1. Sinds wij in Friesland wonen probeer ik onze dochter van het “ik wil geen vieze handen”
syndroom te bevrijden. Ik moet zeggen dat lukt aardig. Ze werkt graag met ons in de tuin,
voert de hond en katten, maakt vieze prutjes in de zandbak en heksendrankjes in haar
emmertje.
Nu zij op school over is naar de volgende groep wil ze graag, tot mijn blijdschap, een
vishengel cadeau. Ik vond dat een prima plan en schafte dus een werphengel aan. De hengel,
loodjes en dobber moet je zelf monteren. Ik heb daar nul verstand van, dus ik stuurde haar
naar buurjongen Peter die precies weet waar wat moet. Binnen 5 minuten was ze weer terug,
klaar om te vissen: hengel en dochter paraat. Inmiddels was het kwart over vijf, spitsuur met 3
kleine kinderen. Mijn dochter wilde vissen, en wel nu!! Met een zwemvest aan was ik wel
over te halen. “Ik heb al mijn diploma A en hoef dus geen zwemvest” bestreed zij mij. Mijn
poot stijf houdende, ging ze na een minuut of wat met hengel, een stukje brood en fel oranje
reddingsvest (met fluitje) naar het café, waarnaast de rivier de Moark stroomt.
Nog geen tien minuten later hoor ik een luid geschreeuw, zeg maar gerust een gillend
speenvarken. En daar kwam een aardige meneer aan met een kleddernatte dochter, onder
kroos en modder. Of ik een meisje mistte? Razend was ze, hoe had ze zo dom kunnen doen?
Blij dat ze weer op de wal stond, moest ik natuurlijk vreselijk lachen. Ze werd alsmaar
kwader. Gauw onder de douche geparkeerd, bleef ze nog enige tijd schreeuwen dat ze in het
water was gevallen. Ze had de werphengel naar het midden van het water willen gooien en
telkens een stapje verder gaand, was ze uiteindelijk in de Moark gevallen. De aardige meneer
fietste net over de brug. Ze was niet óp de brug gaan staan met vissen omdat ze dan plat
gereden zou worden door de bussen. Kortom: weloverwogen acties waren toch nog verkeerd
gegaan. Arme meid.
Toen ze eindelijk gekalmeerd was, vertelde ze me dat het water niet heel erg koud was
geweest. En dat ze zó geschrokken was, dat er van zwemmen niets terecht was gekomen en
dat het zwemvest toch wel een goed plan was, ondanks haar A diploma. Weer wat geleerd.
Vervolgens stapte ze triomfantelijk aan de hand van haar vader, met zwemvest, richting
Moark met hengel, brood en emmertje, om na een kwartier met visje (van Peter gekregen)
terug te komen. Daar was poes heel blij mee.