Mehmed Zahid Kotku (k.s)

2. MEHMED ZAHİD KOTKU (R.A)
HAYATI:
Adı Mehmed Zahid, soyadı Kotku idi. Kendisinin naklettiğine göre
babası ona: “Oğlum Mehemmed!” diye hitap edermiş. Soyadının
“mütevâzi” mânasına geldiği nüfus cüzdanının başına not edilmiş
idi.
Doğumu ( 1315 Hicrî), Milâdî 1897 yılında, Bursa şehrinde, kale
içinde Türkmenzâde çıkmazındaki baba evinde vâki olmuştur.
Baba ve annesi Kafkasya’dan 1297’de göç eden
müslümanlardandır. Babası İbrahim Efendi Bursa’ya 16 yaşlarında
iken gelmiş, Hamzabey Medresesi’nde tahsil görmüş, Hz.
Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem sülalesinden bir Seyyid’dir.

3. 1929’larda 76 yaşlarında iken Bursa ovasındaki İzvat köyünde
vefat etmiş ve oraya defnolunmuştur. Annesi Sabire Hanım,
Mehmed Zahid Efendi üç yaşlarında iken vefat etmiştir.
Mehmed Zahid Efendi rahmetullâhi aleyh ilk mektebi Oruç Bey
İbtidâîsi’nde okudu. Maksem’deki idâdîye devam etti. Sonra Bursa
Sanat Mektebi’ne girdi. Bu esnada Birinci Cihan Harbi dolayısıyla
18 yaşlarında askere celb olundu. 14 Nisan 1332’de asker oldu,
senelerce askerlik yaptı, çok tehlikeli günler geçirdi, hastalıklar
atlattı. Ordunun Suriye’den çekilmesinden sonra, binbir güçlükle
İstanbul’a döndü.

4. Tasavvufî Yetişmesi ve Dinî Hizmetleri
istanbul’da bulunduğu esnada çeşitli dinî toplantılara, derslere,
camilerdeki vaazlara devam etti. Daha sonra Gümüşhâneli
Tekkesi’ne giderek Şeyh Ömer Ziyâeddin Efendi’ye intisap
eyledi. Günden güne ahvalini terakki ettirdi.
Bayezit, Fatih ve Ayasofya camii ve medreselerinde derslere
devam etmiş, bu esnada hafızlığını da tamamlamıştır. Bu
aralarda hocasının işareti üzere muhtelif kasaba ve köylerde
dinî hizmet îfâ etmiştir.

5. Ahlâkı:
Hafızası çok kuvvetli idi, konuşması tatlı ve safiyâne idi. Çok kere
halk telaffuzu kullanır, karşısındakine söz fırsatı tanır; kesinlikle
bildiği bir şeyi bile sanki ilk duyuyormuş gibi yumuşak bir tavırla
dinler, mânalı ve nükteli cevap verirdi. Sohbetleri hoş, hutbeleri
fevkalâde celâlli olurdu. Hutbe esnasında sesini yükseltir, ordu
önündeki bir komutan gibi celâdetle ve irticâlen konuşurdu.
Fevkalâde mütevazi idi.ç ok uzun ve derin düşünürdü,
sohbetlerindeki buluşlara, teşbihlere hayran kalmamak mümkün
olmazdı. Dostlarına vefası emsalsiz idi; onları ziyaret eder, arar
sorardı. Akrabalarına karşı vazifelerinde kusur etmez ve onlara her
türlü yardımı esirgemezdi. Gece ve sabah ibadetlerine çok riayet
eder, talebelerini de bunlara teşvik eylerdi.

6. ESERLERİ:
. Tasavvufî Ahlâk (5 Cild) 9. Risâle-i Hàlidiyye Tercümesi
2. Cennet Yolları 10. Evrâd-ı Şerif
3. Mü'minlere Vaazlar (2 Cild) 11. Faydalı Dualar ve 32 Farz Mecmuası
4. Ehl-i Sünnet Akaidi 12. Yemek Âdâbı
5. Ana Baba Hakları 13. Zikrullahın Faydaları
6. Hadislerle Nasihatlar (2 Cild) 14. Özel Sohbetler
7. Nefsin Terbiyesi 15. Peygamber Efendimiz
8. Tezkiretül-Evliyâ Tercümesi 16.Tenbihler