13. ΤΕΛΟΣ
Δεν ήταν μια απλή τρικυμία η φουρτούνα που χτύπησε τη σχεδία του Οδυσσέα. Το
εντυπωσιακό στοιχείο ήταν οι δυνατοί, μεγάλης έντασης άνεμοι που φυσούσαν
απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Θύμιζε περισσότερο κυκλώνα και δοκίμασε έντονα το
πρωτόγονο σκάφος του Οδυσσέα. Αν και για τους ναυτικούς είναι αρκετά
συνηθισμένο φαινόμενο, για τους απλούς ανθρώπους είναι εντυπωσιακό το
σκηνικό του ουρανού που σκοτεινιάζει , ενώ η θάλασσα μαυρίζει και οι άνεμοι
φυσούν απειλητικά. Γι’ αυτό οι αρχαίοι απέδιδαν με δέος μια τέτοια τρομακτική
τρικυμία στο θυμό του θεού Ποσειδώνα, που ανακάτευε με την τρίαινα τα νερά της
θάλασσας και διέταζε όλους τους ανέμους να φυσήξουν ταυτόχρονα. Στη
συγκεκριμένη τρικυμία , ο ποιητής προσπαθεί με δυο παρομοιώσεις να δώσει τη
δύναμη της φουρτούνας. Ο Όμηρος αντιπαραβάλλει την επίδραση του ανέμου σ’
ένα κουβάρι αγκάθια, που τα παρασύρει πολύ εύκολα στην πεδιάδα, με τη δύναμη
των ανέμων που παρέσερναν σε διαφορετικές κατευθύνσεις πολύ εύκολα τη
σχεδία του Οδυσσέα. Στη δεύτερη παρομοίωση , ο ποιητής συγκρίνει τη δύναμη
του ανέμου που διαλύει ένα σωρό από άχυρα με τη δύναμη του κύματος που
διέλυσε τη σχεδία του Οδυσσέα.
