....

1. Edukasyon.. susi para sa tagumpay
Edukasyon? Ano nga ba ang edukasyon? Bakit nga ba ito
kailanagan? Ano nga bang maaaring maging impluwensya nito sa
buhay ng isang tao? Anong klase ng layunin meron ito at higit sa lahat
ano nga bang kagandahang maidudulot nito kaya’t nasabing susi para
sa tagumpay?
Saksi tayo sa pangaraw-araw nating gawain, mula sa maliit
hanggang sa paglaki, saksi tayong ang edukasyon ay parte na ng ating
buhay. Kasabay rin ng ating paglaki, lumalawak ang ating kaalaman at
kaisipan sa tulong ng edukasyon. Marahil ay may malaki nga itong
ginagampanan sa ating buhay, kasabay rin nito natututunan nating
makihalubilo sa bawat kung sino mang makasama o makilala natin sa
paaralan, kasama na riyan ang kapwa magaaral, kayo, aking mga
kapwa mag-aaral, tila isang tunay ng kapatid o kapamilya ang turing
ko sa inyo at ang guro naman bilang pangalwang magulang, marahil
ay sa kadahilanang mas matagal ang inilalagi natin sa paaralan kaysa
sa tahanan.
Meron namang kasabihan sa ingles na “There is no Royal Road for
education”. Wala raw natatanging daan tungo sa pagtuklas ng
karunungan kundi pagsususnog ng kilay, kundi paghahasa ng utak at
pagbubuklat ng mga libro, na syang tunay namang tama hindi ba?
Wala rin daw gintong kutsarang magsusubo ng karunungan at
tagumpay, tagumpay na magmumula sa karunungan at karunungan
namang hatid ng edukasyon. Ngunit paano nga ba magkakaroon ng
tagumpay na dapat kamtan kung wala namang karunungan? Kung
wala namang edukasyon? Yan ang ilan lamang sa mga katanungan sa
mga batang palaboy-laboy lamang sa lansangan, mga batang tila
walang mga magulang, mga batang parang basta na lang pinatapon
kung saan mang sulok ng lipunan. Ngayon ibase mo ang mga batang

2. ito sa sitwasyon, sinong makapagsasabi ngayong walang magulang na
walang kagustuhan sa kanilang mga anak kundi kabutihan, kundi
magandang kinabukasan at magandang buhay? Kalokohan, sadyang
tunay ngang kalokohan, dahil kung totoo ito bakit may mga batang
gaya nila? Bakit ba hindi magawa ng mga magulang nilang
pagsumikapan silang maipasok sa paaralan ng sa gayon ay magkaroon
naman sila wastong kaalaman at edukasyon, kaysa naman hayaan
lamang nilang magpalaboy-laboy ang mga ito, magpalaboy-laboy
hanggang sa mapariwara. Ano na lamang ang mangyayari sa kanila?
Ano na lamang ang magiging buhay nila sa hinaharap, ang magiging
kinabuksan nila? Ano na lamang ang tagumpay na makakamtan nila o
ang mas masakit pang katanumgan ay may tagumpay pa kaya silang
makakamtan? Masakit mang isipin, masakit mang tanggapin at lalong
higit na mahirap man silang tawaging mang-mang pero ito ang
katotohanan, katotohanang ito ang buhay na pinili ng kanilang mga
magulang para sa kanila, katotohanang mga magulang mismo nila ang
syang nag-aalis ng kani-kanilang dapat na makamtang tagumpay.
Kaya’t tayo mga simpleng tao at mag-aaral, wala pa rin tayong
kasiguraduhan sa pagahanap ng tunay na tagumpay, sa magandang
kinabukasan at sa pag-abot ng ilang mga munting pangarap, ngunit
hindi natin namamalayan merong nag-iisang munting sandatang
maaari nating maging kaakibat sa paghanap ng tamang landas, landas
namang magtutulay sa atin sa tagumpay at ang sandata ngang yaon
ay ang edukasyon.
Ano ka mang klase ng tao, minsan mang nadapa at nalugmok sa
isang pagkakamali, nawalan man ng pag-asa sa buhay at naging
alibugha, magagawa mo’t magagawang bumangon upang muling
harapin ang tamang landas, maging bukas lamang ang isipan at
magpatuloy lumaban sa pamamagitan ng edukasyon at muling
hanapin ang liwanag ng nag-iintay na tagumpay.