Step-by-step instructions for how to edit out mistakes from an existing YouTube video using the video Enhancements tool on YouTube. For more tips go to http://ileanesmith.com/youtube-tools
A presentation by Lisa Stevens delivered at the Practical Pedagogies conference at IST 3rd and 4th November 2016 about sketchnoting/visual note taking from the point of view of an educator; why use it, examples of how to use it and how to do it!
Step-by-step instructions for how to edit out mistakes from an existing YouTube video using the video Enhancements tool on YouTube. For more tips go to http://ileanesmith.com/youtube-tools
A presentation by Lisa Stevens delivered at the Practical Pedagogies conference at IST 3rd and 4th November 2016 about sketchnoting/visual note taking from the point of view of an educator; why use it, examples of how to use it and how to do it!
Kultura popularna jako obszar edukacji kulturalnej. Patrycja Karczewska, Anna...Anna Mielec
Edukacja kulturalna i kultura popularna: definicje, rodzaje, przykłady.
Prezentacja przygotowana na zajęcia ze studiów Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo rok II sum. wraz z Patrycją Karczewską.
19.01.2015 r.
Strach ma wielkie oczy, a lęk ma wiele twarzy_ prezentacja B.Ś.Beata Śliwińska
About fear in the library - the fear of a foreign place and many books, but also about the fear of people against people. Also, about the openness and attempts to overcome the barriers and roadblocks in relationships.
Klisza „żydokomuny” zajmuje szczególne miejsce w polskim dyskursie antysemickim i pełni w nim różne funkcje. W efekcie rozłożonych w czasie
praktyk jej nieustannego odtwarzania, a tym samym ugruntowywania, stała się pewną społeczną oczywistością. Osnową potocznego myślenia o przeszłości, kategorią
opisową w dyskursie publicystycznym i naukowym, słowem kluczem w dyskusjach
o tzw. stosunkach polsko-żydowskich. Będąc jednym z toposów kultury, „żydokomuna” kondensuje w sobie znaczenia i interpretacje, które aktualnie są już tak dobrze
przyswojone i zadomowione, że doprawdy trudno jest dostrzec, a już tym bardziej naruszyć jej fundamenty. Poza narracją o krzywdach wyrządzonych polskim patriotom
przez żydowskich komunistycznych oprawców, to właśnie ich imiona i nazwiska zajmują ważne miejsce w strukturze tego toposu. Trudno zresztą nawet wyobrazić sobie
jego treść bez tych wszystkich emblematycznych dla niego postaci: Jakub Berman,
Anatol Fejgin, Roman Romkowski, Stefan Michnik, Helena Wolińska-Brus, Julia
Brystiger, Józef Różański. To właśnie oni od lat pełnią przypisane im role ikon w polskim dyskursie antysemickim. Spośród tego grona na szczególną uwagę zasługuje
Julia Brystiger, a raczej nie tyle ona sama, co jej poddany mitologizacji wizerunek.
Znana jako „krwawa Luna” jest bez wątpienia jedną z najbardziej zdemonizowanych
komunistek w Polsce. Celem rozważań podjętych w artykule jest próba ukazania konstrukcji spowijającego ją fantazmatu na podstawie uważnej analizy różnych tekstów
polskiej kultury: od literatury do filmu.
Piotr Witek, Polskie kino historyczne jako "kino postnarodowej pamięci histor...Piotr Witek
Artykuł podejmuje temat wizualizacji historii w polskich filmiach fabularnych zrealizowanych po roku 1989. Jako studium przypadku posłyżyły dwa filmy: (1) Jeszcze tylko ten las, reż. Jan Łomnicki; (2) Wyrok na Franciszka Kłosa, reż. Andrzej Wajda
Kultura popularna jako obszar edukacji kulturalnej. Patrycja Karczewska, Anna...Anna Mielec
Edukacja kulturalna i kultura popularna: definicje, rodzaje, przykłady.
Prezentacja przygotowana na zajęcia ze studiów Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo rok II sum. wraz z Patrycją Karczewską.
19.01.2015 r.
Strach ma wielkie oczy, a lęk ma wiele twarzy_ prezentacja B.Ś.Beata Śliwińska
About fear in the library - the fear of a foreign place and many books, but also about the fear of people against people. Also, about the openness and attempts to overcome the barriers and roadblocks in relationships.
Klisza „żydokomuny” zajmuje szczególne miejsce w polskim dyskursie antysemickim i pełni w nim różne funkcje. W efekcie rozłożonych w czasie
praktyk jej nieustannego odtwarzania, a tym samym ugruntowywania, stała się pewną społeczną oczywistością. Osnową potocznego myślenia o przeszłości, kategorią
opisową w dyskursie publicystycznym i naukowym, słowem kluczem w dyskusjach
o tzw. stosunkach polsko-żydowskich. Będąc jednym z toposów kultury, „żydokomuna” kondensuje w sobie znaczenia i interpretacje, które aktualnie są już tak dobrze
przyswojone i zadomowione, że doprawdy trudno jest dostrzec, a już tym bardziej naruszyć jej fundamenty. Poza narracją o krzywdach wyrządzonych polskim patriotom
przez żydowskich komunistycznych oprawców, to właśnie ich imiona i nazwiska zajmują ważne miejsce w strukturze tego toposu. Trudno zresztą nawet wyobrazić sobie
jego treść bez tych wszystkich emblematycznych dla niego postaci: Jakub Berman,
Anatol Fejgin, Roman Romkowski, Stefan Michnik, Helena Wolińska-Brus, Julia
Brystiger, Józef Różański. To właśnie oni od lat pełnią przypisane im role ikon w polskim dyskursie antysemickim. Spośród tego grona na szczególną uwagę zasługuje
Julia Brystiger, a raczej nie tyle ona sama, co jej poddany mitologizacji wizerunek.
Znana jako „krwawa Luna” jest bez wątpienia jedną z najbardziej zdemonizowanych
komunistek w Polsce. Celem rozważań podjętych w artykule jest próba ukazania konstrukcji spowijającego ją fantazmatu na podstawie uważnej analizy różnych tekstów
polskiej kultury: od literatury do filmu.
Piotr Witek, Polskie kino historyczne jako "kino postnarodowej pamięci histor...Piotr Witek
Artykuł podejmuje temat wizualizacji historii w polskich filmiach fabularnych zrealizowanych po roku 1989. Jako studium przypadku posłyżyły dwa filmy: (1) Jeszcze tylko ten las, reż. Jan Łomnicki; (2) Wyrok na Franciszka Kłosa, reż. Andrzej Wajda
2. Pamięcią zbiorową nazywamy, to
„co pozostaje z przeszłości w przeżyciach
członków grupy lub co czynią swoją przeszłością
– zbiór wspomnień o zdarzeniach (rzeczywistych
lub zmyślonych) przeżytych bezpośrednio lub
takich, o którym wiedza przekazywana jest z
pokolenia na pokolenie w tradycji ustnej, pisanej
oraz za pośrednictwem kanałów
informacyjnych”
• (T. Kwiatkowski, A.Szpociński, Przeszłość jako przedmiot przekazu, Warszawa 2006, s.12)
3. Pamięć, tożsamość, wspólnota
• Pamięć związana jest ściśle z budowaniem społecznej
tożsamości
• Mówimy o „socjalizacji pamięciowej” (mnemonic
sozialization), dzięki której zbiorowości zyskują cechy
„wspólnoty pamięci” (community of memory)
• Cechą takiej wspólnoty jest podzielanie tego samego obrazu
przeszłości
• Dzieje się tak dzięki wspólnej „przestrzeni narracyjnej”, w
ramach której wspólnota interpretuje podobnie przeszłość,
wykorzystując to do konstruowania własnej tożsamości
• Głównym narzędziem budowania takiej „przestrzeni
narracyjnej” była szkoła oraz tworzone i zarządzane przez
państwo instytucje kultury (w tym media)
4. ALE…
• Współczesne procesy: indywidualizacji,
pluralizacji, demokratyzacji, globalizacji,
regionalizacji etc. powodują, że pamięć uwalnia
się spod nadzoru państwa (nadzór ten nigdy zresztą
nie był do końca konsekwentny i pełny bo wymagałoby
to w pełni totalitarnego państwa)
• W miejsce „wspólnoty narracji” powstają
zróżnicowane, spluralizowane i konkurencyjne
„narracje pamięci”
• Co więcej – pamięć i jej symboliczne
instrumentarium stają się narzędziami i obszarami
sporu
5. Skutki:
• Spór, konflikt, kontestacja, „bunt pamięci”, „rewanż pamięci” etc.
dotyczą szczególnie grup, które dotychczas były marginalizowane,
zapominane, pomijane, dyskryminowane, pomniejszane,
zwyciężane… Które miały problem z „przebiciem się”, dostępem do
głównych nurtów dyskursu pamięciologicznego i tożsamościowego
• W ostatnich latach w ramach „rewanżu pamięci” do głosu
dochodzą „banici pamięci”. Ci, którzy MILCZELI (wspólnoty
plemienne, „ludy niepiśmienne”, mniejszości, kobiety, grupy
pograniczne, kraje peryferyjne, niższe klasy społeczne…)
• Grupy te mówią: MAMY PRAWO DO SWOJEJ INNEJ PAMIĘCI
• M. Foucault używał terminu „przeciw-pamięci” (countermemory).
To pamięć: nieuprzywilejowana, „defaworyzowana”, krytykowana
jako fragmentaryczna, naiwna, nieadekwatna, „niezgodna z nauką”
6. Reakcje…
• Taki „bunt pamięci” wywołuje silne reakcje i „kontr-
akcje” (emocjonalne, polityczne, edukacyjne itd.)
ponieważ:
a) KONTESTUJE ukształtowaną wspólnotową
tożsamość i poddaje ją reinterpretacji
b) burzy dotychczasową hierarchię dyskursów i
przekracza ustalone granice
c) narusza różnego rodzaju tabu społeczne oraz
ujawnia „prawdy niewygodne”
d) wprowadza „wątki nieuprawnione”
e) i NIEMAL ZAWSZE prowadzi do konfliktów
ponieważ podważa PRAWO DO WŁADZY grup
dominujących
7. Współczesna pamięć jest:
• Dynamiczna, zmienna
• Dyskursywna i „zmediatyzowana”
• Opiera się na mechanizmach negocjacji
konfrontowanych z mechanizmami władzy i
podporządkowania
• Zróżnicowana, fragmentaryczna, selektywna,
polifoniczna i policentryczna (coraz bardziej
też sprywatyzowana)
• Nasycona emocjonalnie
8. Pamięć a praktyka życia społecznego
• Kwestie pamięciologiczne mają zasadnicze
znaczenie dla życia społecznego, bowiem pamięć
jest (bywa) „aktywna” i „aktywizująca”:
„pamięcią społeczną jest wszystko to, co z przeszłości
trwa w teraźniejszości, i wszystko to, co w teraźniejszości
czyni się wyobrażeniami o przeszłości” (M. Golka, Pamięć społeczna i jej implanty,
Warszawa 2009, s.7)
• Wynika to z tego, że pamięć związana jest z:
a) wartościami i ocenami
b) symbolami
c) praktykami czerpiącymi z zasobów: wiedzy,
tradycji oraz ideologii
9. Kultura pamięci
• Daje się zdefiniować poprzez funkcje, rodzaje (typy) i praktyki
Ad. 1 Funkcje:
• Budowanie tożsamości
• Wybór symboli
• Przekaz wiedzy i interpretacje własnej historii
• Potwierdzanie wartości grupy i przekazywanie wartości uznanych
przez grupę za ważne
• Tworzenie i podtrzymywanie autorytetów grupowych
• Przekazywanie kompetencji kulturowych
• Budowanie granicy międzygrupowej i określanie relacji
międzygrupowych
• Zasób ideologiczny
• Uprawomocnianie władzy lub uprawomocnianie buntu przeciwko
niej
10. Ad. 2 Rodzaje pamięci
• Przekazywana ustnie i poprzez nośniki (pismo, fotografie,
przedmioty…)
• Przekazywana z pokolenia na pokolenie lub też „zapominana”
• Pamięć świadków i „przekazywana” (pośrednia)
• „Uśpiona” (bierna, dyskretna, rzadko przywoływana, potencjalna…)
i aktywna
• Pamięć archiwalna (pełna) i selektywna
• Spójna i niejednorodna
• Uniwersalna i lokalna, środowiskowa
• Pamięć grup dominujących i zdominowanych
• Pamięć „nabożna” i „ironiczna”
• Pamięć spraw wyjątkowych i „banalnych”, wydarzeń i codzienności
• Pamięć kreowana i „spontaniczna”, inscenizowana i autentyczna
11. Ad. 3 Praktyki…
• Praktyki są nierozerwalnie związane z
nośnikami pamięci: język, przestrzeń,
krajobraz, miejsca, obiekty, pomniki,
cmentarze, pismo, archiwa, biblioteki,
sztuka, media, fotografie…
• M. Kula: „Przeszłość odzwierciedla się
praktycznie w każdym przedmiocie i zjawisku,
które trwa do dziś. W konsekwencji nośnikiem
pamięci o przeszłości, przynajmniej
potencjalnym, jest dosłownie wszystko”. (Nośniki pamięci
historycznej, Wwa 2002, s. 7-8)
12. Specyfika Pomorza i konsekwencje dla kultury pamięci
• Wpływ procesów transformacji i ich
zróżnicowanie…
• Powiaty „dawne” i nowe”
• Podziały w okresie międzywojennym (w tym
WMG)
• Długotrwałość niemieckiej obecności
państwowej
• Tradycje Prus Królewskich
• Reformacja
• Księstwa pomorskie i Krzyżacy
14. 10 problemów pomorskiej pamięci
• Obecni – nieobecni (np. Żydzi)
• Dominacja II w.św. i jej skutków – pozostałe epoki bladym tłem (tu też
najwięcej kontrowersji: Splett, Gryf Pomorski, Spanner, Łupaszka, „dziadek
z Wermachtu”…)
• Ale są próby ich „rewitalizowania” w nawiązaniu do lokalnych i
środowiskowych kontekstów (np. książęta gdańscy, miejska republika,
WMG…)
• Brak wiedzy i wynikający z tego brak zrozumienia dla pomorskiej specyfiki
(vide syndrom „dziadka z Wehrmachtu)
• Rywalizacja ofiar, czyli: „kto miał gorzej”?
• To wypływa z różnych doświadczeń – „pęknięć” pamięci
• Są też różnice pokoleniowe
• „Rozejście się” edukacji historycznej i pamięci społecznej
• Problemy z pamięcią o PRL (czy tylko wersja heroiczna – oporu i opozycji?
Co zrobić z… odbudową?)
• Medialna fala…
15. Tematy do dyskusji:
1. Jak prezentują się lokalne zróżnicowania pamięci. I to zarówno w skali ogólnopomorskiej (np. czy i jakie są
elementy różnicujące pamięć pomiędzy różnymi subregionami pomorskimi). Ale także to czy i jakie są różnice
pamięci w samych społecznościach lokalnych (co być może jest najciekawsze).
2. Z tym związane jest pytanie o źródła tych różnic, napięć, konfliktów...
a) Czy to jest związane (tylko?) z powojenną socjogenezą pomorskich społeczności lokalnych (ludzie przyszli z różnych stron i
z różnymi doświadczeniami, a to oznacza, że przynieśli ze sobą różną pamięć miejsc, z których się wywodzą?)
b) Czy może też ma to związek z lokalnymi wariantami najnowszej historii w tych społecznościach (np. z podziałami
politycznymi, etnicznymi, ideologicznymi?)
c) A może jest uzależnione od jakości edukacji, aktywności instytucji kultury, sposobu prezentowania przeszłości przez
media?
d) A może… wcale różnic między i w tych społecznościach nie ma, a jeśli są jakieś podziały to one są tylko (?) „odpryskiem”
ogólnopolskich podziałów/sporów o pamięć?
3. W tym kontekście niezwykle ważna jest kwestia: "pamięć a wielokulturowość".
a) Nie tylko jednak na zasadzie: ci pamiętają tak, a tamci inaczej... Idzie tu raczej o pytanie o to, czy są takie wspomnienia
(jakie?) różnych grup (jakich?), które są wykluczane, marginalizowane, eliminowane (np. z praktyk edukacyjnych czy
kulturowych)? A może są też takie, które są „nadmiernie" waloryzowane pozytywnie (np. pokazywane jako heroiczne,
bohaterskie, a więc nie podlegające krytyce)?
b) Idzie tu nie tylko o napięcie między Polakami a innymi społecznościami zamieszkującymi Pomorze (np. Niemcami czy
Ukraińcami), ale także o złożoną sytuację wśród samych Polaków, choćby z racji różnicy pochodzenia regionalnego i
różnicy doświadczeń najnowszej historii.
4. Bardzo istotne w tym kontekście dla każdego z nas na Pomorzu jest zagadnienie: Niemcy i niemieckie dziedzictwo
kulturowe a pamięć współczesnych Pomorzan. Wszystko to, co się dzieje z tymże dziedzictwem i to jak ono jest:
instrumentalizowane, wykorzystywane, zapominane, reinterpretowane...
5. No i wreszcie kwestia praktyk pamięci, a więc: upamiętnienia, obchody, rytuały pamięci, dyskursy pamięci,
praktyki edukacyjne, wystawiennicze, publikacyjne...