1. Bazen behin Himbad izeneko gizon pobre bat, Bagdad hirian bizi
zena. Bizi ahal izateko zama astunak eramaten zituen bizkarrean.
Bero handia zegoen egun batean, zeraman zamarekin erori behar
zuela sentitu zuen. Atseden hartzeko erabakia hartu zuen eta
kalean eseri zen,oso etxe handi eta dotorearen ondoan. Eta inoiz
entzun ez zituen doinurik ederrenak heldu ziren bere belarrietara.
Ez zuen hiriaren alde hori ezagutzen;ez zen han egon. Hori dela
eta, jauregi horren jabea ezagutzeko jakinmin izugarria sortu
zitzaion.
Morroi batekin hitz
egiten jakin zuen Sinbad
Marinela zela
jabea,bidaiari ospetsua.
-Sinbad Marinela da
jabea, bidaria ospetsua.
Gizon pobreak sarritan
entzuten zituen Sinbad
Marinela buruzko
komentarioak, bere
ondasun liluragarriez eta
bere abentura bitxiez
Bere miseriaz pentsatzen
ari zela morroi bat hurbildu zitzaion Sinbadek berarekin hitz egin
nahi zuela esatera. Aitzakien bat aurkitu nahi izan zuen; Eta Hinbad
saloira eraman zuen. Jendez inguraturiko mahai baten mahaiburuan
eserita zegoen Sinbad. Agurea zen , baina hain aurpegi irribarretsu
zuen eta tratuan hain zen atsegina, non denek maite baitzuten. Mahai
osoa betetzen zuen janari finetik zerbait jatera behartu zuen, eta gero
zein zen bere izena eta zer egiten zuen galdetu zion eta Hinbad
zela esan zion eta soinkari zela.
Orduan ,esan zion bere kezak entzun zituela eta bere istorioa
kontatzen hasi zen.

2. Lehenengo bidaiak:
Nire aitak ni gazte nintzela hil zen eta dirutza handia utzi zidan. Dirua
neurririk gabe gustatzen hasi nintzen.
Eta nire osasuna ere kaltetu nuen eta ia-ia nuen guztia galdu nuen.
Gaixotu nintzen, eta hobeto nengoenean, gelditzen zitzaidan apurra bildu
nuen, salgai batzuk erosi nituen eta haiekin Basorako kaian untziratu
nintzen.
Bidaian zehar irla desberdinetan lehorreratu ginen, eta nire gauzak
saldu edo trukatu egin nituen. Egun batean irla txiki baten ondoan
gelditu ginen. Lehortzeko leku atsegina zirudien eta bertan bazkaltzera
erabaki genuen. Baina bazkaria prestatzen eta barre egiten genuen
bitartean ,irla mugitzen hasi zen.
Orduan konturatu ginen bale erraldoi baten bizkarrean gainean
geundela.
Ni urrundu baino lehen, animalia urperatu zen eta egur zati bati
heltzeko aukera izan nuen bakarrik. Ur-korronteak habe zabal honen
gainean eraman ninduen besteak itsasuntzian zeuden bitartean. Eta
ekaitza, sortu zenez, itsasuntzia urrundu egin zen ni han utzita. Gau
harta eta hurrengoan ur gainean egon nintzen jitoan. Argitu zuenenan,
olatu batek irla nimiño batera bota ninduen.
Koba zulo eman nituen lo. Gero inguruetara begiratu nuen bain ez nuen
inor ikusi. Ilunabarrean ,fruta pizka bat jan nuen eta zuhaitz batera igo
nintzen seguru lo egiteko.
Hurrengo goizean irla oso txikia zela eta begi-bistan lur gehiago ez
zegoela ikusi zuen. Niiri beldurra areagotu zen hondartzan suge handiak

3. eta beste pizti batzuk zeudelaikusi nuenean. Hala ere berehala konturatu
nintzen lotsatiak zirela.
Gaua heldu zenean zuhaitzera igo nintzen berriro.Eta aurrekoan bezala
tronpeta eta banborren hotsa entzun zen.
Hirugarren egunean bakarrik ikusi nuen gizon talde bat zaldiz
ibiltzen.Gizon hauek zalditik jaitsi zirenean harritu ziren ni han ikusteaz.
Haiek jakinarazi zidaten Miharaj Sultanaren zaldizainakb zirela , irla
Delial jeinuaren zela eta jeinu hori gauero joaten zela irlara bere musika
tresnekin.
Zaldizainek Mhiraj Sultanaren eraman ninduten eta honek bere
jauregian eman zidan ostatu.
Egun batean kaian gizon batzuk ikusi nituen itsasuntzi bat kargatzen eta
ohartu nintzen fardel haietarako batzuk Basoran nik untziratutako zirela.
Itsasuntziko kapitainarengana jo nuen eta esan nion:
Hala ere beste batzuk inguratu zitzizkigun eta ezagun ninduten.
Miharaj Sultanari opari on bat eman nion, eta ordainetan bera diru
dexente eman zidan. Salgai gehiago erosi nituen eta Basorara joan
nintzen.
Gero beste bidaiak egin zituen.