Με βάση: α) τα ποιήματα "Σονέτο 18" του Σαίξπηρ, "Μαρίνα των βράχων του Ελύτη" και β) εικαστικούς πίνακες, οι μαθητές έγραψαν τις δικές τους ιστορίες ασκούμενοι στη δημιουργική γραφή και την τέχνη.
Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία να υποδεχτούν το νέο χρόνο και όλα όσα επιθυμούσαν να τους φέρει. Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν γιατί η γιορτινή εκείνη μέρα, καθώς και η επόμενή της, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απλές, συνηθισμένες μέρες όπου τίποτα δεν άλλαζε.
Ένας από αυτούς ήταν και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ένα αγόρι που μεγάλωνε και ωρίμαζε, βλέποντας τις χαρές της παιδικής του ηλικίας να σβήνουν χρόνο με το χρόνο, Πρωτοχρονιά με Πρωτοχρονιά. Κάποτε το αγόρι πίστευε στα θαύματα, ειδικά σε όσα λένε ότι συμβαίνουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Τώρα πια, και ενώ ήταν μόλις δώδεκα χρονών, δεν είχε να πιστεύει σε τίποτα.
Όμως η ιστορία μας δεν μιλά μόνο για αυτό το αγόρι, αλλά και για την αδελφή του. Το μικρό κορίτσι, όπως όλα τα παιδιά της αθώας ηλικίας, έβλεπε τα Χριστούγεννα μαγικά. Κι όταν οι γιορτές περνούσαν, το κορίτσι περίμενε υπομονετικά να ξαναγυρίσουν για να σκορπίσουν λίγη ομορφιά στη θλιμμένη, γκρίζα πόλη που είχε το όνομα Τσιμεντούπολη.
Τα δυο παιδιά, εκείνο το βράδυ της παραμονής, επρόκειτο να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, παράξενη και θαυμαστή. Σε έναν κόσμο όπου η μαγεία κρύβεται σε μυστικά τραγούδια και άγνωστα μονοπάτια, τα δυο παιδιά θα ξεκινούσαν ένα ταξίδι μακριά από το σπίτι τους. Ένα ταξίδι πέρα από την προσμονή, πέρα από το όνειρο, πέρα απ’ τη φαντασία.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για το πώς ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, ίσως όμως έτσι να χαλούσα το μυστήριο και θα ήταν κρίμα. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι τα δυο παιδιά, το πρωί της παραμονής τριγυρνούσαν στους δρόμους της Τσιμεντούπολης. Όμως το βράδυ, πριν ο χρόνος κινήσει για τον παντοτινό δρόμο του, τα παιδιά είχαν φύγει…
Κι αν αναρωτηθείτε πού πήγαν, το μόνο που ξέρω να πω με σιγουριά είναι ότι πήγαν κάπου…
Με βάση: α) τα ποιήματα "Σονέτο 18" του Σαίξπηρ, "Μαρίνα των βράχων του Ελύτη" και β) εικαστικούς πίνακες, οι μαθητές έγραψαν τις δικές τους ιστορίες ασκούμενοι στη δημιουργική γραφή και την τέχνη.
Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία να υποδεχτούν το νέο χρόνο και όλα όσα επιθυμούσαν να τους φέρει. Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν γιατί η γιορτινή εκείνη μέρα, καθώς και η επόμενή της, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απλές, συνηθισμένες μέρες όπου τίποτα δεν άλλαζε.
Ένας από αυτούς ήταν και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ένα αγόρι που μεγάλωνε και ωρίμαζε, βλέποντας τις χαρές της παιδικής του ηλικίας να σβήνουν χρόνο με το χρόνο, Πρωτοχρονιά με Πρωτοχρονιά. Κάποτε το αγόρι πίστευε στα θαύματα, ειδικά σε όσα λένε ότι συμβαίνουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Τώρα πια, και ενώ ήταν μόλις δώδεκα χρονών, δεν είχε να πιστεύει σε τίποτα.
Όμως η ιστορία μας δεν μιλά μόνο για αυτό το αγόρι, αλλά και για την αδελφή του. Το μικρό κορίτσι, όπως όλα τα παιδιά της αθώας ηλικίας, έβλεπε τα Χριστούγεννα μαγικά. Κι όταν οι γιορτές περνούσαν, το κορίτσι περίμενε υπομονετικά να ξαναγυρίσουν για να σκορπίσουν λίγη ομορφιά στη θλιμμένη, γκρίζα πόλη που είχε το όνομα Τσιμεντούπολη.
Τα δυο παιδιά, εκείνο το βράδυ της παραμονής, επρόκειτο να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, παράξενη και θαυμαστή. Σε έναν κόσμο όπου η μαγεία κρύβεται σε μυστικά τραγούδια και άγνωστα μονοπάτια, τα δυο παιδιά θα ξεκινούσαν ένα ταξίδι μακριά από το σπίτι τους. Ένα ταξίδι πέρα από την προσμονή, πέρα από το όνειρο, πέρα απ’ τη φαντασία.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για το πώς ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, ίσως όμως έτσι να χαλούσα το μυστήριο και θα ήταν κρίμα. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι τα δυο παιδιά, το πρωί της παραμονής τριγυρνούσαν στους δρόμους της Τσιμεντούπολης. Όμως το βράδυ, πριν ο χρόνος κινήσει για τον παντοτινό δρόμο του, τα παιδιά είχαν φύγει…
Κι αν αναρωτηθείτε πού πήγαν, το μόνο που ξέρω να πω με σιγουριά είναι ότι πήγαν κάπου…
VIDEO ΟΔΥΣΣΕΙΑ N - ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΠΑΡΑ ΦΑΙΑΚΩΝ & ΑΦΙΞΙΣ ΕΙΣ ΙΘΑΚΗΝ ...ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΤΑΦΗ
Χρήστης :http://elenimoutafi.blogspot.gr/
Εικαστική αναπαράσταση της Οδύσσειας μέσα από πίνακες ζωγραφικής.
Κάθε εικόνα συνοδεύεται από τους οικείους στίχους του έπους.
Κάτω δεξιά προβάλλεται το "ημερολόγιο" του αφηγηματικού χρόνου της Οδύσσειας.
VIDEO ΟΔΥΣΣΕΙΑ N - ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΠΑΡΑ ΦΑΙΑΚΩΝ & ΑΦΙΞΙΣ ΕΙΣ ΙΘΑΚΗΝ ...ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΤΑΦΗ
Χρήστης :http://elenimoutafi.blogspot.gr/
Εικαστική αναπαράσταση της Οδύσσειας μέσα από πίνακες ζωγραφικής.
Κάθε εικόνα συνοδεύεται από τους οικείους στίχους του έπους.
Κάτω δεξιά προβάλλεται το "ημερολόγιο" του αφηγηματικού χρόνου της Οδύσσειας.
Το δέντρο της αληθινής ευχής - Χρυσούλα Λουλοπούλου (1).pdfmaskarkou
Μια ιστορία για τη δύναμη της αληθινής αγάπης, για το τι θέλουμε, τι μπορούμε, τι είναι σημαντικό και τι όχι. Μια ιστορία παραμυθένια για το μεγάλο κι όμορφο παραμύθι της ζωής.
2. Μια φορά και δυο καιρούς, εκεί που
το πραγματικό μπλέκεται με το
φανταστικό, υπήρχε ένα καλοκαίρι...
Ένα καλοκαίρι που φλερτάριζε με
τον Ήλιο. Εκείνος,όμως, δεν του
έδινε σημασία, γιατί είχε σοβαρή
δουλειά να κάνει. Τι; Να διαβεί το
απέραντο του ουρανού, από την
Ανατολή μέχρι τη Δύση και ξανά
πάλι από την αρχή.Όχι βέβαια
μόνος του. Στην καθημερινή του
τσάρκα έπαιρνε από το χέρι τις
ηλιαχτίδες του, χαριτωμένες κόρες,
και έστηνε στο πάτωμα του
ουρανού το δικό του μοναδικό
χορό!
Kyoko Yamaji
1 2
3. Το Καλοκαίρι, βλέποντας την
αδιαφορία του Ήλιου και
θέλοντας να κάνει τις σκανδαλιές
του, αναζήτησε την αρμύρα της
Θάλασσας.Εκείνη το καλοδέχτηκε.
Το πιτσίλισε, το δρόσισε
και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί:
" Δεν είσαι μόνο σου Καλοκαιράκι.
Βλέπεις;
Εκεί στην αμμουδιά τα παιδιά;
Παίζουν, γελούν, χαίρονται, μέσα
στην αγκαλιά μου. Κάτσε κοντά
μου να τα χαζέψουμε!"
Robert
Sarsony
3 4
4. Στη χρυσή αμμουδιά, κάστρα
μικρά και μεγάλα μιας άλλης
εποχής. Φωνές,
πλατσουρίσματα, γέλια. Εικόνα
όμορφη, που τα παιδιά θέλησαν
να στολίσουν με κοχύλια. Πήραν
τα κουβαδάκια τους και άρχισαν
να ψάχνουν και να μαζεύουν.
5 6
5. Σε ένα σημείο της παραλίας, ένα λοφάκι,
ξάφνου, τους κινεί την περιέργεια. Κάτι σαν να
κρύβει. Αρχίζουν να σκάβουν, πετώντας την
άμμο δεξιά κι αριστερά. Ένα κουτί, ένα
παράξενο, διαφορετικό κουτί! Ερωτηματικά
πλανήθηκαν στον αέρα! Τι να έχει μέσα; Δεν
είναι σαν το κουτί που η μαμά βάζει τα
δαχτυλίδια της; Να το ανοίξουμε; Το πήραν σε
μιαν άκρη και προσπάθησαν να απαντήσουν
στην περιέργεια τους.
7 8
6. Εκείνη τη στιγμή, εκεί που η φαντασία
πλάθει τα δικά της ονειρικά ταξίδια και
η πραγματικότητα τη συντροφεύει,
ένα κύμα μεγάλο αρμύρας έσκασε
στην άκρη της θάλασσας.
Έφερε μαζί του μια κοπέλα.
Μια κοπέλα όμορφη, αέρινη, μιας άλλης εποχής.
Τους πλησίασε, πήρε στα χέρια της το κουτί
κι άρχισε να τους διηγείται.
Τότε που εκεί στη πιο ψηλή κορυφή του
Ολύμπου
ήταν το παλάτι των Ελλήνων Θεών... και
που αρχηγός τους ήταν ο Δίας.
9 10
7. "Με λένε Πανδώρα! Το όνομά μου, η χάρη και η
κατάρα μου", τους είπε κι ένα χαμόγελο, ήλιος
ολόλαμπρος σχηματίστηκε στο πρόσωπό της.
"Με έπλασε ο Δίας, για να εκδικηθεί τους
ανθρώπους που έκλεψαν τη φωτιά! Κάθε Θεός
με προίκισε με ένα χάρισμα.Πριν έρθω στη γη, ο
Δίας μου έδωσε αυτό το κουτί και μου ζήτησε να
μην το ανοίξω, γιατί θα έκανε κακό στους
ανθρώπους. Κι εγώ υποσχέθηκα... Στη γη
παντρεύτηκα τον Επιμηθέα. Εκείνος έκρυψε το
κουτί, γιατί τον συμβούλεψε ο αδελφός του να
το κάνει. Του είπε να μη δεχτεί κανένα δώρο
από τους Θεούς, γνωρίζοντας την οργή του Δια.
Αλλά η περιέργεια μου δεν με άφησε να
ησυχάσω και παρά την υπόσχεση μου..., μια
μέρα που ήμουν μόνη, το βρήκα και το άνοιξα...
Τα παιδιά κοιτούσαν μαγεμένα, κρέμονταν από
τα χείλη της, όση ώρα μιλούσε η Πανδώρα,
λέγοντας την ιστορία της.
"Και τι έγινε μετά;" ρώτησαν με ενδιαφέρον.
"Όσο μικρό ήταν, τόσες μεγάλες συμφορές και
καημούς έκρυβε. Δυστυχώς απλώθηκαν στο
κόσμο...δεινά που γέμισαν τη γη."
11
12
12
8. "Όπως;" ρώτησαν τα παιδιά.
"Πρώτος ξεπήδησε εκείνος.
Άγριος, μαυροφορεμένος, αδίστακτος.
Χωρίς να ρωτήσει, χτυπάει τις πόρτες
των ανθρώπων και τους ζητά τα πάντα.
Την οικογένεια, το σπιτικό τους. Σβήνει
τον ήλιο από τον ουρανό και ερημώνει
πόλεις και χωριά. Ραγίζει τη καρδιά της
μάνας από το χαμό του γιου της.
Ορφανεύει παιδιά. Κρατά ένα σφουγγάρι
και σβήνει τα όνειρα των ανθρώπων.
Διαγράφει το παρόν.
Ο Πόλεμος!
Nasser Maldini
13 14
9. Ντυμένη με μπαλωμένα ρούχα, γυρνάει
από γειτονιά σε γειτονιά και ζητάει...
Ένα κομμάτι ψωμί, μια ζεστή γωνιά στο
φύσημα του βοριά...
Θέλει να βρει κάπου απάγκιο, αλλά δεν
μπορεί, γιατί δεν έχει. Προσπαθεί
να χορτάσει με ένα ψίχουλο και από τις
τσέπες της βγάζει γκρίνια και απελπισία...
η Φτώχεια!
Ralf Hedley
15 16
10. Από μέσα ξεπρόβαλλε και μια κοπέλα...
Καχεκτική, αδύναμη, με μια παράξενη μυρωδιά.
Δίνει στους ανθρώπους πόνο και στα μάτια των
παιδιών δάκρυα. Κάνει τη μάνα να ξαγρυπνά
στο προσκεφάλι των παιδιών της και με
προσευχή προσπαθεί να τη διώξει μακριά...
Εκείνη όμως φεύγει όταν και όποτε θέλει.
Έτσι είναι η Αρρώστια!
Harry Anderson
17 18
11. Η κοπέλα αυτή με μάτια ποτισμένα από
ζήλια και κακία κρατά γερά ένα δισάκι.
Γεμάτο λόγια και πράξεις. Λόγια που
μπορούν να κάνουν δυο φίλους να
χωρίσουν. Και πράξεις που γκρεμίζουν
την αγάπη μιας οικογένειας. Χαίρεται,
γελά και τραγουδάει ευχαριστημένη σε
μια γωνιά, όταν δει ότι τα έχει
καταφέρει. Παίρνει το δισάκι της και
συνεχίζει το δρόμο της ακούραστη και
αγέρωχη, η Διχόνοια!
19 20
12. Ντυμένη με πλούσια ρούχα, κοσμήματα
και κάθε λογής στολίδια, περήφανη
ξεπρόβαλε από το κουτί η Πλεονεξία!
Σε κάθε βήμα της ζητά. Όχι γιατί δεν
έχει, αλλά γιατί τα θέλει όλα.Δεν τη
νοιάζει, αν θα στερήσει. Την ενδιαφέρει
μόνο να πάρει. Το ένα για κείνη δεν
είναι ποτέ αρκετό! Τη γεμίζουν χαρά τα
πολλά! Υποσχέσεις, ψεύτικα λόγια,
φιλΙά προδοσίας... μόνο για να
αποκτήσει αυτό που επιθυμεί.
Abraham Bloemaert
21 22
13. Μετά ξεπήδησε από μέσα εκείνος.
Θλιμμένος, πικραμένος, αρμυρός.
Στέκεται στην άκρη του λιμανιού,
κρατώντας πάντα ένα μαντήλι, για κάθε
αντίο που θα χαθεί στο χρόνο. Για κάθε
δάκρυ που θα κυλήσει στη θάλασσα, όταν
η μάνα κλείνει στην αγκαλιά το παιδί της.
Όταν η γυναίκα με ένα φιλί χαιρετά τον
αγαπημένο της. Θλιμμένος πάντα , ο
Αποχωρισμός!
23 24
14. Τα παιδιά κοίταζαν την Πανδώρα στα μάτια
και τα λόγια της, έκαναν τα παιδιά να
μελαγχολήσουν.
"Μη στεναχωριέστε" τους είπε εκείνη. "Ας
ήταν τα δεινά πολλά,
τα ελαττώματα αμέτρητα και οι συμφορές
ατελείωτες. Στο κάτω μέρος του κουτιού
υπήρχε κάποια ακόμη... Κάποια που
βοηθούσε πάντα και βοηθάει τους
ανθρώπους. Σα ξωτικό. Σα μια καλή νεράιδα.
Σταματάει το δάκρυ και τον πόνο.
Ξαναζωντανεύει ξεχασμένα όνειρα. Κάνει να
ανθίσει το χαμόγελο των ανθρώπων στο
πρόσωπό τους. Φέρνει φως και χρώμα στη
ζωή τους. Δεν ζητάει ποτέ! Μόνο δίνει... Και
αυτό το δόσιμο δε στερεύει ποτέ! Κάνει τον
ήλιο να λάμπει στον ουρανό και τα αστέρια
να φεγγοβολούν στο νύχτωμα...
Μεταμορφώνει, αλλάζει σκέψεις και σε βοηθά
να συνεχίσεις...
η Ελπίδα!
Elena Craft
2625
26
15. H Ελπίδα άνθισε στα πρόσωπα των παιδιών ένα
χαμόγελο...
Και ο Ήλιος χαμογέλασε...
Και η Θάλλασσα χαμογέλασε...
Και το Καλοκαίρι.
27 28