2. Na de opwinding over Nora’s zwangerschap valt het leven van de familie
Wander al gauw terug in zijn gewone gangetje. Marjolein gaat met veel plezier
naar school en haalt er hoge cijfers, tot het plezier van haar ouders. Ze is een
vrolijke meid, en heeft altijd wel wat leuks te vertellen na een schooldag.
Levi is een lieve peuter, hij huilt weinig, en kan ook best in zijn eentje spelen.
Toch vinden Nora en Ted het ook erg leuk om samen met hem te spelen, of om
hem nieuwe dingen te leren.
3. Nora heeft daar inmiddels alweer genoeg tijd voor, want haar zwangerschaps-
verlof is een paar weken geleden ingegaan. Ze vindt het heerlijk om weer thuis
te zijn bij de kinderen, en niet te hoeven werken.
Gelukkig is deze zwangerschap een stuk minder zwaar dan toen ze in
verwachting was van Levi – dit tot grote verbazing van haar en Ted. Ze is
immers alweer wat ouder dan toen, en je zou toch denken dat de
zwangerschappen zwaarder worden naarmate je ouder wordt. Maar zo zit het
bij Nora kennelijk niet.
4. Puf om naar de supermarkt te gaan heeft ze echter niet, en dus besteld ze de
boodschappen voor de maaltijd van die avond, in plaats van zelf naar de
supermarkt te gaan. Met een rammelende maag betaalt ze de bezorger –
honger heeft ze namelijk wel weer voor twee.
5. Gauw loopt ze met de boodschappen naar binnen om een maaltijd voor
zichzelf en Levi klaar te maken. Ongeduldig trappelt Levi met zijn voetjes tegen
de kinderstoel. Ook hij heeft honger, en zijn moeder doet er veel te lang over
naar zijn mening!
6. Die middag komt Ted opgewekt thuis. Hij heeft nog geen promotie gemaakt,
maar dat maak hem niet zoveel uit; hij vindt zijn werk heerlijk. Ook al is het
soms jammer om zijn familie alleen te laten als hij gaat werken, hij vindt het
ook fijn om de kostwinnaar te zijn.
7. En de vrolijke begroetingen van zijn dochtertje als ze tegelijk thuiskomen vindt
hij geweldig.
“Hee, pap!” roept Marjolein ook die middag weer enthousiast.
Ted glimlacht. “Hee meisje. Hoe was het op school?”
Marjolein huppelt vrolijk naar haar vader toe. “Superleuk! Ik heb alweer een
tien op mijn rapport!”
8. Trots geeft Ted Marjolein een knuffel.
“Dat is geweldig, Marjolein, ik ben trots op je.”
Stralend laat Marjolein haar vader weer los, en ze rent het huis binnen om ook
haar moeder haar belevenissen van die dag te vertellen en haar goede rapport
te laten zien.
Lachend kijkt Ted haar na, en dan loopt hij zelf ook naar binnen.
9. Ted loopt gelijk door naar boven om zich te verkleden, en als hij weer beneden
komt, komt hij Nora tegen.
“Heb je het al gehoord, van onze briljante dochter?” vraagt hij trots.
Nora knikt met een glimlach. “Ja, ze heeft het me in geuren en kleuren verteld.
Is het niet geweldig?” Vluchtig geeft ze Ted een zoen. “Ik ga even een uurtje op
bed liggen, let jij op de kinderen?”
“Natuurlijk,” antwoordt Ted. “Welterusten.” Dan loopt hij naar de
kinderkamer.
10. Daar treft hij Marjolein en Levi aan bij het poppenhuis, waar ze samen zitten te
spelen.
“Nee, Levi,” zegt Marjolein geduldig. “Je moet de poppen niet in je mond doen,
dan gaan ze stuk! Je moet er mee spelen, kijk, zo!”
11. Even blijft hij staan kijken, maar al snel merkt Levi hem op en kruipt hij blij naar
zijn vader toe om hem te begroeten. Na even met Levi te hebben gespeeld,
besluit Ted dat het tijd wordt om met hem te oefenen voor het lopen, en vol
goede moed gaan ze aan de gang. Al snel heeft Levi het door, en vol trots
wankelt hij de kinderkamer door.
12. Ook Marjolein is gestopt met spelen en loopt naar boven om daar ongestoord
haar huiswerk te maken, zoals ze elke dag trouw doet. Op de overloop loopt ze
echter haar moeder tegen het lijf, die net weer wakker en aangekleed is.
“Hee, lieverd. Ga je je huiswerk maken?” vraagt Nora.
Marjolein knikt. “Ja, het is best wel moeilijk, dus ik begin nu alvast.”
“Zal ik je anders even helpen? Misschien snap je het dan beter,” stelt Nora voor.
Marjoleins gezicht klaart op. “Oké!” zegt ze blij.
13. Samen gaan ze aan het werk in Marjoleins slaapkamer. Nora legt haar de stof
goed uit, en ze vindt het ook erg leuk om te doen, als kennissim. Ze vindt het
heerlijk om haar dochter nieuwe dingen te leren, en haar te helpen om dingen
te snappen. Dit lukt uiteindelijk ook goed, en met gemak maakt Marjolein de
laatste opdrachten zelf.
14. Het is donker als ze klaar zijn, en blij geeft Marjolein haar moeder een knuffel.
“Dankjewel, mama, ik snap het nu helemaal!” zegt ze.
Nora glimlacht. “Graag gedaan, lieverd. Ik ben blij dat je het nu doorhebt.”
15. Als ze elkaar weer loslaten wrijft Marjolein over Nora’s bolle buikje.
“De baby is al best groot, hè?” zegt ze. “Wanneer komt het kindje eruit?”
vraagt ze dan.
“Dat duurt nog wel een poosje,” zegt Nora.
Dan schopt het baby’tje tegen haar buik, en Marjolein springt geschrokken
naar achteren.
“Wat was dat? Was dat de baby? Ik deed ‘m toch geen pijn?”
“Nee, hoor,” lacht Nora. “Hij of zij wilde gewoon even gedag zeggen tegen jou,
de grote zus.”
16. Trots loopt Marjolein na die woorden naar beneden, waar ze aan een nieuw
schilderij begint. Schilderen is een grote hobby van haar geworden, en ze is er
vaak mee bezig. Ook nu pakt ze weer een nieuw doek en vrolijk smeert ze de
verf over het linnen. Ze begint er steeds beter in te worden, en haar ouders
vinden het erg leuk om te zien dat ze er zo’n passie voor ontwikkeld.
17. Even later wordt ze door Ted geroepen voor het eten.
“Oe, lekker, hamburgers! Waar is mama?” vraagt Marjolein terwijl ze op
neerploft.
“Mama legt Levi even in bed, en dan komt ze ook eten,” antwoordt Ted.
Marjolein neemt een grote hap van haar hamburger. “Mama zei dat het nog
best lang duurt voor de nieuwe baby er is,” zegt ze. “Maar wanneer komt-ie
dan?”
Ted lacht. “Dat duurt nog wel een paar maanden, lieverd. Een hele poos dus
nog.”
18. Die avond stapt Marjolein moe haar bed in. Ze kan echt niet wachten tot haar
broertje of zusje er is, maar het duurt nog een eeuwigheid! Een paar maanden,
dat is superlang. Terwijl ze denkt aan hoe leuk het zal zijn om nog een broertje
of zusje te krijgen valt ze in slaap.
19. “Marjolein is behoorlijk enthousiast over het kleintje, hè,” zegt Ted met een
glimlach als hij een paar dagen later over Nora’s groeiende buik wrijft.
Nora knikt. “Ja, nogal. Ik ben blij dat ze het niet erg vindt. Sommige kinderen
vinden het niet leuk om broertjes of zusjes te krijgen, maar Marjolein heeft
daar helemaal geen last van.”
“Nee, gelukkig niet. En Levi is nog te jong om zich er druk over te maken.”
“Ik kan echt niet wachten tot de kleine zich laat zien,” zegt Nora dromerig.
20. “Ik ook niet,” zegt Ted. “Maar toch zal het nog even duren, hè jochie?”
Nora fronst haar wenkbrauwen. “Jochie?”
“Ja, jochie. Ik denk dat we nog een zoon krijgen. Bovendien is het zo’n gedoe
om de hele tijd ‘jongetje of meisje’ te zeggen.”
Ted begint kiekeboe te spelen met Nora’s buik. Lachend schudt ze haar hoofd,
en na Ted nog even te laten spelen gaat ze naar boven.
21. Dat de zwangerschap minder zwaar is als toen ze zwanger was van Levi
betekent niet dat hij niet zwaar is. Nora slaap ook nu weer veel meer dan
normaal, maar ze weet het goed te timen, en is er altijd op tijd weer uit om
voor Levi te zorgen, of Marjolein op te vangen als ze thuis komt uit school.
22. Na school speelt Marjolein graag met haar kleine broertje. Ze vindt het leuk
om hem te helpen met zijn tekeningen, of om hem liedjes te leren.
“Nee, Levi! Je mag ook niet op de krijtjes kauwen! Die zijn om te tekenen,
kijk, zo!”
23. Maar ze speelt ook graag buiten. Af en toe neemt ze een vriendinnetje mee uit
school, maar meestal komt ze alleen thuis, om gelijk na even te hebben
gespeeld met haar huiswerk bezig te gaan. Het is niet dat ze geen vrienden
heeft, maar ze vindt het gewoon ook fijn om alleen te spelen, of te schilderen.
Bovendien vindt ze haar huiswerk erg belangrijk.
24. Nora en Ted zijn erg trots op hun dochter. Ze doet het geweldig op school, en
is altijd vrolijk en blij zonder te mopperen dat ze haar huiswerk moet maken.
Ook op Levi zijn ze heel erg trots. Hij leert snel, en meestal zonder te zeuren.
Bovendien is hij een lief kind, en kan hij heel goed in zijn eentje, of met
Marjolein, spelen, zonder zijn ouders nodig te hebben.
“Nog even, en dan hebben we er nog zo’n prachtkind bij,” zegt Ted op een
avond, als hij en Nora samen tv zitten te kijken.
26. En inderdaad, nog geen twee weken later, als Nora en Ted samen
nietsvermoedend de afwas aan het doen zijn begint te bevalling ineens.
“O, au! AU!” roept Nora.
Verschrikt kijkt Ted op. “Wat is er?”
“De bevalling is begonnen – au!”
27. Ted laat het schoteltje uit zijn handen vallen en probeert Nora zo goed en zo
kwaad bij te staan tijdens de bevalling. Hij maakt dit ondertussen voor de
derde keer mee, maar wennen doet het nooit. Gelukkig kan hij er nu wel iets
beter mee omgaan.
“Je kunt het, Nora! Puf!”
28. Na een hoop geschreeuw en gepers houdt Nora dan uiteindelijk haar derde – en
laatste – kindje in haar armen.
“Wauw!” zegt ze zachtjes.
29. “Wat lijk jij op je vader, zeg,” zegt ze teder tegen het kleine schepseltje in haar
armen.
30. “Kijk, Ted, dit is je zoon, Julian.” Voorzichtig geeft Nora het kleintje aan Ted.
“Wauw,” zegt ook Ted. “Wat lijkt hij ontzettend op mij. Hij heeft alleen jouw
ogen.”
Nora knikt. “Heel anders dan Marjolein en Levi.”
Dan wordt het moment verstoord door een luid gedreun van voeten die de
trap af stampen.
31. Een paar seconden rent Marjolein op topsnelheid de keuken in.
“Wat is er aan de hand, ik hoorde geschreeuw!” roept ze ondertussen, maar
als ze het kleine baby’tje in de armen van haar vader ziet komt ze abrupt tot
stilstand.
32. “Wauw!” zegt ze dan. “Is dat de nieuwe baby? Is het een jongen of een meisje?
En hoe heet-ie? Wat lijkt-ie veel op papa, zeg!” ratelt ze.
Nora en Ted lachen. “Het is een jongetje, en hij heet Julian. Hij lijkt inderdaad
heel erg op papa. Bijzonder, hè?”
Marjolein knikt. “Ja, maar zo kan je helemaal niet zien dat hij een broertje van mij
en Levi is!”
“Nou, het is toch echt zo!” lacht Nora. “En misschien lijkt hij later nog wel meer
op jullie.”
33. Nadat Marjolein Julian uitgebreid bewonderd heeft, samen met haar ouders,
brengt Ted het kleintje naar de kinderkamer, waar er een wiegje voor hem
klaar staat.
35. Daarna kijkt Ted nog even bij Levi, die vredig ligt te slapen in zijn eigen wiegje.
“Je bent een grote broer geworden, Levi,” fluistert Ted. “Je hebt een broertje.”
Dan loopt hij met tranen in zijn ogen de kinderkamer uit. Hij kan niet geloven
dat hij nu al drie kinderen heeft, drie geweldige kinderen.
36. Levi vindt het allemaal heel bijzonder en interessant, al die commotie. Als Nora
hem vertelt dat hij een grote broer is, kijkt hij haar met grote ogen aan, maar
glimlacht dan breeduit en probeert Julian op zijn hoofdje te aaien. Hij vindt het
duidelijk helemaal niet erg om zijn kamer nu te delen.
“Ik Jujan beschemme,” zegt hij op een middag na zijn middagdutje, als Nora
hem voor de wieg van Julian vindt.
Ontroerd pakt Nora hem op, en ze geeft hem een grote knuffel. Ze had niet
blijer kunnen zijn met drie van zulke fantastische kinderen.
37. De dagen na zijn geboorte wordt Julian flink vertroeteld door zijn ouders.
Yvette en Celeste komen op kraambezoek, en met stralende gezichten
vertellen ze dat ze nu echt zullen gaan adopteren. Nora is superblij voor ze,
maar is zelf ook nog in de wolken over de komst van haar kleintje.
38. Marjolein vond haar nieuwe broertje eerst heel interesaant, maar al snel beseft
ze dat het nog best wel lang zal duren voor ze met hem kan spelen. Nu slaap hij
alleen maar, of eet hij, of huilt hij…
39. “Wanneer kan ik met Julian spelen? Is zijn verjaardag al bijna?” vraagt ze op
een middag, als ze met Nora zit te schaken.
Nora glimlacht om het ongeduld van haar dochter. “Dat duurt nog wel een
poosje, lieverd. Eerst is Levi nog jarig.”
Daar had Marjolein nog niet aan gedacht. Als Levi straks ook kind is kan ze nog
veel beter met hem spelen dan nu!
40. Opgewekt begint Marjolein niet lang daarna met een schilderij van Levi, als
verjaardagscadeautje.
“Hee meisje,” zegt Ted als hij de kamer in komt lopen. “Waar ben je toch al die
tijd zo druk mee bezig hier?”
“Ik maak een schilderij voor Levi,” antwoordt Marjolein, met de tong uit haar
mond van concentratie.
41. “Wauw,” zegt Ted als hij ziet waar Marjolein mee bezig is. “Dat is prachtig!”
“Dank je, papa,” zegt Marjolein, zonder op te kijken van het doek. “Ik hoop dat
Levi het ook mooi vindt.”
“Hij vindt het vast hartstikke mooi, lieverd. En het is heel lief dat je zo iets voor
hem maakt, dat zal hij vast ook vinden.”
42. De dagen daarna is Marjolein na school bijna altijd te vinden bij de
schildersezel. Nora en Ted vinden het super dat ze er zo haar best op doet,
maar zorgen er wel voor dat ze op tijd stopt en pauze neemt.
“Marjolein? Kom je eten?” roept Nora op een middag uit de keuken.
43. “Ja, ik kom eraan!” roept Marjolein terug.
Ze stapt van haar krukje af en kijkt met een tevreden gezicht naar het doek op
de ezel. Het schilderij is eindelijk af!
44. Opgewekt gaat ze bij haar ouders aan tafel zitten.
“Ik heb het af! Eindelijk!” zegt ze blij.
“Goed zo, schat,” zegt Ted. “Ik ben trots op je.”
“Ik ben ook net op tijd, want Levi is vanavond jarig!” zegt Marjolein. “Papa, wil
je me zo helpen om het in zijn nieuwe kamer op te hangen?”
“Natuurlijk, meisje. En dan kan je mama daarna helpen met het bakken van de
taart.”
45. Die avond staat de hele familie – behalve Julian – om de vers gebakken taart
heen, om de verjaardag van Levi te vieren. Enthousiast maken Ted en
Marjolein lawaai met ratels en toeters, terwijl Nora de eer heeft gekregen om
Levi naar zijn nieuwe levensfase te begeleiden.
46. Nog één keer kijkt Nora naar Levi als een peutertje, en dan blaast ze samen
met hem de kaarsjes op de taart uit.
“Nu moet je het zelf doen, jongen,” zegt ze als ze hem op de grond neerzet.
47. Levi kijkt even verbaasd om zich heen, maar dan voelt hij het tintelende gevoel
in zijn tenen. Met een lach van plezier springt hij omhoog, terwijl zijn familie
hem vol enthousiasme aanmoedigt.
48. Een paar seconden later staat Levi weer op zijn benen op de vloer, ineens een
stuk groter.
“Sjonge!” zegt hij. “Moet je zien hoe ik gegroeid ben!”
49. Na de felicitaties pakt iedereen een stuk taart en gaan ze gezellig aan tafel
zitten. Marjolein heeft haar stuk als eerste op, en brengt het gelijk naar de
keuken.
“Mag ik Levi nu zijn cadeau laten zien?” vraagt ze.
50. “Cadeau?” vraagt Levi. “Wat voor cadeau?”
“Marjolein heeft speciaal voor jou een cadeaut gemaakt,” zegt Nora. “Het is op
je nieuwe kamer, ga maar gauw kijken.”
Levi’s ogen worden groot. “Nieuwe kamer? En een cadeautje? Wauw!” Voor
zijn ouders nog iets kunnen zeggen springt hij van zijn stoel en rent hij de trap
op.
51. “Ga maar snel achter hem aan,” zegt Ted tegen Marjolein. “Dan kun je meteen
zien wat hij er van vindt!”
Ineens wat zenuwachtig knikt Marjolein, en ze loopt achter Levi aan de trap op.
Wat nou als hij het toch niet leuk vindt?
52. Op de overloop houdt Levi stil. “Welke deur is het?” vraagt hij aan Marjolein.
“De tweede, naast mijn kamer,” antwoordt ze vanaf de trap.
Gauw opent Levi de deur, en dan staat hij in zijn nieuwe kamertje. Helemaal
voor hem alleen. “Wow,” zegt hij. “Het is echt heel mooi!”
53. Marjolein komt nu ook binnen. “Ja?” vraagt ze. “Vind je het mooi? Mama en
papa hebben er heel erg hun best op gedaan. En ik heb meegeholpen met het
uitzoeken van het behang.”
Levi knikt. “Het is echt supermooi! Groen is echt mijn favoriete kleur, en nu is
mijn kamer ook groen!” Even is hij stil. “Wat is jouw cadeau nou?”
“Uhm…” zegt Marjolein onzeker. “Het hangt boven je bureau.”
54. Levi draait zich om en ziet dan het schilderij hangen. Met open mond kijkt hij er
naar.
“Ben ik dat?” vraagt hij. “Ja, hè?”
Marjolein knikt. “Jup, dat ben jij.”
“En heb jij dat gemaakt?” vraagt Levi ongelovig.
55. “Ja, dat heb ik gemaakt, ja. Geloof je dat niet of zo?” lacht Marjolein en ze
begint haar broertje te kietelen.
Levi giert het uit. “Ja! Ik geloof je wel, natuurlijk geloof ik je!”
“Mooi zo,” zegt Marjolein tevreden, en ze stopt met kietelen. “Vind je het wel
mooi?” vraagt ze dan serieus.
“Mooi? Ik vind het echt supermooi! Dankjewel, zus!”
56. Samen gaan de twee nog even spelen op Levi’s kamer, maar al snel komt Ted
naar boven om ze naar bed te sturen. Mokkend geven ze elkaar een knuffel en
dan vertrekt Marjolein naar haar eigen kamer.
Levi trekt zijn pyjama aan, en klimt dan zijn nieuwe bed in. Even kijkt hij nog
rond in zijn nieuwe kamer, maar dan valt hij uitgeput in slaap.
57. Ondertussen geeft Nora Julian zijn flesje voor de avond. Vertederd kijkt ze naar
het gezichtje van haar jongste kind. Ze kan niet geloven dat de oudste twee nu
al weer zo groot zijn. Het lijkt net gisteren dat ze Marjolein voor het eerst in
haar armen hield. Het lijkt net gisteren dat ze zelf nog een tiener was.
Ineens denkt ze weer aan die vreselijke avond, nu al zoveel jaar geleden. De
avond dat haar ouders werden vermoord. Nora voelt een rilling over haar rug
lopen.
58. Gauw gooit ze Julians flesje weg, en loopt ze met hem naar de kinderkamer.
Ooit zal ze haar kinderen over de ‘missie’ moeten vertellen, over alles wat haar
is overkomen, en het gevaar dat ze lopen.
“Maar nu nog even niet…” Nora geeft Julian een zoentje op zijn hoofd, en legt
hem dan in zijn wiegje. Even staat ze nog in gedachten verzonken naar hem te
kijken, maar dan schudt ze haar hoofd en loopt ze naar haar slaapkamer.
Slapen lukt de eerste uren daarna echter niet…
59. Een paar dagen later gaat Nora voor het eerst sinds de geboorte van Julian
weer naar haar werk.
“Ugh,” kreunt ze als de wekker ‘s ochtends vroeg gaat. “Wat een onmenselijke
tijden, zeg.”
Ted komt ook overeind. “Dat kun je wel zeggen, ja.”
60. Nora neemt een douche, trekt haar werkkleding aan en eet wat, maar al snel
staat haar carpool voor de deur. Met een zucht loopt Nora naar buiten, waar
het nog donker is, en met tegenzin stapt ze de carpool in. Ze had liever nog een
paar uur geslapen, en was sowieso liever bij haar gezin gebleven.
61. Niet lang nadat Nora vertrokken is staat Ted ook op. Hij kan nu toch niet meer
slapen, en dan kan hij beter vroeg opstaan en alvast wat klusjes doen. Nog wat
duf kleedt hij zich aan, en dan begint hij met het eerste klusje van die dag; de
keuken schoonmaken.
62. Tegen de tijd dat Marjolein en Levi wakker zijn geworden is Ted al een heel
eind met zijn klusjes. Hij gaat net aan de speeltafel zitten als zijn zoon en
dochter samen naar beneden komen.
“Hoi, pap!” zegt Levi vrolijk. “Mogen we meedoen?”
“Natuurlijk,” antwoordt Ted. “Hebben jullie lekker geslapen?”
Marjolein knikt terwijl ze gaat zitten. “Ja. Waar is mama?”
“Suffie, die moest werken vandaag,” zegt Levi. “Weet je dat niet meer?”
63. Marjolein herinnert het zich inderdaad weer. “Jammer,” zegt ze. “Nu kan ze
niet meedoen.”
Maar met zijn drieën kunnen ze ook een boel lol hebben, en al snel zijn ze alle
drie flink fanatiek met het spelletje bezig.
64. De stapel stokjes is al aardig hoog als Levi voorzichtig probeert om er nog een
bij op te leggen.
“Ha, je kan er niks van!” roept Marjolein. “Het gaat vallen, wedden?”
“Leidt me niet zo af!” roept Levi boos. “Ik kan het heus wel!” Met ietwat
trillende handen legt hij het stokje neer…
65. … en dan valt alles van de lama af. “Oooo! Nee!” roept Levi. “Dit is jouw
schuld!” roept hij dan kwaad tegen Marjolein. “Jij leidde me af!”
“Geen ruzie maken, jongens,” zegt Ted. “Het is maar een spelletje. Kom, dan
beginnen we overnieuw.”
66. “Nee,” zegt Levi, terwijl hij probeert om zijn tranen in te houden. “Ik heb geen
zin meer.” Hij staat op en loopt weg.
“Waar ga je heen!” roept Marjolein.
“Buiten spelen!” zegt Levi terug en met grote stappen loopt hij naar buiten.
67. In zijn eentje gaat Levi in de tuin spelen. Hij heeft even geen zin meer in dat
stomme spelletje. Waarom moest hij nou net verliezen?
Dan hoort hij de stem van Marjolein, die aan komt rennen.
68. “Hee Levi, wat is er nou?” vraagt ze verbaasd, terwijl ze ook aan het klimrek
gaat hangen. “Ben je boos omdat je verloren hebt? Het is maar een spelletje,
hoor.”
“Nou en,” mompelt Levi.
“Hè, wees nou niet boos, dat is helemaal niet gezellig! De volgende keer win jij,
wedden?”
“Hou eens op met dat ‘wedden’,” zegt Levi en hij valt het van het rek af. Dan
prikt hij zijn zus in haar zij, zodat ze moet lachen en ook valt. “En ik ben al niet
boos meer.”
“Mooi zo,” zegt Marjolein. “Kijk, daar is mama!” roept ze dan.
69. En inderdaad, de carpool van Nora komt de straat in rijden en stopt voor het
huis. Afgepeigerd stapt Nora uit, en even zucht ze. Ze is het even niet meer
gewend om te werken.
70. Maar tijd om bij te komen heeft ze niet, want ineens klinkt er geroep op uit de
tuin.
“Mama!” roept Levi blij en hij rent weg van het klimrek, naar zijn moeder toe.
71. Daar vliegt hij haar in de armen. “Je bent weer thuis!” zegt hij opgewekt.
Nora lacht en omhelst haar zoon. “Ja, ik ben er weer. Ik heb jullie gemist.”
“Ik jou ook, mama,” zegt Levi, en hij houdt zijn moeder stevig vast. “Waarom
ga je nu ineens weer werken? Dat is helemaal niet leuk!”
“Was het niet gezellig met papa dan?” vraagt Nora.
“Ja wel, maar dat is toch anders…”
Nora houdt Levi nog even vast. Zelf vond ze het werken ook niet meer wat het
vroeger was. Ze miste haar gezin de hele tijd, en kon haar hoofd er niet goed
bijhouden.
72. Druk kletsend leidt Levi zijn moeder mee naar binnen, en ook Marjolein komt
het huis weer in. De woonkamer vult zich met gepraat en gelach, en Ted
glimlacht even als hij de verhalen van zijn kinderen hoort. Dan gaat hij naar de
keuken, om de lunch voor te bereiden.
73. Ook tijdens de lunch praten Marjolein en Levi honderduit. Het gaat over
school, thuis, vriendjes en vriendinnetjes… Met glimlachen op hun gezichten
luisteren Nora en Ted geïnteresseerd naar hun geratel. Ze vinden het allebei
heerlijk om hun kinderen zo gelukkig te zien.
74. De weken daarna verlopen rustig, zonder al te veel bijzonderheden. Nora en
Ted genieten nog even van de babytijd van Julian, want het duurt niet lang
meer voor hij jarig zal zijn.
75. Een paar weken later staat Ted inderdaad met Julian in zijn armen voor een pas
gebakken taart. Om hem heen maken Marjolein, Levi en Nora veel lawaai, en
verbaasd kijkt Julian naar alle commotie.
76. Nora blaast enthousiast op haar toeter, maar ze voelt ook iets veel minder
vrolijks door zich heen gaan. Haar laatste kindje zal nu ook opgroeien, en nu zal
ze nooit meer een baby’tje van zichzelf in haar armen kunnen houden. Maar
dan bedenkt ze hoe leuk die andere levensfasen zijn, en vergeet ze haar
verdrietige gevoelens.
77. Vrolijk blaast Ted de kaarsjes uit voor zijn jongste zoon, die zelf blij lacht om
alles wat er gebeurt.
78. Nog één keer werpt iedereen een blik op de kleine Julian, en dan gooit Ted
hem omhoog. Een lichtflits volgt, en even later houdt Ted een goedlachse
peuter in zijn armen.
79. Ted zet de nu een stuk grotere Julian op de grond, en lachend kijkt deze om
zich heen naar zijn zus, broer en ouders. Hij kan alles nu vanuit een heel ander
perspectief bekijken. Hij ziet hoe Nora, Marjolein en Levi een stuk taart pakken,
en hoe Ted naar hem toe komt lopen. Blij strekt Julian zijn handjes uit, en Ted
pakt hem op en begint met hem te spelen.
80. “Ik wil later ook veel kindertjes,” vertelt Levi nadat hij zijn stuk taart naar
binnen heeft gewerkt. “En ik wil ook trouwen. Net als jij en papa.”
Nora lacht. “Dat vind ik een hele mooie wens, Levi.”
“Hoeveel kinderen wil je dan?” vraagt Marjolein nieuwsgierig, met haar mond
vol taart.
Levi denkt even na. “Misschien wel tien!” zegt hij dan.
Nora schiet weer in de lach, maar dan gaat de telefoon.
81. Nog nagrinnikend neemt ze op. “Met Nora Wander,” zegt ze opgewekt.
Er klinkt geruis aan de andere kant van de lijn, maar dan hoort ze een bekende
stem. “Hee Nora! Met Yvette.”
“Yvette?” vraagt Nora verbaasd. “Waar ben jij nou? Ik hoor allemaal gekraak!”
“Ik zit in Colombia! Ik had je toch verteld dat Celeste en ik gaan adopteren?”
“Ja, maar dat was tijden geleden! Ik dacht dat jullie nog midden in het proces
zaten?”
“Het is allemaal nogal wat sneller gegaan dan we hadden verwacht, en nu
gaan we ons adoptiekindje dus ophalen. We zijn net aangekomen in het hotel.”
82. “Jeetje,” zegt Nora, wat beduusd. “Wat spannend allemaal! Ik ben wel blij dat
je even belt trouwens.”
“Ja, sorry dat we je het niet hebben laten weten voor we weg gingen, maar we
zijn allebei zo opgewonden erover! Ik was het glad vergeten, ik dacht er pas
aan toen we in het vliegtuig zaten.”
“Ah joh, dat geeft toch helemaal niet! Ik ben blij dat je nu even belt! Wanneer
gaan jullie het kindje op halen?”
“Julie, ze heet Julie. Morgenmiddag gaan we haar ophalen. Ze is ongeveer even
oud als Levi, iets jonger nog.”
83. “Goh, dat is nog niet eens zo heel jong. Denk je niet dat ze heel erg aan jullie
zal moeten wennen?”
“Ja, dat denk ik wel, dus we komen denk ik niet meteen bij je langs als we weer
terug zijn. Het zijn zoveel nieuwe indrukken voor haar. Ze zal het allemaal wel
heel eng vinden, en zo.”
“Ja, dat snap ik. Laat haar eerst maar goed wennen aan haar nieuwe omgeving,
dan zien we daarna wel weer verder.”
“Precies, dat is wat ik ook dacht. Maar, Nora, ik ga nu ophangen, want dit
gesprek kost me een fortuin.”
“Is goed. Veel succes en plezier morgen, en doe Celeste de groeten van me!”
84. Marjolein en Levi zijn tijdens Nora’s telefoongesprek naar boven gegaan om te
gaan slapen, en Ted neemt Julian nu ook mee naar de kinderkamer, waar hij
hem zijn pyjamaatje aantrekt en in bed legt.
“Welterusten, kleine man,” zegt hij. Julian kijkt hem stralend aan en lachend
geeft Ted hem een zoen op zijn voorhoofd. “Wat een energiek ventje ben jij,
maar ga nu maar even lekker slapen, dan kan je morgen weer spelen.”
85. Ted ruimt de keuken nog even op, maar gaat dan ook naar bed. Op de
slaapkamer ligt Nora al op het bed, wachtend op haar echtgenoot. Met een
grote glimlach gaat Ted ook op het bed liggen, en neemt hij haar in zijn armen.
“Was dat Yvette aan de telefoon?” vraagt hij.
Nora knikt. “Ja, ze zitten in Colombia om hun adoptiekindje op te halen! Het is
een meisje, Julie, en ze is even oud als Levi.”
“Goh, wat leuk voor ze, zeg. Hier hebben ze zo lang op gewacht!”
86. “Inderdaad. Ik ben zo blij voor ze!” zegt Nora met een glimlach. “Nu kunnen ze
zelf ook eindelijk aan een gezinnetje beginnen, net als wij.”
“Zij zullen het vast net zo geweldig vinden als wij,” zegt Ted.
“Hmm,” zegt Nora genietend. “Onze kinderen zijn echt geweldig, hè?”
“Dat zijn ze zeker. Net als jij. Ik hou van je, Nora.”
Nora glimlacht. “Ik ook van jou.”
87. Een weekje later wordt Nora weer opgebeld door Yvette, met de boodschap
dat ze veilig weer terug zijn, en dat Julie een heerlijk kind is. Ze houden haar
de eerste weken nog even thuis van school, om haar te laten wennen, en haar
de taal ook een beetje bij te brengen.
Nora hoort aan haar stem hoe gelukkig haar vriendin is, en is daar heel blij
om. Zelf is ze ook uiterst gelukkig, met drie geweldige kinderen.
88. Ze begint alleen wel steeds serieuzer na te denken over stoppen met werken. Ze
beleeft er eigenlijk niet zoveel plezier meer aan, en mist haar familie alleen
maar. Maar het is wel altijd haar grote droom geweest, en bovendien haar
levenswens. Toch is ze liever thuis, en dat verwart haar.
89. Als ze er met Ted over praat raadt die haar aan om het nog een beetje af te
wachten. Julian zal over een tijdje ook schoolgaand zijn, en dan zou Nora tijden
alleen thuis zitten als al haar kinderen op school zijn. Misschien wil ze dan wel
weer graag werken. Nora beseft dat Ted gelijk heeft, en zegt haar baan nog
niet op. Wel neemt ze veel vrije dagen op, om thuis te kunnen zijn bij Julian.
90. Ook vindt ze het fijn om er voor Marjolein en Levi te zijn als die uit school komen.
Marjolein vindt het nog steeds heerlijk om naar school te gaan en nieuwe dingen
te leren. Levi is iets minder enthousiast. Hij vindt school niet vreselijk, maar
huiswerk vindt hij helemaal niks aan. Hij speelt veel liever, alleen of met zijn
broertje en zusje. Vrienden heeft hij ook wel, maar die neemt hij niet vaak mee
naar huis; thuis speelt hij liever met zijn familie.
91. Een paar weken later wordt Nora gebeld door Yvette met de vraag of ze even
langs kunnen komen, zodat ze Julie aan iedereen voor kunnen stellen.
“Natuurlijk kan dat! En we zijn nu ook allemaal thuis, dus dat komt mooi uit,”
zegt Nora enthousiast. Ze is erg benieuwd naar de dochter van haar
vriendinnen.
“Oké, dan zijn we er over een half uurtje!”
92. Marjolein en Levi zijn onder tussen hun favoriete spelletje aan het doen.
“Zometeen komen Yvette en Celeste met hun nieuwe dochtertje. Ik verwacht
van jullie dat jullie een beetje aardig tegen haar doen, want ze zal wel erg
zenuwachtig zijn,” zegt Nora als ze de telefoon neerlegt.
“Natuurlijk doen we aardig, mama,” zegt Levi.
Marjolein knikt. “Dan kan ze mooi meedoen met ons spelletje.”
93. Twintig minuten later gaat de bel. Nora snelt naar buiten, en ziet daar Yvette
en Celeste staan met een meisje met zwartje vlechtjes dat haar nieuwsgierig
aankijkt.
Nora omhelst Yvette en Celeste. “Leuk dat jullie er zijn, ik heb jullie gemist!”
94. Dan keert ze zich naar het kleine meisje in de kleurige kleren.
“En jij moet Julie zijn,” zegt ze met een lieve glimlach op haar gezicht.
Julie knikt, een beetje verlegen. “Ja,” zegt ze. “Dat ben ik.”
“Leuk je te ontmoeten, Julie. Ik ben Nora. Kom maar gauw mee naar binnen,
dan kan je ook kennis maken met mijn kinderen. Je zult ze vast aardig vinden.”
95. Nadat Julie ook Ted heeft begroet loopt ze voorzichtig naar de speeltafel, waar
Marjolein en Levi lachend en roepend hun spelletje doen.
“Uhm, mag ik meedoen?” vraagt Julie verlegen.
“Natuurlijk!” zegt Marjolein met een glimlach. “Ga maar zitten, dan leggen wij
uit hoe het moet.”
Dankbaar glimlacht Julie ook en ze klimt op een stoel.
96. Na een korte uitleg beginnen ze overnieuw met het spel. Julie is nog een beetje
verlegen, en legt stilletjes en uiterst voorzichtig een stokje op de lama.
“Zo?” vraagt ze.
Levi knikt. “Ja, je doet het heel goed!” zegt hij.
97. De volwassenen zijn ondertussen in de woonkamer gaan zitten, en Nora en Ted
luisteren geboeid naar de verhalen van Yvette en Celeste over hun reis naar
Colombia.
98. “Het is daar zo mooi! We willen er graag nog een keer naar terug later, zodat
Julie ook kan zien waar ze geboren is,” vertelt Celeste enthousiast. “We
konden en wilden natuurlijk niet te lang blijven, omdat we Julie ook mee naar
huis wilden nemen, maar ik wil het zeker nog een zien.”
Yvette knikt instemmend. “Ja, ik ook. Ik vind het nu denk ik toch wat specialer,
omdat Julie er vandaan komt.”
99. Nora knikt. “Ja, dat snap ik wel. Dat zou ik ook wel hebben, denk ik. Maar fijn
dat jullie het daar zo leuk hebben gehad en dat alles probleemloos is verlopen.
Dat maakt het allemaal vast een stuk makkelijker.”
“Ja, dat scheelde inderdaad een hoop. Het is best wel een emotioneel iets, je
kindje ophalen en voor het eerst zien,” vertelt Yvette.
“Dat kan ik mee heel goed voorstellen,” zegt Ted. “Moet je horen wat een lol
ze daar hebben, trouwens,” voegt hij er aan toe, en hij gebaart met zijn hoofd
naar de speeltafel.
100. Het spel is inderdaad een stuk uitbundiger geworden. Julie is over haar
verlegenheid heen en doet enthousiast mee. Marjolein en Levi zijn ook heel
wat minder gereserveerd nu Julie wat losser is, en gedragen zich net zo
fanatiek als ze anders doen tijdens het spel.
101. Julie giert het uit van het lachen en heeft een hoop plezier met haar twee
nieuwe vrienden.
102. Genietend en vol liefde kijken Yvette en Celeste naar hun dochtertje. Ook Nora
en Ted kijken glimlachend toe.
“Ze kunnen het goed met elkaar vinden,” zegt Nora.
Yvette knikt. “Ja, daar ben ik heel blij mee. Dan heeft ze alvast wat vrienden als
ze straks naar school gaat.”
103. Na nog een poosje te hebben gekletst moeten Yvette, Celeste en Julie weer op
huis aan.
Yvette geeft Nora een knuffel. “Ik ben zo gelukkig nu,” fluistert ze in haar oor
zonder dat iemand het hoort.
“Daar ben ik blij om,” fluistert Nora terug.
Julie stribbelt even tegen als ze hoort dat ze moeten vertrekken, maar gaat
uiteindelijk met tegenzin mee. “Ik vond het erg gezellig!” zegt ze nog tegen
Marjolein en Levi.
Levi knikt. “Ik ook, je moet maar snel weer eens komen spelen!”
104. Als Nora het bezoek heeft uitgelaten loopt ze naar de spelletjestafel.
“Hebben jullie niet nog wat huiswerk te doen?” vraagt ze.
Levi zucht. “Aah, mam, daar heb ik nu echt geen zin in, hoor! Verpest zo’n
leuke middag nou niet!”
Marjolein reageert echter heel anders. “Huiswerk is toch niet zo erg? Ik vind
het wel leuk. Maar mogen we nog even wachten tot na het eten? Met honger
lukt het niet zo goed.”
Nora glimlacht om haar verstandige dochter. “Natuurlijk mag dat. En Levi, vind
je het minder erg als ik je even help?”
105. Met zijn moeders hulp vindt Levi het inderdaad een stuk minder erg. Na het eten
gaan Marjolein, Levi en Nora naar boven. Marjolein verdwijnt haar kamer in en gaat
ijverig aan het werk met haar opdrachten. Nora gaat met Levi mee, en legt hem
alles uit wat hij niet snapt en het huiswerk is binnen no time af.
106. “Dankjewel, mama! Zo was het een stuk makkelijker,” zegt Levi dankbaar als ze
klaar zijn, en hij geeft zijn moeder een knuffel.
“Graag gedaan, lieverd. En ga nu maar gauw slapen, het is morgen weer een
gewone schooldag.”
107. De dagen daarna neemt Nora weer vrij, al moppert haar baas wel een beetje.
Maar ja, hij kan er ook niks aan doen, want ze heeft nog allemaal vrije dagen.
Opgewekt gaat ze aan de slag met Julian zijn vaardigheden aanleren. Bij hem
gaat het echter een stukje moeilijker dan bij Marjolein en Levi. Hij vindt andere
dingen veel interessanter, en dan met name zijn speelgoed.
108. Maar uiteindelijk lukt het Nora toch om hem te leren lopen.
“Goed zo, jochie!” zegt ze trots als hij in zijn eentje de hele kamer door
wandelt.
109. Een paar weken later stapt Marjolein blij de schoolbus uit.
“Tot morgen!” zegt ze tegen de buschauffeuse. “Dan ben ik een stuk groter!”
110. Nadat ze haar huiswerk binnen heeft gelegd loopt Marjolein naar de schommel.
Vanavond zal ze opgroeien naar tiener. Ze is benieuwd hoe dat is, want ze heeft
geen flauw idee. Ze zal in ieder geval vast niet meer willen spelen. Even voelt ze
zich somber. Spelen is juist zo leuk!
111. Maar dan komt Ted naar haar toe gelopen om met haar te spelen, en voor die
laatste paar uurtjes voelt ze zich nog even helemaal kind.
112. Die avond is het echter wel tijd om op te groeien, maar Marjolein vindt het niet
erg. Tiener zijn is vast ook heel erg leuk, en dan kan ze weer allemaal nieuwe
dingen leren.
Blij kijkt ze naar haar familie, die om haar heen staat met ratels en toeters.
113. Ze buigt zich naar de taart toe, denkt nog even na over haar wens en blaast dan
alle kaarsjes in één keer uit.
114. Nog één keer kijkt ze naar zichzelf als kind, en dan voelt ze de bekende
tintelingen in haar voeten. Ze gaan door haar hele lichaam heen, en dan springt
ze de lucht in onder luid gejuich van haar ouders en broertje, en komt ze even
later als tiener weer neer.
115. Gauw verdwijnt ze naar boven om andere kleren aan te trekken, haar kapsel
te veranderen en wat make-up op te doen, maar dan komt ze stralend de
kamer weer in lopen.
116. Gelijk wordt ze door allebei haar ouders omhels en bekeken.
“Wat is je wens?” vraagt Nora nieuwsgierig.
“Kennis, net als jij. En ik wil later de journalistiek in, dat lijkt me helemaal
geweldig!” zegt Marjolein enthousiast.
“Dat is een hele mooie wens, meisje,” zegt Ted. “We zijn trots op je. Maar dat
zijn we altijd, ook al had je een heel andere wens.”
117. Blij pakt Marjolein een stuk taart en gaat ze bij Levi zitten.
“Ga jij me niet feliciteren?” vraagt ze verbaasd.
“Gefeliciteerd,” zegt Levi. “Ik ben heus wel blij voor je, hoor, maar ik vind het
ook jammer dat we niet meer even oud zijn. Zo kunnen we veel minder goed
samen spelen.”
118. “Het zal nu wel anders zijn, ja,” zegt Marjolein. “Maar we kunnen heus nog wel
samen spelen, hoor. Alleen minder vaak dan eerst, en ook niet meer op
dezelfde manier, denk ik. En voor je het weet ben jij ook tiener, en kunnen we
weer allerlei dingen samen doen.”
Levi knikt. “Dat is waar. En ik ben echt blij voor je, hoor.”
“Weet ik toch,” zegt Marjolein met een glimlach.
119. Na twee stukken taart gaat Marjolein naar haar kamer, waar ze nog even snel
haar huiswerk maakt. Ze is blij dat ze nu opgegroeid is, nu kan ze allemaal
nieuwe dingen leren. En ze kijkt ook uit naar haar nieuwe school. Ze vindt het
wel jammer dat ze nu niet meer zoveel met Levi zal spelen, maar zo gaat dat
toch. En zoals ze al zei, voor je het weet is hij ook tiener.
120. Na haar huiswerk trekt Marjolein haar pyjama aan, en stapt ze moe in bed.
Morgen mag ze naar haar nieuwe school! Maar nu heeft ze eerst een goede
nachtrust nodig. Zodra haar hoofd het kussen raakt valt ze in slaap.
121. Na de afwas te hebben gedaan pakt Nora een flesje voor Julian. Met een zucht
geeft ze het aan hem. Wat worden ze toch snel groot…
122. Nora stopt Julian in bed en gaat dan zelf ook naar boven. Als ze haar pyjama
aan heeft gedaan gaat ze zachtjes Levi’s kamer binnen, waar hij vredig ligt te
slapen. Ze glimlach, en aait hem voorzichtig over zijn krulletjes. Ze kan niet
geloven hoe snel de tijd gaat.
“Voor ik het weet zijn jullie al het huis uit,” fluistert ze. Dan loopt ze zachtjes
de kamer uit en kruipt ze naast Ted in bed.
123. Nora geniet van alle dagen dat ze thuis is. Ze moet nu toch zuiniger aan doen
met haar vrije dagen, maar probeert toch zo veel mogelijk bij Julian te zijn. Ze
vindt het heerlijk om met hem te spelen. Julian is een stuk aanhankelijker dan
Marjolein en Levi op die leeftijd waren; hij heeft het liefst de hele dag mensen
om zich heen.
124. Marjolein is al snel gewend op haar nieuwe school, en heeft het er erg naar
haar zin. Ze heeft er plezier met haar vrienden, maar let ook goed op. Ze wil
graag goeie cijfers halen, en vindt alles ook erg interessant.
125. Ook probeert ze nog zo veel mogelijk met Levi te spelen, maar zoals ze allebei
al verwacht hadden, is dat een stuk minder geworden.
“Levi, ik ben nu veel te groot hiervoor, het is niks meer aan!” zegt ze als ze op
een middag door Levi meegesleurd is naar buiten om in de speeltuin te spelen.
“Nou en,” antwoordt Levi. “Daar gaat het niet om. We moeten gewoon nog
wel samen spelen, dat doen we haast niet meer. Je bent wel mijn zus, hoor.”
126. Marjolein zucht en laat het klimrek los. Dan trekt Levi er van, die
verontwaardigd protesteert. Ze pakt hem bij zijn handen en kijkt hem aan.
“Ik weet dat ik je zus ben, Levi, maar de tijd dat we zo met elkaar speelden is
gewoon voorbij. We kunnen nu nog wel samen spelen, maar niet meer op die
manier als vroeger.”
Levi knikt, een beetje verdrietig.
“Kom, stap maar op mijn voeten,” zegt Marjolein vrolijk. Levi doet wat hem
gezegd wordt en samen dan ze de tuin door.
127. Levi vindt het erg jammer dat hij nu niet meer met zijn zus kan spelen.
Tenminste, niet meer zo als vroeger. Daarom vraagt hij zijn ouders vaak om
met hem te spelen. Toch is dat niet hetzelfde. Hij mist een speelmaatje van zijn
eigen leeftijd. Hij gaat nog wel veel met Julie om, maar dat is toch anders. Die
woont niet bij hem thuis.
128. Gelukkig zal heeft hij nu bijna weer een speelmaatje. Vanavond zal Julian
opgroeien. Levi kan niet wachten tot Julian even groot is als hij. Dan heeft hij
eindelijk weer iemand om mee buiten te spelen!
129. Nora heeft de eer gekregen om Julian te begeleiden met het opgroeien. De
laatste keer dat ze dat zal kunnen doen, want hierna zijn al haar kinderen oud
genoeg om zelf op te groeien.
Samen met Julian blaast ze de kaarsjes uit, en dan zet ze hem op de grond.
130. Julian kijkt even naar zijn familie, blij met alle aandacht. Dan voelt hij het
tintelen, en springt hij als vanzelf de lucht in.
131. Zijn familie juicht hem luid toe. Levi is nog wel het meest enthousiast van
allemaal, en springt op en neer.
Dan is er de bekende lichtflits en daarna komt Julian een heel stuk groter
weer neer op de grond.
132. Blij bekijkt Julian zichzelf en wordt hij gefeliciteerd door zijn familie.
“En nu taart!” zegt hij vrolijk, en meteen pakt hij een groot stuk dat hij meteen
naar binnen schrokt.
133. Nadat iedereen minstens één stuk taart heeft gehad gaan de kinderen en Ted
aan de spelletjestafel zitten.
“Mama, nu kan jij niet meer meedoen!” zegt Levi.
Nora glimlacht. “Dat geeft niet, lieverd, spelen jullie maar fijn, ik kijk wel toe.”
134. Met een grote glimlach op haar gezicht kijkt ze naar de vier mensen die ze het
meest lief heeft van de hele wereld. Ze zou niet weten wat ze zonder hen zou
moeten, zij, de lichten in haar leven…
~*~
135. “Wat hebben jullie?” vraagt de man terwijl hij zich omdraait. Hij heeft een
groot glas in zijn hand, met een felrode, dikke vloeistof erin.
136. Zijn hulpjes slikken allebei. Ze voelen zich altijd ongemakkelijk als hun baas zijn
‘drankje’ drinkt in hun bijzijn. Het idee er van jaagt hen angst aan. Gelukkig
hebben ze nu tenminste goed nieuws voor hem.
137. Edgar loopt naar het bureau van zijn baas toe en legt een officieel uitziend
document voor zijn baas neer.
“Wat is dat?” vraagt de man terwijl hij een slok neemt van zijn drank.
138. “Dat, baas,” zegt Edgar. “Is een kopie van het diploma van Nora Wander.” Een
grijns verschijnt op zijn gezicht.
“Summa cum laude,” zegt de man met een flauw grijns. “Toe maar. En aan de
Sim Universiteit. Dat is hier een eind vandaan. Ze heeft het vluchten grondig
gedaan.”
139. “Maar niet grondig genoeg, baas,” zegt de compagnon van Edgar met een
grijns.
“Daar heb je gelijk in, Caleb. Nou, het is een begin jongens. Nu nog uitzoeken
waar ze zich op dit moment schuilhoudt.”
“Dat zullen we doen, baas.”
“Jullie kunnen gaan.”
Na die woorden haasten Edgar en Caleb zich de kamer uit. Een kwaadaardige
grijns verschijnt op het gezicht van de man.
140. “Nog even, Nora Wander, en dan heb ik ook jou, mijn laatste obstakel, voor
eens en altijd uit de weg geruimd…”
