MATERYALİZM PROJE ÖDEVİ

2. Maddecilik, özdekçilik veya materyalizm, her şeyin maddeden oluştuğunu
ve bilinç de dahil olmak üzere bütün görüngülerin maddi etkileşimler sonucu
oluştuğunu öne süren, a priori olan hiçbir metafiziksel kavram kabul
etmeyen felsefi kuramıdır. Bir diğer deyişle madde, varolan tek tözdür.
Maddecilik "fiziksel maddenin tek veya esas gerçeklik olduğu" yönündeki
kuramdır. Genel Bakış Maddeci kuram, monist varlıkbilim sınıfına aittir.
Böylelikle, düalizm veya plüralizmden ayrılır. Görüngübilim üzerine kurulmuş
idealizm ve tinselcilik düşünce sistemlerin karşıtıdır. Felsefi okulların çokluğuna
ve aralarındaki farklara rağmen,[1][2][3] tüm felsefi sistemlerin birbirlerine taban
tabana zıt iki ana kategoride toplanabileceği söylenir: idealizm ve maddecilik.
Bu iki kategorinin temel önermeleri gerçeğin doğası hakkındadır, ve aralarındaki
temel fark "Gerçeklik neyden meydana gelir ve aslı nedir?" sorusuna verdikleri
yanıtta bulunur. İdealistler için ruh veya bilinç, akıl esasken, maddeciler için
madde asıldır, ruh veya bilinç de, bu asıl olanın sonucu olarak doğan ve ikincil
olandır.

3. Maddeciler, varoluşun insan bilinci gibi maddi olmayan kavramlarla
temellendirilmesine karşı çıkarlar. Onlara göre dış dünyanın gerçekliği
sorgulanamaz ve insan da bu maddi dünyaya bağlıdır. Örneğin, antik
maddeciler, insan ruhunun beden dışı ve ölümsüz bir varlık olarak
düşünülmesini kabul etmezler. İnsanı dış dünyanın bir parçası olarak görmesi
ve insan bilincinin doğa üzerindeki egemenliğini kabul etmemesi
yönüyle determinizm düşüncesiyle paralellik gösterir.
Maddecilik bilginin yapısı ve oluşumu hakkında bir postulattır. Bütün bilginin
gözlem veya deneyim sayesinde oluştuğunu savunur Maddecilik bilmenin
yapısı için iki dayanak öne sürer: Görüngüleri, Tanrı, ruh gibi kanıtlanmamış
önermelerle açıklamaktan kaçınmak gerekir. Aksi takdirde, görüngülerin maddi
kökleri yok sayılabilir. Örneğin bilinç kaynağını beynin işleyişinden alan bir
görüngüdür ve ona metafiziksel açıklamalar getirmek dış dünyanın gerçek
olmayışı gibi yanılgılara yol açabilir.Bütün önermeler gözlem veya deney ile
kanıtlanmalı ve doğrulanmalıdır.Her şey maddeden gelip madde olarak devam
etmektedir

4. Maddecilik, birbirinden bağımsız bir şekilde,Avrasya'nın ayrı coğrafi
bölgelerinde, [Karl Jaspers]'in Aksiyal Çağ olarak adlandırdığı ve M.Ö 800 ila
200 yıllarını kapsayan dönemde gelişti. Eski Hint felsefesinde, maddecilik Ajita
Kesakambali, Payasi, Kanada'nin çalışmalarıyla ve Cārvāka felsefe okulunun
önermeleriyle, M.Ö. 600 civarlarında gelişmeye başladı.
Kanada atomist felsefenin öncüllerinden olmasını sağlayan önermeler
geliştirdi. Nyaya–Vaisesika okulu (M.Ö 600-100) atomizmin ilk biçimlerini
geliştirmekle beraber Tanrı kanıtlamaları ve bilincin maddi olmadığını öne
sürüşleri onları maddeci olarak tanımlamamıza engel olmaktadır. Atomik
gelenek Budist atomizmi ve Jainaokuluyla devam etti. Eski Çin'de Xun
Zi (tahmini olarak M.Ö. 312–230) gerçekçilik ve maddecilik üzerine
kuruluKonfüçyüsçü bir öğreti geliştirdi. Dönemin diğer önemli Çinli
maddecileri Yang Xiong veWang Chongdur. Anaksagoras (tahmini olarak M.Ö.
500-428),Epiküros ve Demokritos gibi Antik Yunan filozofları daha sonraki
maddeciliğin temellerini atmışlardır. Lukretius'un Latince şiiri De Rerum
Natura Demokritos veEpiküros'un mekanik felsefelerini anlatır. Bu görüşe göre
var olan her şey madde ve hiçliktir, ve bütün varlıklar "atom" adı verilen ve Eski
Yunanca'da bölünemeyen anlamına gelen, küçük parçacıkların hareketleri ve
birleşmeleri sayesinde oluşmuştur. De Rerum Natura erozyon, buharlaşma,

5. Hint maddeci Jayaraashi Bhatta (MS 6. yy.)Tattvopaplavasimha ("Bütün ilkelerin
devrilmesi") adlı çalışmasında Nyaya Sutraepistemolojisini çürüttü.
Maddeci Cārvākafelsefesi MS 1400'lerde yavaş yavaş yok olduğu görülüyor. 12.
yy.'ın başlarında Arap düşünür Endülüs'teİbn-i Tufeyl, felsefi romanı Hayy bin
Yakzandiğer adıyla Esrarü’l-Hikmeti’l-Meşrikiye 'da maddeci düşünce üzerine
yazmıştır.[4] Aydınlanma Çağı 17. yy.'da Pierre Gassendi doğa bilimlerinidüalist bir
temele oturtmaya çalışan René Descartes'a karşı maddeci geleneği temsil etti. Onu
maddeci ve ateist Jean Meslier,Julien Offroy de La Mettrie, Paul-Henri ThiryBaron
d'Holbach, Denis Diderot ve diğer Fransız Aydınlanma Çağı düşünürleri, çağdaş
maddeciliğin temellerini atan Ludwig Feuerbach ve İngiltere'de de John
Stewartizledi. Schopenhauer maddecilikten "kendini hesaba katmayı unutan
felsefe" olarak bahseder.[5]. Ona göre maddecilik yanlıştır, çünkü bilen özneyi,
ancak bu öznenin bilmesinden yola çıkarak var olan ve bu bilmeye göre var olan
şeyle açıklamaktadır. Maddecilik dolayımsız olanı dolayımlı olanla yani daha fazla
bilineni daha az bilinenle açıklamaya çalışmaktadır. Schopenhauer'e göre zihin ve
madde (yani sırasıyla özne ve nesne) karşılıklı olarak birbirine bağlıdır. Özne ve
nesne farklı yanlardan görünen aynı şeydir. Ele alınan ve elde edilen dünya,
düşünce ve yer kaplamaya, zihin ve maddeye bölünemez.

6. Karl Marx ve Friedrich Engels, Hegelin idealistdiyalektiğini baş aşağı çevirerek iki
ayrı kavramı ortaya çıkardılar: diyalektik maddecilik ve tarihin akışına maddeci bir
açıklama getiren tarihsel materyalizm[6]. Marx'ın felsefesinin temelini üretici
güçler ve bu güçlerin toplumsal hayata yansımaları olan ilişkileri(özellikle sınıf
ilişkileri;serf-lord,işçi-işveren vb.) oluşturur. Bu temel toplumsal ilişkilerden bilimsel,
ekonomik, hukuki, ahlakiideolojik formlar ve değerler doğar. Bütün toplumsal
değerler sınıf ilişkilerinin yansımasıdır ve toplumu şekillendiren bu değerlerin alt
yapısını ekonomik çıkara dayalı sınıf ilişkileri oluşturur. Marx ve Engels "maddecilik"
terimini günlük ekonomik ve maddi ihtiyaçların tarihin dönemlerini oluşturan ve
şekillendiren etkenler olduğu yönündeki tarihsel bakış açısı için kullandılar. Alman
idealist felsefesine karşı maddecilik toplum ve gerçekliğin, insanların barınak,
yiyecek, giyecek gibi maddi ihtiyaçlarını karşılamak için devam ettirdikleri basit
ekonomik hareketlerden kaynaklandığını söyler. Maddecilik, insanların fiziksel
emek ve üretici faaliyetler ile günlük ihtiyaçlarını karşıladıkları gerçeğini başlangıç
noktası olarak alır. Tek başına bu ekonomik faaliyet, Marx'a göre, siyasi, yasal ve
dini modelleri içinde barındıran toplumsal ilişkiler sistemine neden olur.