4. Carlos Casares naceu en Ourense,
nunha familia de clase media, o 24
de agosto de 1941.
Cando tiña tres anos, por motivos
de traballo do seu pai, a familia foi
vivir a Xinzo de Limia: alí pasou a
súa infancia Casares, e as
vivencias daquel entorno rural
marcaríano fondamente, segundo
confesión propia.
Logo de cursar estudos primarios,
ingresou no Seminario de Ourense,
onde se formou en Humanidades
entre os 11 e os 17 anos. Non lle
gustou o ambiente represivo da
institución, nomeadamente contra
a lingua galega, polo que
abandonou o Seminario para cursar
o Bacharelato por libre. Con todo,
alí comezou a súa andaina como
creador literario, escribindo e
difundindo de xeito clandestino o
xornal El averno
5. Casares comezou a ser coñecido
nos ambientes literarios de
Ourense, e así chegou a ter
contacto con Vicente Risco.
Máis tarde marchou a Santiago de
Compostela para seguir estudos de
Filosofía e Letras, con
especialidade en Filoloxía
Románica, de 1961 a 1967.
En Compostela coñeceu a Ramón
Piñeiro, que sería unha grande
influencia para el, e tamén militou
no movemento estudiantil
antifranquista.
Non deixou de escribir en ningún
momento, e en 1967 a editorial
Galaxia publicou a súa primeira
novela: Vento ferido.
Ó rematar a carreira, foi traballar a
Viana do Bolo como profesor en
1969, ano no que tamén publicou
unha nova novela, titulada Cambio
en tres.
6. Ó pouco tempo de estar en Viana,
foi expulsado do seu centro de
traballo por levar unha liña de
traballo incompatible co réxime.
Impedido de impartir docencia en
toda Galicia, marchou dar clase a
Bilbao, onde só estaría un curso:
por razóns políticas, os contratos
do claustro non foron renovados.
En 1971 coñeceu a Karin Anna
Kristina Berg, unha rapaza sueca
coa que casaría ese mesmo ano.
Suecia sería un lugar de visita
frecuente para Casares, quen
coñeceu e admirou naquel país
unha sociedade moi aberta e
tolerante.
En 1974 conseguiu praza de
profesor no Instituto de Cangas,
pero ó pouco tempo foi
expedientado, xunto con X. L.
Méndez Ferrín, X. Alonso Montero e
F. Rodríguez González
7. En 1975 gañou o Premio Galaxia,
concedido pola editorial do mesmo
nome, pola novela Xoguetes para
un tempo prohibido.
Casares compaxinou a escritura de
ficción cun labor ensaístico
dedicado a analizar figuras da
literatura galega como Otero
Pedrayo, Vicente Risco ou Curros
Enríquez.
Como recoñecemento a todo este
traballo, Casares ingresou na Real
Academia Galega en 1978.
Durante os primeiros tempos da
restauración democrática, Casares
participou en política, sendo
deputado do Parlamento galego.
Desde el contribuíu á redacción da
Lei de Normalización Lingüística de
1983 e á creación do Consello da
Cultura Galega. Anos despois de
deixar a política en 1985, presidiría
este último organismo.
8. Desde a década de 1990 en
adiante, Carlos Casares
desenvolveu múltiples
actividades, todas elas
encamiñadas a difundir a lingua e
a cultura galegas: seguiu a escribir
ficción, ensaios literarios,
colaboracións periodísticas (en
xornais como El País e La Voz de
Galicia ou revistas como Grial, que
tamén dirixiu), libros para nenos e
traducións.
Tamén participou en numerosos
congresos literarios internacionais
e dirixiu a editorial Galaxia de
1986 ata a súa morte, que
aconteceu en Vigo o 9 de marzo de
2002. Está soterrado en Nigrán,
vila na que residía desde había
tempo.
Varios centros educativos, rúas e
prazas de vilas e cidades galegas
levan o seu nome.