FB 1.6

Wat de vorige keer gebeurde: Groeide Lucas op naar een peuter; Beklom Arthur de ladder van het Onderwijs; En ontdekte Vanessa dat ze voor de tweede keer zwanger was.

Op de vroege donderdagochtend staat de carpool van Arthur al voor de deur. Humeurig en slaperig stapt Arthur in. Vandaag is Vanessa uit gerekend, maar hij kan geen verzuim gaan plegen. Hij kijkt nog even naar hun slaapkamer, en hoopt maar dat Vanessa zich houdt aan haar belofte.

Een half uur eerder was Vanessa al wakker geworden, en nadat ze zich had aangekleed, is ze naar Lucas gelopen. Die zit al wakker in zijn wiegje, en als hij zijn mama ziet, kraait hij “Mama.” Vanessa glimlacht, en tilt hem uit zijn wiegje. “Goed zo lieverd, ik ben mama,” zegt ze. En ze knuffelt Lucas.

Ze wil meteen beginnen met woordoefeningen. Ze zet Lucas neer, en gaat met een moeilijk gezicht op de grond zitten. De baby wordt maar steeds zwaarder en vermoeiender. Ze hoopt maar dat de bevalling snel komt, ook al kijkt ze daar niet naar uit. Ze oefent een paar makkelijke woordjes, en tot haar verbazing praat Lucas het allemaal makkelijk mee. “Goed zo, Lucas,” zegt ze, en ze klapt in haar handen.

Ze oefent nog meer woordjes, en Lucas praat ze met het grootste gemak na. “Zeg mama maar na, flesje,” zegt Vanessa. “Flesje,” kraait Lucas, en hij glimlacht zijn vier tandjes bloot. “Goed zo,” zegt Vanessa, “Je bent een slimme jongen.”

Als de oefeningen klaar zijn, en Lucas hele zinnetjes praat, zet Vanessa Lucas op het potje. “Nog even een plasje doen, een flesje, en dan weer naar bed,” zegt Vanessa, en Lucas knikt stilletjes, en doet dan snel een plasje. Trots laat hij zich van het potje glijden, en wordt dan opgepakt door Vanessa. “Grote jongen,” zegt ze gesmoord, en ze knuffelt Lucas.

Als ze Lucas een flesje geeft, drinkt hij het meteen leeg, wat Vanessa goed uitkomt. Ze moet dadelijk echt even gaan liggen, ze wordt eigenlijk duizelig. Dus na het flesje pakt ze Lucas op, en legt hem in de wieg. Ze geeft hem een kusje, en zachtjes mompelt Lucas: “Welterusten mama.” Daarna valt hij in slaap, en met een trotse lach op haar gezicht waggelt Vanessa de slaapkamer uit.

Vanessa ploft neer op het bed, en gaat met een zucht liggen. Ze heeft zich nog nooit zo oncomfortabel gevoeld. Alsof het kindje aankondigt dat de bevalling er aan komt. Het kindje gaat indalen, zoals dat genoemd wordt. Ze wrijft over haar buik, en fluistert zachtjes: “Doe het een beetje rustig aan, voor mama.”

De rest van de ochtend blijft ze op het bed liggen, de belofte na streven die ze die ochtend gemaakt had met Arthur. Dat ze zoveel mogelijk rust zou nemen. Ze komt alleen even van het bed af om iets te eten en om naar de wc te gaan. Ze voelt af en toe een ongeduldig trapje van de baby, die gelukkig geen pijn doen. Nog niet…

Op een gegeven moment doet haar rug pijn, en loopt ze om even haar benen te strekken, naar buiten. Ze legt haar handen op haar zij, en ze kijkt uit over de tuin. Die is nu nog heel erg leeg, maar later zal de tuin helemaal gevuld zijn. Ze wrijft over haar buik, en kijkt naar de aanbouw beneden. Speciaal voor het kindje bouwen ze een nieuwe studeerkamer en kinderkamer.

Ze ziet de kinderkamer al voor zich. Ze hoopt dat Arthur veel promoties krijgt, zo hebben ze hun droomhuis veel eerder. Daarna waggelt Vanessa weer naar binnen, en ploft neer op het bed. Ze gaat weer liggen, en zucht diep. Het is duidelijk dat ze erg over tijd is. Hopelijk is alles goed met het kindje. Maar ze hebben altijd Lucas nog.

En Lucas houdt zich gelukkig stil in zijn wiegje, en vermaakt zich. Vanessa denkt na over het kindje. Hoe zou hij of zij eruit zien? Zwarte haartjes of toch bruine? Haar felle blauwe ogen of toch de zachte bruine ogen van Arthur? Ze doezelt langzaam weg, tot ze hoort hoe Arthur thuiskomt.

Arthur stapt vlug uit de carpool, en slaat de deur dicht. Hij had vandaag promotie kunnen halen, maar de hele dag was hij er met zijn hoofd niet bij. Hij vroeg zich maar af of Vanessa nog oké was, en of hij al voor de tweede keer vader was geworden. Snel rent hij naar binnen.

Binnen ziet hij niemand, en hij rent naar de trap. “Vanessa,” schreeuwt hij. “Is alles in orde?” Hij stuift de trap op, en hijgend valt hij de slaapkamer in. “Is de baby er?” vraagt hij aan Vanessa die op het bed ligt. “Nee hoor,” lacht Vanessa om het gezicht van haar man.

“ Hé, lach me niet uit,” roept Arthur, maar zelf moet hij ook heel erg lachen. Zijn actie was een beetje erg overdreven. Hij gaat naast Vanessa liggen, die het nog uitschatert. Dan slaat hij zijn arm om haar heen. “Is alles goed met m`n schatje en m`n baby`tje?” vraagt hij, en hij zoent Vanessa. “Alles gaat nog goed, al zijn we allebei heel erg onrustig.”

“ Het komt goed, schatje,” zegt Arthur, “Straks hebben we ons tweede kindje vast.” Vanessa glimlacht en knikt. “Ik kan niet wachten, al zou ik liever de bevalling zelf eruit willen knippen,” zegt Vanessa. “Je moet eerst het zuur proeven om het zoet te kunnen waarderen,” zegt Arthur, en hij zoent Vanessa op haar voorhoofd. “Zal ik even gaan kijken bij ons opdondertje?” vraagt hij.

Arthur haalt Lucas uit zijn wiegje, en heeft hem net een kusje gegeven, als hij een gil hoort uit de slaapkamer. Met een bonzend hart zet hij Lucas neer, en sprint dan de deur uit. Lucas snapt er niets van, maar hij is bang. Hij kruipt naar zijn speeltje, en begint stilletjes de blokjes op te ruimen.

“ Arthur,” schreeuwt Vanessa, en ze grijpt met haar handen naar haar buik. “De baby… Het komt… HELP!” schreeuwt ze, en Arthur sprint de kamer binnen. “Rustig lieverd, het komt goed,” zegt Arthur haastig, en hij haalt een paar keer diep adem. “Rustig? RUSTIG!? Probeer jij dit maar eens- AAH,” schreeuwt Vanessa, naar Arthur, om haar pijn af te reageren op iemand.

“ LAAT HET STOPPEN,” gilt Vanessa, en ze balt haar vuisten. “Hoe? Hoe moet ik dat doen?” vraagt Arthur paniekerig. “Hou je mond,” roept Vanessa, en ze begint te puffen. “Lieverd? Wat moet ik doen?” vraagt Arthur, en hij balt ook zijn vuisten. “Zeg dan wat ik moet doen!” roept hij. “JE MOND HOUDEN, DAT MOET JE DOEN!” gilt Vanessa, en ze begint harder te puffen.

Ze puft harder dan ooit, en de einde lijkt nabij te komen. “Het komt, o nee, Arthur. De baby komt,” roept Vanessa, en ze legt haar handen op haar buik. Een grote wee komt, en Vanessa schreeuwt het uit. Dan houdt ze op, en heeft ze haar tweede kindje vast. “Het is er,” roept ze, en ze houdt de baby omhoog.

“ Hallo jochie,” zegt Vanessa vol emotie tegen haar tweede zoontje. “Wat ben je een prachtig jongetje,” zegt ze, en ze ziet hoe Arthur voorzichtig dichterbij komt. “Hebben we een zoontje?” vraagt Arthur, en Vanessa knikt. “Dit is onze kleine Jasper, Jasper Uyl.”

Ze legt Jasper in haar armen, en kijkt trots naar haar zoontje. “Jouw ogen, jouw huidskleur maar mijn haarkleur,” fluistert Vanessa tegen Arthur, en samen kijken ze hoe Jasper met zijn oogjes naar zijn ouders kijkt. Arthur pakt zijn handje, en Jasper kijkt verwonderd naar zijn vader. “Alsjeblieft,” zegt Vanessa, en ze geeft Jasper aan Arthur. “Ga jij hem maar in de wieg leggen.”

Voor dat Arthur Jasper in zijn wiegje legt, knuffelt hij hem nog even zachtjes. “Je moeder heeft prachtwerk afgeleverd, jongen,” fluistert hij tegen het jongetje, dat zachtjes pruttelt. Daarna loopt hij naar beneden, om Jasper in zijn nieuwe wiegje te leggen in zijn nieuwe kamer.

Hij geeft Jasper nog een zoentje, en verlaat dan de kamer. Hij loopt dan weer naar boven, en ziet dan dat Vanessa Lucas op het potje zet. Trots kijkt hij naar Vanessa. Ze is net nog bevallen van hun tweede kindje, en nu houdt ze hun eerste kindje bezig.

Vanessa, die niet doorheeft dat Arthur haar aan het bekijken is, zet Lucas op het potje. “Doe maar een plasje,” zegt ze, en ze glimlacht naar Lucas, die zijn vier tandjes bloot lacht. “Ik ga een plasje doen,” kraait Lucas, en hij doet ook daadwerkelijk een plasje. Daarna haalt Vanessa hem van het potje, en knuffelt hem. “Geweldig, liefje. Nu alleen nog leren wanneer je naar het potje moet.”

Daarna legt Vanessa Lucas in het wiegje. “Ga maar lekker slapen. Papa en mama gaan nu wat eten, en daarna mag je lekker spelen,” fluistert ze naar Lucas, die langzaam zijn oogjes dicht knijpt. Ze aait Lucas over zijn bol, en geeft hem als laatst nog een zoentje, dan loopt ze het kamertje uit.

Onder kan ze meteen aan tafel schuiven, want Arthur heeft een heerlijke soep gemaakt. “Lucas slaapt nu, dadelijk mag hij spelen,” deelt Vanessa mee aan Arthur, die knikt. Een tijdje eten ze rustig hun soep, terwijl ze na denken over de geboorte van hun Jasper. “Het is mooi jongetje,” zegt Arthur opeens, en Vanessa knikt. Beide zijn ze diep verzonken in hun gedachten.

Arthur strekt zijn hand naar Vanessa uit, en Vanessa glimlacht. Eventjes zitten ze zo, tot dat Vanessa de stilte verbreekt. “Arthur, je weet toch van mijn levenswens?” vraagt ze. “Ja, je wil drie kinderen zien afstuderen.” “Klopt, maar daarvoor moeten we nog 1 kindje krijgen,” zegt Vanessa twijfelend. “Ik snap wat je bedoelt, liefje. Wanneer wil je het proberen? We hebben immers een biologische klok,” lacht Arthur, en opgelucht glimlacht Vanessa.

Even later moet Vanessa aan de bak, als ze Jasper hoort huilen. Ze loopt zijn kamertje in, en ruikt meteen dat Jasper zijn luier vol heeft. “Arme jongen, toch,” sust Vanessa, en ze haalt hem uit zijn wiegje. Eerst kalmeert ze hem, en legt hem dan op de commode.

Ze trekt zijn vieze luier uit, en poetst zijn billetjes schoon. Daarna gaat ze met babypoeder in de weer. Kirrend kijkt Jasper naar al dat poeder, en hij probeert het met zijn handjes te grijpen, maar Vanessa houdt die vast. Giechelend kijkt Vanessa naar het jongetje, en ze weet nu al dat het later een druk ventje zal worden.

Als hij een schone luier aan heeft, neemt Vanessa Jasper mee naar de koelkast, en geeft hem een flesje. Genietend kijkt ze naar het gezichtje van Jasper, en ze ziet veel van Arthur terug, het enige wat het mannetje van haar heeft, zijn de bruine haartjes in zijn wenkbrauwen. Ze strijkt met haar vinger over zijn wangetje, en met grote oogjes kijkt Jasper naar zijn moeder, terwijl hij gulzig drinkt.

Na het flesje drukt ze Jasper nog even tegen haar aan, en ze voelt het warme lichaampje tegen haar aan. Zacht pruttelend ligt Jasper tegen haar aan. Arthur kijkt van achter de televisie toe, en samen genieten ze van het jongetje. Als ze tenslotte een zacht boertje hoort, laat ze hem tevreden zakken. “Goed zo, jongetje,” zegt Vanessa, en ze neemt Jasper mee naar zijn wiegje.

Als ze hem terug legt in de wieg, kijkt ze toe hoe Jasper in slaap valt. “Welterusten, liefje,” fluistert Vanessa, en daarna loopt ze op haar tenen de slaapkamer uit, naar haar eigen slaapkamer.

Ze gaat op bed liggen, en wacht tot Arthur naast haar komt liggen. Ze geniet eventjes van het alleen zijn. Als Arthur bij haar komt liggen, kruipt ze in zijn armen. “Lucas heeft lekker gespeeld, en nu ligt hij met een knuffel in zijn wiegje. Ik dacht, geeft het hem maar, dan heeft hij ook wat te doen, als wij slapen,” zegt Arthur, en hij zoent Vanessa.

Na die zoen volgen er nog meer; woorden zijn overbodig. “Zeg, jij wilt toch zo graag nog een kindje?” vraagt Arthur grijnzend, en Vanessa lacht. “Zeker mister ,” giechelt Vanessa, en zoenend gaat ze liggen.

“ Maak me maar zwanger,” breng ze uit, tussen twee zoenen door. “Al heb ik deze keer een voorkeur.” “En wat is die voorkeur dan?” vraagt Arthur, terwijl hij zijn T-shirt uit trekt. “Deze keer zou een meisje leuk zijn,” lacht Vanessa, en ze trekt Arthur mee onder de dekens.

Een paar uur lang bouwen ze een heftig feestje, en doodmoe kruipen ze onder de dekens vandaan. “Ik hoop dat dit aan uw voorkeur voldeed, madame ,” fluistert Arthur tegen Vanessa, en Vanessa grinnikt. “De tijd zal ons leren,” fluistert Vanessa mysterieus, en dan vallen ze in slaap.

Als Vanessa de volgende ochtend wakker wordt, blijft ze eerst nog even liggen, met Arthur in haar armen. Ze zoent zijn kruin, en langzaam wordt hij wakker. Hij gaapt loom, en grinnikt dan. “Volgens mij hadden we minder moet feesten. Ik ben nog steeds moe,” zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. “Oude man,” lacht Vanessa, maar zelf gaapt ze ook.

Ze blijven nog even stil liggen, tegen elkaar aan, maar toch komen ze na een kwartiertje over eind. Ze moeten voor hun kroost zorgen, en Arthur moet ook nog gaan werken. Arthur zoent haar nog even innig, en gaat dan naar Lucas toe. Vanessa zelf gaat douchen, zodat ze dadelijk ontbijt kan maken.

Arthur haalt Lucas uit zijn wiegje, die met zijn knuffel zat te spelen, en trekt hem zijn kleertjes aan. “Eventjes op het potje, en dan krijg jij iets lekkers te eten, manneke,” zegt Arthur tegen Lucas, en aait hem. “Eten,” kraait Lucas, terwijl hij plast. Daarna neemt Arthur hem mee naar beneden, en zet hem in zijn stoeltje. Daarna gaat hij zelf douchen.

Terwijl Arthur onder de douche staat, geeft Vanessa eerst Jasper te eten. Hij is een stuk kwetsbaarder dan Lucas en hij kan zijn melk echt gebruiken. Als het flesje leeg is, knuffelt ze Jasper zachtjes, en weer hoort ze een boertje. “Goed zo,” zegt Vanessa stralend, en ze kietelt Jasper, die wat pruttelt, en met zijn vuistjes zwaait.

Als Jasper veilig in zijn wiegje ligt, is Lucas aan de beurt. “Alsjeblieft jongetje,” zegt ze tegen Lucas. Ze zet een lekker papje neer voor hem, die ze extra lekker heeft gemaakt. Lucas zat rustig in zijn wiegje te wachten tot hij aan de beurt was, en daarvoor beloont Vanessa hem. Als Lucas aan het eten is, begint ze aan haar eigen ontbijt.

Arthur is ondertussen al aangekleed, en loopt zonder iets te eten naar buiten en stapt in de auto. Hij had Vanessa nog een zoen willen geven, maar ze was net druk bezig met Jasper. Wel had hij Lucas over zijn bolletje geaaid, en dat was ook goed.

Maar ze heeft het eten nog niet eens aangeraakt, of ze is al misselijk van al die geuren. Ze proeft wat maagzuur in haar mond, en snel slaat ze haar hand voor haar mond. “Bah,” mompelt ze, en ze slikt. “Smerig,” prevelt ze, en ze haalt haar hand weg. Ze kijkt eventjes naar het eten, en gooit het dan snel weg. Ze wordt er misselijk van, ze moest maar niet proberen het te eten.

Lucas is zich er niet bewust van wat er met zijn moeder aan de hand is, en gaat vrolijk door met eten, en spelen, en knoeien. Om van de geur van eten af te zijn, loopt Vanessa naar buiten, en begint de bloembedden water te geven. De frisse lucht zal haar goed doen, en zo krijgen die arme bloemetjes ook eens wat aandacht.

Als de tuin er weer goed bij staat, loopt Vanessa naar binnen. Lucas zit een beetje weg te doezelen in zijn stoeltje, nu de pap op is, en het schaaltje op de kop ligt op de grond. Ze probeert weer eten te pakken, maar weer is ze misselijk. “Oh, God. Zo krijg ik totaal niets binnen. Ik moet gewoon even doorzetten,” fluistert ze, en zonder te kijken naar haar boterham, smeert ze die.

Ze probeert een hap te nemen, maar het wordt haar ondraaglijk. Ze gooit de boterham en het bordje met een klap in de gootsteen, en draait zich er van weg. Ze slaat haar armen voor haar buik, en de mogelijkheid dat gisteravond raak was, schiet door haar hoofd. Ze probeert diep adem te halen, maar dat schiet mis. Ze voelt een golf maagzuur op komen, en ze sprint naar de wc.

Ze bukt zich net op tijd over de wc, en laat alles naar buiten. Waar alles opeens vandaan komt, weet ze niet. Als alles in de wc ligt, komt ze trillend overeind. Ze drinkt een slokje water, en poetst daarna de wc schoon. Daarna loopt ze naar Lucas, ietwat onwennig op haar benen. Ze haalt hem uit zijn stoeltje, en loopt naar boven.

Ze trekt zijn kleertjes uit, en legt hem dan in de wieg. Ze zoent hem welterusten, en ze wacht tot Lucas in slaap is gevallen. Ze blijft toch nog eventjes kijken, hoe haar zoontje met regelmatige ademhaling slaapt, en zich af en toe omdraait. Dan voelt ze opeens dat ze duizelig wordt, en snel loopt ze naar de badkamer.

Daar laat ze het bad vollopen, en wacht rustig tot die vol is. Daarna trekt ze haar kleren uit, en laat ze op de grond vallen. Dan stapt ze in het water, en laat zich erin zakken. Ze zucht, dit is toch wel iets wat ze nodig had. Snel wast ze zich, het overgeven maakt haar er niet hygiënischer op. Als ze daar mee klaar is, ontspant ze, en geniet ze van het warme water.

Ze denkt na, over of ze nu al zwanger is. Als het al zo is, dan is ze heel erg blij. Hoe eerder dat ze haar derde kindje heeft, des te beter. Terwijl haar gedachten af dwalen naar hoe hun derde kindje eruit zou zien, hoort ze van onder gehuil komen. Verschrikt trekt ze de stop uit het bad, en springt daarna uit het bad. Vliegensvlug trekt ze haar kleren aan, het misselijke gevoel negerend. Jasper zal waarschijnlijk een vieze luier hebben, maar ze kan maar beter meteen gaan, voordat hij straks oorverdovend gaat krijsen.

Als ze Jasper uit zijn wiegje haalt, is hij meteen rustig, en probeert zelfs met zijn vuistje naar het haar van Vanessa te grijpen. “Boef,” grinnikt Vanessa, en ze legt Jasper op de commode. Behendig trekt ze de vieze luier uit, en net als de eerste keer probeert Jasper het babypoeder te grijpen. “Je bent inderdaad een druk ventje. Waar hebben we dat toch aan verdiend?” zucht Vanessa dramatisch, maar dan grinnikt ze. Jasper kijkt haar met zijn bruine ogen aan.

“ En ga nu maar proberen te slapen. Dan gaat mama proberen iets te eten. Dat moet ze wel voor jouw nieuwe broertje of zusje,” zegt ze Jasper, die met zijn vuistjes zwaait. Daarna loopt Vanessa weg, en gaat naar de koelkast. Ze pakt maar een kant-en-klare maaltijd.

Ze kan deze keer gelukkig een paar happen nemen voor ze weer misselijk wordt. Daarna geeft ze het op. Ze heeft liever een beetje honger, dan dat ze steeds maar boven de wc hangt, om al dat eten eruit te kotsen. Als ze het heeft opgeruimd, hoort ze hoe de man des huizes thuis komt.

En de man des huizes besluit meteen om Lucas wat stapjes bij te brengen. En een half uurtje later staat Arthur daadwerkelijk met Lucas, buiten in het zonnetje, te oefenen. Het gaat wel wat hobbelig, maar Arthur is trots op zijn zoontje, en stimuleert hem dan ook perfect. “Kom maar, jongen,” zegt Arthur, als hij, een meter van Lucas af, Lucas wenkt.

Af en toe zet Lucas een stapje, maar het is duidelijk dat Lucas het niet begrijpt en het ook een beetje eng vindt. Hoe erg Arthur hem stimuleert, het lukt Lucas niet om het meteen onder de knie te krijgen. Arthur pakt hem op, en knuffelt hem. “Geeft niet. Morgen en overmorgen oefenen we wel weer.” En na die woorden brengt hij Lucas naar boven, waar hij met zijn blokjes mag spelen.

Als Lucas langzaam vordert, houdt Arthur op. Het gaat duidelijk nu niet lukken. Hij gaat tegenover Lucas zitten, en verstopt zich achter zijn handen. “Waar is papa?” roept hij. En Lucas kraait. “Papa? Waar ben je?” Als Arthur ‘Boe’ roept, schatert Lucas het uit, en grijpt dan naar zijn vader. “Papa, jij was weg,” kraait Lucas. “Maar ik ben er toch weer nu?” lacht Arthur, als hij het gezichtje van zijn zoontje ziet.

Als het etenstijd is, en iedereen voorzien is van een salade, praten Arthur en Vanessa over de verjaardag van de twee jongens morgen. “Het gaat al zo snel, hé, Arthur,” zegt Vanessa, en Arthur knikt. “Het lijkt nog gisteren toen Lucas een klein baby`tje was, en morgen hebben we een peutertje en een kind,” zegt Arthur. “Arthur, je weet mijn wens toch nog?”

“ Jouw wens om nog een kindje te krijgen, ja.” “Nou, ik denk dat ons feestje gisteravond het gewenste gevolg heeft. Ik ben al de hele dag misselijk geweest, ik heb één keer over gegeven en ik heb vanmorgen gewoonweg niets kunnen eten vanwege de misselijkheid,” vertelt Vanessa. “Dus je denkt dat je weer zwanger bent?” vraagt Arthur, en Vanessa knikt stralend. “Wat geweldig, lieverd,” zegt Arthur.

“ Mijn wens komt steeds dichterbij, het geeft echt een geweldig gevoel,” zegt Vanessa, en ze legt haar hand op die van Arthur. Arthur knijpt er zachtjes in, en gaat dan weer door met eten. “Dan moeten we wel weer gaan verbouwen, lieverd. Ik zal binnenkort de aannemer weer bellen,” denkt Arthur hardop na. “Is goed,” lacht Vanessa, en ze staat op. “Nu ga ik de aap bij de koelkast in bed leggen.”

Ze neemt Lucas mee naar boven, en legt hem dan in zijn wiegje. “Slaap lekker, liefje. Morgen ben jij alweer jarig, en krijg je leuke spulletjes,” zegt Vanessa, en ze zoent Lucas op zijn hoofdje. “Dagdag, mama,” mompelt Lucas, en dan draait hij zich om, in slaap gevallen. Met een glimlach op haar gezicht kijkt ze eventjes hoe Lucas slaapt, maar dan loopt ze het slaapkamertje uit, en kruipt dan zelf ook in bed.

Ze trekt haar pyjama aan, en stapt in bed. Dat ze zwanger is, weet ze bijna honderd procent zeker. Misselijkheid, veel honger en veel sneller moe, die symptomen heeft ze allemaal. Met een zucht valt ze in slaap. Ze hoopt dat het kindje snel van zich laat horen.

Arthur zit onder in de gloednieuwe studeerkamer te werken aan een nieuwe promotie. Eigenlijk is hij best moe, maar hij wacht tot Jasper wakker is, om hem een flesje te geven, zodat hij vannacht rustig is, en hij niet uit bed hoeft te komen. Na een half uurtje, besluit hij bij Jasper te gaan kijken. En hij heeft geluk, want Jasper is net wakker geworden, en heeft wel trek in een flesje.

“ Hallo, jochie,” fluistert Arthur tegen Jasper, die wat geluidjes maakt. Hij pakt Jasper op, en neemt hem mee naar de keuken. Onderweg pruttelt Jasper wat, en probeert met zijn handjes het gezicht van Arthur te grijpen. Arthur lacht hardop, en knuffelt Jasper zachtjes. Vanessa had gelijk, een druk ventje wordt Jasper zeker.

Als Arthur een flesje pakt, en dat opwarmt, kijkt Jasper hem met grote ogen aan. Maar als hij begint met drinken, wordt hij wat rustiger, en zakken zijn oogleden iets omlaag. “Is dat lekker, jochie?” vraagt Arthur aan hem, en het antwoord daarop is dat de fles binnen een mum van tijd op is. Arthur legt de fles weg, en veegt het mondje van Jasper af.

Hij drukt Jasper nog even tegen hem aan, om een boertje eruit te krijgen. Wiegend sust Arthur hem, en fluistert een paar woordjes tegen hem. Hij voelt dat Jasper rustig wordt, en uiteindelijk hoort hij een boertje. “Goed zo, jongetje, dat wilde ik horen,” zegt Arthur tegen het kleintje, en kietelt hem op zijn buikje. Jasper pruttelt wat, en kraait. Wild slaat hij met zijn vuistjes, zodat Arthur in de lach schiet.

Maar dat was teveel opwinding voor Jasper, want meteen ruikt Arthur dat hij een royale schenking aan zijn vader heeft gedaan. Lachend loopt hij met Jasper naar de commode, en gooit de vieze luier weg. Kraaiend van de pret kijkt Jasper hoe zijn vader de strijd aan gaat met poep, en zijn wapens trekt; baby poeder en schone doekjes. Dan trekt hij Jasper een schone luier aan, en haalt hem van de commode.

Dan legt hij Jasper in de wieg, en aait hem nog over zijn bol voordat hij weggaat. “Die wordt later de familieclown, dat weten we nu al,” fluistert Arthur tegen zichzelf, als hij naar boven loopt. Gniffelend trekt hij zijn pyjama aan, en stapt dan naast Vanessa in bed. Hij valt als een blok in slaap, en heeft dan ook niet door als Vanessa midden in de nacht wakker wordt van pijnlijke steken.

“ Ahh,” kreunt Vanessa, als ze wakker wordt. Met veel moeite kan ze overeind komen, en ze voelt veel pijn in haar buik. Zou er iets met het kindje zijn? Met paniek staat ze op, maar dan voelt ze een schopje in haar buik.

“ Ach, maar jij bent het,” fluistert ze liefkozend naar haar gegroeide buik. Ze streelt haar buik, en voelt hoe de baby schopt. Even blijft ze kijken naar haar buik, maar dan voelt ze toch wat druk op haar blaas. Snel gaat ze dan maar douchen en plassen.

Even later staat ze, aangekleed en wel, bij het wiegje van Lucas. Beide hebben ze genoeg rust gehad, dus ze kunnen er nu wel even tegen aan. Ze haalt hem uit zijn wiegje, terwijl hij een sip gezicht trekt. “Och, arme jongen. Duurde het te lang?” zegt ze, maar ze moet stiekem lachen, als ze ziet hoe Lucas beteuterd knikt.

Ze trekt Lucas zijn kleertjes aan, en begint dan met loopoefeningen. Een nachtrust heeft Lucas veel goeds gedaan, want deze keer pakt hij het meteen op, en zet een paar stapjes richting zijn moeder. Blij knuffelt Vanessa hem. “Geweldig, Lucas. Je begint het echt te leren!” zegt ze trots. Een stralend lachje breekt door op het gezicht van Lucas.

Hoewel Lucas een paar stapjes heeft gezet, wil hij toch maar al te graag kruipen, en niet altijd naar zijn moeder. Lachend tilt Vanessa hem op, en zet hem weer neer. “We gaan eerst oefenen, dan pas mag je spelen, ja,” zegt ze tegen Lucas, op een ietwat strenge toon, die Lucas aanvoelt. Hij blijft stil zitten, en wacht tot zijn moeder hem op zijn beentjes zet.

De strenge toon van Vanessa werkt, want even later stapt Lucas netjes naar haar toe, en ze knuffelt hem. “Je bent geweldig, liefje.” En zo blijven ze dooroefenen, tot dat Lucas al van zelf op zijn benen gaat staan, en naar zijn moeder loopt. Juichend tilt Vanessa hem op, en knuffelt hem stevig. “Geweldig, jongen. En nu mag je gaan spelen.” En na die woorden zet Vanessa Lucas bij zijn speeltjes.

Ondertussen is Arthur al wakker geworden. Hij ziet dat het bed naast hem leeg is, en neemt aan dat Vanessa in bad zit. Hij ziet dat ze bezig is met haar ontbijt, en glimlachend gaat hij naar de badkamer toe, niet merkend dat Vanessa een klein buikje heeft.

In plaats van te douchen of naar de wc te gaan, begint Arthur met het oefenen van zijn spreek vaardigheden. Nu heeft hij nog de tijd er voor, maar straks is Jasper een peutertje en is Lucas een kind.

Na het oefenen achter de spiegel gaat Arthur verder met de telescoop. Alleen zijn er nu geen sterren te vinden, maar dat maakt Arthur niets uit. Hij heeft plezier, hoor. Hij bekijkt zijn buren, iets wat Sven Ackermans totaal niet fijn vindt. Dat hij eigenlijk aan de andere kant woont, dan de richting waar Arthur naar kijkt, maakt ook helemaal niets uit. Lachend kijkt hij op van de telescoop. Sven maakte een paar beledigende gebaren.

Vanessa, die eerder naar bed is gegaan, wordt wakker. Nu heeft ze het gevoel dat ze uitgerust is, en de baby was gelukkig heel rustig. Ze gaat staan, en ziet net nog uit het raam dat haar buurman Sven wat roept naar hun huis. Ze haalt haar schouders op, en haar blik wordt getrokken naar haar buik.

“ Hallo, kleintje,” zegt ze tegen haar buik, en ze wrijft erover. “Ik hoop dat je een lief klein meisje bent, want dan heeft je vader goed werk afgeleverd.” Na nog even er over te gewreven te hebben, en een schopje als antwoord te hebben gekregen, gaat Vanessa naar de badkamer.

Daarna haalt ze Jasper uit zijn wiegje, en geeft hem een flesje. Ze ziet meteen dat Arthur de taarten alvast heeft klaar gezet. Terwijl ze Jasper heen en weer wiegt, hoort ze hoe Arthur met Lucas de trap af komt lopen. Samen gaan ze bij de taarten staan. Het is tijd voor twee verjaardagen, denken ze allebei.

“ Kijk eens, kleine man. Je wordt vandaag vier jaar.” Brabbelend kijkt Jasper naar de kaarsjes, en probeert ze te grijpen. Lachend houdt ze het vuistje van Jasper vast. “Even wachten. We moeten ze eerst uitblazen, en daarna groei je op,” vertelt Vanessa.

Aan de andere kant van het aanrecht blaast Arthur de kaarsjes al uit. “Je bent nu al weer een grote jongen aan het worden,” zegt Arthur, en samen blazen ze het allerlaatste kaarsje uit. “Nu moet je het zelf doen,” zegt Arthur, en Lucas lacht zijn tandjes bloot. “Ik ga het zelf doen,” kraait hij.

Nu blaast Vanessa de kaarsjes uit voor Jasper, en Jasper kirt. Hij weet niet wat er gebeurt, maar hij vindt het zeker leuk. Als de kaarsjes uit zijn, knuffelt Vanessa Jasper even nog, maar dan gooit ze hem de lucht in. Meteen draait Jasper een rondje, en kraait.

In een wolk van confetti komt Jasper in de armen van zijn moeder terecht. Vrolijk brabbelend grijpt hij de ronddwarrelende confetti, en Vanessa lacht. “Wat een vrolijk kereltje ben je toch,” lacht ze, en ze zet Jasper neer, om te kijken hoe Lucas opgroeit.

Arthur heeft inmiddels Lucas ook neer gezet, en belangstellend kijkt Lucas om zich heen. Pas als Lucas zeker weet dat hij de aandacht heeft, komt hij overeind op zijn benen, en springt dan omhoog, de lucht in. En dan is Lucas geen peutertje meer, maar een knappe jongen.

“ Jippie.” Juichend kijkt hij naar zijn lichaam. “Wat ben ik al groot. Ik kan nu veel meer,” roept hij, en hij pakt meteen een stuk taart. Hij gaat naast Vanessa zitten, en eet vrolijk zijn taart op. “Kijk, mama, ik kan het allemaal zelf.” “Geweldig, lieverd,” zegt Vanessa, en ze eet ook haar stuk taart op.

Vanessa staat op, en omhelst haar oudste zoon. “Ga maar boven kijken. Je hebt een gloednieuwe kamer, en er liggen ook wat kleren voor je,” fluistert Vanessa. “Oh, ik ga kijken,” juicht Lucas, en hij sprint naar boven. Lachend kijkt Vanessa hem na, en wrijft onder tussen over haar buik.

Arthur heeft zich ondertussen bekommerd om Jasper, en zet hem op het potje. “Doe maar een plasje, dat kan zo`n grote vent als jij wel,” moedigt hij Jasper aan. Vrolijk brabbelend kijkt Jasper om zich heen, en naar zijn vader. Ook doet hij nog een plasje, en trots haalt Arthur hem van het potje. “Je hebt het al snel door, jongen,” zegt Arthur.

Daarna neemt hij Jasper mee naar de spiegel, om zijn haartjes anders te doen. “Zo, nu zie je er toch wat beter uit,” lacht Arthur en neemt Jasper dan mee naar de commode. Hij trekt het pakje uit, en trekt hem dan de oude kleertjes van Lucas aan. “Ach, je grote broer zal ze toch niet meer dragen.” Daarna neemt hij Jasper mee om hem een flesje te geven.

Hij maakt een flesje Breinmelk klaar, en legt het, iet wat twijfelend, voor Jasper neer. Vrolijk pakt Jasper het flesje op, en drinkt het leeg. Als het op is, begint hij tegen Arthur te brabbelen. “Hmm, ik weet niet of dit spul echt wel werkt, zoals ze zeggen. Even uit proberen, dan.” En met die woorden haalt Arthur zijn zoontje uit het stoeltje, om wat stapjes te oefenen.

Dat Breinmelk degelijk helpt, kan Arthur een half uurtje later niet ontkennen. Jasper heeft totaal geen moeite met wat Arthur hem leert. Tot nu toe heeft hij maar een keer gekropen naar zijn vader. Blij stapt Jasper keer op keer naar zijn vader, af en toe wat woordjes uitbrengend.

Na nog een keer oefenen, heeft Jasper het lopen helemaal onder de knie. “Geweldig,” roept Arthur, en hij knuffelt Jasper. “Zullen we nog even een plasje gaan doen, en daarna gaan slapen?” vraagt hij daarna aan Jasper, die vrolijk knikt, en weer begint te praten in een onverstaanbare taal. “We zullen je maar snel leren praten. Dan weten we waar je het over hebt,” lacht Arthur.

Na een kort plasje, legt Arthur Jasper in bed. “Welterusten, jongen,” zegt Arthur tegen Jasper, en zoent hem op zijn voorhoofdje. “Ga maar lekker slapen, ik blijf hier.” En als Arthur blijft toe kijken, valt Jasper in slaap. Hij blijft nog even wachten, tot hij Jasper hoort brabbelen in zijn slaap. Glimlachend gaat hij de kamer uit.

Lucas zit boven op zijn nieuwe slaapkamer, te spelen met een boot, die hij uit de speelgoedkist haalde. “Vroeem, vroem,” roept hij, helemaal op gaand in het spelletje. Als Vanessa, rond half tien, naar hem toe komt, en zegt dat hij naar bed moet, doet hij dat ook meteen, na een nachtzoen van zijn ouders.

Als hij zijn pyjama aantrekt, kijkt hij nog een keer trots naar zijn kamer. “Morgen kan ik de hele dag spelen,” mompelt hij tegen zichzelf. Want morgen is het zondag, en heeft hij geen school. Als hij de dekens over zich heen trekt, valt hij gelukzalig in slaap.

Zijn ouders gaan een half uurtje later ook naar bed. Het is een drukke dag geweest, en morgen beloof het ook een drukke dag te worden, met twee kinderen, en nog eentje op komst. Samen houden ze elkaar vast, tot ze in slaap vallen, de buik van Vanessa strelend.

Midden in de nacht wordt Vanessa wakker, en ze voelt hoe de baby aan het schoppen is. Ze gaat zitten, en wrijft in haar ogen. Het is duidelijk dat de baby haar wakker houdt. Ze gaat staan, en ze voelt een fikse schop. Ze kijkt naar beneden, naar haar buik.

Ze ziet dat haar buik aanzienlijk dikker geworden is. Ze trekt haar pyjama aan, ze krijgt het best koud. Nog even streelt ze over haar buik, maar kruipt dan weer in bed. Nog even een paar uurtjes rustig slapen, voordat het ochtend zou worden. Ze gaat naast Arthur liggen, en valt snel in slaap.

Rond half zes in de ochtend is Lucas al weer wakker. Hij maakt zijn bed op, en kleedt zich snel om. Daarna pakt hij speelgoed uit zijn kist, en gaat spelen. Hij kan niet wachten tot hij naar buiten mag, om te gaan spelen.

En eindelijk voor Lucas, worden zijn ouders rond half zeven wakker. Gapend staan ze op, Vanessa met een klein beetje moeite. “Ik ga nu naar Jasper toe, hij moet waarschijnlijk heel nodig naar de wc,” mompelt Arthur, terwijl hij zijn kleren aantrekt. Vanessa knikt, en waggelt naar de badkamer.

Als Arthur Jasper uit zijn wiegje haalt, brabbelt hij iets onverstaanbaars. Arthur kleedt Jasper om, en zet hem dan op het potje. Terwijl hij wat zit te brabbelen, kijkt Arthur toe hoe hij een plasje doet. Even later laat Jasper zich van het potje zakken, en steekt zijn armpjes uit naar zijn vader. “Apa,” kraait hij.

Met een glimlach op zijn gezicht tilt Arthur Jasper op. “Wat is er, jongen?” vraagt hij, en kijkt Jasper vragend aan. Meteen slaat Jasper zijn armpjes om Arthur, en brabbelt: “Apa lief.” “Och, jochie, jij bent ook lief,” zegt Arthur gesmoord, en knuffelt Jasper terug. “Zullen we nu een liedje gaan zingen?” vraagt Arthur als Jasper uitgeknuffeld is.

Arthur zet Jasper neer op de grond, en gaat naast hem zitten. “Zing mij maar na,” zegt Arthur, en hij begint het bekende liedje Altijd is Kortjakje ziek . “Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week, maar s` zondag niet,” zingt Arthur, en Jasper brabbelt wat. “Kom op, jongen, meezingen,” moedigt Arthur hem aan, en na wat moeite zingt Arthur de eerste twee regels mee.

“ Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar `s zondags niet. `s Zondags gaat zij naar de kerk met haar boek vol zilverwerk. Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar `s zondags niet,” zingen Arthur en Jasper na een tijdje. Kraaiend van pret blijft Jasper door zingen, en lachend staat Arthur op. Jasper is een makkelijk kindje, dat ook nog eens alles makkelijk op pakt. Hij tilt Jasper op, en neemt hem mee naar buiten, Jasper aan een stuk doorzingend.

Hij zet Jasper neer in de wiebellama. “Ga maar lekker wiebelen,” zegt Arthur tegen Jasper, die kraaiend op en neer wipt. “Apa!” roept hij, en hij wiebelt op en neer. Lachend gaat Arthur de planten buiten verzorgen. Af en toe kijkt hij naar Jasper, die kraaiend op de lama zit.

Lucas speelt ondertussen buiten, op het klimrek, dat zijn ouders hebben gekocht voor zijn verjaardag. “Kijk, papa,” roept Lucas, als hij blijft hangen. “Goed zo, Lucas,” roept zijn vader, die de planten water geeft. Met veel moeite komt Lucas een meter verder, maar dan valt hij. Met een lach, maar ook met een pijnlijk gezicht, op je kont vallen is niet altijd leuk, rent Lucas weer terug, en probeert het nog eens.

Met een tosti op haar bord is Vanessa buiten gaan zitten, genietend van het zomerzonnetje. Ze kijkt trots naar haar twee zoontjes, die allebei opgaan in hun spelletje. En haar man is alle planten aan het verzorgen, en ondertussen ook nog Jasper in de gaten aan het houden.

Als haar tosti op is, ruimt ze haar bord op. Ze loopt daarna naar boven, en kruipt dan in bed. De baby put haar uit, net als bij Lucas en Jasper, maar deze keer heeft ze het gevoel dat het nog erger is. Schouderophalend gaat ze liggen. Natuurlijk is het niet anders als bij de vorige twee keer. “Het lijkt gewoon zwaarder, omdat de andere zwangerschappen minder duidelijk in het geheugen liggen,” mompelt Vanessa, voor ze in slaap valt.

Als Arthur klaar is met de planten, laat Jasper zich zakken van de wiebellama. “Apa, ikke moe,” roept hij met een klaagstemmetje. “Ikke moehoe.” “Wil je naar bed?” vraagt Arthur aan Jasper, die zielig knikt. Hij pakt hem op, en neemt hem mee naar binnen. “Dus dan gaan we maar naar bed toe,” mompelt Arthur tegen zichzelf, en kijkt naar Jasper, die zijn hoofdje op zijn vaders schouder legt.

Arthur trekt Jasper zijn pyjamaatje aan, en legt hem in de wieg. “Ga maar slapen, boef. Strakjes mag je weer spelen,” zegt Arthur, en hij kust Jasper op zijn hoofd. “Dag apa,” brabbelt Jasper, en dan valt hij in slaap. Met zijn duim in zijn mond draait hij met zijn rug toe naar zijn vader.

Lucas speelt ondertussen nog steeds buiten, en het is duidelijk dat hij verknocht is aan het klimrek. “Jippie, ik kom nu al 3 stukjes verder,” roept hij maar dan valt hij weer, deze keer niet op zijn kont. Lachend probeert Lucas het nog een keer, en nog een keer, en nog een keer.

Als Arthur naar buiten komt, loopt hij meteen naar de telescoop, om zijn laatste benodigde punt voor Inzicht te bereiken. Grinnikend kijkt hij naar de bewoners helemaal aan de andere kant, niet beseffend dat daar niemand woont *Met een telescoop kun je echt ver zien hoor XD*

Op een gegeven moment houdt Lucas het voor gezien, en loopt naar binnen. Daar pakt hij een boek, en gaat op de bank zitten in de studeer kamer. Geboeid leest Lucas een paar pagina`s, hij vindt het verhaal geweldig, maar uiteindelijk legt hij het boek toch weg, omdat zijn vader hem roept voor het eten.

Arthur heeft soep gemaakt voor hem en Lucas. Eerst had hij Jasper uit zijn wiegje gehaald en eten gegeven. Nu doet Vanessa, die wakker is, hem in bad. Als Lucas en Arthur aanvallen op de soep, worden de eerste minuten niets gezegd. Dan brengt Arthur het gesprek op de eerste schooldag van Lucas.

“ Heb je zin in je eerste schooldag morgen?” vraagt hij aan Lucas. “Ja, heel erg veel zin, maar wat als niemand me nou aardig vindt?” vraagt hij. Arthur boort die onzekerheid meteen de grond in. “Hoe kom je daar nou bij? Natuurlijk vindt iedereen jou aardig. Je bent heel aardig en leuk om mee te spelen. Je moet je echt geen zorgen gaan maken, jongen. Dat is helemaal nergens voor nodig,” zegt Arthur, en Lucas glimlacht.

Terwijl Vanessa Jasper aan het wassen is, brabbelt Jasper er vrolijk op los. Af en toe pikt ze een paar duidelijke woordjes op, en lacht. “Je bent wel het zonnetje in huis, hoor,” zegt ze, als Jasper lachend met zijn handen op het water slaat. “Ik heb jou nog nooit boos gezien.” Als hij schoon is, haalt Vanessa hem eruit, en kleedt hem weer aan.

“ Zo, ga nu maar lekker in je wiegje liggen. Papa en mama hebben ook even rust nodig voor hun zelf.” Na een kusje loopt Vanessa weg, naar de woonkamer, waar ze tv gaat kijken. Even kijkt Jasper hoopvol naar zijn speelgoed, maar hij besluit dat zijn neus en zijn vingers net zo leuk zijn.

Lucas gaat boven op zijn bed zitten, en denkt na over morgen. Zou zijn vader echt gelijk hebben, en zou hij echt vriendjes en vriendinnetjes krijgen? Dat zou hij heel leuk vinden, want hij heeft tot nu toe niemand om mee te spelen. Zijn broertje Jasper vindt hij wel leuk, maar spelen met hem gaat tot nu toe niet echt.

Uiteindelijk houdt Lucas op met piekeren, en trekt zijn pyjama aan. Als hij nu gaat slapen, denkt hij er minder aan. Als hij gaat liggen, slaapt hij al snel in.

Ondertussen zitten Arthur en Vanessa op de bank onder, en knuffelen elkaar. “Ik hou van je,” zegt Arthur, en hij zoent Vanessa op haar voorhoofd. “Ik hou ook van jou,” glimlacht Vanessa, en ze kruipt op de schoot van Arthur. “En ik kan niet wachten tot dit kindje naar buiten komt.”

“ Ik ook niet, liefje,” zegt Arthur, en hij zoent Vanessa met passie. Verdere woorden tussen dit koppeltje is niet nodig. Als ze uitgezoend zijn, leunt Vanessa tegen hem aan. “Ik ga naar bed, ik ben moe.” “Oke, liefje, ik ga ook zo,” zegt Arthur, en hij zoent Vanessa.

En even later liggen Vanessa en Arthur in bed, wachtend tot de baby zich laat zien. Want ze weten dat de bevalling niet lang uit kan blijven. En gelijk krijgen ze. Rond vier uur in de nacht wordt Vanessa wakker met weeën, en port Arthur. “Het gaat beginnen, Arthur,” zegt ze alleen maar, terwijl ze opstaat…

Zo, dit was de update bij de familie Uyl. Ik weet dat ik een beetje flauw ben, maar ik mag volgens de regels niet tot maandagochtend spelen, tot dat de zondag om was, en de maandag begon. Maar wees niet getreurd, ik heb al stiekem verder gespeeld, en weet wat de uitkomst is van de bevalling. Maar dat ga ik natuurlijk niet vertellen. Dat zien jullie binnenkort wel. Maar deze update is nog niet voorbij. Want hier na volgen nog de vier dagen bij de familie Ackermans én de familie van der Meer. Dus genoeg te lezen. 8D

Wat de vorige keer gebeurde: Beklom Sven de ladder van de Criminaliteit; Werd Sem een peuter; Ontdekte Julie dat zij en Sven voor de tweede keer ouders werden; Beviel Julie van een gezonde dochter, genaamd Carly.

Als Sven rond zes uur terug keert van het werk, is hij compleet uitgeput. Het zijn geen ideale werkomstandigheden, en hij moet nog wennen aan de nachten werken, en overdag slapen. Ondertussen wordt Julie ook wakker. Kreunend komt ze overeind, en werpt een blik op het lege bed naast haar. Ze is niet echt blij met de werktijden van Sven.

Meteen maakt Julie voor haarzelf ontbijt, terwijl Sven de badkamer in verdwijnt. Ze moet even eerst tijd voor haar zelf hebben, voordat ze naar Sem en Carly gaat. De werktijden van Sven komen nu heel slecht uit. Daardoor heeft hij steeds minder tijd voor de kinderen, waardoor ze meer aandacht van haar eisen. En ze kan zo niet blijven doorgaan, als ze zelf ook haar levenswens wil bereiken.

Als ze haar ontbijt al op heeft, blijft ze zitten. Ze wacht tot Sven komt, ze moet hier echt even over gaan praten. Dat ze iets hieraan kunnen doen. Julie houdt van haar kinderen, maar ze wil ook graag weer gaan werken. Op dat moment komt Sven de badkamer uit, en Julie staat op.

“ Hé, lieve Juul,” zegt Sven, en hij aait zijn vrouw over haar wang. Even staan ze zo, en zeggen niets. Dan haalt Julie diep adem. “Sven? Hoe gaat het op je werk?” vraagt ze. “Goed, de promotie duurt nog wel even. Ze hebben de functie laatst nog aan iemand anders gegeven. Hoezo?” vertelt Sven.

“ Ik weet dat het misschien teveel gevraagd is, maar zou je niet wat meer thuis kunnen zijn? In ieder geval voor de kinderen. Ze missen je, en ik heb geen tijd meer voor mijn werk.” “Julie, ik weet dat het nu moeilijk is, nu ik zo veel werk. Maar des te eerder ik boven sta, des te meer tijd ik heb voor jou, en voor Sem en Carly. Maar ik begrijp dat je weer graag wilt gaan werken. Misschien dat we een regeling kunnen treffen?” “Is goed, Sven. Ik weet dat ik veel vraag, met jouw levenswens, maar ik heb ook een levenswens.”

“ Weet ik, lieverd. En die ga je ook halen. We huren op zijn tijd een oppas in. Dan kunnen we allebei gaan werken, en dan alleen de oppas bellen voor de uren waarin we beide werken. We komen er wel.” Sven slaat zijn armen om Julie, en zoent haar. “En nu ga ik voor onze boefje zorgen. Ik denk dat hij wel honger heeft,” zegt Sven, en zoent Julie nog eens.

Als Sven boven komt, zit Sem in zijn wiegje, klaar wakker. Als Sem zijn papa ziet, trekt hij zich op aan het wiegje, en kijkt met een grote lach op zijn gezichtje naar Sven. “Papa,” zegt hij als Sven hem oppakt. “Goedemorgen, Sem,” lacht Sven, en aait door zijn krullen.

Als eerste trekt Sven Sem zijn kleertjes aan, en zet hem dan op het potje. Gelukkig kan hij dat nu volledig zelf doen, zodat Sven alle speelgoed kan opruimen. “Klaar,” kraait Sem, en hij laat zich van het potje glijden als zijn behoefte is gedaan. “Goedzo jongen,” zegt Sven, en neemt hem mee naar beneden.

Hij zet Sem neer in het stoeltje, en pakt een flesje uit de koelkast. Vlug drinkt Sem het op, en gooit het flesje neer op de grond. Lachend pakt Sven Sem op, en brengt hem naar boven, waar hij mag spelen met zijn speelgoed. Meteen kruipt Sem naar zijn favoriete speeltje, en begint meteen te spelen. Even kijkt Sven toe, en loopt dan naar onder, om de rotzooi van Sem op te ruimen, en dan eindelijk zijn bed in te duiken.

Julie staat ondertussen met het jongste familielid onder, en geeft de kleine Carly een flesje. Sabbelend op het flesje kijkt Carly naar haar moeder. Julie strijkt met haar vinger over het hoofdje van Carly, en kijkt in de bruine ogen, die Carly van haar vader heeft. Morgen groeit Carly al op naar een peutertje. “Wat gaat het toch snel,” fluistert Julie.

Maar als het flesje op is, laat Carly meteen een boodschap achter, een flinke, nog wel. Met een huilende Carly op haar arm, loopt Julie snel naar boven, en legt het meisje op de commode. Na een schone luier en gekke bekken van haar moeder, lacht Carly al weer, en wordt ze in de wieg gelegd door haar moeder. “Ga maar rustig slapen, meisje.”

En daarna legt Julie een uitgeputte Sem in zijn wieg. “Ook jij gaat een slaapje doen, Sem. Strakjes moet je wel uitgerust zijn op je verjaardag,” zegt Julie, en na een kusje valt Sem in slaap.

Terwijl Julie televisie kijkt, studeert Sven heel hard voor een nieuwe promotie. Hij gaat voor normale werktijden, zodat Julie ook weer kan werken. Rond half vijf stopt Sven met studeren, om Sem te gaan halen voor zijn verjaardag. Hij legt het boek weg, en loopt naar boven.

Sem is al wakker, nu hij doorheeft dat huilen of schreeuwen helpt als hij wakker is. “Papa,” roept Sem, en hij trekt zich weer op aan het wiegje. “Ik ben jarig.” “Ja, Sem. Je bent jarig. Maar jarige jopjes moeten nog eerst in bad. Ze moeten schoon zijn.” En met die woorden stopt Sven Sem in bad, die lekker met het water speelt. Daarna kleedt Sven Sem om.

Om half zes staan Julie en Sven, met de kleine Sem op de arm voor een taart in de keuken. Vier kaarsjes branden, en met een verjaardagsliedje moedigen ze Sem aan. “Blaas maar, liefje,” zegt Julie, tussen het zingen door. “Kom, dan gaan ze blazen,” zegt Sven, en hij buigt naar voren, naar de taart.

Samen blazen ze in één keer de vier kaarsjes uit. “Jippie,” roept Sem steeds. Lachend zet Sven Sem neer, en kijkt toe hoe Sem overeind komt. “Springen, liefje,” roept Julie, die ook toe kijkt. Even kijkt Sem aarzelend naar zijn ouders, maar dan waagt hij de sprong.

Na een sprong in de lucht, staat er een schattig kind in de keuken. Weliswaar in voetbal kleren, maar dat mag de pret niet drukken. Meteen grijpen ze alle drie een stuk taart en gaan aan de eettafel zitten. *Sem is gewoon té cute*

Samen eten ze hun taart op, en praten over de eerste schooldag van Sem morgen, en wat hij allemaal gaat leren. “Sem, papa en ik hebben een verrassing voor je. Ga maar boven kijken,” zegt Julie geheimzinnig. “Oh, een verrassing,” juicht Sem. “Maar ga je maar eerst omkleden. We hebben leuke kleding voor je liggen, in onze kast.” Julie glimlacht.

Sem knikt blij, en kleedt zich om. Daarna sprint hij de trap op, en gaat zijn verbouwde kamertje in. Trots kijkt hij naar de meubeltjes die van hem zijn. Een bed, een bureau, maar het meeste waar hij trots op is, is de schildersezel. Hij is zeker creatief. En een creatieve geest als Sem gaat natuurlijk beginnen met wat?

Ja, schilderen. Hij heeft al meteen een mooi plaatje in zijn hoofd, en gaat dan ook volledig op in het schilderen. Na een uurtje stapt hij achteruit en bekijkt zijn werk. “Niet slecht, maar het is een begin,” zegt hij kritisch, en knijpt één oog dicht. “Hmm, zeker niet slecht.”

Onder zijn Sven en Julie gepassioneerd aan het zoenen. Vraag me niet hoe, maar het begon zo. Na een paar minuten zo te hebben gestaan, laten ze elkaar los. “Ik ga voor die promotie,” zegt Sven met een grijns. “Doe dat,” lacht Julie, en ze knipoogt. “Ik ga voor het kleintje zorgen. Zo meteen krijgt ze honger, en gaat ze lawaai maken.”

“ Hallo meisje,” zegt Julie tegen Carly. Als antwoord hierop begint Carly een paar woordjes te pruttelen. Lachend legt Julie het meisje in haar armen, en loopt naar onderen, om een flesje te pakken.

Na een flesje knuffelt Julie Carly nog. “Morgen ben jij jarig, dan kun je lekker spelen met je grote broer.” Carly laat een boertje, en tevreden laat Julie Carly zakken, en neemt haar weer mee naar boven. En ondertussen vindt Carly tijd om haar hele luier vol te poepen.

Ze legt Carly op de commode en begint automatisch de luier te verschonen, en ondertussen neuriet ze een melodietje. Kraaiend van de pret kijkt Carly haar aan, en Julie`s hart smelt. “Wat ben je toch een doetje,” giechelt Julie, en ze knuffelt Carly.

En als Julie Carly in bed legt, trekt Sem zijn pyjama aan. Ook hij moet naar bed, want hij heeft morgen immers school, en dan moet hij wel uitgerust zijn. Hij kruipt zijn bedje in, en wacht tot zijn moeder hem welterusten komt wensen. Daarna knipt hij het lampje naast zijn bed uit, en valt al snel in slaap.

En uiteindelijk vertrekt Sven naar zijn werk, hopend op een promotie.

Als laatste gaat Julie naar bed, na nog even bij de twee kleintjes gekeken te hebben. Ze zou dit leven niet willen ruilen, denkt ze voordat ze in slaap valt. Maar Sven maakt die nacht een verkeerde keuze…

En even later zit Sven in de auto, op weg naar huis, na zijn degradatie. Hoofdschuddend stapt hij uit. Terwijl hij hoopte op een promotie, werd hij juist gedegradeerd. Met hangende schouders loopt hij naar binnen.

Hij kleedt zich om, en gaat naast Julie in bed liggen. Even wordt Julie wakker met een verbaasd gezicht. “Ik ben gedegradeerd,” mompelt Sven, en gaat liggen. “Het spijt me, lieverd,” zegt Julie, en legt haar hoofd naast die van Sven. “Je kunt er niets aan doen, Juul. Gewoon een stomme fout van mij,” zegt Sven, en slaat zijn armen om Julie.

“ Het komt wel in orde,” zegt Julie nog, voordat ze in slaap vallen. De volgende ochtend zijn Julie en Sven al vroeg wakker, en liggen tegen elkaar aan. Sven heeft al verteld wat er gebeurd is, en Julie leeft met hem mee. Uiteindelijk staan ze op, om voor de twee kinderen te zorgen.

Sem is ook wakker geworden, en als creatieve geest slaat hij meteen aan het schilderen. Pas als de zon opkomt, houdt Sem op, om te gaan douchen. Hij kan ook niet echt in de verflucht naar school komen.

Julie staat in het kamertje met Carly, en speelt met haar. “Wie is vandaag jarig?” vraagt ze aan het meisje, die het uitgiert. “Ja, dat ben jij,” lacht Julie, en ze blaast op het buikje van Carly. “Kom, meisje, dan krijg je een flesje,” zegt Julie.

Na een flesje legt Julie Carly terug in het wiegje, en wiegt het op en neer, tot Carly rustig in slaap valt. Ze blijft kijken hoe het meisje vredig slaapt, en hoort hoe Sem en Sven op weg gaan naar school en werk. Daarna loopt ze naar onder, tijd om haar vaardigheden bij te werken voor een promotie.

Veel trainen werpt zijn vruchten af, een paar uurtjes later. “Ik stink wel een uur in de wind, maar die zwangerschapskilootjes zijn eraf,” mompelt Julie, terwijl ze zweet weggeeft. Haar benodigde vaardigheden zijn binnen, zodat ze kan douchen, en eten. Dan zullen Sven en Sem wel thuis komen. En kunnen ze Carly halen voor haar verjaardag.

Na drie uur komen Sven en Sem terug van werk en school. Sven is deze keer wat vrolijker, want hij heeft weer zijn baantje terug. En Sem heeft op zijn eerste dag al meteen vriendjes gemaakt, en iemand zelfs meegenomen naar huis.

Sem komt ook opgetogen uit de bus. Hij heeft allemaal zevens op zijn rapport, en hij heeft veel vriendjes gemaakt. Hij heeft een hele aardige juf, en hij kijkt er weer naar uit om morgen weer te gaan. Ook heeft hij iemand meegenomen…

Zijn buurjongetje, Lucas Uyl stapt uit. Ze konden het de eerste dag al meteen goed vinden, niet wetend dat ze elkaars buren waren. Toen ze daar achter kwamen, was het natuurlijk dolle pret tussen hen. *Lucas was op dat moment, op de vrijdag, nog een peuter. Túúrlijk, de sims kan dat weer voor elkaar krijgen…*

Nadat de ouders van Sem kennis hebben gemaakt met Lucas, gaan de jongens spelen. Ze spelen ‘Boefje met Verlos’, en zoals elk jongetje, gaan ze daar helemaal in op. Sven en Julie zitten op de bank, toekijkend hoe Sem speelt. Trots zijn ze natuurlijk, maar ze hadden niet verwacht ooit nog de kinderen van de ‘concurrent’ te ontmoeten.

Nu ze Lucas zien, weten ze dat ze de familie Uyl, en de andere familie, de familie van der Meer geen concurrentie zijn. Ze moeten gewoon hun eigen weg gaan, en proberen zoveel mogelijk generaties te halen.

En nu Sem lekker aan het spelen is, gaan Sven en Julie ook hun eigen gang. Het is duidelijk dat zij nog steeds heel erg verliefd zijn. Rond 5 uur staat Julie op, en gaat Carly halen.

Ze staan voor de taart, Sven en Sem juichen Carly toe, en Carly begint vrolijk te pruttelen. “Kom maar meisje. Zo meteen ben je een stukje groter,” fluistert Julie in de vrolijke feestelijkheden. “Blazen!” roepen Sven en Sem in koor. *Kijk wat een cutie Carly is 8D Het zit echt in de familie. Wist je dat Sem en Carly allebei een wipneus hebben :O*

Dan blazen Julie en Carly de kaarsjes uit. Carly weet niet echt wat ze moet doen, maar ze volgt gewoon haar moeder. Als de kaarsjes uit zijn, haalt Julie diep adem, en gooit dan haar meisje in de lucht.

In een wolk van confetti vangt Julie Carly op. Alleen is ze nu groter, en heeft lange bruine lokken. Met een blij gezichtje kijkt Carly haar moeder aan. “Hallo, grote meid,” lacht Julie, en ze neemt Carly mee naar de badkamer.

Julie kant het haar van Carly anders, en meteen ziet ze er nog liever uit. “Nu ben je een schatje,” zegt Julie, en ze lacht naar Carly. “Dada,” zegt Carly blij, en probeert het gezicht van Julie te grijpen. “Nee, doe dat maar niet. Anders krijg je geen eten,” lacht Julie.

Opeens slaat Carly haar armpjes om de nek van Julie. “Dada jief,” brabbelt ze, en Julie knuffelt Carly terug. “Die staartjes maken je inderdaad lief,” zegt Julie lachend, maar ook een beetje geroerd. Het is duidelijk dat het meisje nu al veel van haar houdt. “Kom, dan gaan we wat eten.”

Julie zet Carly in het stoeltje, en maakt een flesje Breinmelk klaar. Beter om gewoon meteen te beginnen met oefeningen. Als ze het flesje op heeft, haalt Julie haar eruit, en zet haar neer op de grond.

Ze beginnen meteen met praatoefeningen. Maar waar Sem toch een redelijke leergierige peuter was, kost het Julie de grootste moeite om Carly iets aan te leren. Ze probeert het zwakjes, maar heel vaak schudt ze haar kleine hoofdje. “Wat moet ik toch met jou, meisje?” zucht Julie, als Carly jammerlijk haar hoofd schudt.

Maar uiteindelijk lukt het Julie en kan Carly al wat woordjes zeggen. “Binnenkort gaan we maar weer verder. Maar nu gaan we een plasje doen, en dan slaapje doen,” zegt Julie, als ze Carly op pakt. Onder het lopen legt Carly haar hoofd op de schouder van Julie. “Mama jief,” zegt ze.

“ Kijk, dit is het potje,” zegt Julie, en ze zet Carly erop. Gelukkig heeft Carly snel door wat op het potje de bedoeling is. Carly gaat met haar handje langs het potje, en klopt erop. “Otje jief,” zegt ze, en gaat dan verder met plassen. Als ze klaar is, kijkt ze haar moeder vragend aan. “Nu naar bed,” zegt Julie, en pakt Carly op.

Ze trekt Carly haar pyjama aan, en legt haar in de wieg. “Ga maar slapen, liefje. Tot morgen,” zegt Julie, en ze zoent het meisje. “Welterusten.” Daarna loopt ze op haar tenen het kamertje uit, waar Carly in slaap valt na een drukke dag. *Het zit echt in de familie, allebei dezelfde, best wel lelijke, pyjama XD*

Rond drie uur in de nacht wordt Carly wakker, en natuurlijk wil ze meteen aandacht hebben. Maar helaas voor Carly ligt de hele familie in bed, en die laten zich niet makkelijk wakker maken. Pruilend gaat Carly weer zitten in het wiegje, en begint te neuriën, peuteren, en te brabbelen.

Rond zes uur komt het leven in huize Ackermans weer tot leven. Sven komt terug van het werken, en Julie en Sem worden wakker na een goede nachtrust. Sven stapt uit, en zwaait naar de chauffeur. Geen promotie, maar dat had hij ook niet verwacht. Hij is net gepromoveerd naar oplichter, en hij heeft het eerst laten afweten met een stomme fout. Zijn bazen houden hem een stuk beter in de gaten.

Als Sem wakker wordt, wrijft hij slaperig in zijn ogen. Dan hoort hij een auto de straat inkomen, en beseft dat zijn vader thuis is gekomen. Meteen is hij klaarwakker, en springt van het bed af. Met een snelle pas loopt Sem de trap af, en rent naar zijn vader toe.

“ Pappa,” roept Sem, en hij springt in de armen van zijn vader. “Goedemorgen, Sem,” lacht Sven, en hij omhelst zijn zoontje terug. “Heb je lekker geslapen?” vraagt hij, en opgewonden knikt Sem. “Ik heb vannacht gedroomd dat ik m`n schilderij afmaakte, en dat iedereen het mooi vond.” Heftig knikkend loopt Sem terug naar binnen, met de mededeling dat hij verder gaat schilderen.

Sven stapt onder de douche, en even later komt Julie dat badkamer in. “Daar is m`n vrouwtje,” zegt Sven, en hij stapt op haar af. “Goedemorgen,” lacht Julie, en ze slaat haar armen om Sven. “Lekker gewerkt?” vraagt ze voor ze elkaar zoenen. “Natuurlijk, geen promotie helaas, maar je leert ermee leven,” zegt Sven, terwijl hij doet alsof hij kreunt.

Daarna loopt Sven naar Carly toe. Sinds haar verjaardag heeft hij niet veel met Carly gedaan. Hij pakt haar op, en Carly lacht haar tandjes bloot. “Appa,” roept ze, en Sven lacht. “Ja, ik ben je appa,” zegt hij. “Appa jief,” zegt Carly, en ze slaat haar armpjes om de nek van Sven.

“ Ja, meisje, maar jij bent ook heel lief,” zegt Sven, en hij aait Carly over haar haartjes. “Heb je me gemist?” vraagt hij, en Carly knikt. “Ik jou ook, meisje. Maar nu ben ik er weer, en kunnen we weer gaan spelen.” * Ze is echt een schatje. Die ogen van haar, en dat kapsel. En Roxanne d`r favorietje. Rox, je hebt echt gelijk :D*

“ Tijd voor een plasje,” zegt Sven, en ze zet het meisje op het potje. “Neem de tijd, Carly. Rustig plassen,” zegt Sven, en hij kijkt toe hoe Carly een plasje doet. Weer kijkt Carly omlaag naar het potje, en aait erover. “Otje jief,” zegt ze, en ze plast weer verder.

Na het plasje legt Sven Carly in bed, en kust haar. “Nu gaan we allebei slapen. We zijn moe, hé?” zegt Sven, en Carly knikt. “Dag appa,” zegt Carly, en valt dan in slaap. Met een glimlach op zijn gezicht loopt Sven weg, op weg naar zijn bed.

Julie en Sem zijn de rest van de ochtend rustig bezig. Julie leest een boek, veel heeft ze niet te doen, nu alles al schoon is, en Carly rustig ligt te slapen. Sem maakt zelf ook niet veel kabaal, dus daar heeft ze alleen maar profijt van. Sem is druk bezig om zijn schilderij af te maken. En voor zijn eerste keer lukt het goed. Als het af is, verkoopt hij het schilderij voor 47 simdollars. Trots begint hij met een nieuw schilderij, maar hij stopt al snel. Er zijn nog genoeg andere dingen te doen.

Sem loopt naar onder, en vraagt aan zijn moeder of zij hem wil helpen met zijn huiswerk. Ze stemt in, en loopt mee naar boven, waar ze samen de taaloefeningen maken. Na een halfuurtje is het klaar, en kan Sem van de rest van het weekend genieten.

Sven wordt wakker met een vervelende hoest, en hoestend en piepend probeert hij adem te halen. “Bah,” zegt hij als de hoestbui voorbij is. Het is duidelijk dat zijn nachtelijke baan zijn immuunsysteem in de war heeft gebracht. Carly is ook wakker, en als een echte peuter wil ze meteen uit haar wieg. Helaas voor haar negeert haar moeder haar, en heeft Sven niets door, door de hoestbui. Met traantjes op haar gezicht gaat Carly weer zitten, en wacht rustig tot een familielid komt.

Als Sven na een lekker warm bad naar boven gaat, staat Carly met traantjes in haar ogen nog overeind in haar wiegje. Kraaiend kijkt Carly naar haar vader, en steek haar armpjes uit. “Papa,” kraait ze, en Sven pakt haar op. “Hallo grote meid. Moest je weer zoveel kabaal maken?” vraagt Sven lachend, en hij legt Carly op de commode.

Na een vlug plasje op het potje, loopt Sven met Carly op zijn arm naar beneden. Daar zet hij het meisje in het stoeltje, en geeft haar een flesje verse Breinmelk. Gulzig drinkt ze het op, en daarna kijkt ze stralend op naar haar vader. “Op,” zegt ze, en ze wacht tot haar vader haar op pakt. “Zullen we nu gaan oefenen?”

Sven oefent eerst de stapjes aan Carly. Nu haar vader haar stevig vast heeft, snapt ze wat de bedoeling is, en loopt perfect aan de hand van haar vader. Dan stopt Sven, en loopt naar achter. “Kom maar meisje,” moedigt Sven het meisje aan. Aarzelend kijkt Carly haar vader aan. Ze vindt het niet leuk dat papa haar niet meer helpt. “Je kunt het,” zegt Sven, maar dat helpt niet.

Carly besluit, nu haar vader haar niet helpt, dat kruipen de handigste manier is om zonder kleerscheuren haar vader te bereiken. Sven kan er om lachen, en tilt Carly op. “Nu gaan we nog eens oefenen. Maar nu moet je wel proberen om een paar stapjes zonder papa te zetten.” En weer oefenen ze samen de stapjes, en dan laat Sven Carly weer los. Deze keer jammert Carly wat, maar blijft moedig op haar beentjes staan.

Buiten zijn Julie en Sem een welverdiend potje overgooien aan het spelen. Sem heeft zijn huiswerk af, en snapt nu alles een stuk beter. En Julie kan de beweging wel gebruiken na twee zwangerschappen. Alle beweging kan ze gebruiken. Steeds probeert Sem zijn moeder het moeilijk te maken, met hoge ballen, of juist lage. Maar helaas voor hem is zijn moeder scherpzinnig, en vangt alle ballen op, soms nog maar net.

Sem, daarentegen, heeft er nog wat moeite mee. Hij heeft nog geen goed inzicht, maar dat wordt hierdoor juist steeds beter. Als hij een moeilijke bal vangt, juicht Julie. Als Sem een bal laat vallen, kreunt Julie met Sem mee. Alles om hem te stimuleren, denkt Julie.

“ Lekker gespeeld?” vroeg Julie toen ze stopten. Sem knikt enthousiast, meteen begint hij te praten over die ene hoge bal die hij ving. Lachend omhelst Julie haar zoontje. “Als we nog vaak oefenen, ben je daar straks heel goed in,” stimuleert Julie hem. “Maar helaas moet ik nu gaan werken,” zegt Julie, en ze zoent Sem. “Ga vanavond wel op tijd naar bed, lieverd,” waarschuwt Julie Sem nog.

Sven heeft ondertussen veel succes geboekt met Carly. Ze heeft eindelijk door dat ze haar vader het snelste bereikt met stapjes zetten. “Zo, dat was het lopen al. Nu nog zindelijk worden, en volledige woordjes praten,” mompelt Sven in zichzelf, als hij naar boven loopt met Carly.

Sven zet Carly boven op het potje, en zoals Carly al eerder deed, zegt ze dat het potje lief is. Daarna laat ze zich van het potje glijden, en kijkt dan haar vader zielig aan. “Ikke bed,” zegt ze met een pruillipje. “Wil je naar bed toe, lieverd?” vraagt Sven en Carly knikt. Ze steekt haar armpjes uit, en haar vader pakt haar op.

Hij trekt de pyjama van Carly aan, en legt haar in de wieg. Slaperig kijkt Carly nog even naar haar vader, en krijgt dan een zoentje. “Welterusten,” zegt Sven, en Carly brabbelt wat. Ze is te moe om iets terug te zeggen, en valt meteen in slaap. Voor ze zich omdraait hoort ze haar vader weglopen.

Een uurtje later zitten Sven en Sem aan tafel met een boterham. “Wanneer groeit Carly op?” vraagt Sem aan Sven. “Nog een paar daagjes, Sem. Waarom?” vraagt Sven, hoewel hij het antwoord al weet. “Dan kunnen we samen gaan spelen. In het weekend is het saai zonder een vriendje. Met jullie spelen is niet hetzelfde als met Lucas.”

“ Daar heb je gelijk in, jongen,” zegt Sven, en ze eten rustig door. Ze kletsen nog door over school, en hoe Sem nergens moeite mee lijkt te hebben. Het lijkt erop dat Sem de kennis van zijn vader heeft geërfd. Het zou Sven niet verbazen als Sem later iets met kennis gaat doen. Na het eten ruimt Sven alles op, en gaat Sem verder met schilderen op zijn kamer.

Als hij naar boven loopt, en een blik in de kamer van Carly werpt, merkt hij dat Carly al weer wakker is. “Lekker geslapen, meisje?” vraagt Sven aan Carly, die vrolijk knikt. Het is duidelijk dat Carly weer helemaal opgeladen is, en weer klaar is voor een drukke avond. Hij trekt Carly kleertjes aan, en doet haar staartjes goed.

Als ze haar kleertjes aanheeft, en Sven haar omhoog houdt om haar te bekijken, brabbelt ze wat. “Wat zei je, Carly?” vraagt Sven, en hij lacht. Het meisje kijkt hem met een stralende lach aan, en steekt haar armpjes om hoog. “Papa, ik vliegen,” kraait ze, en ze zwaait met haar handjes. “Oh, dus jij wil vliegen? Nou, dat kan papa wel doen, hoor.”

“ Whiee,” roept Carly, als haar vader haar omhoog gooit. “Ik vliegen,” roept ze, en valt terug in de handen van haar vader. “Nog, nog, nog,” roept Carly, en haar vader gooit haar weer in de lucht. Steeds opnieuw blijft Carly het roepen, tot haar vader, met vermoeide armen haar gewoon vast houdt. “Zo is het genoeg, aapje. Straks valt papa om van de slaap,” lacht Sven.

Daarna doet Sven alsof hij Carly laat vallen. “Whiee,” roept Carly. “Daar ging je bijna, meisje,” lacht Sven om de uitgestoken armpjes van Carly. “Nog, nog, nog,” roept Carly weer, maar haar vader negeert dat. “Niet meer, Carly. Je ouwe man wordt moe,” lacht Sven. En hij zet haar bij het poppenhuis neer, en kust haar op haar voorhoofd. “Ga maar lekker spelen,” zegt hij, en Carly draait zich om naar de poppen.

Ze grijpt meteen twee poppen, en legt ze in bed. “Jullie slapen. Ik spelen,” zegt ze moederlijk, en legt een dekentje over de poppen. Lachend gaat Sven de kamer uit, om onder een boek te gaan lezen. Op gaand in het spelletje merkt Carly niet dat haar vader weg loopt, ze heeft alleen maar aandacht voor de pop die ze op de grond slaat. “Pop stout,” zegt ze boos.

Maar na een paar minuutjes met de poppen gespeeld te hebben, merkt ze dat haar vader is weggeglipt. Boos legt ze de popjes weg, en klimt overeind. Ze waggelt naar de overloop, en roept naar haar papa, maar die hoort haar niet. En de trap kan ze niet afgaan, dus gaat ze pruilend zitten. “Papaaa,” jengelt ze, maar haar vader komt maar niet. Dan merkt ze de xylofoon op, en loopt er op af.

Ze gaat zitten, en slaat met het stokje op de kleurtjes, en geluid vult de overloop. Kraaiend van de pret merkt Carly dat ze het leuk vindt, en gaat actief door met spelen. Ze lacht om de geluidjes en slaat steeds harder, tot haar vader nieuwsgierig naar boven komt lopen om te zien wat zijn kleine meid aan het doen is. Lachend kijkt hij vanaf de trap toe, hoe Carly schatert.

Als Carly merkt dat haar papa achter haar staat, laat ze het stokje vallen, en kruipt naar haar vader toe. “Papa,” kraait ze, en haar vader pakt haar op. “Was je lekker aan het spelen?” vraagt hij aan Carly, die heftig haar hoofd schudt. “Nu krijg je wat te eten, en dan ga je naar bed, oké?”

Na een flesje, dat Carly helemaal leeg drinkt, ruimt Sven de keuken op, maar hij laat Carly er nog in zitten. Die zit toch rustig met slaperige oogjes in haar stoeltje. Maar terwijl hij schoonmaakt, hoort hij een kabaal achter zich, en hij ziet hoe Carly de grootste stampij maakt om uit het stoeltje te komen. “PAPA,” gilt ze, “Ik ben moe.” “Rustig,” spreekt Sven haar streng toe, en pakt haar uit het stoeltje.

Snel trekt hij de kleren van Carly uit, en trekt het pyjamaatje aan. Hij legt haar snel in de wieg, en na een kusje loopt hij meteen weg. Hij wil duidelijk laten merken dat hij zulk gedrag niet waardeert, maar Carly is daarvoor te moe om het op te merken. Toch kijkt ze sip haar papa na. Waarom zegt hij niet iets lief zoals altijd? Maar ze maakt zich niet te druk, haar oogjes vallen meteen dicht.

Sven gaat daarna kijken bij Sem, die gelukkig al meteen in dromenland ligt. Sem heeft zelf meteen door wanneer hij naar bed is, en behoort tot de groep kinderen die het niet erg vindt om naar bed te gaan. Hij weet dat de volgende dag er dan sneller is.

Na een korte douche ligt Julie in de armen van Sven op hun bed. Ze praten samen over hun dag, over de promotie, en de kinderen. Maar al snel staken ze hun gesprek. Nu ze eindelijk wat tijd voor elkaar hebben, gaan ze leukere dingen doen dan praten. Zoenend gaan ze liggen, en hebben geen aandacht meer voor de tijd.

Na een hevige vrijpartij gaan ze met z`n tweeën onder de dekens liggen, om daar hun partijtje verder te zetten, en na een lange tijd onder de dekens komen ze naar boven, om te gaan slapen wat nog van de nacht rest.

Hoewel Sven en Julie nog nauwelijks een uurtje slapen, wordt het jongste lid van de familie wakker. Met een grote gaap komt ze overeind, en na een tijdje aan haar wiegje te hebben gerammeld, gaat ze zitten. Meteen is ze wakker, en begint wat te spelen met haar voeten.

Rond half zeven wordt Sem wakker, en hij maakt meteen zijn bed op. Hoe eerder zijn klusjes gedaan zijn, des te eerder kan hij spelen. Niet dat hij altijd zijn bed op moet maken. Meteen daarna gaat hij schilderen, en zet een nieuw doek op de ezel.

Actief begint hij te schilderen, die nacht had hij een mooie droom beleefd. Hij moet het gewoon op een doek vastleggen, zodat hij het boven zijn bed kan hangen. Als zijn moeder hem rond acht uur roept voor het eten, legt hij schoorvoetend zijn palet neer, en gaat snel douchen.

Samen aan tafel bespreken ze over van alles, maar veel gespreksstof hebben ze niet. Daarom vallen er stiltes, die ze opvullen met hun tosti. Na het eten daagt Sven Sem uit tot een waterballonnen gevecht, dat Sem enthousiast aangaat. Als kleine kinderen, wat vooral geldt voor Sven, rennen ze naar buiten, naar de grote achtertuin, en pakken de waterballonnen erbij.

Elkaar steeds uitdagend gooien Sven en Sem waterballonnen naar elkaar. Wanneer ze allebei teveel concentreren op de ballon die ze gooien, worden ze allebei geraakt door de waterballon van de tegenpartij. Wankelend vallen ze op de grond, en ze komen lachend weer overeind, het water van hun afschuddend.

Als Sven met volle kracht een waterballon gooit naar Sem, wordt Sem vol geraakt. Dramatisch laat hij zich achterover vallen, en zijn vader brult van het lachen. “Wacht maar,” lacht Sem, terwijl hij overeind kruipt. “Jij krijgt je vet nog wel.” En met grote concentratie gooit Sem een ballon.

En de bal raakt Sven recht in zijn buik, en hij valt op zijn kont. “Zeg, kun je wel tegen je oude man,” zegt Sven, en hij wrijft over zijn kont. Lachend gooit Sem nog een ballon, en nog een. Deze keer ontwijkt hij wel de ballonnen, en gooit er een paar terug.

Julie, die de taferelen uit de tuin toekijkt uit het raam, kietelt Carly. “Jouw vader en broertje doen weer eens gek.” Giechelend kijkt Carly uit het raam, en ziet haar papa en broertje inderdaad gek doen. “Papa! Sem!” zegt ze, en ze duwt haar handjes tegen het raam. Maar ze horen haar niet, en met een sip gezichtje kijkt Carly naar haar moeder.

“ Och, meisje,” zegt Julie op het sip gezichtje van Carly. “Papa en Sem horen je niet.” En ze kietelt het meisje. Haar gezicht vrolijkt al weer op, en ze begint te gieren en te lachen. “Straks komt papa ook met jou spelen,” zegt Julie, en ze knuffelt Carly. Dan zet ze het meisje neer, en ze wandelt meteen naar haar poppenhuis toe. “Mama gaat naar onder, oké?”

Carly let er niet meer op en, net als Sven gisteren, kan Julie wegglippen, terwijl Carly op gaat in haar speelgoed. Deze keer laat ze haar poppen met elkaar trouwen, en legt ze samen op de bank neer.

Julie gaat meteen trainen. Ze heeft nieuwe punten nodig voor haar promotie, en zo verbetert ze haar lichaam alleen maar. Na een uurtje trainen komen Sven en Sem nat en doorweekt binnen. Lachend ploffen ze neer op de bank, maar Sven staat meteen op om te gaan studeren, en Sem rent naar boven naar zijn schilderij.

Als Sven naar boven gaat voor Carly, wacht ze al op haar vader. “Heb je honger?” vraagt Sven, en Carly knikt. “Kom maar mee, dan gaan we voor jou eten maken.” En Sven neemt Carly mee naar onder, en zet haar neer in het stoeltje.

Gulzig drinkt Carly het flesje neer dat Sven haar geeft. Als ze het op heeft, legt ze het neer, en kijkt haar papa aan. “Papa?” vraagt ze. “Ja, lieverd,” zegt Sven, en hij gooit het flesje in de prullenbak die vlak naast het stoeltje staat. “Mag ik spelen?” vraagt ze, maar Sven schudt zijn hoofd. “Sorry meisje, je gaat eerst slapen. Je moet heel erg moe zijn,” zegt Sven, en hij pakt Carly op.

Als ze in bed gelegd wordt, kijkt ze nog eventjes zielig naar haar papa, maar die geeft niet toe. “Helaas meisje, je moet gaan slapen.” En na een kusje loopt Sven weg. Eventjes gaat Carly staan, en trekt aan het wiegje. Haar poppenhuis staat zo dichtbij maar is zo onbereikbaar. Maar als ze het op geeft, voelt ze de slaap, en zachtjes valt ze in slaap.

Na veel geschilderd te hebben, heeft Sem zijn schilderij af. Zijn droom is nu verklaard op een wit doek, en hij is er trots op. Zijn ouders komen kijken, en feliciteren hem met zijn mooie schilderij. Meteen laat Sven het ophangen boven het bed van Sem. “Nu heb je iedere nacht een mooie droom.”

En als Sem die avond naar bed gaat, kijkt hij vanuit zijn bed naar zijn schilderij. “Dit schilderij wil ik nooit meer kwijt,” mompelt hij, en dan valt hij in slaap.

En daarna zoeken Julie en Sven ook hun bed op. Ze kruipen tegen elkaar aan, en vallen dan in slaap. *hmm, beetje inspiratieloos bij deze twee dia`s XD*

Wat de vorige keer gebeurde: Beviel Gabrielle van een gezonde zoon, genaamd Chris; Ging Jon voor de eerste keer naar school; Werden Jason en Gabrielle gepromoveerd; En groeide Chris op naar een peuter.

Midden in de nacht staat het peutertje Chris huilend in zijn wiegje. Hij trekt aan het wiegje, en brult. “Mama,” roept hij, maar er komt niemand. Nog even gaat hij door, maar dan geeft hij het op. Pruilend gaat hij zitten, en kijkt nog steeds hoopvol naar de deur.

Omdat hij begrijpt dat er echt niemand komt, gaat hij zichzelf maar vermaken. En dat lukt aardig. Hij bedenkt zichzelf een makkelijk spelletje, een moeilijke opgave voor een jonge peuter. Maar hij gaat er in op. En hij heeft het dan ook nauwelijks door dat zijn moeder binnenkomt.

Pas als zijn moeder iets tegen hem zegt, kijkt Chris op. “Mama!” zegt hij blij, en hij trekt zich op aan het wiegje. Hij lacht zijn tandjes bloot, en zijn mama glimlacht. “Ben je braaf geweest, boefje?” vraagt Gabrielle, en Chris knikt. “Hmm, dat weet ik nog niet zo zeker,” lacht Gabrielle.

Ze zet hem daarna op het potje. “Je snapt nu toch wel zelf, hoe het moet, niet?” vraagt ze aan Chris. Chris knikt stilletjes, maar doet toch zijn plasje. “Als je moet plassen, moet je het zeggen, dan brengen we je hier naar toe,” zegt Gabrielle. Chris heeft het potje-gebeuren bijna onder de knie.

Daarna legt ze Chris toch weer in zijn wiegje. Hij ziet er moe uit, waarschijnlijk heeft hij de hele nacht wakker doorgehaald. “En nu gaan slapen, boefje. Mama komt strakjes weer kijken. Ojee, als je dan nog wakker bent,” zegt ze gespeeld streng. Ze aait Chris nog eens over zijn hoofd. Maar dat argument hoeft ze niet na te komen, zodra Gabrielle weg loopt, valt Chris in slaap.

Onder, aan de eettafel, zitten Jason en Jon aan het ontbijt. Jason heeft ook eten neer gezet voor de rest van de familie. Rustig praten Jason en Jon over school. Jon wil graag een hoog cijfer halen voor het dictee van vandaag. “Als je gewoon rustig nadenkt, komt alles goed,” zegt Jason, en Jon knikt.

Dan komt Gabrielle aan de tafel zitten, en ze praten zo nog even over het dictee van Jon. Pas als ze buiten de schoolbus horen, en daarna ook nog de toeter van de carpool van Jason, staan Jon en Jason op. Ze nemen afscheid van Gabrielle, en gaan dan ieder naar buiten.

Vrolijk stapt Jon in de bus. Hij kijkt uit naar het dictee, en gaat direct naast zijn vriendjes zitten. Samen praten ze over het dictee, tot dat de bus wegrijdt, en op school aankomt.

Als Gabrielle het huis iets na tienen aan kant heeft gekregen, wordt ze gebeld door haar collega van het werk. Hij vraagt aan haar wanneer ze komt werken. Gabrielle houdt het een beetje af. Jason en zij komen een beetje in de knoop met de werktijden, en Gabrielle wil nog geen kindermeisje inhuren voordat Chris een kind wordt.

Boven is Chris inmiddels wakker geworden, en laat duidelijk horen dat hij wakker is. Hij roept hard naar zijn moeder en vader, en trekt bijna het hekje van zijn wieg kapot. Gabrielle hangt haastig op, en gaat naar Chris. “Zeg, boef, doe eens rustig.” Deze keer is Gabrielle wel boos, maar ze kan niet lang boos blijven op het snoetje van Chris.

Ze kleedt Chris aan, en zet hem dan op het potje. “Kom op, Chris, je kunt het zelf ook wel.” En inderdaad, Chris kan het zelf. Alleen nu nog Chris leren dat hij het moet zeggen wanneer hij moet plassen.

Ze neemt Chris mee naar beneden, en zet hem in het stoeltje. Daarna pakt ze de machine met de Breinmelk, en maakt een flesje warm. Deze melk helpt fantastisch, en dus alleen maar logisch dat ze het nog een keer gaat gebruiken, vindt Gabrielle.

Ze haalt het warme flesje eruit, en kijkt er even twijfelend naar. Ze ziet geen groene gloed vanaf komen, zoals bij Jon was. Maar dan komt de groene gloed op, en tevreden geeft ze het flesje aan Chris. Gulzig drinkt hij het flesje leeg, en wordt dan opgepakt door Gabrielle.

Meteen, als Chris een groene gloed uitstraalt, begint Gabrielle aan loopoefeningen. Dat de Breinmelk echt werkt, ziet Gabrielle. Chris loopt na twee keer oefenen goed met haar mee, af en toe valt hij wel op zijn kont, maar hij krabbelt dan weer overeind.

En na een uurtje hard werken heeft Chris het lopen onder de knie. Vrolijk laat hij zich vallen in de armen van zijn moeder. “Mama,” kraait hij. “Loop eens een rondje,” zegt Gabrielle, en Chris stapt een rondje. “Goed zo, Chris.” En ze knuffelt Chris. “Ga maar spelen aan de tafel,” zegt Gabrielle dan, en kijkt toe hoe Chris naar de tafel toe stapt.

Dan laat hij zich op zijn kont vallen, en trekt zich op aan de tafel. Meteen pakt hij de blokjes, en begint te spelen. Soms ziet hij een leuk blokje en stopt het dan in zijn mond. Zuchtend haalt Gabrielle het blokje er steeds uit. Maar desondanks vermaakt Chris zich goed, en zijn toren begint er goed uit te zien

Als Jon thuis komt van school, legt hij meteen zijn huiswerk neer bij de computer. Dan loopt hij naar de speeltafel, en gaat naast Chris zitten. Hij pakt ook een stapelblokjes en begint samen met Chris te bouwen.

Chris, nog onder invloed van de Breinmelk, bouwt rustig aan zijn toren, af en toe een blokje in zijn mond stoppend. Jon lacht om zijn kleine broertje, als hij steeds het blokje weer in zijn mond stopt, en het dan eruit haalt. Als Jon zijn toren afheeft, gooit hij het helemaal om met een vrolijk gelach. Meteen doet Chris mee, hij snap niet wat hij doet, maar hij vindt het leuk.

En omdat Chris vrolijk meedoet, gooit hij ook zijn eigen toren om. Als hij doorheeft wat hij deed, kijkt hij even sip naar de toren, maar begint dan net als Jon opnieuw. Helaas kan hij zijn toren niet afmaken, want Gabrielle pakt hem op, en neemt hem mee naar boven. Eventjes klaagt Chris, hij wil zijn toren afmaken, maar legt zich er dan bij neer.

Ze zet boven Chris op het potje, het besef ervan druppelt steeds meer in het hoofd van Chris. Daarna kleedt Gabrielle Chris om, en trekt hem dan ook nog voor de zekerheid een luier aan. Dan legt ze hem in de wieg, en langzaam zakt Chris weg in slaap.

Even kijkt Gabrielle toe hoe haar kleintje slaapt, hij lijkt toch zoveel op haar. Dan loopt ze op haar tenen de slaapkamer uit, en doet zachtjes de deur dicht.

Om 4 uur komt Jason thuis, en hij brengt ook nog eens regen mee. Met gefronste wenkbrauwen kijkt Jason naar de regen, ‘die was er toch net niet?’. Maar voordat hij verder kan nadenken, hoort hij hoe Jon binnen “Papa!” roept.

Jon rent door de woonkamer naar buiten, de voordeur opensmijtend. “Papa!” roept hij, en hij stopt met moeite voor zijn vader. “Het dictee vandaag ging goed. Ik heb het heel goed gedaan,” roept Jon.

Dan omhelst hij zijn vader, die hem lachend terug begroet. “Heb je al een punt gekregen, of nog niet?” vraagt hij aan Jon. “Nee, dat niet. De juf moet het nog nakijken, maar ze zei dat ze het morgen afheeft. Dan krijgen we de punten. Heel veel meisjes en jongens in de klas zeiden dat ze het goed gedaan hebben, dus het kan niet slecht gemaakt zijn.” Ratelend loopt Jon samen met zijn papa naar binnen.

Die avond zitten ze samen aan het diner, met een bord spaghetti. Samen praten ze over de schooldag van Jon. “En er is een nieuwe jongen in de klas gekomen. Hij heet Sem, en hij woont in de buurt. Hij is heel aardig. Mag ik hem binnenkort meenemen van school? Dan kunnen we gaan spelen op het speelhuis!” zegt Jon. “Natuurlijk mag dat, als het van zijn ouders mag. Maar als hij in de buurt woont, kan hij gemakkelijk naar huis gaan.

“ Blijft hij dan ook eten?” vraagt Jason. “Ik denk het niet,” zegt Jon, “Zijn zusje is morgen jarig, en daar moet hij natuurlijk bij zijn.” “Nou, hij mag zeker komen,” zegt Gabrielle, en daarna wendt Gabrielle het gesprek naar hun banen. Of ze binnenkort weer allebei gaan werken als Chris groot wordt.

Na het eten gaan Gabrielle en Jon studeren. Gabrielle moet nog wat punten halen voor een promotie, en Jon moet zijn huiswerk natuurlijk elke dag maken. Gelukkig heeft hij er weinig moeite mee, en maakt alle sommetjes met het grootste gemak.

Chris is inmiddels al wakker geworden, en hij wordt door zijn vader verzorgd. Eerst trekt Jason hem zijn kleren aan, en zet hem dan op het potje. Dit was duidelijk het laatste zetje wat Chris nodig heeft, want nu heeft hij door hoe het moet, en dat hij erom moet vragen als hij moet plassen.

Jason neemt dan Chris mee naar beneden, voor een tweede en laatste flesje Breinmelk. Nu nog leren praten, en Chris heeft de belangrijkste vaardigheden onder de knie. Weer drinkt Chris het flesje direct leeg, en de groene gloed verschijnt om Chris.

Meteen begint Jason met de woordjes te oefenen. Breinmelk wordt een belangrijk begrip van de familie, want ook nu leert Chris met grote sprongen alle woordjes die zijn vader opnoemt. “Goed zo, Chris.” Vrolijk klapt Chris in zijn handen, en roept wat woordjes. Lachend pakt Jason Chris op, en neemt hem mee naar boven.

Jon, die al een tijdje zijn huiswerk af heeft, is bezig met een blokkentoren te bouwen. Grinnikend heeft hij naar zijn vader en broertje zitten kijken. Als Jason opstaat, en met Chris de trap oploopt, zegt hij welterusten tegen zijn vader, en gaat dan naar bed, het is al laat in de avond.

Jason legt Chris in bed, en geeft hem een zoentje. Even wacht hij tot Chris in slaap valt, maar helaas voor Jason heeft Chris geen slaap. “Hmm, dan ga je maar slapen als je moe bent, maar ik ga wel naar bed.” En na een laatste zoentje gaat Jason weg, naar zijn bed.

Hij trekt zijn pyjama aan, en kruipt naast Gabrielle. Eventjes wordt Gabrielle wakker, en kruipt dan tegen Jason aan. Jason glimlacht, slaat zijn armen om haar heen, en geeft haar een zoen op haar hoofd. “Welterusten,” zegt hij, en dan knipt hij het licht uit.

Een uurtje nadat zijn vader naar bed ging, valt Chris in slaap. Bijna de hele nacht slaapt hij door, iets wat niet vaak bij hem voorkomt. Maar dan toch wordt hij wakker, net voor vijf uur.

Wat hij doet als hij wakker wordt: Zich helemaal uitrekken. Met slaperige oogjes kijkt hij uit zijn wiegje. Het is zeker geen tijd voor zijn ouders om op te staan, maar hij zou geen peuter zijn als hij zijn ouders niet wakker maakte.

Hij trekt zich op aan het wiegje, en begint met een simpele huilbui. Helaas voor Chris hoort niemand hem. Als hij dat doorheeft, zet hij een grote keel op. En hij blijft doorgaan, totdat hij gestommel hoort in de aangrenzende slaapkamer. “Zeg, boef, kun je je niet wat rustiger gedragen?” vraagt Gabrielle, enigszins geïrriteerd.

Maar ze kan niet boos blijven op Chris, zijn onschuldige glimlach laat iedereen smelten. Eerst zet Gabrielle hem op het potje, het is duidelijk dat Chris de hele bovenverdieping bij elkaar heeft geschreeuwd omdat hij moet plassen.

Daarna laat Gabrielle het bad in de badkamer vollopen, en kleedt Chris helemaal uit. In het warme water heeft Chris de grootste plezier, en speelt dan ook met het water. Dat Chris het leukste spelletje met het water ooit bedenkt, had iedereen kunnen bedenken.

Met zijn handen slaat hij op het water, zijn moeder onder grote golven water bedekkend. Vloekend veegt Gabrielle het water van haar gezicht, en spreekt Chris streng tegen. “Niet doen, Chris,” zegt ze. Maar dat tegen Chris zeggen is alsof ze tegen een muur praat. Vrolijk gaat hij door. Geïrriteerd haalt ze Chris uit het water, en droogt hem ruw af.

Ze neemt hem mee naar onder, en zet hem in zijn stoeltje. Ze geeft hem een schaaltje pap, en gaat met haar eigen ontbijt aan de eettafel zitten. Daar staan twee lege borden van Jason en Jon, die net naar buiten vertrokken zijn.

Jason stapt in de auto van het werk, en hoopt deze keer echt op een promotie, of iets dergelijks. Hij houdt van zijn werk, maar wil toch wel een uitdaging. Nu doet hij steeds hetzelfde als assistent.

Jon stapt, zoals altijd, vrolijk de bus in. Hij begroet de buschauffeuse, en gaat dan zitten. Hij zoekt naar Sem, om te vragen of hij straks bij hem thuis wil komen spelen.

Gabrielle is intussen van alles aan het opruimen, en heeft Chris bij de tekentafel neer gezet. Daar is hij tenminste rustig, en dat klopt. Vrolijk kleurt hij alle blaadjes vol, en als de tekening af is, klapt hij in zijn handjes. “Kijk mama,” roept hij. “Ik heb tekening af!” Zijn moeder komt even de tekening bekijken, en hangt hem dan op. Ondertussen heeft Jason ook veel om over te juichen.

Terwijl Jason op weg naar huis is, om zo zijn promotie te vieren, legt Gabrielle Chris in bed. “Ga maar slapen, boef,” zegt Gabrielle, en ze zoent Chris. Buiten hoort ze hoe Jason thuis komt, en ze loopt naar onderen.

Na een begroeting van hen, en even wat gezoend te hebben, kleedt Jason zich om. Hij gaat zich, nu hij toch een vrije middag heeft, storten op de volgende promotie. En nu hij thuis is, kleedt Gabrielle zich om voor haar eerste werkdag sinds tijden.

Rond twee uur stapt Gabrielle in de auto naar haar werk. Ze is weer blij om te gaan werken, maar ze gaat wel haar kleintje missen deze middag. Dit is haar eerste keer dat ze gaat werken na haar promotie, en ze is teveel gewend om alleen met Chris thuis te zijn.

Jason begint meteen met zijn vaardigheden voor schoonmaken op niveau te brengen. Geconcentreerd leest hij pagina na pagina, en hoort niet dat de schoolbus de straat inrijdt.

Als de deur nog maar net open is, stapt Jon eruit. “Fijn weekend,” roept hij naar de buschauffeuse. Dan loopt hij naar binnen, om snel zijn huiswerk neer te leggen, en zijn vader te begroeten.

Want kort nadat Jon is uitgestapt, stapt zijn nieuwe klasgenootje Sem ook de bus uit. “Dag,” zegt hij, en hij kijkt naar het huis voor hem. Meteen komt Jon naar buiten stuiven, en roept vrolijk: “Laten we op het speelhuis gaan.” En samen rennen ze naar het grote speeltoestel.

Zonder moeite klimmen er ze erop, en doen alsof ze de omgeving verkennen. Lachend verzinnen ze hun eigen fantasieland, en doen alsof ze in de uitkijktoren zitten, en uitkijken naar gevaar. “Kijk uit, daar komen ze,” roept Jon, en Sem laat zich omlaag glijden. “We moeten ons land verdedigen!” roept Sem, en Jon komt erachter aan.

Na een heftige veldslag staan ze op de uitkijktoren, en gelukkig voor hen dreigt er geen gevaar meer. Als ze de vijand definitief verslagen hebben, nemen Sem en Jon afscheid van elkaar. De klok geeft bijna vijf uur aan, en Sem moet op tijd thuis zijn voor de verjaardag van zijn zusje.

Als Jon dan binnen gaat bouwen met blokjes, komt Jason met Chris de trap af. “Ik ga zo meteen eten maken voor ons,” deelt Jason mee, en Jon knikt.

Jason zet Chris in het stoeltje, en aait hem over zijn hoofd. “Papa gaat eten maken, goed?” Chris knikt, en kijkt hoe Jason het avond eten bereidt. Omdat Gabrielle er niet is, maakt Jason iets gemakkelijks wat ook smaakt. En als het klaar is, ruikt het lekker naar krakelingen in het huis.

Als Chris een schaaltje gekregen heeft, gaan Jon en Jason aan tafel zitten. “Heb jij je punt al terug gekregen voor je dictee?” vraagt Jason, en Jon knikt enthousiast. “Ik heb een 8 gekregen, goed hé?” zegt Jon, en Jason knikt. “Heel goed, jongen. En nu heb je weekend.” Jon knikt enthousiast, en somt alle dingen op die hij dit weekend wil doen.

Na het eten gaan Jon en Chris aan de tekentafel zitten. Terwijl Jon veel houdt van bouwen met de blokjes, vindt Chris het veel leuker om te gaan tekenen. Al gauw heeft hij een tekening gemaakt met een vogel erop. “Kijk!” roept hij uit, en Jason komt kijken. “Wat een mooie tekening. Die gaan we ophangen,” zegt Jason, en hij pakt de tekening.

Die avond is Gabrielle na achten weer thuis. Ze slaat de deur dicht, ze is blij om thuis te zijn. Ze hoort meteen hoe Jon haar roept, en dan naar buiten komt rennen. Ze glimlacht als ze hem ziet. “Mama!” roept hij. “Hallo Jon, ik heb je ook gemist.”

“ Mama,” roept Jon, en hij omhelst zijn moeder. “Ik heb een acht gehaald voor mijn dictee, en Chris heeft net een tekening gemaakt met een vogel erop. En Sem is vanmiddag hier geweest, we hebben op het speelhuis gespeeld. We deden net alsof we een uitkijktoren hadden, en dat we ons land moesten verdedigen,” ratelt Jon wat hij deze dag heeft beleefd.

Lachend gaat Gabrielle met Jon naar binnen. Daar gaat Jon bij zijn broertje zitten, en samen gaan ze spelen. Gabrielle slaat haar armen om Jason, en zoent hem. “Ik heb je gemist,” zegt ze, en Jason mompelt hetzelfde. “Heb je zin om boven te gaan…?” vraagt Gabrielle veelbetekenend, en Jason grijnst. “Ik leg de kinderen in bed,” knipoogt Jason.

Jon en Chris spelen samen ‘kiekeboe’ dat Jon van zijn moeder heeft geleerd. “Chris! Waar ben ik?” roept Jon, en hij houdt zijn handen voor zijn gezicht. “Daar, daar,” roept Chris, en hij schatert het uit. “Kiekeboe,” roept Jon, en Chris grijpt naar de handen van Jon.

“ Waar ben ik nu?” roept Jon, en Chris grijpt de handen van Jon weer. “Daar! Daar ben je,” kraait hij. Jason kijkt even mee, en lacht als hij ziet hoe Chris echt mee speelt. Maar uiteindelijk maakt hij er een eind aan. “Kom op, Jon. Het is bedtijd, ook voor Chris,” zegt Jason, en hij pakt Chris. Jammerend kijkt Chris naar zijn grote broer, en steekt zijn handjes naar Jon uit. “Morgen, knulletje,” zegt Jason, en hij wenst Jon welterusten.

Boven zet Jason Chris op het potje. Hoewel hij niet blij is dat het spelletje zo vroeg voor bij was, doet hij wel een plasje, en laat zich dan van het potje glijden. “Goed zo,” zegt Jason, en hij pakt Chris op. “Morgen mag je weer gaan spelen met Jon,” zegt hij, en legt Chris in de wieg.

“ Papa, ik wil spelen,” zegt Chris, als Jason hem een zoentje geeft. “Morgen, grote knul,” zegt Jason, en na een laatste aai over de bol van Chris, loopt Jason de kamer uit. Gelukkig blijft Chris niet al te lang jammeren, en al snel valt hij in slaap.

Jason ligt ondertussen al met Gabrielle op bed, maar het idee om te gaan slapen, dat komt nog echt niet op in hun hoofden. Weer hebben ze een heerlijke avond voor elkaar, en die gebruiken ze goed. Al snel vliegen al kleren door de kamer, en het duurt dan ook niet lang voor ze onder de dekens verdwijnen.

Dat het feestje lang duurt, is geen verrassing. Na een paar lange uren onder de dekens komen Jason en Gabrielle boven de dekens, en kruipen tegen elkaar aan. Even blijven ze zo liggen, maar langzaamaan krijgen ze slaap. Dan wensen ze elkaar welterusten, en vallen langzaam in slaap.

Midden in de nacht wordt Chris weer wakker, maar deze keer gaat hij niet meteen zijn ouders uit hun bed brullen. En dat is maar goed ook, want op dat moment slapen ze nog maar net een half uur. Maar na twee uur gewacht te hebben, wordt Chris toch ongeduldig, en hij trekt zich op aan het wiegje.

Met jammerlijk gehuil laat hij zijn ouders weten dat hij al een tijdje wakker is, en nu toch echt behoefte heeft aan aandacht. Na lang gehuild te hebben, gaat zijn huilen over in brullen. “MAMA,” brult hij, en hij rammelt aan het hekje van de wieg. Na lang veel kabaal te hebben gemaakt, hoort hij gestommel, en weer heeft Chris gewonnen.

“ Zeg brulaap, maar niet zo`n kabaal. Had je niet een half uurtje langer kunnen wachten. Zeven uur lijkt mij een fatsoenlijke tijd om op te staan in het weekend,” bromt Jason, en hij tilt Chris uit de wieg. “Papa,” kraait Chris, en meteen smelt Jason voor het snoetje van Chris.

“ Het is al goed, maar maak nooit meer zo`n kabaal, oké?” geeft Jason toe. Toch kan Chris die belofte niet nakomen als peuter. Vanavond groeit hij al weer op tot kind. Vooral Gabrielle keek uit naar deze dag, maar juist vandaag moet ze werken. Met deze gedachte wordt Chris naar het potje gebracht, en kijkt Jason wezenloos toe hoe Chris plast.

Jon is ook al vroeg wakker geworden, en begint meteen met het maken van zijn huiswerk. Als het nu al af is, hoeft hij zich daar morgen niet meer druk om te maken. Hardop pratend vult Jon alle opdrachten in, en voor acht uur zijn alle opdrachten af. Vrolijk legt hij het weg, maar helaas is het weer niet met hem eens. De wolken zien er donker uit.

Jason legt Chris weer in de wieg. “Ga maar rustig slapen, straks heb je een drukke middag, en het is belangrijk dat je zoveel mogelijk slaap pakt.” Daarna, als Chris langzaam in slaap valt, gaat Jason douchen, en gaat dan naar onder.

Jon heeft zich ondertussen achter de computer neer gezet. Hij speelt zijn favoriete spelletje SSX3, en gaat erin op. Helaas niet helemaal, en telkens als het kan, kijkt hij naar buiten. Maar het ziet ernaar uit dat het vandaag geen zonnige dag wordt. Teleurgesteld sluit Jon af, en loopt naar zijn ouders.

Die zitten naar een sportwedstrijd te kijken, en juichen mee. “Mama, papa, het regent,” deelt Jon mee, “Nu kan ik niet buitenspelen.” “Het spijt me, liefje. Maar ze hadden op het weer gezegd dat het zaterdag een vieze dag zou worden.” Jason kreunt hard, als gevolg van een blessure van een speler. “Misschien dat je straks met Chris kan spelen,” stelt Jason voor.

“ Maar hij is nog een peuter. Daar kan ik niet veel mee doen,” zucht Jon. “Helaas, lieverd, maar vanavond groeit hij op, daarna kunnen jullie gaan spelen,” zegt Gabrielle, en Jon knikt.

Samen blijven ze nog even naar de wedstrijd kijken, maar na een half uurtje hebben Gabrielle en Jason meer interesse voor elkaar. Zuchtend staat Jon op, hij verveelt zich in zijn eentje. “Ik ga spelen,” deelt hij mee aan zijn ouders, die geen aandacht voor hem hebben.

Hij begint te tekenen, dat het mooi weer is, en dat hij met al zijn vriendjes buiten speelt. Maar helaas is dat maar een kleine droom. Het giet nu buiten, en hij heeft niemand om mee te spelen; zijn ouders hebben het te druk voor elkaar, en Chris slaapt. Als de tekening af is, legt hij die op de grond neer.

Hij gaat maar een kasteel bouwen, dat is veel leuker om te doen, vindt hij. En na een half uurtje heeft hij het mooiste kasteel ooit gemaakt, vindt hij. Hij klapt in zijn handen, en kijkt of er niet een blokje verkeerd zit.

Als zijn ouders opstaan, roept Jon hen. “Kijk mama, papa. Ik heb een mooi kasteel gebouwd, moeten jullie zien.” En hij wijst het aan. Zijn ouders komen even kijken, en zijn trots op hem. Dan breekt Jon het af, en zijn ouders lopen ieder hun eigen kant op.

Jason gaat aan zijn vaardigheden werken voor een nieuwe promotie. Hij moet nog twee punten halen voor Charisma, en met een beetje geluk heeft hij die zo binnen.

Gabrielle loopt naar boven, om Chris uit zijn wiegje te halen. “Ben je alweer wakker, boef?” vraagt ze, en Chris knikt. “Wat heb jij vannacht toch een kabaal gemaakt,” zegt Gabrielle, en ze kleedt Chris aan. “Waar was dat toch voor nodig?” vraagt ze, maar Chris kraait alleen maar.

Onder geeft ze Chris een flesje, en gulzig drinkt hij alles op. Gabrielle denkt aan haar werk, en dat ze helaas de verjaardag van Chris moet missen. Maar helaas, ze kan er niets aandoen. Als het flesje op is, pakt ze Chris op.

“ Het spijt me dat ik er niet bij kan zijn, kleintje,” fluistert ze tegen Chris en knuffelt hem. Chris slaat zijn armpjes om haar heen, en mompelt: “Lieve mama.” “Jij bent ook een snoetje,” zegt ze tegen Chris, en hij lacht zijn tandjes bloot.

Daarna moet Gabrielle gaan omkleden, omdat haar carpool voor de deur staat. Vlug stapt ze in, en de auto rijdt weg…

Binnen zijn Jon en Chris hun spelletje van gisteren weer aan het spelen. “Kiekeboe,” roept Chris keer op keer, en hij schatert het uit. Jon moet ook lachen om de vrolijkheid van zijn broertje. Zo meteen groeit hij op, en dan kunnen ze eindelijk spelen.

Maar als Jon moet plassen, kruipt Chris naar de speeltafel, en begint een toren te bouwen. Hij gaat er helemaal in op, zodat Jason en Jon hem met rust laten, en samen naar een wedstrijd gaan kijken.

Dat ze niet iets beter kunnen doen, blijkt uit het feit dat Jason Jon alle regels van voetbal uitlegt. Sippig kijkt Jon naar het weer, maar concentreert zich dan weer op voetbal.

Die avond staat Jason met Chris op de arm voor de taart. Jon moedigt hen aan met een toeter. Jason wiebelt wat op en neer, en zingt een verjaardagsliedje. Blij kijkt Chris toe, en probeert mee te zingen.

Dan buigt Jason naar voren, en samen blazen ze de kaarsjes uit. “Goed zo, Chris,” roept Jason. Daarna zet hij Chris op de grond, die verwachtingsvol naar zijn familie kijkt. “Je moet gaan staan, en dan springen,” roept Jon, en Chris kruipt overeind.

Even wiebelt hij, maar dan waagt hij de sprong, en komt dan als een kind op de vloer terecht. “Kijk!” roept hij, en hij klapt vrolijk in zijn handen. Meteen pakt hij een stuk taart, en gaat aan de eettafel zitten.

Jason en Jon pakken ook een stuk, en gaan naast Chris zitten. Chris heeft zijn stuk al meteen opgegeten, door alle opwinding. “Gefeliciteerd, jongen,” zegt Jason, en hij eet zijn stuk taart. “Ga maar boven iets anders aantrekken, en je kamer bekijken.”

Meteen rent Chris naar boven, en hij gaat eerst andere kleding aantrekken. Hij vindt iets leuks, en trekt dat aan. Daarna rent hij naar zijn slaapkamer.

Hij ziet een mooie groene met blauwe kamer, het zelfde principe als bij Jon, alleen bij hem wat meer blauw. Vrolijk sprint Chris op zijn bed, en juichend springt Chris zijn bed bijna kapot. Hijgend komt hij er vanaf, want hij hoort een auto de straat inkomen. Meteen stuift hij naar beneden.

Als Gabrielle thuiskomt, wordt ze meteen omhelsd door Chris. Ze kijkt vol trots naar haar kleintje, die nu al een kind is. “Wat ben je groot,” zegt ze, en daarna gaat ze zitten, naast Jason.

“ Nu kunnen wij elke dag spelen,” zegt Jon, en hij slaat zijn armen om zijn broertje. “Ja, elke ochtend, middag en avond.” Chris knuffelt Jon terug, en laat hem dan lo

FB 1.6

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (16)

Viewers also liked

Viewers also liked (7)

Similar to FB 1.6

Similar to FB 1.6 (20)

More from Nienke Tossaint

More from Nienke Tossaint (20)

FB 1.6