2. MOSTEIROS E CONVENTOS DA
PROVINCIA DA CORUÑA
• San Xoán de Caaveiro
• San Salvador de Bergondo
• San Francisco de Betanzos
• Santa María de Monfero
• San Domingos de Trasouto
• Santa María A Real do Sar
• San Martín Pinario
• Santa María Sobrado dos Monxes
3. San Xoán de Caaveiro
Na comarca do Eume, no medio da solitaria e impresionante
paisaxe que constitúen as fragas do río Eume, mantéñense aínda
en pé os restos deste antigo mosteiro románico do século XII. O
conxunto consta de: Adro de entrada, arco de entrada e torre
barroca do século XVIII, casa de Quintáns, sacristía e unha
igrexa románica, de finais do século XII.
4. San Salvador de Bergondo
Ao noroeste da comarca da Coruña, moi preto da costa, case lindando
coa de Betanzos, é dicir, en pleno corazón das Mariñas dos Condes,
encóntranse os restos deste antigo mosteiro benedictino. Hoxe quedan
poucos restos do antigo mosteiro que se organizan arredor dun patio no
lugar que debeu ocupar o primitivo claustro regular, situado ao sur da
igrexa. A igrexa é un fermoso exemplar de arquitectura románica da
segunda metade do século XII, ten planta basilical con tres naves e tres
ábsidas semicirculares.
5. San Francisco de Betanzos
Na zona antiga do concello de Betanzos, formando un
conxunto monumental coa igrexa de Santa María de
Azogue, encóntrase a igrexa gótica de San
Francisco, único resto que queda do antigo convento
franciscano. Aínda que o convento foi fundado no
1219, a igrexa foi rematada no 1387 polo señor da
cidade no seu momento de máximo esplendor, Fernán
Pérez de Andrade, segundo reza a inscrición do seu
sepulcro, que se encontra no interior. A igrexa
constitúe un bo exemplar do oxival galego da segunda
metade do século XIV, aínda que con tradicións
románicas na ornamentación, Ten planta de cruz
latina, cunha soa nave, capelas laterais, cruceiro e tres
capelas absidais.
6. Santa María de Monfero
Nunha das zonas máis agrestes da comarca do
Eume, no concello de Monfero, dominando un
extenso val, encóntranse os restos deste
mosteiro cisterciense do século XII, aínda
que se pretende fundado no século X por San
Rosendo. A igrexa e un enorme templo
barroco clasicista do século
XVII, reemprazando ao románico do século
XII. O Claustro Reglar e galerías coas
bóvedas estreladas son do século XVI.
7. San Domingos de Bonaval
Este convento dominico encóntrase moi achegado á Porta
do Camiño, en Santiago de Compostela. Hoxe dedicado a
Museo do Pobo Galego e Panteón de Galegos Ilustres, é
veciño do Centro Galego de Arte Contemporánea. A
tradición atribúe a súa fundación ao propio San Domingos
de Guzmán, da familia galega dos condes de Traba, que
peregrinou a Compostela en 1219. A maioría dos edificios
conservados foron construídos en estilo barroco a finales
del siglo XVII y comienzos del XVIII.
8. San Lorenzo de Trasouto
O mosteiro de San Lourenzo de Trasouto encóntrase ao sudoeste da cidade de
Santiago, contiguo ao campus universitario, no medio dunha paisaxe de carballos
centenarios que xa cantou Rosalía de Castro. Fundado no século XIII por don
Martín Arias, bispo de Zamora, pasou no século XIV a depender dos
franciscanos. Da obra orixinal mantéñense en pé fundamentalmente a igrexa e o
claustro. Estas dependencias foron moi transformadas ao converterse en pazo
dedicado á restauración. A igrexa é de planta de cruz latina, cunha única nave de
catro tramos, curto cruceiro e capela maior de planta sensiblemente cadrada.
9. Santa María A Real do Sar
A colexiata de Santa María do Sar, antigo mosteiro dos
Cóengos Regulares de San Agostiño, encóntrase situada nas
aforas do antigo casco histórico de Santiago de
Compostela, nas marxes do río Sar. A súa fundación
corresponde ao Arcebispo Diego Gelmírez no século XII. Das
antigas construccións medievais só queda a igrexa e a á norte
do antigo claustro. A igrexa, de arquitectura románica, é de
planta basilical con tres naves que se prolongan en tres
ábsidas poligonais. A progresiva inclinación, acentuada no
século XVII, motivou as obras de consolidación realizadas no
1732, consistentes fundamentalmente nos grandes
arcobotantes apoiados nos primitivos contrafortes que agora
caracterizan a igrexa.
10. San Martín Pinario
Este mosterio benedictino encóntrase no casco
histórico da cidade de Santiago de Compostela.
Foi fundado no século X. Ao longo da Idade
Media este monasterio creceu de tal forma que a
finais do século XV converteuse no mosteiro máis
rico e poderoso de Galicia o que conlevou a que
fose reconstruído en estilo barroco no século
XVII, polo que o conxunto arquitectónico
presenta unha variedade de estilos. O mosteiro
ten dous claustros. A igrexa rematada a finais do
século XVI ten unha impresionante fachada
plateresca, ten planta de cruz latina con tres
naves no brazo principal e unha no
transversal, recorridas por unha tribuna. Na
actualidade é sede do seminario maior da
arquidiócese compostelana.
11. Santa María Sobrado dos Monxes
Este mosteiro cisterciense encóntrase situado ao norte da comarca da Terra de Melide, no concello de Sobrado dos
Monxes, ao lado da lagoa do mesmo nome, que desauga no río Tambre. Foi fundado no século X e no século
XII, incorpórase ao Cister. Aínda que a súa orixe é medieval, actualmente e tras as reformas dos séculos XVI ao XVIII é
un dos principais monumentos de barroco galego. A fachada barroca da igrexa é do 1676
12. MOSTERIROS E CONVENTOS DA
PROVINCIA DE LUGO
• Santo Estevo de Chouzán
• Santa María de Ferreira de Pallares
• San Salvador de Lourenzá
• Convento de San Francisco Lugo
• Santa María de Meira
• Santa María de Ferreira de Pantón
• San Xulián de Samos
• Nosa Señora de Valdeflores
• San Francisco de Viveiro
13. Santo Estevo de Chouzán
Este antigo mosteiro feminino levantábase na ladeira occidental do río Miño ao seu paso
pola comarca de Chantada, no profundo val hoxe inundado polo encoro dos Peares.
Actualmente só se conserva a igrexa convertida en parroquial, trasladada máis arriba ao
realizarse o embalse, no concello de Carballedo. A igrexa foi construída no século
XII, aínda que ten reformas nos séculos XIV, XVIII e XX.
14. Santa María de Ferreira de Pallares
Ao sur da comarca de Lugo, na parroquia de Ferreira de Pallares, concello de Guntín, no
fértil val que forma o curso do río Ferreira, encóntrase este antigo mosteiro
.
benedictino, hoxe igrexa parroquial. Trátase dun mosteiro cunha das orixes máis
antigas das que se ten constancia documental. Os seus descendentes restaurárono e
entregárono aos monxes benedictinos a principios do século XII. A igrexa é románica,
de finais do século XII, ten unha soa nave rectangular, dividida en catro tramos con
teitume de madeira apoiada en arcos lixeiramente apuntados. Ao lado da ábsida hai
unha capela funeraria gótica.
15. San Salvador de Lourenzá
Na comarca da Mariña Central, no val de Lourenzá, ao occidente
da serra da Cadeira, encóntrase Vilanova, capital do concello de
Lourenzá, formada arredor do antigo mosteiro benedictino de San
Salvador. Mosterio de estilo barroco fundado no século X polo
Conde Osorio Gutiérrez. O seu maior apoxeo chegou nos séculos
XVII e XVIII, nos que se substituíu completamente o primitivo
mosteiro medieval, do que a penas quedan restos. O conxunto da
edificación consta da igrexia monasterial e parroquial, capella de
.
Valdeflores, capela da Virxen de Valbanera, dous
claustros, cámara abacial e portería, convento, patio do Conde
Santo e Museo de Arte Sacro. O máís impresionante da obra é a
fachada barroca da igxexa planteada a modo de retablo de pedra
flanqueado por dúas torres.
16. Convento de San Francisco de Lugo
Este antigo convento franciscano encóntrase case
no centro do recinto amurallado da cidade de
Lugo, na praza da Soidade. O antiguo convento foi
fundado durante o xéculoo XII e conserva a
cociña, o refectorio e o claustro. A igrexa ten
.
planta de cruz latina, cunha soa nave no brazo
maior e outra no cruceiro, ao que se abre unha
cabeceira composta por tres ábsidas poligonais; a
fachada é gótica de finais do século XIV e de
principios do XV. O claustro tamén é gótico pero
con peminiscencias románicas. Actualmente é unha
das sedes do Museo Provincial de Lugo.
17. Santa María de Meira
Este mosteiro cisterciense localízase no centro da pequena vila de Meira, situada
ao oeste da Serra de Meira (Lugo), xusto ao lado onde nace o río Miño . O
mosteiro posiblemente foi fundado, entre 1151 e 1154. Do antiguo mosterio só se
conserva o tramo sobre a porta que da á nave sur del Claustro das
Procesións, parte do Claustro renacentista e a súa igrexa en bon estado. A igrexa
abacial é un dos mellores exemplos da arquitectura románica cisterciense, ten
planta de cruz latina con tres naves lonxitudinais de nove tramos, cruceiro dunha
soa nave con brazos de dous tramos, e cabeceira de cinco ábsidas.
18. Santa María de Ferreira de Pantón
Este mosteiro feminino cisterciense encóntrase na
comarca da Terra de Lemos e na beira do río Carabelos,
que discorre polo centro do fermoso e fértil val de Lemos
ata desembocar no Sil. Aínda que se pretende fundado a
principios do século X, incorpórase ao Cister no século XII.
Sufre importantes reformas nos séculos XVI e XVIII. A
igrexa, románica, constitúe a parte máis antiga do
conxunto, Foi rematada na segunda metade do século XII.
.
É de nave única rectangular, cun fermoso artesonado de
madeira baixo a cuberta a dúas augas, solución inusual en
Galicia de inspiración mudéxar, con entrelazados de tipo
xeométrico pero tamén con motivos vexetais moi
estilizados, podería datarse entre finais do século XVI.
19. San Xulián de Samos
Este mosteiro benedictino atópase no concello
de Samos pertencente á comarca de Sarria. Foi
fundando no século VI. Nos seus moitos anos
de historia (séculos VI- XVII), foi un colexio
de Teoloxía e Filosofía, ao mesmo tempo, que é
unha parada indispensable no Camiño de
Santiago, xa que conta cunha hospedaxe. No
conxunto monástico podemos recoñecer
distintos estilos arquitectónicos: gótico
tardío, renacentista e barroco, aínda que o
denominador común en toda a obra é a búsqueda
da grandiosidade, ao mesmo tempo que destaca
pola sobriedade na decoración.
20. Nosa Señora de Valdeflores
Este antigo convento dominico localízase nas
aforas de Viveiro, na costa da comarca da
Mariña Occidental. A súa fundación é do
século XIV, renóvandose nos séculos XVI e
XVII. As dependencias do convento
organízanse arredor dun único claustro
clasicista de planta cadrada. A igrexa data
de finais do século XIV e consta dunha soa
nave rectangular coa cabeceira tamén
rectangular. No exterior, destaca a porta da
igrexa, situada na fachada sur, de tipo
románico-oxival con dobre arquivolta, moi
lixeiramente apuntada, apoiada sobre
columnas pareadas acobadadas con capiteis
de decoración vexetal.
21. San Francisco de Viveiro
O convento da orde mendicante de San Francisco
encóntrase no centro da vila de Viveiro. A igrexa que
actualmente está destinada a igrexa parroquial, é obra
gótica de finais do século XIV. A planta da igrexa é de
cruz latina, cunha única nave lonxitudinal composta de
seis tramos e unha transversal de tres, a cabeceira por
unha ábsida heptagonal. Sufriu varias reformas de
importancia nos séculos XVII e XVIII, que
fundamentalmente afectaron ás bóvedas, ao cruceiro e
á torre campanario. No lado sur da igrexa sitúanse
dúas importantes capelas. O convento conserva un
claustro renacentista tardío, do século XVII.
22. MOSTERIROS E CONVENTOS DA
PROVINCIA DE OURENSE
• San Salvador de Celanova
• San Pedro de Rocas
• San Clodio de Leiro
• Santa María de Melón
• Santa María de Montederramo
• Santo Estevo de Ribas de Sil
• San Francisco de Ourense
• San Domingos de Ribadavia
• Santa María de Oseira
• Santa María de Xunqueira de Ambía
• Santa María de Xunqueira de Espadañedo
23. San Salvador de Celanova
Este antigo mosteiro benedictino atópase
na vila de Celanova. Foi fundado por San
Rosendo no sñeculo X. O mosteiro
conserva elementos monumentais de tres
estilos principais, mozárabe, románico e
renacentista. A capela mozárabe de San
Miguel, unha pequena xoia do século X, é o
único resto da época de fundación do
mosteiro. A actual igrexa monástica, é
barroca cunha remodelación no século
XVIII . A igrexa ten planta de cruz latina
composta de tres naves de tres tramos e
cruceiro. A fachada constitúe a porta do
mosteiro.
24. San Pedro de Rocas
No concello de Esgos, na Ribeira Sacra, encóntrase unha extraordinaria paraxe de exuberante vexetación coñecida
como Rocas. Ábrese sobre a foz do río Rebordoverde, afluente do Loña, na cunca fluvial do Miño. Neste
lugar, totalmente integrado nunha paisaxe de redondeadas formas graníticas que afloran por todas partes, levántase
un dos mosteiros de orixe máis antiga de Galicia, cunha igrexa rupestre escavada nunha das rocas que o caracterizan.
Posiblemente existise a finais do século IV vida eremítica na zona, nalgunha cova natural que despois daría orixe a un
primeiro mosteiro, composto de varias celas ou capelas primitivas escavadas na roca. Estas serían ampliadas
posteriormente para darlles o seu actual aspecto románico, probablemente xa no século XII. O conxunto actual
componse de dous edificios, o correspondente á igrexa e o do priorado do século XVII. O da igrexa componse á súa
vez doutros dous, a igrexa rupestre escavada na roca coa súa fachada do século XII, e a chamada igrexa nova, situada
transversalmente á anterior de forma que oculta a súa fachada
25. San Clodio de Leiro
Ao norte da comarca do Ribeiro, no extenso val que
forma o río Avia, afluente do Miño, a metade de
camino entre Rivadavia e Carballiño, encóntrase este
mosteriro cisterciense. As orixes sitúan o mosteiro a
finais do século VI, integrándise no século XIII na
orden do Cister . A igrexa abacial é de planta
basilical, construída entre finais do século XII e
principios do XIII, está composta de tres naves de
catro tramos e cabeceira con tres ábsidas
semicirculares. Ten dous claustros: Procesións (século
XVI) e Portería (s. XVII). A portada do mosteiro é do
século XVIII Este mosteiro foi recentemente
restaurado para fins hoteleiros.
26. Santa María de Melón
Os restos deste mosteiro encóntranse na comarca do Ribeiro, concello de Melón, ao lado
da desembocadura do río Cortella dentro da conca fluvial do Miño. Foi fundado a
mediados do século XII, a instancias de Afonso VII, pero o proxecto románico foi
rápidamente sustituíido por outro máis acorde co gusto cisterciense e cercano á
sensibilidade gótica. Da construcción inicial do século XII, soamente se conservan a
cabeceira e a parte do claustro e as naves. Merecen especial mención as magníficas
bóvedas de crucería, o claustro renacentista así como a elegante xirola que rodea a
capela maior. Coa desamortización de Mendizábal e os danos ocasionados por unha
tormenta a finais do século XIX, este mosteiro queda prácticamente en ruínas ata os
nosos días.
27. Santa María de Montederramo
Este mosterio cisterciense encóntrase na comarca de Terra de Caldelas, xunto ó río Mao, na
Ribeira Sacra. Foi fundado en 1124 por Teresa de Portugal e a mediados do século XII pasa á
Orde del Císter. O mosteiro componse da igrexa, dous claustros e as correspondentes
dependencias monacais. A igrexa orixinal tardorrománica del siglo XII foi completamente
sustituida por otra en 1598, agás un ventanal románico aparecido na última restauración no
muro sur da igrexa. A nova igrexa renacentista do século XVI é de planta de cruz latina e
cabeceira de cinco ábsidas, presenta pilares estriados rematados con capiteis xónicos e
bóvedas de crucería góticas arcaizantes. A igrexa é parroquial e as antigas dependencias do
convento acollen hoxe aínda un colexio público, unha panadería, un bar, vivendas, etc., aínda
que están en marcha as labores de restauración.
28. Santo Estevo de Ribas de Sil
Este antigo mosteiro benedictino encóntrase no concello
de Nogueira de Ramuín, na escarpada pero fermosa
ladeira meridional do río Sil, en pleno centro da Ribeira
Sacra, espacio natural de orixinal beleza. A existencia do
mosterio está probada no século X, se ben a súa orixe
parece remitirse aos séculos VI e VII. Neste mosteiro
alternanse estilos desde o románico ao barroco e cabe
destacar os tres claustro de estilos románico, gótico e
renacentista. A igrexa abacial, de orixe inicial románica
de finais do século XII, pero con modificacións
posteriores, é de planta basilical, con tres naves e a
cabeceira está formada por tres ábsidas semicirculares
Na actualidade este mosteiro é un Parador Nacional
29. San Francisco de Ourense
O convento de San Francisco de Ourense
encóntrase situado na parte alta da cidade, na
atalaia de Vista Alegre. A igrexa, trasladada a
principios do século XX, encóntrase agora na
praza de San Lázaro, no centro da cidade.
Considérase que foi fundado a mediados do
século XIII, aínda que o actual
convento, inicialmente composto pola igrexa e as
dependencias arredor do claustro
gótico, construíuse no século XIV. A antiga
igrexa conventual, hoxe encaixada entre
edificios que desmerecen a súa
importancia, mantén da primitiva unicamente a
cabeceira, a portada e o rosetón da fachada
30. San Domingos de Ribadavia
O antigo mosteiro de Santa María de Valparaíso, máis tarde de San Domingos, encóntrase no casco antigo de
Ribadavia, capital da comarca do Ribeiro e antiga capital do reino independente de Galicia. A igrexa e o convento fundáronse
no século XIII. O único que se mantén do primeiro edificio do mosteiro é unha portada de arquivoltas sostidas por
columnas con capiteis que representan motivos vexetales. O templo sufriu dous incendios e estivo en período de
reconstrución ata o século XVIII. A igrexa é de planta basilical, con tres naves e un cruceiro que as prolonga, a cabeceira
está formada por tres ábsidas poligonais. O conxunto actual está formado pola igrexa e o que queda das antigas instalacións
conventuais, moi modificadas, que cerran o patio unicamente por dous lados. Tamen forma parte do conxunto a capela da
31. Santa María de Oseira
Este monasterio cisterciense está situado no concello de Cea. Foi a primeira fundación do Císter en Galicia. A súa
construcción desenvólvese ao longo de diferentes séculos e con diferentes estilos, dende o século XII co románico ao
XVIII co barroco, pasando polo gótico e o renacentista. A igrexa abacial é do estilo románico oxival, comezada a finais do
século XII, é de planta de cruz latina. A fachada principal da igrexa é do século XVII. O conxunto está formado pola
igrexa coa capela de San Andrés pegada, os tres claustros coas súas dependencias anexas, dous corpos sobresaíntes (o
do dormitorio de anciáns e o da hospedaría coa biblioteca) e dúas construccións exentas (o muíño e a tafona)
32. Santa María de Xunqueira de Ambía
Este antigo mosteiro da Orde de Cóengos Regulares de San
Agostiño atópase no concello de Xunqueira de Ambía, na
comarca de Allariz-Maceda, no val formado polo río Arnoia.
Foi fundado no século XII. A igrexa colexiata, da metade
do século XII constitúe un dos exemplos más importantes
da arte románica en Galicia. É de planta basilical, composta
de tres naves rematadas con tres ábsidas
semicirculares, Actualmente consérvanse, do primitivo
conxunto, a igrexa, o claustro coas súas dependencias e o
antigo palacio prioral, que foi utilizado tamén como
residencia de verán polos bispos ourensáns.
33. Santa María de Xunqueira de Espadañedo
Este antigo mosteiro cisterciense encóntrase no concello de Xunqueira de Ambía, ao
norte da comarca de Allariz-Maceda, na Ribeira Sacra. O mosteiro fundouse no século
XII, en plena época medieval pero ao longo da historia sufriu numerosas ampliacións e
modificacións de estilo renacentista, barroco e neoclásico. A igrexa abacial ten planta
basilical, con tres naves de cinco tramos, a central de maior anchura, e cabeceira de
tres ábsidas semicirculares. Actualmente a igrexa converteuse en parroquial e as
dependencias do mosteirro foron rehabilitadas e están ocupadas polo Concello para
sede de diversas dependencias municipais
34. MOSTERIROS E CONVENTOS DA
PROVINCIA DE PONTEVEDRA
• Santa María de Acibeiro
• Santa María de Armenteira
• Santa María de Oia
• San Xoán de Poio
• San Domingos de Pontevedra
• San Francisco de Pontevedra
• San Salvador de Lérez
• San Lourenzo de Carboeiro
35. Santa María de Aciveiro
Este mosteiro cisterciense encóntrase no concello de Forcarei na comarca de
Terra de Montes. É un mosteiro medieval cisterciense que vertebrou a vida
económica e social da Terra de Montes dende a súa fundación, no século
XII, ata a exclaustración producida pola desamortización no século XIX. A
igrexa é de planta basilical, con tres naves de cinco tramos remadas por tres
ábsidas que constitúen a cabeceira. Na actualidade a igrexa serve como igrexa
parroquial mentres que as dependencias monacais foron obxecto de
restauración e acollen un hostal-monumento.
36. Santa María de Armenteira
Este mosteiro cisterciense encóntrase no concello
de Meis, na rica comarca vinícola do Salnés, moi
cerca da ría de Pontevedra. O mosterio presenta
numerosos engadidos dos séculos XVI-XVII, pero
aínda conserva a igrexa románica. O conxunto foi
cuidadosamente restaurado. A A antiga igrexa
abacial constitúe un valioso exemplo da arquitectura
románica da segunda metade do século XII e consta
de planta de cruz latina con tres naves e remata
nunha cabeceira de triple ábside. Destaca a fachada
coronada por un gran rosetón.
37. Santa María de Oia
Este mosteiro cisterciense encóntrase no concello
de Oia, na comarca do Baixo Miño. Foi fundado a
finais do século XII. Podemos considerar tres
importantes etapas constructivas no actual
conxunto monacal: románica, renacentista e
barroca. A antiga igrexa abacial é románica de
transición de finais do século XII. Ten planta de
cruz latina composta de tres naves e a cabeceira
está formada por cinco capelas rectangulares
escalonadas. A fachada é de estilo barroco de
finais do S. XVIII. Actualmente a igrexa é
parroquial e o mosterio é propiedade particular.
38. San Xoan de Poio
Este mosteiro benedictino encóntrase no concello
de Poio, moi cerca da ría de Pontevedra. A actual
igrexa abacial, do s. XVII-XVIII que integra
elementos renacentistas e barrocos, sustituiu ó
primitivo templo medieval. O exterior destaca a
fachada principal da igrexa, obra clasicista de
finais do século XVII e principios do XVIII. O
claustro do século XVI ten unha fonte barroca e
unha orixinal escalera. Na actualidade está
dedicado a convento e hospedería turística rexida
por monxas.
39. San Domingos de Pontevedra
As ruínas deste antigo convento dominico dos
séculos XIV-XV encóntranse no centro histórico
da cidade de Pontevedra, e na actualidade forma
parte do Museo de Pontevedra. A súa igrexa era
o maior dos templos dominicanos galegos, tiña
nave única e cuberta de madeira a dúas
augas, cruceiro con resalte e teito de madeira, e
tres ábsidas poligonais con bóvedas nervadas e
ventanais resgados, amainelados e apuntados.
Consérvanse en pé as cinco ábsidas abovedadas
da cabeceira, o transepto e boa parte da sala
capitular
40. San Francisco de Pontevedra
Este convento franciscano encóntrase situado no antigo casco histórico de Pontevedra, na praza da Ferrería. Trátase
dun edificio construído entre los séculos XIV y XV de estilo ojival tardío. A igrexa é de planta de cruz latina, e a
cabeceira está composta de tres ábsidas poligonais.
41. San Salvador de Lérez
Este antigo mosteiro benedictino encóntrase nun alto das aforas da cidade
de Pontevedra, sobre o outro lado do río Lérez. Foi fundado a principios do
século X e durante os séculos seguintes aumenta a súa importancia, ata
alcanzar o seu maior auxe ó século XII. A penas quedan restos do antigo
conxunto románico e o que chegou aos nosos días pertence ao renacemento
e ao barroco. Do claustro renacentista do século XVI unicamente se
mantén en pé a ala norte, pegada á igrexa. A actual igrexa é dunha soa
nave, con ábsida rectangular. A fachada, moi sobria, presenta elementos
do barroco de placas, e foi rematada no século XVIII. Está constituída
por un corpo central enmarcado por dúas esveltas torres.
42. San Lourenzo de Carboeiro
Estratexicamente situado sobre un escarpado promontorio nunha volta do río Deza, no concello de Silleda, levántase
este antigo mosteiro benedictino do século X. A súa igrexa do século XII é unha xoia románico-gótica. É de planta de
cruz latina cunha gran cabeceira constituída por un deambulatorio con tres capelas radiais formando a ábsida e dúas
máis pequenas abertas directamente ó transepto. No século XIX coa desamortización quedou totalmente en ruínas.
Recentemente foi restaurado a igrexa e o que queda do antigo mosteiro sitúase no lado norte da igrexa.
