1. Wij hebben één dochter. Hoewel ze pas vijf is kampen wij al jaren met haar gewicht. Het
consultatiebureau zei toen ze klein was dat wanneer ze zou gaan lopen we minder last zouden
hebben van haar overgewicht. Niets was minder waar.
Gelukkig, denken wij, is de maatschappij zich ook bewust van overgewicht bij kinderen, maar
keer op keer komen wij bedrogen uit. Met de verhuizing van het Westen naar Friesland
meenden wij ons gesteund door Friese nuchterheid en oude normen en waarden: doe maar
gewoon……
Verheugd was ik dan ook toen onze oudste op schoolreisje zou gaan en wij een briefje van de
juf meekregen met de volgende tekst: “Alleen fruit en brood meegeven plus sap/melk, geen
geld en geen snoep”. Ik dacht “hè hè, zie je wel, ze hebben het hier écht beter begrepen.”
Plichtsgetrouw als ik ben, geef ik ons kind een appeltje met suikerloze, biologische sap en
anderhalve boterham (1 met hartig beleg en een halve met zoetigheid) mee in haar roze K3 tas
en breng haar om half 9 naar school.
Tegen half vier wacht ik op het schoolplein tot de kindjes van groep 1 en 2 terugkomen van
Pieterburen en Sanjesfertier. Er staat buiten een tafel met snoep en sap. De kinderen komen
uit de auto’s van de ouders (hee, geen door school gehuurde OAD bus zoals in Haarlem?) en
rennen naar het snoep, inderdaad, niet naar de wachtende ouders. We lopen – na toch
gesnoept te hebben (ik heb het bij 1 weten te laten) - naar huis. Dochterlief vertelt enthousiast
dat ze bij aankomst in Pieterburen ook al snoep en een pakje sap hebben gehad en dat ze
daarna haar appeltje en eigen sap opgedronken heeft. Ik adem diep in, en weer uit. Na
Pieterburen waren ze ergens gaan picknicken en mocht iedereen zijn brood opeten en melk
opdrinken. En bij de speeltuin hadden ze patat met mayonaise gekregen.
Geen idee waarom, maar ik voel me opeens zo verschrikkelijk alleen in de strijd tegen de
kilo’s. In ieder geval is hier meer ruimte om lekker te bewegen in de vrije natuur.