2. ‘‘Is er iets?’’ Zijn mannelijke stem sloeg over van bezorgdheid, wat een rilling over mijn rug gaf. Ik moest mezelf in bedwang houden, maar hij maakte het me verdomd moeilijk. ‘‘Ik.. Ik moet echt gaan, nu.’’ Zijn chocoladebruine ogen staarde me intens aan, ik ontweek zijn blik om niet nog een fout te begaan. ‘‘Je hebt gelijk, ik liep te hard van stapel.’’ Mijn hele lijf tintelde, want ik wilde maar wat graag zijn verleidelijke stem sussen door een kus op zijn perfecte lippen te drukken, maar ik moest me inhouden en aan mijn huwelijk en kind denken.

3. ‘‘Zie ik je snel weer?’’ Ja! Ja, natuurlijk! Was wat mijn hart mij vertelde, maar ik wist mijn lippen onder controle te houden. ‘‘Reken daar maar niet op.’’ Zijn prachtige ogen doorboorde de mijne en zijn handen reikte naar mijn heupen. ‘‘Nee, niet doen… Ik wil je niet meer zien, Trevor. Nooit meer.’’ Mijn hart sloeg over. Ik wilde hem wel zien, elke dag opnieuw! Ik wilde elke morgen wakker worden in zijn armen, zeker wetend dat hij me nooit liet gaan. ‘‘Ik… snap het niet.’’ Fluisterde hij teleurgesteld, maar nog steeds onwijs aantrekkelijk. ‘‘Dat hoeft ook niet. Dag Trevor.’’

4. Ik had hem niet meer aangekeken en had hem daar achtergelaten, terwijl hij nog steeds beduusd en compleet in de war voor zich uit stond te staren. We waren voor elkaar gemaakt, hij was de ware voor mij en ik voor hem. Dat was iets wat we beide hadden gevoeld, maar ik kon het niet. Ik kon mijn gezin toch niet zomaar opgeven. Zo snel als ik kon trok ik mijn jas aan en liep ik naar mijn werk. Het leek alsof mijn hart in tientallen stukken was gebarsten, ik moest hem vergeten. Uit mijn geheugen wissen, voorgoed.

5. Het was mijn eerste werkdag en ik was te laat. Als ik dan ook nog met mijn gedachtes ergens anders zou zijn, kon ik mijn baantje wel vergeten. Ik nam een grote hap frisse lucht en liet een diepe zucht vallen. Ik kamde met mijn vingertoppen door mijn haren en liep met een rechte rug op de kassa af, waar waarschijnlijk mijn werkgeefster zou staan. Ik had via de mail sollicitatie gedaan en had dus nog geen mensen ontmoet, wat het eigenlijk nog spannender maakte.

6. Toen ik om het hoekje kon kijken om te zien wie er achter de kassa stond, sloeg mijn hart opnieuw over. Net toen ik dacht dat mijn dag niet erger kon verlopen, keek ik recht in het gezicht van de schaars geklede vrouw die ik in de sapjesbar had afgekat toen zij een poging deed om Trevor te versieren. Ik gaapte haar ongelovig aan en hoopte dat dit een boze droom was, maar niets leek minder waar. ‘‘Hallo.’’ Klonk ik schor, ‘‘Ik ben Morgan, het is mijn eerste werkdag…’’

7. ‘‘Je maakt een grapje…’’ De vrouw leek net zo verrast als ik, waardoor ik me nog meer begon te schamen. Ze herkende mij dus ook. ‘‘Nee, ik ben bang van niet. Ik hoop dat we een frisse start kunnen maken en dat voorval van net achter ons kunnen laten?’’ Ze bekeek me van top tot teen voor ze hier antwoord op gaf. ‘‘Dat maak ik wel uit. Waarom ben je zo laat?’’ Mijn wangen werden nog roder, ‘‘Sorry, ik was mijn tas vergeten…’’ ‘‘En je hebt hem niet gevonden, zie ik?’’ Onderbrak ze mijn zin.

8. Shit, ik was hem alsnog vergeten. ‘‘Ehm, nee. Ik denk dat ik hem ergens anders vergeten ben.’’ Erg geloofwaardig kwam het niet over, maar kennelijk nam de vrouw hiermee genoegen. ‘‘Goed, ik zal het voor deze keer door de vingers zien, maar de volgende keer vlieg je eruit. Leg je jas maar achter de toonbank, dan ga ik je inwerken.’’ Ik zuchtte en pulkte zenuwachtig aan mijn jas. ‘‘Geen intake gesprek?’’ Klonk ik twijfelend.

9. ‘‘Dat stond wel in de planning, maar toen wist ik nog niet dat je te laat zou komen. Dus als je het heel erg vind, halen we dat uit de planning en gaan we aan het werk!’’ Ik knikte en voelde dat ik wel door de grond kon zakken, hoe zou ik deze dag ooit nog overleven. ‘‘Ik begrijp het.’’ ‘‘Aan het werk dan maar, hè.’’ Ik vroeg me af of ik werkkleding kreeg, of dat het de bedoeling was dat ik er net zo bij moest lopen als zij. Maar ik hield deze vraag voor me, om me voor nog meer scheldpartijen te behoeden.

10. Nadat Sharon, want zo heette ze, me uitgelegd had hoe je de winkel opende kon ik aan de slag met bestellen. Eerst moest ik alle kleding langs gaan om te zien hoeveel er nog was, waarna ik dit in een heel ingewikkeld formulier moest noteren. Vervolgens moest ik dit ingewikkelde formulier weer over notuleren in de computer en dan hopen dat ik het goed gedaan had. Alles wat ik als een ‘normaal T-shirt’ zag, had een verschrikkelijk lange en ingewikkelde naam en dus was ik een kwartier bezig met één shirt.

11. Na mijn lunch, die ik liever niet had omdat ik dan alleen bij de sapjesbar wat kon halen, vond Sharon het tijd om me bij de kassa in te werken. Ook hier stonden duizenden ingewikkelde termen op geplakt, waardoor ik opnieuw een kwartier bezig was met een T-shirt aan te tikken. Geïrriteerde blikken van Sharon volgde mij heel de dag en dus verliep de rest van mijn werkdag ook alles behalve soepel. Mopperende klanten bevestigde nog even hoe onprofessioneel ik bezig was en ik was dan ook blij toen de klok mij vertelde dat het drie uur was.

12. Opgelucht had ik Sharon gedag gezegd en had ik mijn jas aangetrokken. Ik liep de winkel uit en haastte me langs de deur van de sapjesbar, in de hoop dat niemand mij zou opmerken. Hoe zeer ik ook verlangde naar het atletische lichaam van Trevor, zeker na zo’n zware en ongemakkelijke werkdag, ik moest Ravy ophalen van school en daar kon ik niet onderuit komen.

13. Net toen ik een zucht van opluchting tussen mijn lippen door liet suizen, hoorde ik voetstappen een paar meters achter mij. ‘‘Morgan!’’ Het was Trevor, het moest Trevor wel zijn. Ik voelde hoe mijn rug zich kromde, hoe mijn huid begon te tintellen en hoe mijn hart tekeer ging. Elk deel in mijn lichaam hunkerde naar hem. ‘‘Morgan! Wacht even!’’ Zijn stem klonk dichterbij en ik hoorde hoe hij zijn pas versnelde.

14. Ik kon mezelf niet meer beheersen en gaf toe aan de verleiding om me om te draaien. Trevor stond abrupt stil, ‘‘Morgan..’’ Fluisterde hij mijn naam opnieuw. ‘‘Ik-’’ ‘‘We moeten het vergeten, Trevor. Dit kan niet.’’ Ik kapte hem af voor hij me opnieuw zou inpakken met zijn verleidelijke stem, zijn diepe mannelijke en zwoele stem. De stem die ik heel de dag door opnieuw in mijn hoofd afspeelde, hoe hij mijn naam fluisterde. Mij zei dat ie van me hield en me nooit meer liet gaan.

15. We keken elkaar een tijdje gespannen aan. ‘‘Ik kon niet stoppen met aan je denken, vandaag.’’ Hij kwam dichter naar me toe en plots was hij een meter van me verwijderd. ‘‘Leg het me uit…’’ ‘‘Nee, dat kan ik niet.’’ Waarom zeg je het niet gewoon, trut? Zeg hem dat je getrouwd bent! Zeg hem dat je een geweldig kind hebt! Dan ben je van hem af, geen verleiding meer. Je mag, kan en zal niet vreemdgaan! Riep een stem in mijn hoofd, maar ik gaf niet toe.

16. Zijn ogen stonden bezorgd en een beetje overwerkt, iets wat ik vanochtend niet had opgemerkt. ‘‘Morgan, ik kan niet zonder je…’’ Het bleef stil. ‘‘Misschien loop ik te hard van stapel, maar ik denk dat we voor elkaar gemaakt zijn.’’ Hij lachte verlegen, wat hem nog aantrekkelijker maakte. ‘‘Stonk ik zo uit m’n mond?’’ Ik lachte, ‘‘Trevor, je bent perfect. Je bent de man waar ik altijd van gedroomd hebt, maar-’’ ‘‘Maar wat? Er is geen maar, jij en ik… wij horen bij elkaar!’’

17. ‘‘Ik moet gaan, ik moet naar de tandarts.’’ Loog ik. ‘‘Geef me je nummer, ik zal je ervan overtuigen dat we bij elkaar horen. Al is het het laatste wat ik doe, ik zal jou voor me winnen.’’ Het klonk zo romantisch, bijna als een film. Normaal zou ik snel doorzappen van die zoetsappige romantiek films, maar nu leek het alsof mijn vinger een eigen wil had en weigerde de knop in te drukken. Ik gaf hem mijn nummer en vertelde hem dat ik echt moest gaan. Hij drukte een lieve en zachte zoen op mijn wang, wat me nog meer in de verleiding bracht. Maar ik wist me in te houden.

18. Op mijn weg naar school, kon ik geen minuut de glimlach van mijn gezicht halen. Ik speelde het gesprek met Trevor elke keer opnieuw af en kwijlde weg bij de gedachte aan romantische uitjes die te wachten stonden. Zolang ik niet met hem naar bed ging, ging ik niet vreemd, toch? Nee, natuurlijk niet! ‘‘…en toen zei ik dus tegen de juf dat Tim het was, stom hè?’’ Hoorde ik Ravy opeens zijn verhaal afmaken, ik had totaal niet opgelet. ‘‘Ja, heel stom.’’ Ravy merkte niets en huppelde vrolijk naast mij verder.

19. Toen we thuis aangekomen waren, rende Ravy zo snel als hij kon de trap op. ‘‘Ik ga mijn videogame spelen.’’ Hij drukte een kus op mijn wang, ‘‘Ik hou van je, mam.’’ ‘‘Ik ook van jou lieverd, kom je zo wel even naar beneden om wat te drinken?’’ Er kwam geen reactie op deze vraag, maar dat liet ik maar zo. Tijmen zat, zoals altijd, in zijn kantoor en dus ging ik naar de keuken om, zoals altijd, koffie voor hem te maken.

20. Ik gooide wat koffiebonen in het apparaat en al reutelend kwam er een heet bruin goed uit het ding. Ik gooide wat melk in de mok en roerde deze toen door het spul. Ik dacht aan Trevor, hoe zou hij zijn koffie drinken? Zou hij mijn überhaupt koffie laten zetten of deed hij alles voor me, romantisch als hij was. Elke ochtend ontbijt op bed. Geen wekker die je wakker maakt, maar een liefkozende en passievolle zoen die op je lippen gedrukt wordt. Ik schrok op van een piepje, wat aangaf dat de koffie klaar was.

21. Nog steeds dagdromend liep ik met de mok in mijn handen naar het kantoor van Tijmen, die gestrest naar zijn beeldscherm zat te kijken. Zijn huid was bleek en droog, hij kwam nauwelijks buiten en verzorgde zich alleen met een dagelijkse gehaaste douche. ‘‘Verdomme!’’ Schold hij, terwijl hij hevig op het toetsenbord ramde. ‘‘Hè, schat.’’ ‘‘Hm, hoi.’’ Ik liep naar zijn bureau, ‘‘Ik heb koffie voor je.’’ ‘‘Dankjewel, lieverd. Momentje.’’ Hij had nog niet naar me omgekeken, maar dat was iets waar ik aan gewend was.

22. ‘‘Zo. Hoe was je werk?’’ Ik zuchtte, ‘‘Ik weet niet, misschien moet ik nog wennen. Het was niet wat ik ervan had verwacht.’’ ‘‘Nou, dan kijk je het toch gewoon eventjes aan? Je kan altijd nog stoppen, schat. En van mij hoeft het ook niet, geld hebben we genoeg.’’ Ik knikte, ‘‘Dat weet ik, maar ik wil er ook gewoon eens uit.’’ Tijmen knikte, ‘‘Ik kom zo.. Ik heb het echt even druk nu.’’ Tijmen was een lieve man. Hij was succesvol, rijk en hij kon ook best romantisch zijn. Maar zijn grijze ogen waren niets in vergelijking met die van Trevoren zijn haar was dof vergeleken met dat van Trevor. Maar waarom vergeleek ik mijn man met Trevor?