More Related Content
Similar to ψυχή και αρχαία τέχνη
Similar to ψυχή και αρχαία τέχνη (20)
More from πεντάλ σχολικό
More from πεντάλ σχολικό (20)
Recently uploaded
Recently uploaded (20)
ψυχή και αρχαία τέχνη
- 1. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΨΥΧΗ-ΣΩΜΑ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ
- 2. Οι ψυχές στην αρχαία ελληνική τέχνη αποδόθηκαν με ποικίλες και ενδιαφέρουσες μορφές. Άλλοτε ως μικρογραφίες θνητών, άλλοτε ως μικροσκοπικές φτερωτές σκιές, ή και όμοιες με τους ζωντανούς. Η ποικιλία αυτή οφείλεται τόσο στις διαφορετικές και αντικρουόμενες συχνά μεταφυσικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και στις αισθητικές επιλογές του εκάστοτε καλλιτέχνη. Νάξος: Η Αθηνά διατάζει τον Θησέα να εγκαταλείψει την Αριάδνη που ο Ύπνος κρατά κοιμισμένη. Όσο αυτή κοιμάται,η ψυχή της (πάνω αριστερά) ταξιδεύει
- 3. Ο Οδυσσέας συνομιλεί με την ψυχή του μάντη Τειρεσία στο κάτω κόσμο (Άδης) οι Έλληνες πίστευαν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελούνταν από δύο διακριτά στοιχεία, το σώμα και την ψυχή.1 Το σώμα ήταν το φθαρτό στοιχείο, η σάρκα που προοριζόταν να αποσυντεθεί και έπρεπε μετά θάνατον να καεί ή να ενταφιαστεί. Η ψυχή ήταν το άφθαρτο στοιχείο της ύπαρξης, η πνευματική ουσία που, όταν το άτομο απεβίωσε, εγκατέλειπε το νεκρό σώμα και πετούσε προς έναν άλλο κόσμο: «η μόνη διαπιστούμενη λειτουργία της ψυχής σε σχέση με τον άνθρωπο είναι πως τον εγκαταλείπει»
- 4. ο θεός Ερμής ως ψυχοπομπός οδηγεί την ψυχή νεκρού ανθρώπου στον Χάροντα στον κάτω κόσμο. Κυρίαρχη ήταν η αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων, ότι ο Ερμής κατευθύνει της ψυχές στον Άδη, ώστε να αναπαυθούν μετά τον θάνατο, επίσης και ότι ο χάροντας ο βαρκάρης τις μετέφερε από την είσοδο του κάτω κόσμου που τις άφηνε ο Ερμής σε αυτόν.
- 5. Οι Νηρηίδες χύνουν πικρά δάκρυα πάνω στο σώμα του νεκρού Αχιλλέα κατά την διάρκεια των ταφικών προετοιμασιών που του αποδίδουν. Ένα από τα στοιχεία του ταφικού τελετουργικού που φαίνεται ότι μένει αναλλοίωτο στο χρόνο είναι η απεικόνιση του θρήνου για τον νεκρό. Στην αρχαιότητα ήταν συχνό το φαινόμενο η οικογένεια του νεκρού να προσλαμβάνει «επαγγελματίες» θρηνωδούς οι οποίες έλεγαν θρηνητικά τραγούδα, έτιλλαν την κόμη, δηλαδή μαδούσαν τα μαλλιά τους ή έγδερναν τα μάγουλά τους σε ένδειξη υπέρτατης οδύνης.