlachte.
39. ‘Dat weten we nog niet, ik denk...’ begon Thomas aarzelend.
40. ‘Vanavond.’ zei Saskia tussen twee grote happen door.
‘Ik heb altijd al in het donker willen trouwen. En vooral op een plek als
deze, bij het bos. En dan zetten we allemaal lichtjes neer, lijkt me
hartstikke mooi!’
41. Toen was het stil.
Harriët glimlachte voorzichtig.
‘Zo te horen is het al beslist!’
42. ‘J-ja,’ stamelde Thomas en hij keek naar zijn verloofde. ‘Meen je dat,
Sas? Wil je echt vanavond al trouwen?’
43. ‘Tuurlijk, anders zou ik het toch niet zeggen?’
Saskia keek hem met een grappig gezicht aan.
Thomas keek even de tafel rond.
‘Nouja, bij deze dan: wij gaan vanavond trouwen!’
44. Met een lach die niet meer van haar gezicht verdween, stond Saskia op
en begon de tafel af te ruimen.
‘Dat doe ik straks wel, joh.’ zei Harriët, maar Saskia schudde haar hoofd.
‘Ik woon hier nu ook, en ik doe het graag.’
45. ‘Mag ik Laura uit haar bed halen?’ vroeg Saskia smekend en het mocht.
Stilletjes liep ze de kamer binnen waar het meisje lag te slapen. Ze was
al wakker, zag ze.
46. ‘Keffie?’ Zodra ze voetstappen hoorde, kwam Laura enthousiast
overeind.
‘Nee, ome Kevin is naar zijn werk. Mag ik je aankleden? Ik ben de
vriendin van Thomas.’ legde Saskia uit.
47. ‘O, best!’ zei Laura en Saskia moest meteen al lachen om dat kleine
meisje.
Zo te horen was dat wel een bijdehandje!
‘Eens kijken, waar heeft ome Kevin je kleren gelaten...’
48. Toen Laura weer aangekleed was, gingen ze naar de woonkamer.
Saskia pakte een flesje uit de koelkast.
Saskia vond het heerlijk om voor Laura te zorgen. Ze wilde dan ook het
liefst zo snel mogelijk zélf kinderen!
49. Al gauw was het avond en alle voorbereidingen voor de bruiloft waren
getroffen.
Aan de oever van de bevroren vijver was de trouwboog opgesteld, met
een laan van blauwe lantaarns ervoor.
50. Laura mocht bruidsmeisje zijn, en had een prachtig lichtblauw japonnetje
aangekregen.
Daarmee kreeg ze veel bewondering, iedereen bleef maar ‘o!’ en ‘a!’
roepen.
51. Ook Anja was bruidsmeisje, en voor de gelegenheid had ze een wit
jurkje en sieraden aan.
Maar het middelpunt van de belangstelling was toch het bruidspaar:
Saskia droeg een lange, schitterende jurk en Thomas een bijpassend
pak met lichtblauwe accenten.
52. Dolgelukkig stonden ze tegenover elkaar.
Saskia sloot haar ogen en zuchtte van geluk, Thomas keek met grote
ogen naar zijn beeldschone vriendin, die binnen een uur zijn vrouw zou
zijn.
Ongelofelijk...
53. ‘Leuk, hè?’ zei Anja en Laura knikte enthousiast, maar ze leek toch ook
wel een beetje verlegen door al die drukte.
54. ‘Het gaat beginnen!’ zei Anja en snel pakten zij en Laura hun mandjes
met rozenblaadjes.
Handenvol blaadjes begonnen ze naar het bruidspaar te gooien.
55. Thomas en Saskia schoten erom in de lach.
De dwarrelende rozenblaadjes, de twinkelende lichtjes van de lantaarns,
het magische duister om hen heen – dit was de perfecte bruiloft.
56. Ze schoven de ring om elkaars vinger en bezegelden hun
huwelijksbelofte toen met een eindeloze kus waarin ze al hun liefde
legden.
57. De hele familie begon te applaudisseren.
Anja zette haar mandje neer, en pakte ook het mandje van Laura.
‘Nu klappen,’ zei ze tegen het meisje, dat meteen hard in haar handjes
begon te klappen.
58. Het feest ging nog de hele avond door.
Thomas pakte Laura op en hield haar een eindje van zich af.
‘Wat ben jij een goed bruidsmeisje geweest!’
‘Ja, hè?’ lachte Laura trots.
59. ‘Hey Kev,’ Sanne haastte zich door de feestdrukte naar haar broer toe.
‘Moet je zien wat ik vandaag met de post kreeg!’
Sanne haalde een kaartje tevoorschijn.
‘Sakura en Aaron hebben een kindje gekregen!’
61. ‘Geinig,’ zei Kevin. ‘Maar je bent dus niet meer boos op Sakura?’
‘Nee,’ zei Sanne. ‘Wat heeft het voor zin? Ik kan wel altijd kwaad blijven
omdat zij Aaron kreeg, in plaats van ik – maar dat is zinloos. Bovendien
heb ik nu mijn ware liefde gevonden.’
‘En zij dus ook.’ knikte Kevin.
62. ‘Jammer, aan de ene kant. Want jij had vroeger toch een oogje op haar?’
‘Welnee,’ zei Kevin. ‘Nouja, misschien een beetje dan.’
‘Maar wel leuk hè, een dochtertje. Misschien ga ik maar eens bij ze
langs.’
63. Zo ging het feest nog uren door.
Maar om half 3 vonden ze het toch wel mooi geweest, en zocht iedereen
zijn bed op.
64. Met bonzend hart liep Thomas achter zijn vrouw aan.
Zelfs van de achterkant was ze prachtig!
65. In de slaapkamer omhelsden ze elkaar.
‘Mevrouw de Beer,’ grinnikte Thomas.
Saskia giechelde en sloeg haar ogen neer.
‘Daar moet ik nog wel even aan wennen, hoor.’
66. ‘Maar mijn droom is uitgekomen.’ verzuchtte ze en ze keek haar man
recht in zijn ogen. ‘Eindelijk zijn we samen, als man en vrouw.’
67. ‘Jij en ik, we zijn het bruidspaar in de huwelijksnacht.’ knikte Thomas. Hij
werd een beetje rood. ‘Weet je wat dat betekent?’
Saskia knikte met twinkelende lichtjes in haar ogen.
68. Thomas knoopte de linten van haar bruidsjapon los, die meteen als een
waterval van satijn langs haar lichaam naar beneden viel.
Langzaam stapte Saskia uit het hoopje stof en ging uitdagend op het bed
zitten.
69. Thomas slikte moeizaam. Het zweet brak hem spontaan uit.
Als in een droom zweefde hij naar het bed, en knielde erop neer.
Het bed zakte een beetje door onder zijn gewicht en kraakte lichtjes toen
Thomas zich naar Saskia toe boog.
70. ‘Ik hou van je, Saskia.’ Thomas’ stem klonk hees. Voorzichtig legde hij
zijn hand op haar blote schouder.
‘Ik hou ook van jou, Thomas.’ fluisterde Saskia terug, en ze likte met haar
tong langs haar lippen.
71. Toen drukte Thomas haar achterover in de kussens, terwijl ze elkaar
geen moment uit het oog verloren.
72. ‘Hier heb ik zo lang naar verlangd,’ zei Saskia en ze trok Thomas naar
zich toe.
‘Ik ook,’ mompelde Thomas.
Eindelijk lagen ze samen op bed, als man en vrouw...
73. ‘Je bent zo mooi.’
Thomas was licht in zijn hoofd, dronken van verlangen en verliefdheid.
74. ‘Ben je bang?’ vroeg Saskia ineens. ‘Je weet wel...onze eerste keer.’
‘Nee.’ zei Thomas naar waarheid. ‘Nee, ik ben niet bang.’
75. En hij boog zich nog wat meer over haar heen. Saskia zoende hem, waar
hij gretig op reageerde.
En langzaam werd hun liefdesspel steeds intiemer, en zetten ze het voort
onder de dekens.
76. En ook in de kamer boven hen, bij Michel en Sanne, hing de liefde in de
lucht...
77. De volgende ochtend was Laura al heel vroeg wakker. Eventjes
overwoog ze te gaan huilen, maar toen klauterde ze stilletjes haar bedje
uit.
Ze had pas een nieuw speeltje gekregen, waar ze helemaal gek op was.
Het was een klein keyboard!
78. Haar gepingel op het keyboard maakte haar ouders uiteindelijk toch
wakker.
Michel kleedde zich aan, en daarna ook zijn dochtertje.
‘Weet je nog wat we afgesproken hadden?’ vroeg hij. ‘Over het potje?’
79. Laura knikte ernstig en bleef dan ook netjes zitten toen haar vader haar
losliet.
En ja hoor, even later deed ze zelfs een plasje!
80. Zoals ze bijna elke dag deden, gingen Sanne en Michel na het ontbijt
samen naar het aquarium toe. Ze waren dol op die vissen!
‘Kijk de maanvis dan,’ lachte Michel. ‘Hij eet alles op!’
Sanne glimlachte en strooide nog wat meer voer in het water.
81. Inmiddels waren meneer en mevrouw de Beer ook wakker geworden.
Saskia nam een lekker warm bad, en bedacht zich hoe erg ze zich hier al
thuis voelde. Hier hoorde ze gewoon!
82. Terwijl zijn jonge vrouw in bad lag, schoof Thomas achter de oude
computer van zijn vader.
Zijn droom was nog steeds om game-ontwerper te worden. Maarja,
banen in die carrière lagen niet voor het oprapen.
Jammer genoeg vond hij dan ook niets.
83. Op dat moment toeterde er buiten een auto, en Sanne en Michel renden
samen naar buiten, gekleed in hun duikpakken.
Altijd hadden ze zin om naar hun werk te gaan. Het was immers ook hun
hobby!
84. Harriët had nog wat omeletten in de keuken staan, maar die zagen er
wat bedorven uit.
Toch begon iedereen aarzelend te eten. Al gauw voelde Saskia zich
misselijk worden en ze kon nog net naar het toilet rennen.
85. De omeletten werden opgeruimd, en Harriët maakte pannenkoeken.
Gelukkig smaakten die wel goed.
86. Na het ontbijt voelde Saskia zich nog steeds misselijk.
Ze besloot maar terug naar bed te gaan.
87. Anja besteedde haar vrije zaterdag aan wat ze het liefste deed:
voetballen.
Dat het buiten ijzig koud was, en sneeuwde, maakte haar niets uit.
88. Niets kon haar tegenhouden! Sport, en dan vooral voetbal, was haar
passie.
89. Toen haar vader die middag thuis kwam, riep hij haar bij zich.
‘Wat is er, pap?’ vroeg Anja.
90. ‘Kijk eens wat ik van mijn werk gekregen heb.’ zei Patrick trots en met
pretlichtjes in zijn ogen.
Hij stapte opzij en ineens zag Anja een prachtige boksbal op een
standaard staan.
91. ‘Wow.’ wist ze uit te brengen. ‘Voor ons?’
‘Jep, ik heb hem gekregen omdat ik al zo lang in de carrière zit.’
‘Supervet!’
‘Zullen we dan maar?’
‘Ja, wat dacht je?!’
92. Patrick hield de boksbal tegen, terwijl Anja zich er naar hartelust op
uitleefde.
‘Dit is zó gaaf!’ hijgde ze na een kwartier.
93. Even later was ze toch wel uitgeput, en ze veegde een lok haar van haar
bezwete gezicht.
‘En, is het een succes?’ vroeg haar vader.
‘Nou en of! Wat een geweldig ding, pap.’
94. Na haar werk ging Sanne op kraambezoek bij haar oude vriendin Sakura.
Ja, het was een beetje laat. Het kind was inmiddels ook alweer een
peuter – maar beter laat dan nooit, zei ze maar.
Ze kwam bij een klein huis en zag Sakura al voor het raam staan.
95. ‘Ik vind het echt jammer dat we elkaar zo lang niet gezien hebben.
Waarom kwam je niet op mijn bruiloft?’ vroeg Sakura met een bedroefd
gezichtje.
Sanne slikte. Nu wist ze ineens weer waarom: Sakura kon soms zó
irritant en schijnheilig zijn.
96. ‘Ach, eh, zo gaan die dingen.’ stamelde Sanne. ‘Je weet wel.’
Ze probeerde te lachen en de sfeer wat losser te maken, maar dat lukte
niet.
97. ‘Thee?’ vroeg Sakura toen en Sanne knikte. ‘Graag.’
Ze gingen op de bank zitten en praatten over vroeger. Toen ze het over
hun avonturen op de middelbare school hadden, was het gelukkig al
gauw weer net als vroeger.
Ze zaten te lachen en te giechelen als twee schoolmeisjes!
98. ‘Wil je wat foto’s zien van Celine?’ vroeg Sakura ineens, en voor Sanne
nog iets kon zeggen drukte Sakura haar een babyfoto onder haar neus.
‘Kijk, hier was ze net geboren. Schattig, hè?’
‘Ah,’ glimlachte Sanne. ‘Wat een prachtig meisje.’
99. ‘Dan moet je deze foto eens zien!’ riep Sakura trots. ‘Zo ziet ze er nu uit!’
Met grote ogen bekeek Sanne de foto.
‘Wow, ze is echt mooi!’ zei ze eerlijk. Het trotse gezicht van Sakura
ontging haar niet.
100. Achter hen ging een deur open en er klonken voetstappen.
‘Daar zijn we weer!’ klonk een stem.
Sanne verstijfde even. Die stem herkende ze nog wel...
Ze draaide zich om en zag Aaron met zijn dochtertje aan komen lopen.
101. ‘Dus jij bent Sanne?’ vroeg Aaron.
Dat deed Sanne wel even pijn – hij had haar gewoon nooit zien staan,
toen op school. Hij had alleen maar oog voor haar vriendin Sakura.
‘Ja, dat ben ik!’ zei ze opgewekt en ze schudden elkaar de hand.
102. Hoe langer ze met elkaar praatten, hoe vreemder Sanne het vond dat ze
ooit verliefd op hem was geweest.
Zijn stem was irritant, hij haalde voortdurend zijn hand door zijn haar, hij
lachte te hard om zijn eigen grappen. Bovendien stond dat zilveren
kettinkje en dat oorbelletje hem totaal niet.
103. Sanne glimlachte.
‘Nou, laat me eens naar jullie knappe dochter kijken.’ zei ze en ze knielde
bij het meisje neer.
104. ‘Zo, dus jij bent Celine?’ vroeg Sanne en ze aaide het meisje over haar
zwarte haren.
Man, wat een knappe meid, dacht ze bij zichzelf. Ze had zowel de looks
van Aaron als van Sakura, en dat zag je.
Celine brabbelde wat, ze kon nog niet echt praten.
105. ‘Ik ben een vriendin van je mama.’ zei Sanne, en ze tilde het meisje op.
Haar blik viel op het dure designer shirtje wat het meisje droeg, en het
rokje met de panterprint. Duidelijk aangekleed door Sakura, dacht ze
grinnikend bij zichzelf.
106. Celine ging met haar poppenhuis spelen en Sakura diende het avondeten
op.
‘Eet je mee, San?’ vroeg ze, maar Sanne stond op.
‘Nee, ik eet thuis.’ zei ze vriendelijk. ‘Maar toch bedankt! Ik vond het erg
gezellig, we moeten gauw weer afspreken.’
107. Toen ze weer thuis was, belde Sanne snel haar halfbroer Ryan op.
Door het kraambezoek bij Sakura was haar ineens iets te binnen
geschoten. Ryan en zijn zus hadden haar kleine Laura nog niet eens
gezien!
108. Tot haar grote blijdschap konden ze allebei komen, Ryan en Jayda.
Even later stonden ze voor haar neus, en trots showde Sanne hen haar
kindje.
‘Dit is nou Laura, jongens!’ lachte ze.
109. ‘Hallo meisje,’ zei Ryan vriendelijk en hij knielde bij zijn nichtje neer. ‘Ik
ben je ome Ryan!’
‘Hallo!’
110. Het klikte duidelijk meteen tussen Laura en Ryan. Sanne plofte op de
bank waar ze met Jayda in gesprek raakte, onder het genot van een zak
chips en een glas cola.
‘Hier is de pizza!’ riep Michel en hij liep de kamer binnen met een grote
pizzadoos in zijn handen.
111. ‘Ryan is grappig,’ giechelde Laura.
‘Natuurlijk, wat dacht je dan. Maar hee, ik ga even pizza eten.’
‘Lau ook pizza?’
‘Nee, daar moet je nog een paar jaartjes mee wachten.’
112. Toen Ryan weg was, kwam Jayda op Laura af.
‘Zo, heb je je tante Jayda ook eens gezien!’ lachte ze.
‘Djee-dah?’ deed Laura.
‘Eh, ja, ongeveer!’ grijnsde Jayda en ze kriebelde Laura in haar zij.
113. Laura begon meteen te gillen en te kronkelen.
‘O, zo te zien kan hier iemand niet tegen kietelen!’ riep Jayda en ze
kietelde Laura over haar hele lichaam.
‘Nee, nee! Jeeda!’ schaterde Laura.
114. Buiten adam kwam Jayda weer overeind.
‘Nou, volgens mij kunnen wij het wel met elkaar vinden, hè?’
Laura antwoordde niet, maar keek haar tante alleen maar giechelend
aan vanaf de grond.
115. ‘Zussie!’
Kevin kwam de kamer binnen en sloeg meteen zijn armen om Jayda
heen.
‘Alles goed?’
‘Helemaal. Met jou?’
116. ‘Ja, ook prima. Ik ben nu fotograaf, voor m’n werk.’
‘Oh, hartstikke gaaf!’
‘En hoe gaat jouw carrière dan?’
‘Ik ben nu breakdancer.’ giechelde Jayda.
117. Na het eten begon Laura te gapen.
‘Gaapie gaapie?’ Sanne pakte haar dochtertje op. ‘Wil je naar bedje toe?’
‘Nee, Lau wil bij Ryan en Jeeda blijfe...’
118. Maar Sanne voelde dat Laura al tegen haar schouder aan in slaap
dommelde.
‘Mee naar boven, jij.’ zei ze. ‘Kom, zeg nog even welterusten ome Ryan,
welterusten ome Kevin!’
De mannen lachten, Laura sliep al half.
119. ‘Lekker slapen meisje. Mama houdt van jou.’ zei Sanne zacht toen ze
boven op het kinderkamertje waren.
‘Mama lief.’ mompelde Laura en haar oogjes vielen weer dicht.
Met een glimlach trok Sanne het dekentje over Laura heen, en knipte het
licht uit.
120. Kevin nam afscheid van de gasten en ging naar zijn kamer, waar
sindskort een nieuwe aanwinst stond.
Het was een stellage waar je planten in kon kweken – dat had hij
gekregen van zijn werk.
Meteen ging hij vol goede moed aan de slag.
121. Toen Thomas de slaapkamer in kwam, zag hij dat zijn vrouw weer
wakker was.
Ze pakte één van zijn teddyberen en liep naar hem toe.
‘Hee lieve Thomas!’ piepte ze met een raam stemmetje.
122. ‘Hey,’ grinnikte Thomas. ‘Ben je weer beter?’
‘Ja hoor, Saskia is weer helemaal beter!’ ging Saskia door. Ze bewoog
de beer terwijl ze hem liet praten.
‘Maar nu heeft Saskia wel een beetje honger!’
123. ‘Gek mens.’ lachte Thomas.
‘Maar wél jouw gekke mens!’ Saskia gooide de beer op het bed en
beantwoordde de kus die haar man haar gaf.
‘Ik hou zoveel van je.’
124. Laura had nauwelijks vier uur geslapen, toen ze alweer rechtop in haar
ledikantje stond te jammeren.
‘Ga jij eruit?’ mompelde Sanne in de kamer ernaast tegen haar man.
‘Ja, ben zo terug hoor, schatje.’
125. Maar die belofte kon Michel niet waarmaken.
Laura deed ontzettend moeilijk op het potje, en zelfs na een verhaaltje
wilde ze niet weer gaan slapen.
Daarom gingen ze maar kiekeboe spelen, en al gauw vergaten ze de tijd.
126. Slaperig werd Saskia wakker. Het was stikdonker in de kamer.
Ineens voelde ze zich weer misselijk.
‘Hè nee,’ gromde ze en ze kwam overeind.
127. Maar toen ze opgestaan was, voelde ze een vreemde kriebel in haar
buik.
En toen ze zachtjes haar handen op haar buik legde, voelde ze dat die
een flink stuk gegroeid was...
129. ‘Thomas!’ gilde ze en ze sleurde haar man uit zijn bed.
Ze trok hem overeind en kuste hem ruw.
‘Hee, hee!’ stamelde Thomas geschokt. ‘Wat is er?’
130. ‘Thomas,’ begon Saskia buiten adem. ‘Je wordt papabeer!’
‘Papabeer?’ herhaalde Thomas lachend. ‘Je bedoelt...?’
Toen keek hij naar haar buik. ‘Echt!’
‘Echt!’
131. ‘O, Sas!’ De tranen sprongen Thomas in de ogen.
Voorzichtig, alsof hij een kostbare juweel aanraakte, legde hij zijn
handen op Saskia’s buik.
‘Ongelofelijk, hè?’ mompelde Saskia.
132. Daarna gingen ze meteen het nieuws aan iedereen in het huis vertellen.
133. Ietsje later die nacht herhaalde dit tafereel zich min of meer.
Nu was het Sanne die misselijk uit bed kwam, en vervolgens voelde dat
haar buik een stuk groeide.
134. ‘Weer zwanger?’ stamelde Sanne vol ongeloof.
Ze betastte haar buik en keek toen met grote ogen voor zich uit. Een
geweldige blijdschap trok door haar lichaam.
135. ‘Michel, Michel!’ gillend van geluk rende Sanne door het huis. Uiteindelijk
vond ze Michel in de keuken, waar hij Laura een flesje gaf.
‘Michel, we krijgen nog een kindje! Ik ben weer zwanger!’
136. ‘Wat zeg je nou?’ stamelde Michel terwijl hij het flesje in Laura’s handen
drukte.
Verwonderd kwam hij overeind en nam zijn vrouw in zijn armen.
‘Weet je het zeker?’
‘Honderd procent!’
137. ‘O, Sanne!’ piepte Michel.
‘Je maakt me de gelukkigste man van de hele wereld!’
138. ‘Pff,’ steunde Sanne. ‘Kan die gelukkigste man misschien iets minder
hard knuffelen?’
139. Ze lachten allebei en lieten elkaar los.
‘Super, hè?’ zuchtte Sanne. ‘Een tweede kind. Van ons samen.’
Michel schudde glimlachend zijn hoofd.
‘Het is allemaal haast te mooi om waar te zijn.’
141. Ineens beseften ze dat Laura hen al die tijd in de gaten hield.
‘Hey, Laura.’ Michel pakte haar op. ‘Luister eens. Mama en ik krijgen nog
een kindje. Dat betekent dus, dat jij grote zus wordt!’
142. ‘Lau grote zus?’
‘Ja! Van een broertje of een zusje. Dat weten we nog niet.’
‘Lau wil zusje.’
‘Dat zien we nog wel!’ lachte Michel.
144. Toen ze op de bank haar pizzapunt opat, kwam Sanne naast haar zitten.
Eén seconde lang keken de vrouwen verrast naar elkaars dikke buik.
Toen begonnen ze allebei keihard te lachen.
145. ‘Tegelijk zwanger, wie had dat ooit gedacht?’ zuchtte Sanne na de
lachbui en ze sloegen elkaar giechelend op de schouder.
Na de pizza hadden de vrouwen en de baby’s in hun buik nog steeds
honger, dus pakten ze wat chips en zetten een leuke film op.
Samen zwanger zijn was nog best gezellig!
146. Toen het ochtend werd, serveerde Thomas neuriënd het ontbijt.
Eindelijk scheen de zon weer in zijn leven!
147. Tijdens het ontbijt praatte iedereen over de nieuwe baby’s.
Hoe zouden ze eruit zien? Zouden het twee jongens worden, twee
meisjes, of een jongen en een meisje? Of zou er misschien een tweeling
bij zitten?
Ze raakten maar niet uitgepraat.
148. Na het ontbijt ging iedereen weer zijn eigen gang, en Thomas startte de
computer weer op.
Hopelijk zou er vandaag een baan in de game-wereld zijn.
En...
149. Ja hoor, bingo!
Thomas vond een baantje in zijn droomcarrière en mocht meteen
beginnen.
Van blijdschap rende Thomas naar de woonkamer, waar hij op de
banken begon te dansen.
150. ‘Okee dan.’ mompelde Kevin toen hij Thomas zo bezig zag, en daarom
moesten ze allebei hard lachen. ‘Maar even serieus, gefeliciteerd man.’
‘Zo,’ zei Kevin toen tegen Laura. ‘Dame.’
151. ‘Zo, meneer.’ kraaide Laura.
Kevin snoof lachend. ‘Bijdehand. Zeg, luister eens. Wat vindt je ervan dat
je nou grote zus wordt?’
‘Best!’ Laura gebruikte dat woord de laatste tijd voor alles dat ze leuk
vond.
152. Die middag lag Laura weer haar middagdutje te doen in Adams oude
kamer. Daar was het lekker stil, en daarom deed Anja haar huiswerk
graag daar.
Harriët kwam uit haar werk en ging achter de computer op het kamertje
zitten.
153. Laura werd wakker en begon te huilen. ‘Uit, uit bed!’
‘Ja, rustig. Tante Harriët komt je er zo uit halen.’
‘Nu, nu, tante Harrie!’
154. ‘Ja, tante Harrie, schiet eens op.’ giechelde Anja in zichzelf.
‘Zeg, doe jij het dan.’ mopperde Harriët voor de grap.
‘Ja hallo, ik ben met m’n huiswerk bezig.’
155. Al snel was Harriët klaar op de computer en haalde Laura uit bed.
Tevreden klopte Laura met haar handje op Harriëts schouder.
‘Tante Harrie lief.’
‘Ja, nu ineens weer wel, hè?’ zuchtte Harriët.
156. In de woonkamer waren Patrick, Michel en de twee zwangere vrouwen
een film aan het kijken.
157. Patrick had het al snel weer gezien, en hij ging met Anja naar buiten.
Haar huiswerk liet ze liggen – dat kwam later wel.
Waarom zou je huiswerk maken als je ook kon voetballen?
158. Na een lekker potje voetbal in de frisse lucht gingen vader en dochter
weer naar binnen.
Trots keek Patrick naar zijn dochter. Wat was ze toch een geweldige
meid geworden!
159. Thomas had het haardvuur vast aangemaakt, en kroop nu lekker in de
stoel die er het dichtst bij stond.
Hij voelde zich voor het eerst sinds lange tijd weer helemaal gelukkig.
160. Saskia kwam binnen en ging op de bank zitten. Snel kwam Thomas
naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen.
‘Hoe gaat het?’ vroeg hij vol bezorgdheid.
‘Prima.’
161. Saskia klom bij hem op schoot. Even genoten ze van het warme
schijnsel dat het vuur in de donkere kamer toverde.
Toen drukte Saskia haar lippen op die van Thomas, en al gauw waren ze
verwikkeld in een eindeloze zoen.
162. Voor Laura was het alweer bedtijd. Ze moest nog even op het potje, wat
gelukkig al steeds beter ging. Ze kon het zelfs al helemaal zelf!
‘Kijk, mama.’ mompelde ze trots en ze klom, zij het met wat moeite, op
het potje. Vervolgens deed ze keurig een plasje.
163. Vervuld van trots tilde Sanne Laura van het potje.
‘Mama is zo trots op jou,’ zei ze en ze kuste het gezichtje van het meisje.
‘Je bent het knapste meisje van de hele wereld!’
‘Weet ik!’ lachte Laura, en daarom moest ook haar mama hard lachen.
