Messaggio della Consigliera per le Missioni _ PL

1. Kochane Siostry!
Pozdrawiam Was z wdzięcznością i wielką radością po przeżyciu pięknego doświadczenia
rekolekcji w Ziemi Świętej. Pamiętałam tam o Was z wielką miłością, prosząc Pana dla każdej o
dar wierności, a także o dar nowych powołań misyjnych ad gentes, dla Kościoła i dla
Zgromadzenia.
Tegoroczne neo-misjonarki już prawie wyjechały: niektóre na naukę języka, inne do
inspektorii przeznaczenia, a jeszcze inne, aby załatwiać wizy, a więc zaczynają już żyć jako
prawdziwe misjonarki ad gentes. W imieniu każdej z nich dziękuję Wam za towarzyszenie i
bliskość w czasie ich przygotowań i studiów w Rzymie.
W styczniu pisałam Wam o niektórych wydarzeniach i uroczystościach, które bezpośrednio
dotyczą Sektora Misyjnego w 2019 roku. Jednym z nich jest 50. rocznica utworzenia Centralnego
Biura Misyjnego (dzisiaj Sektora Misyjnego) i wyznaczenia Radnej generalnej ds. Misji. Dokonało
się to podczas XV Kapituły Generalnej Specjalnej, która miała też za zadanie przepracować
Konstytucje zgodnie z wytycznymi Soboru Watykańskiego II. Trwała ona od 16 stycznia do 29
maja 1969.
Dlatego zapraszam Was, abyście dnia 14 czerwca złączyły się z Sektorem Misyjnym w
modlitwie nieszporów, aby razem wyśpiewać Magnificat, dziękując Panu za Radne generalne, które
mnie poprzedziły a które z wielkim oddaniem ożywiały misyjne serce Zgromadzenia:
- s. Lidia Carini (1969-1981) i s. Carmen Martín-Moreno (1981-1984), już świętej
pamięci!
- s. Lina Chiandotto (1984-1996), nadal misjonarka ad gentes w Kambodży i s. Ciri
Hernández (1996-2008), obecnie misjonarka inter gentes w Hiszpanii.
Przedsiębiorcze kobiety, które dokonały prawdziwego przełomu jeśli chodzi o misyjny
wymiar Zgromadzenia według Vaticanum II. Im ofiarujemy nasze DZIĘKUJĘ i naszą modlitwę.
List apostolski „Maximum Illud”, którego setna rocznica przypada 30 listopada 2019 roku,
podkreśla, że misjonarz/misjonarka powinni pamiętać, że mają szerzyć nie panowanie ludzkie, lecz
Chrystusowe, i mają przysparzać obywateli nie doczesnej, ale Górnej Ojczyźnie. Misjonarz,
zgodnie z „Maximum Illud”, musi zapomnieć o swojej ziemskiej ojczyźnie i skupić się na
niebieskiej, i nigdy nie martwić się „szerzeniem” potęgi i chwały swojej ojczyzny, gdyż miejscowi
ludzie doskonale rozumieją, czego chce i czego od nich żąda misjonarz, i wyczuwają, czy pragnie
czego innego niż ich duchowego dobra.
Misjonarz/misjonarka zawsze „pełni posłannictwo nie na korzyść swojego narodu, lecz dla
Chrystusa”. „Misjonarz katolicki, godny tej nazwy [...], niech tak postępuje, aby każdy bez wahania
uznał w nim sługę tej religii, która obejmując wszystkich ludzi wielbiących Boga w duchu i w
prawdzie, nie jest obcą żadnemu narodowi, i w której nie ma poganina ani Żyda, obrzezania ani
Rzym, 14 czerwca 2019

2. nieobrzezania, barbarzyńcy ani Scyty, niewolnika ani wolnego, lecz wszystkim we wszystkich [jest]
Chrystus”.
Błogosławiona siostra Maria Troncatti, w liście (69) do swojej siostrzenicy, siostry Candidy
Savardi, ze Zgromadzenia Sióstr Maria Bambina – która w imieniu krewnych wyraziła serdeczną
prośbę, propozycję jej powrotu do Włoch – odpowiedziała, wspominając czas radykalnej ofiary
swego życia dla Pana za misje oraz wielką cenę i trud tego oderwania od wszystkiego.
«Moja najdroższa ..., piszesz mi, że zawsze masz nadzieję [zobaczyć mnie] powracającą do
ojczyzny: w moim wieku jest to niemożliwe, nie z winy moich dobrych przełożonych. Wiele razy
mówiły mi, wiele razy, że gdybym chciała wrócić do Włoch, żeby zobaczyć moich bliskich,
pozwoliłyby mi. Nigdy tego nie podjęłam z prostego powodu, ponieważ prosiłam moje przełożone,
aby przyjęły moją prośbę o wysłanie mnie na misje, właśnie do tubylców: zawsze było to moim
pragnieniem. W dniu wyjazdu bardzo, bardzo mnie kosztowało oderwanie od przełożonych;
oderwanie od moich rodziców, od przełożonych, od ojczyzny, od języka, od wszystkiego,
wszystkiego; wchodząc na statek powiedziałam: żegnajcie na zawsze: spotkamy się w niebie!».
Cóż powiedzieć wobec tak wielkiego radykalizmu? Tylko serce zakochane w Panu jest
zdolne usłyszeć Jego wezwanie i wyjechać ... aby być znakiem i wyrazem Jego uprzedzającej
miłości (K 1), znakiem bezinteresownej miłości Boga (K 18), znakiem i pośrednictwem miłości
Chrystusa Dobrego Pasterza (K 63).
Kochane Siostry,
dnia 14 czerwca zapraszam Was także do modlitwy za wspólnotę „Bł. Marii Troncatti” z
Tolo (Demokratyczna Republika Konga), założoną 15 sierpnia 2013 i należącą do inspektorii
„Naszej Pani z Afryki” (AFC). Pozdrawiamy siostry z tej wspólnoty i zapewniamy je o naszej
modlitwie, prosząc przede wszystkim o dar pokoju i sprawiedliwości dla ich narodu.
Kończąc to przesłanie pragnę przypomnieć, że Kościół już intensywnie przygotowuje się do
Synodu Pan-Amazońskiego – „Amazonia: nowe drogi dla Kościoła i dla ekologii integralnej” –
który odbędzie się w Rzymie od 6 do 27 października. Także Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny
będzie mocnym czasem Kairòs, czasem dynamizmu misyjnego, w którym Kościół pragnie dotrzeć
do wszystkich, aby zanieść Dobrą Nowinę o Jezusie, o życiu i nadziei! Życzę, abyśmy to wszystko
przeżywały z radością i poczuciem przynależności eklezjalnej, nie – aby zapełniać nasze
kalendarze, ale by wypełniać serce wielką, ale naprawdę wielką misyjną pasją.
Z siostrzanym pozdrowieniem i zawsze w komunii, w modlitwie i w misji.
Radna ds. Misji