1. In Haarlem ging ik naar de Albert Heijn om boodschappen te doen. Hier in Friesland heb ik
dat afgeleerd omdat ik constateerde dat de Jumbo (bijna) net zo aantrekkelijk is: goedkoper,
dichterbij, makkelijk parkeren, minder druk en dezelfde producten van dezelfde kwaliteit.
Maar ik blijf de Albert Heijn een prettiger winkel vinden, vooral die op de Tijnjedijk. Zo had
ik dan ook maar een flinterdun excuus nodig om naar de Appie te gaan: de voetbalkaartjes.
Wij kochten twee boeken waarbij het doel was het eerste boek vol te krijgen en de reserve
kaartjes in het tweede boek te plakken.
Halverwege februari ontdekken we dat we het logo van Heerenveen maar niet te pakken
krijgen. Ruilen met de buurjongens. Oma uit Den Haag ingeschakeld: geen resultaat. Mama
blijft naar Albert Heijn gaan en geef wederom een vermogen uit. De dame bij de kassa laat
weten nog maar 4 pakjes te hebben. Verdorie, dát is de enige reden dat ik naar de Appie ga.
De actie is voorbij. Paniek, we moeten nog 1 plaatje. Bij de toonbank hebben ze er nog een
paar. Ik stuur mijn zoon Douwe van 4,5 naar die toonbank, ik moet immers voor een
vermogen aan boodschappen inpakken. Zoonlief durft niet zonder mij. Ik zie het helemaal
verkeerd gaan. Asociaal de boodschappen achterlatend, loop ik met mijn oudste zoon mee
naar de toonbank, laat de kassabon zien en vraag om de resterende elf pakjes voetbalkaartjes.
Ze heeft er precies elf. SUPER! De dame achter mij stamelt dat ze maar drie pakjes
voetbalkaartjes wil hebben. Douwe geeft een pakje aan haar kleinste zoon. Misschien zat juist
in dát pakje nummer 91? In de auto worden de pakjes meteen geopend op zoek naar nummer
91. Ongelooflijk, 70 voetbalplaatjes verder, geen Heerenveen. Intussen op mijn werk contact
met een kennis uit het Westen. Vastberaden als ik ben, schakel ik hem in. Hij heeft ook een
meter aan reservekaartjes voor zijn twee zoons en belooft mij te zoeken. Hij laat me weten dat
ze plaatje Heerenveen net aan vriendje Bas hebben weggegeven. Zucht. Twee dagen laten ligt
er een envelop met een prachtig voetbalkaartje in de bus: het boek is compleet. De
secretaresse van de kennis had het goede kaartje.
Ik ga nóóit meer naar de Appie: smurfen, wuppies, voetbalkaartjes. Het kan me niet schelen,
ik slaap er amper van en het maakt je asociaal. Bah. Het boek is compleet!