PAMUMUHAY SA PANAHON NG HAPONES
Naglunsad ang bansang Hapon ng isang sorpresang pag-atake sa Clark Air Base sa Pampanga noong Disyembre 8, 1941, halos sampung oras lamang matapos ang Pag-atake sa Pearl Harbor. Ang pagbobomba sa pamamagitan ng paggamit ng mga eroplano ay sinundan ng pagdating ng mga sundalong Hapones sa Luzon. Ang hukbo ng mga Pilipino at Amerikanong sundalo ay pinamunuan ni Heneral Douglas MacArthur. Dahil sa pagdami ng mga kalabang dumarating sa bansa, lumikas ang mga hukbong Pilipino at Amerikano sa Bataan at sa pulo ng Corregidor.
Ang Maynila, na idineklarang bukas na lungsod/Open City upang maiwasan ang pagkawasak nito, ngunit naging pasaway ang mga hapones at sinalakay pa rin ito ito ay pinasok ng mga Hapones noong Enero 2, 1942. Nagpatuloy ang pagtatanggol ng mga Pilipino hanggang sa pagsuko ng mga sundalong Pilipino at Amerikano sa Bataan noong Abril 9, 1942 at ang Corregidor noong Mayo 6. Karamihan sa 80,000 na mga preso ng digmaan na nahuli ng mga Hapones sa Bataan ay sapilitang pinagmartsa patungo sa isang kulungang may layo ng 105 kilometro sa Hilaga (Pampangga) . Tinatayang 10,000 mga Pilipino, 300 mga Pilipinong Intsik at 1,200 mga Amerikano ang namatay bago makarating sa destinasyon.
Sumama sina Quezon at Osmeña sa mga sundalong patungong Corregidor at hindi nagtagal ay umalis sila patungong Estados Unidos, at doon pinamahalaan ang Komonwelt. Inutusan si MacArthur na pumunta sa Australia, kung saan sinimulan niya ang planong pagbabalik sa Pilipinas.
Agad na nag-organisa ang mga awtoridad ng militar ng Hapon ng bagong istraktura ng pamahalaan sa Pilipinas at itinatag ang KALIBAPI (Kapisanan sa Paglilingkod sa Bagong Pilipinas). Isinaayos nila ang Konseho ng Estado na nagpatupad ng mga pang-sibil na batas hanggang Oktubre 1943, nang ideklara nila ang Pilipinas bilang isang malayang bansa. Ang republikang nasa ilalim ng mga Hapones na pinamunuan ni Jose P. Laurel ay hindi naging popular.[23]
Ang pagsakop ng mga Hapon sa Pilipinas ay tinutulan nang maraming aktibidad ng mga gerilya. Lumaban ang pangkat ng militar ng Hukbong Katihan ng Komonwelt ng Pilipinas sa mga Hapones sa isang digmaang gerilya at kinilalang isa itong pangkat ng Hukbong Katihan ng Estados Unidos. Ang tagumpay ng pakikipaglabang ito ay ipinakita sa katapusan ng digmaan, kung saan kontrolado lamang ng mga Hapones ang labindalawa
PAMUMUHAY SA PANAHON NG HAPONES
Naglunsad ang bansang Hapon ng isang sorpresang pag-atake sa Clark Air Base sa Pampanga noong Disyembre 8, 1941, halos sampung oras lamang matapos ang Pag-atake sa Pearl Harbor. Ang pagbobomba sa pamamagitan ng paggamit ng mga eroplano ay sinundan ng pagdating ng mga sundalong Hapones sa Luzon. Ang hukbo ng mga Pilipino at Amerikanong sundalo ay pinamunuan ni Heneral Douglas MacArthur. Dahil sa pagdami ng mga kalabang dumarating sa bansa, lumikas ang mga hukbong Pilipino at Amerikano sa Bataan at sa pulo ng Corregidor.
Ang Maynila, na idineklarang bukas na lungsod/Open City upang maiwasan ang pagkawasak nito, ngunit naging pasaway ang mga hapones at sinalakay pa rin ito ito ay pinasok ng mga Hapones noong Enero 2, 1942. Nagpatuloy ang pagtatanggol ng mga Pilipino hanggang sa pagsuko ng mga sundalong Pilipino at Amerikano sa Bataan noong Abril 9, 1942 at ang Corregidor noong Mayo 6. Karamihan sa 80,000 na mga preso ng digmaan na nahuli ng mga Hapones sa Bataan ay sapilitang pinagmartsa patungo sa isang kulungang may layo ng 105 kilometro sa Hilaga (Pampangga) . Tinatayang 10,000 mga Pilipino, 300 mga Pilipinong Intsik at 1,200 mga Amerikano ang namatay bago makarating sa destinasyon.
Sumama sina Quezon at Osmeña sa mga sundalong patungong Corregidor at hindi nagtagal ay umalis sila patungong Estados Unidos, at doon pinamahalaan ang Komonwelt. Inutusan si MacArthur na pumunta sa Australia, kung saan sinimulan niya ang planong pagbabalik sa Pilipinas.
Agad na nag-organisa ang mga awtoridad ng militar ng Hapon ng bagong istraktura ng pamahalaan sa Pilipinas at itinatag ang KALIBAPI (Kapisanan sa Paglilingkod sa Bagong Pilipinas). Isinaayos nila ang Konseho ng Estado na nagpatupad ng mga pang-sibil na batas hanggang Oktubre 1943, nang ideklara nila ang Pilipinas bilang isang malayang bansa. Ang republikang nasa ilalim ng mga Hapones na pinamunuan ni Jose P. Laurel ay hindi naging popular.[23]
Ang pagsakop ng mga Hapon sa Pilipinas ay tinutulan nang maraming aktibidad ng mga gerilya. Lumaban ang pangkat ng militar ng Hukbong Katihan ng Komonwelt ng Pilipinas sa mga Hapones sa isang digmaang gerilya at kinilalang isa itong pangkat ng Hukbong Katihan ng Estados Unidos. Ang tagumpay ng pakikipaglabang ito ay ipinakita sa katapusan ng digmaan, kung saan kontrolado lamang ng mga Hapones ang labindalawa
3. Lisanin ang Sentro at
umurong sa Bataan kasama
ang mga Amerikanong
Sundalo
4. Disyembre 24, 1941, nagsilikas
ang mga pinunong Pilipino at
Amerikano sa isla ng
Corregidor
5. Bago magtungo si P. Quezon
kasama si Mac Arthur sa
Corregidor ay itinalaga niya
sina Jorge B. Vargas at Jose P.
Laurel na tagapangalaga sa
pamahalaan
11. Hindi ito pinansin ng mga
sundalong Pilipino at patuloy
pa din sa pakikipaglaban sa
mga Hapon
12. Ilang buwan ang lumipas,
patuloy pa rin ang opensiba ni
Homma sa Bataan
13. Kontrolado na ng Japan ang
karagatang Pasipiko kaya
nahirapang makadaang ang mga
sasakyang pandagat mula US at
Great Britain na siyang
pinanggagalingan ng tulong ng
USAFFE
14. Kawalan ng suplay ng
sandata, bala at rasyon ng
pagkain
Problemang malnutrisyon
Pagkalat ng mga sakit tulad ng
diarrhea, malaria at
avitaminosis
15. Dagdag pa ang pagtatalaga
kay Hen. Mac Arthur ni P.
Roosevelt na pamunuan ang
komando sa Australia noong
Marso 11, 1942
19. Dahil dito, patuloy ang
pagdepensa nila Wainwright.
Ilang serye ng pagbomba ang
naganap at sumuko na din
sina Wainwright at ang buong
USAFFE noong Mayo 6, 1942
21. Isang araw ang pagbagsak ng
Bataan, habang patuloy ang
pagtanggol ng mga natirang
sundalo ng USAFFE sa
Corregidor
22. Sapilitang pinalakad ng mga
Hapones ang mga sumukong
USAFFE sa ilalim ni Wainwright
mula Mariveles, Bataan – Camp
O’Donell sa Capas, Tarlac
(Prisoners of War)
23. Tinahak ng POW ang 80
milyang ruta at dinaanan ang
mga bayan ng Limay, Balanga
at Orani sa Bataan at Lubao
patungong San Fernando
Pampanga
25. Ang mga sundalong kinakitaan
ng panghihina ay pinapatay
gamit ang bayonete
26.
27. Nang makarating ng mga
nakaligtas na bihag ang San
Fernando ay isinakay sila ng
pilit na pinagsiksikan na tren
patungong Capas
28. Sinapit nila ang Camp O’Donell
noong Abril 15, 1942 matapos
ang anim na araw na
paglalakad na tinaguriang
“Bataan Death March”
29. Hindi natapos ang paghihirap
ng mga sundalong bihag.
Bawat araw ay may 30-50 ang
namamatay at inilibing na
lamang ito sa isang mass grave
malapitb sa kampo
