Το μαγικό μενταγιόν της Μαρίας

1. Ένα παιδικό παραµύθι των µαθητών της Δ1 τάξης του
6ου
Δηµοτικού Σχολείου Ζακύνθου για το δικαίωµα των
παιδιών να νιώθουν την αγάπη και τη στοργή των γονιών
τους και να περνάνε αρκετό χρόνο µαζί τους.
ΖΑΚΥΝΘΟΣ
ΜΑΪΟΣ 2011
«Το µαγικό µενταγιόν της Μαρίας»

2. Στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράµµατος της UNICEF
« Τα Παιδιά Γράφουν & Ζωγραφίζουν τα Δικαιώµατά τους » οι
µαθητές της Δ1 τάξης του 6ου
Δηµοτικού Σχολείου Ζακύνθου
αφού ενηµερώθηκαν για τα Δικαιώµατά τους, όπως αυτά
περιγράφονται στη Σύµβαση των Δικαιωµάτων του Παιδιού,
δηµιούργησαν οµαδικά ένα παραµύθι µε θέµα: « Να σας γνωρίσω
τους φίλους µου, τα παιδιά του κόσµου » που έχει τίτλο:
«Το µαγικό µενταγιόν της Μαρίας».
Συµµετείχαν κατ’ αλφαβητική σειρά οι µαθητές:
Γιακουµέλου Ιωάννα, Γιατράς Διονύσης, Γιατράς Νίκος, Γκλαβάς
Γιάννης, Γράµψα Ζαχαρούλα, Θεοδόση Κατερίνα, Κελαϊδινού
Βασιλική, Κλάδης Αναστάσης, Κοροβελώνης Δηµήτρης, Κορφιάτη
Μυρτώ, Μαλαφούρης Βασίλης, Μανδηλαράς Νικηφόρος, Μαρούδα
Διονυσία, Μαρώτη Ελισάβετ, Μαρώτης Παναγιώτης, Μπαϊράµι
Ρενάτο, Παπαγεωργίου Αλέξανδρος, Ραψοµανίκη Αγγελική, Ρόκκος
Φίλιππος, Στεργιώτης Σωτήρης, Ταµαρέσης Πέτρος, Τετράδης
Χάρης, Φιαµέγκου Δέσποινα µε την καθοδήγηση του δασκάλου τους
Βρεττού Κολύρη.

3. Ήταν κάποτε µια µικρή πολιτεία, όπου ζούσε
µια φτωχή οικογένεια µε ένα κοριτσάκι που το
έλεγαν Μαρία.
Ένιωθε πολλή µοναξιά γιατί οι γονείς της έλειπαν
συνεχώς από το σπίτι για δουλειές.

4. Μια µέρα ο παππούς της έδωσε για δώρο ένα
µαγικό µενταγιόν και της είπε πως θα έπρεπε ν’
ανακαλύψει µόνη της τι µαγικό είχε!
Η Μαρία πήγε αµέσως να το δείξει στους
γονείς της αλλά αυτοί είχαν ήδη φύγει απ’ το σπίτι.
Λυπηµένη καθώς ήταν άκουσε από το µενταγιόν της
έναν περίεργο ήχο. Άνοιξε την καρδούλα και
πρόσεξε ότι υπήρχε µέσα ένα γράµµα.
Όταν το άνοιξε άρχισε να διαβάζει έκπληκτη!
Το γράµµα έγραφε πως όταν είναι λυπηµένη ν’
αγγίζει ένα κόκκινο κουµπί για να µπαίνει σε έναν
κόσµο µαγικό που θα µπορεί να περνάει χρόνο µε
καινούριους, µαγικούς φίλους.

5. Η Μαρία φάνηκε πολύ χαρούµενη µε αυτό το
δώρο γι’ αυτό άγγιξε το µαγικό κουµπάκι και µπήκε
µέσα σε ένα λιβάδι.

6. Εκεί ήταν ο κόσµος που σύχναζαν µερικές
κούκλες και ξαφνικά τις άκουσε να κλαίνε.
- Γιατί κλαίτε, τις ρώτησε η Μαρία.
- Γιατί δεν έχουµε φίλους για να παίζουµε, της
απάντησαν οι κούκλες.
- Μην ανησυχείτε, από εδώ και πέρα εγώ θα
είµαι η φίλη σας.
- Γιούπιιιιιιιιιι!!! Φώναξαν εκείνες.
- Τώρα τι θέλετε να παίξουµε;
- Τη µαµά και τα παιδιά, είπαν οι κούκλες.
- Μα αφού κάθε µέρα είστε µε τους γονείς σας,
γιατί θέλετε αυτό το παιχνίδι, ρώτησε η Μαρία.
- Κάνεις µεγάλο λάθος απάντησαν οι κούκλες.
Οι γονείς µας ποτέ δεν έχουν χρόνο για µας!
- Νοµίζω ότι εµείς έχουµε µερικά κοινά µεταξύ
µας, είπε η Μαρία.
- Ναι, κι εµείς αυτό νοµίζουµε, είπαν οι
κούκλες. Αν θέλεις να έρχεσαι κάθε µέρα γιατί
µόνες µας νιώθουµε µοναξιά.
- Εντάξει, είµαστε σύµφωνοι!!!

7. Την άλλη µέρα, όταν η Μαρία ξύπνησε και
έφαγε το πρωινό της, την περίµενε µια µεγάλη
έκπληξη. Οι κούκλες κάτι ετοίµαζαν! Εκείνη την
ηµέρα ήταν τα γενέθλιά της και ήθελε οι γονείς της
να ήταν εκεί να το γιορτάσουνε γιατί πριν από καιρό
δεν τους έβλεπε σχεδόν καθόλου.
Τότε κατέβηκε στο λιβάδι µε τις κούκλες και
αµέσως ακούστηκε ένα δυνατό: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

8. Η Μαρία τότε δάκρυσε από χαρά. Αλλά δεν
πίστευε στα µάτια της γιατί εκεί ήταν ακόµα και οι
γονείς της.
Μόλις τελείωσε το πάρτι η Μαρία µίλησε στους
γονείς της και τους είπε πως θα ήθελε να της
αφιερώνουν περισσότερο χρόνο για να περνάνε
µαζί. Οι γονείς της τελικά το τήρησαν. Έτσι κάθε
απόγευµα πήγαιναν µαζί στο πάρκο, έπαιζαν στην
παιδική χαρά και διάβαζαν πολλές ιστορίες. Από
τότε η ζωή της Μαρίας ήταν…… ΤΕΛΕΙΑ!!!