3. ÁNDALLE A RONDAR A SEU PASO CRÓNICO, PISADAS FORTES ROMPEM POLO ABISMO. DULCES MIRADAS AGRAVAN SEU ROPAXE PROLONGADO POLOS FOSFORITOS ANELES
4. Adeus inverno que te despides Cunhas bagullas tristeiras no ceo Coma se inda non quiseras marchar Mal que ben, tesnos que deixar. Foches un inverno duro de pelar Ainda que deisaches ollar o sol Non foi von para os humáns Máis ti sempre ao abrigo fiseches andare. Despideste sen ser recordado Polo von ou polo malo, máis frío Trouseches, e auga e auga cansacheste De votar, e por se fora pouco nos teus derradeiros días deixas Vir a neve. Inverno que viaxas de ano en ano Boas festas, vas deisando o nadal, O antroido e o san xose Que por elas merece a pena esperar outro ano mais. Chegouche o vinte para acabalo sen boa faciana E agardar o vinteun Coa entrada da primaveira Que voa pinta non leva.
5. Loira flor de primaveira Cabelos longos de terra Sombras ilustres de un poeta Así é meu anxel da eira. Preciosa voz feminina Levas nos teus senos Con acibeches perdidos Por teu pelo, así é meu anxel da serra. Ten que ser primaveira Para que teu amor se deslice Por un laberinto de belas enredadeiras Así é meu anxel da pradeira. En busca de amore andas Como fogo na caldeira Máis tes asexo e dereito En buscar amor mais duradeiro Así é meu anxel efémero. Nese xardín de frores fermosas Teu son produce un eco de mil glorias Arrebatado polo silencio dos arbres Tirando follas Así é meu anxel perezoso.
6. Así si ben examinase Os humans corazóns Perecen nas prisións Do vicio cos domina. Son teus cabelos Os que me confunden Co tua beleza tan crara E teu corpo tan esbelto. En tanto que de rosa e azucena Mostrase a cor no voso xesto E que voso ardente mirar Da beleza, seña pola primaveira. Que descansada vida A do que fuxe do mundanal ruido E segue a escondida senda Por onde foi. Teñase seu tesoro Os que dun falso leño confianse, Non é meu ver o choro Dos que desconfian. Oh noite que xuntaches Amado con amada, No meu peito florido Alí quedou dormido E eu regalaballe, Volve paloma Vulnerado polo otero asoma O ar do teu voo e fresco, toma.
7. Si meus ollos viran o que eo vexo Estaba a terra resprandecendo As frores mais eternas e fermosas do universo. As rosas, as papoulas, os carabeis e o sol Máis que alegre disfrutaban dos verdes prados E fermosas colinas que olian a primaveira. Apareceu un raio e unha fermosa ninfa De ollos coma rosas esmaltadas, corpo esbelto De clavel oro e cabelos de papoula azabache, Dancease dun lado para outro Coma si o ar a envolvera en seda. Eras ti rosa,clavel e papoula, pequena Que ias crecendo e crecendo sen que me Enterara, e agora cada vez que te vexo eres A máis fermosa e alegre ninfa da primaveira. Meus ollos que nun val de lagrimas Van desembocar a un paraiso Onde te atopas ti fermosa miña Rodeada de rosas,carabeles, e papoulas Que decoran teu máis alto ser e ise raio de luz Que enfoca teu corpo de muller. Eres muller batalladora de gran coraxe e forte Personalidade, que dominas cos teus ollos De rosas esmaltadas,ao máis holocasto persoaxe, Atraindo hacia ti, con unha verba na boca amor. Amor non sabes que meus pensamentos hacia ti son Como unha bala de fogo que atravesa dous corazóns En que non me dou conta que fai primaveiras Eras unha nena e agora eres unha fermosa e delicada Ninfa da primaveira.
8. Entre ti e eu hai unha relación Que se ve dende un sendeiro Ao que as olas da mañá Van cortando pouco a pouco. Por ise corpo que se ve baixo o sol Nun día exprendido de primaveira Que tocan tuas partes dese corpo esbelto A brisa do mar profundo Que con teus movementos fas que se movan As bolboretas polo azul ceo. Entre ti e eu hai unha relación Que deixa o campo con un verde Que se quere adueñar de ti Máis non o deixo. A terra quere tragarte impetuosamente Máis non a deixo Ti e eo estamos unidos por un amor Sen rexas nin cortapisas. So somos o un para o outro Nese palpitante mevemento Cada vez mais intenso E nos palpamos os beizos dicindo Queroche,queroche.
9. Amor Sentimento de egoismo,ternura e dulzura Sembrado polo dolor no corazón Desperto cada mañá, arrodillandome Ante unha tumba de presións De meu ego De miña soedade perturbada e escandalosa E sobre todo da sociedade infame e pordioseira. Amor Amor pasaxeiro existia Cando as ruas desertas falaban De belos paisaxes alugados pola natureza Máis exuménica, en onde so desdebuxa Teu paso extreito, que se vai alonxando Coa mirada de teu pensamento. Amor Brotas grandes cantidades de sangue Que brilan entre os rosais selectos Amapolas pendentes de teu tacto, elegante e sobrio Teu corpo deslizase coma o auga Da fonte que cae seu chorro Alegórico e revivido no teu ser. Amor Son os páxaros que cantan Polas mañás despertandote Coma si no teu ser reflexaras o alba Son páxaros que polo día tocan Sua sinfonia para verte contenta No limbo da noite desesperada Na catedral do amor nunca perdido No horizonte das fadas despidas Con albornoces de seda Na soedade de noso amor. Amor Tuas verbas son barcos con rumbo fixo Nunca se extrelan contra as rochas Porque teu ser vai descifrando a bruxula Cara a un mesmo lugar, perdido no extasis Onde a paz na terra é coma a paloma Que vai voando con rumbo a seu destino É a liberdade de pobos, de xentes, de negros De brancos, mestizos,etc… De nenos con fame e sede De que non haxa trabas nin rexas para facer o amor Baixo a batuta da sempre e adorada liberdade Que ve nos teus ollos o brilo da alegria.
10. Amor Verdes bosques encóntrase mirando dende O máis alto do outeiro Todo teu corpo de muller inxenua e apasionada Coa luz de teus ollos, reflexas no expello Toda tua sombra leda e forte que da vida A teu máis noctambulo amor. Amor Estou agora mesmo oindo o cantar De noso amor, da rosas, das papoulas Dos oscuros paisaxes nocturnos E sobre todo o son de miña vagalume cantautora: nocturnol, que con seu cantar Alegra a noite, da ninfa de ollos semicastaños Cabelos curtos e longos xogan coa tua dulce faciana Dando forza a teus beizos pequenos e insaciables De nariz aquilino e ben pranchada, Corpo de primeira princesa, dos corpos de fadas, Amor cego, queroche…
11. Na vida hai catro detalles Significativos, onde teu extasis Particular, non recibe meu mensaxe Máis as paredes rebotan teu son Como o fogo da cheminea. Deixaches unha pisada que se Foi humedecendo pouco a pouco Desdebuxando noso corazon Apaleado polo rum rum da máquina. Meu ser despreciado por todos os sentidiños Me deixa atónico e pechado no meu ego Salpicando verbas soltas ao horizonte Que non recollen fruto algún. É alegoria pensar nunha realidade Onde o sol rellene de calor Nosos corazóns, os castaños Produzan con felicidade suas sabrosas castañas Os rios que emanen auga limpa E brilante coma un expello. Que os pobos se unan Para non chocar entre iles E dar alegría de festa En vez de enterros. Que as frores reproduzcanse Sen o ar contaminado das hervíboras materias Que a lua non se desgaste E que esteña sempre frorescente Como o limbo na aurora. Deixemos as festas para as festas Os bosques para os arbores, prantas, e paixase Os rios que produzan auga Para apagar fogos E nos fagamos o amor con moito desacougo, liberdade e a noso empeño.
12. Día de luz, día de alba Amanecer dormideiro Lua atronadora No ceo Desaparece de con nos Con ise traxe de seda Branco Escondete dos ataudes Da terra E envolvete en pañais De seda Brillas de luz Brillas de entera Ante as portas Do lar da terra.
13. Unha rosa no axemella A unha papoula Máis se xuntamos As duas Son coma ti de fermosas. Entre dous carballos Perdidos a orillas do Ulla Buscamos a necesidade de vivir Entre dous amores, en non O morrer, que sen penas Non se olvida Te vistes de seda dourada Entre teus belos montes De espinas Teus cabelos bailan a Muiñeira mais alegre e fermosa Da festa Teus ollos chispean tan forte Que son bombas de fogueo Alucinantes nunha noite Tan maravillosa coma esta Onde busco teu amor. Rosa que axemellas a papoula Xuntadevos para que Meu amor alucine No máis alto do campanario E ti foras a miña ninfa dourada Que espera no alba.
14. Por miña fenestra entra un ar frio É a noite con seu brio pegaxoso E comprometido, sempre desapegando Sen ás para azotar teus rotos Cristais humedecidos. As follas da parra te tocaban Ao compas da medianoite Bailabas tan alegre que parecias Blancanieves no limbo. Oscuro estaba a noite de ar Onde meus ollos miraban A travéso da fenestra E so veian a sonrisa de teus beizos Que me amenazaban constantemente Buscando ise amor solitario e profundo. Cortexados pola chuvia Que con suas gotas poñian a música Forza traes esta noite, de follas Caidas, que revolotean xugando Ao son da alfombra marina Facendote camiño dos camiños Ruidosos e fangosos, máis coa túnica Amarela desdichada Polo sosten da vida. Falemos de ti forza, ar, vento e auga Que entre todas formades Un grupo homoxeneo, alucinado Por tuas pisadas inconfundibles Desertas e tristes Deixo a historia para a realidade, ¡Algún día non entrara ar por miña fenestra.¡
