1. Butt & Oyster
In Lowestoft waait het windje 4. De Navtex verhaalt nu al 24 uur lang over Gale Warnings
NW-W 8 voor Viking, North & South Utshire, Hebrides, Malin, etc. Langzaam zakken de
waarschuwingen naar onze forecast area. Hier in Lowestoft merk ik er nog niets van. Ook
houd ik de BBC 4 scherp in de gaten. De dame heeft het over gale 8 later, perhaps gale 8, gale
8 eminent dus ik snap het niet meer.
Jan zit al twee dagen bij zijn familie en heeft mij moederziel alleen aan boord gelaten (“Nee,
ga maar. Maak je om mij maar niet druk!”) Zit ik dan. Buiten staan drie dozen proviand,
binnen staan er ook nog drie op een bank. Het hele achteronder ligt nog vol met
winteronderhoudsspullen en er staan in het gangboord nog 6 jerrycans op me te wachten met
bestemming: ergens-in-de-boot. Er is dus genoeg te doen; ik vind alleen zijn aan boord echter
altijd prettig en efficiënt. Twee uur later is het dus een nog grotere puinhoop in de boot. Ik
zaag, timmer, soldeer, versleep, vloek en plak. 6 dozen proviand omgepakt in 4 èn in een
logische volgorde in de bakboord hondekooi. De stuurboord kooi wordt helemaal leegeruimd
en daar gaan de kussens van het vooronder in. Ik vind een onmogelijk grote zak met eindjes
gevlochten touw. Ik verdenk Jan van een geheime macra-mee fetish en pak al het touw in
kleine plastic tassen rondom de roerkoning, diep achterin. De Duane zal al die zakjes ook
hoogst interessant vinden denk ik. (Niet wetende dat HMS Customs de volgend dag al aan
boord komen..) Vervolgens soldeer ik een handvol verdacht uitziende connectors om tot een
corrosie vrije eenheid en tot slot zaag ik 3 jerry-cans op maat voor de bilge zodat daar alle
blikken met bonen en mais in kunnen. Eén can gaat onverzaagd als reserve drinkwater in de
kuip naast de reserve diesel.
Wat mij betreft: klaar voor vertrek.
’s Avonds komt Jan aan boord en grapt over “Mijn zwarte dikpuntertje” (De stift waarmee ik
de blikken en de jerry-cans beschrijf). De volgende dag laten we Norfolk en Suffolk achter
ons vertrekken we richting Pinmill en Essex voor een biertje in de “Butt & Oyster”. Jan is
verbaasd als blijkt dat ik die pub niet ken. Ergens rinkelt wel een bel die verwijst naar een
verhaal in “Zeilen”. Verder blijf ik heel benieuwd.
De Gale Warnings hangen nu ook boven ons hoofd. Bij het verlaten van Lowestoft echter
klinken er woorden als Spinnaker en Genua één door de kuip. Zo rustig en helder is het.
Uiteindelijk gaat gewoon Genua twee er op. Geen gelul. Westenwind met voorspelling
noordwest 5-6, perhaps gale 8 later. Cookie voor een paar uur op een zuidelijke koers! Maar
qui-vive is wel geboden. Krap een uur later maakt de 2 plaats voor de werkfok. Een mevrouw
van Thames radio komt met een waarschuwing voor Gale 8 later, maar eerst zuidwesten wind
5 tot 6. Zuidwest? Da’s voor het eerst in dagen dat die term de ether in gaat. In de kuip gaan
de wenkbrauwen omhoog. En inderdaad, mevrouw Thames krijgt gelijk. Van het één op
andere moment draait de wind SW en liggen we weer aan de wind te hakken op een niet
bezeilde koers. Regelmatig kleddert er flink wat buiswater in onze kuip. Jan kijkt bedenkelijk
Dit wordt wat krap qua tijd. We willen op het meegaande tij naar Harwich en dan de rivier op
vóór storm en tegentij. De motor gaat aan en Jan steekt een rif in de werkfok. Hoog aan de
wind motorzeilend komen de containerterminals van Felixstowe in zicht. Meewarig moet ik
denken aan de splinternieuwe maar uitgestorven terminal bij Amsterdam; alle karretjes keurig
uniform in het gelid. Hier: zwaailichten, kranen, opduwertjes, Nedlloyd bakken en een
mozaïk van containers. “Hanoi”, “Maersk”, “Nedloyd” in een veelkleurig verband.
We kruisen naar de plek waar we de geul over moeten. Jan hoort over de marifoon de
“Nedlloyd Kingston” binnen komen waarbij zijn koopvaardij hart hem ingeeft om dit schip te
gaan groeten met de vlag. De grote grijze stalen pakjesboot wordt echter achter ons verassend
snel tegen de kade gezet.
2. Het is voor Felixstowe approach heel druk. Kanaal 71 reutelt permanent. Iedereen is hier
belangrijk aan het doen. Een oranje SAR helicopter speelt met een grijs bootje “mannetje
hijsen”, rescue- en pilot bootjes stuiven door de golven. Een cutter-zuiger moet naar buiten.
Het waait inmiddels windkracht 6 en er staat een heel vervelende korte deining die de
Godelieve iedere keer met twee á drie welgemikte tikken tot stilstand dwingt. De RPM teller
gaat nog een tandje hoger. We draaien de “River Orwell” op. Naast ons stoomt een stoere
rescue boot op. De mannen zwaaien vriendelijk achter hun beslagen ruitjes.
De zeilen gaan naar beneden. Voor ons parkeert een grijs bootje op onze koerslijn. Wij varen
gewoon door. Het bootje geeft een stootje gas en draait achter ons langs. Mannen in pakken
komen uit de kajuit en beginnen met stootwillen te slepen. “HMS Customs” lees ik op een
lullig klein bordje op de kajuit. Eén mannetje stapt bij ons aan boord. Een psychologisch
vragen spelletje begint en veel vriendelijk lachen over en weer. Hij wil paspoorten zien en
binnen kijken. Onhandig staat hij binnen aan onze luiken te trekken. Wanneer ik hem daarbij
enthousiast begin te helpen verliest hij alle belangstelling en vraagt aan zijn vriendjes om hem
weer op te komen halen.
Jan heeft het inmiddels helemaal geschoten met deze vriendelijke “glijer”. Wanneer hij van
boord is gaat het gas er op en motoren we over vlak water tegenstrooms de rivier op naar
“Woolverstone Marina” voorbij Pinmill. Het is inmiddels donker en flink koud. Het waait 5
tot 6. Ik heb alleen koude handen. Verder staat iedere geïnvesteerde gulden in goede
zeilkleding zich de hele dag al meer dan waar te maken.
Na witte bonen in tomatensaus, spek, salade en bier is het goed slapen in Woolverstone
Marina. Butt en Oyster moeten even wachten. ’s Nachts lig ik een beetje voor me uit te
piekeren. Jan komt net terug van een sanitaire wandeling over het achterdek en loopt stoer te
doen over vannacht weer uit varen. Grapjas. Een half uur later trekt een windvlaag over de
Godelieve. Daarna nog één die aanhoudt, accellereert tot een niveau dat ik vind dat het wel
mooi is geweest. Daarna gaat het nog harder waaien en klettert de regen op het dek. De wind
gilt door de haven. De Godelieve begint te deinen en te trekken aan haar trossen. Buiten is het
riviertje een kokende soep geworden. De bootjes in de buitenste boxen waar wij eerder ons
oog op lieten vallen liggen onfatsoenlijk hard in schuimende koppen aan hun trossen te
rukken. Gerustgesteld dat Jan voor meer beschutting dieper in de Marina koos, kruip ik terug
in mijn slaapzak. Morgen ongetwijfeld uitgebreid Engels ontbijt en bootje klooien.
