Os once discípulos
marcharon a Galilea,
ao monte que Xesús
lles indicara.
Ao velo adorárono;
algúns, con todo
dubidaron.
Xesús achegóuselles
e díxolles:
Mt 28, 16-20
«Déuseme todo poder no
ceo e mais na terra.
Ide, pois e facede discípulos
meus a todas as xentes
bautizándoas no nome do
Pai e do Fillo
e do Espírito Santo,
e ensinándolles a gardar
todo canto eu
vos mandei».
Soidade e esperanza
Somos perpetuos adolescentes.
Tan contraditorios e tan complicados.
Gritamos que nos deixen en paz,
pero non somos capaces de estar sós.
Buscamos a soidade e enchémola de mensaxes
por medio das últimas tecnoloxías.
Pasamos a vida proclamando que nos
bastamos a nós mesmos,
que non necesitamos nada de ninguén.
Pero non podemos prescindir dos demais.
A soidade pode ser unha excelente ocasión
de encontro con nós mesmos,
pero tal vez sexa ese encontro
o que menos desexamos.
A soidade é fonte de creatividade, pero fai falla ter un
espírito creativo.
Do contrario, a soidade é un manancial de aburrimento,
de nostalxias, de insatisfacción.
A soidade é un tesouro, cando foi elixida libremente.
Cando é imposta, constitúe por si mesma
unha condena insoportable.
Xesús prometera aos seus discípulos que non os deixaría orfos.
Con todo, o misterio da Ascensión do Señor
parece desmentir aquella promesa.
Así o cantaba Frei Luís de León:
E deixas , Pastor santo,
o teu rabaño neste val, fondo,
escuro, en soidade e pranto;
e ti, rompendo o puro
aire, vaste ao inmortal seguro?
O Mesías fora prometido co nome de “ Emmanuel”,
que significa “Deus connosco”.
Os seus amigos temían
quedar somerxidos na
soidade
da súa ausencia.
Estivera cerca dos pobres,
dos humildes
e dos enfermos.
O cristián sabe
que non está só no mundo.
Que o seu Señor o acompaña
nos seus caminos e lle amosa
os ideais
dos que ha de vivir
e polos que ha de loitar.
E promesa alenta
a secular peregrinaxe da Igrexa,
tantas veces atacada e ridiculizada
polos que ven nela
unha ameaza para a súa liberdade.
Todos os homes e mulleres
de boa vontade han de saber que
Xesús e a súa mensaxe non
pertencen ao pasado
nin a un só grupo.
Están aí para todos.
Señor Xesús,
a fe descóbrete sempre
ao noso lado.
Axúdanos a vivir
de tal modo que
poidamos facer evidente
a túa presenza a todos
os que camiñan
connosco.
Amén.
José Román Flecha Andrés
PALABRA DEL SEÑOR, Salamanca 2007
Presentación: Antonia Castro Panero
Música: Contemplación. Música para orar.

7º ascensión 2014 a

  • 2.
    Os once discípulos marcharona Galilea, ao monte que Xesús lles indicara. Ao velo adorárono; algúns, con todo dubidaron. Xesús achegóuselles e díxolles:
  • 3.
    Mt 28, 16-20 «Déusemetodo poder no ceo e mais na terra. Ide, pois e facede discípulos meus a todas as xentes bautizándoas no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo, e ensinándolles a gardar todo canto eu vos mandei».
  • 4.
    Soidade e esperanza Somosperpetuos adolescentes. Tan contraditorios e tan complicados. Gritamos que nos deixen en paz, pero non somos capaces de estar sós.
  • 5.
    Buscamos a soidadee enchémola de mensaxes por medio das últimas tecnoloxías. Pasamos a vida proclamando que nos bastamos a nós mesmos, que non necesitamos nada de ninguén. Pero non podemos prescindir dos demais. A soidade pode ser unha excelente ocasión de encontro con nós mesmos, pero tal vez sexa ese encontro o que menos desexamos.
  • 6.
    A soidade éfonte de creatividade, pero fai falla ter un espírito creativo. Do contrario, a soidade é un manancial de aburrimento, de nostalxias, de insatisfacción. A soidade é un tesouro, cando foi elixida libremente. Cando é imposta, constitúe por si mesma unha condena insoportable.
  • 7.
    Xesús prometera aosseus discípulos que non os deixaría orfos. Con todo, o misterio da Ascensión do Señor parece desmentir aquella promesa. Así o cantaba Frei Luís de León: E deixas , Pastor santo, o teu rabaño neste val, fondo, escuro, en soidade e pranto; e ti, rompendo o puro aire, vaste ao inmortal seguro?
  • 8.
    O Mesías foraprometido co nome de “ Emmanuel”, que significa “Deus connosco”. Os seus amigos temían quedar somerxidos na soidade da súa ausencia. Estivera cerca dos pobres, dos humildes e dos enfermos.
  • 9.
    O cristián sabe quenon está só no mundo. Que o seu Señor o acompaña nos seus caminos e lle amosa os ideais dos que ha de vivir e polos que ha de loitar.
  • 10.
    E promesa alenta asecular peregrinaxe da Igrexa, tantas veces atacada e ridiculizada polos que ven nela unha ameaza para a súa liberdade.
  • 11.
    Todos os homese mulleres de boa vontade han de saber que Xesús e a súa mensaxe non pertencen ao pasado nin a un só grupo. Están aí para todos.
  • 12.
    Señor Xesús, a fedescóbrete sempre ao noso lado. Axúdanos a vivir de tal modo que poidamos facer evidente a túa presenza a todos os que camiñan connosco. Amén.
  • 13.
    José Román FlechaAndrés PALABRA DEL SEÑOR, Salamanca 2007 Presentación: Antonia Castro Panero Música: Contemplación. Música para orar.