ว่าด้วย กามและโทษของกาม พระศาสดา เมื่อเสด็จประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ทรงพระปรารภพราหมณ์ผู้ใดผู้หนึ่ง ตรัสเรื่องนี้ ดังนี้. เรื่องมีว่า พราหมณ์ชาวเมืองสาวัตถีผู้หนึ่งหักร้างป่าเพื่อต้องการทำเป็นไร่. พระศาสดาทรงเห็นอุปนิสัยของเขา เมื่อเสด็จเข้าไปโปรดสัตว์ในพระนครสาวัตถี ทรงแวะลงจากทาง กระทำปฏิสันถารกับเขา ตรัสว่า เธอทำอะไรเล่าพราหมณ์. ครั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์หักร้างที่ไร่ พระเจ้าข้า. ตรัสว่า ดีละพราหมณ์ กระทำการงานไปเถิด แล้วเสด็จเลยไป พระองค์ได้เสด็จไปทำปฏิสันถารกับเขาบ่อยๆ คือในเวลาที่เขาขนต้นไม้ที่ตัดแล้วและชำระที่ไร่ ในเวลาก่อคัน ในเวลาหว่าน โดยอุบายอย่างนี้นั้นแล. วันรุ่งขึ้นพราหมณ์นั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ วันนี้เป็นมงคลในการหว่านข้าวของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จักถวายมหาทานแก่ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธองค์เป็นประมุขในเมื่อข้าวกล้านี้สำเร็จแล้ว พระศาสดาทรงรับด้วยทรงดุษณีภาพ เสด็จหลีกไป. รุ่งขึ้นวันหนึ่งพราหมณ์ยืนดูข้าวกล้าอยู่ พระศาสดาเสด็จมาตรัสถามว่า พราหมณ์ เธอกำลังทำอะไรอยู่ตรงนั้น เมื่อเขากราบทูลว่า ข้าแต่พระสมณโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์กำลังดูข้าวกล้า ตรัสว่า ดีพราหมณ์ แล้วเสด็จหลีกไป. ในครั้งนั้น พราหมณ์คิดว่า พระสมณโคดมมาเนืองๆ คงมีความต้องการภัตรอย่างไม่ต้องสงสัย เราจักถวายภัตรแก่ท่าน ในวันที่พราหมณ์คิดอย่างนี้แล้วไปสู่เรือน ถึงพระศาสดาก็ได้เสด็จไป ณ ที่นั้น ครั้งนั้นความพิศวาสเกิดขึ้นแก่พราหมณ์ล้นเหลือ.

1. 1
กามชาดก
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑
๔. กามชาดก (จากพระไตรปิฎก ลาดับเรื่องที่ ๔๖๗)
ว่าด้วยกามและโทษของกาม
(พระโพธิสัตว์กราบทูลว่า)
[๓๗] หากสิ่งที่สัตวโลกต้องการนั้นสาเร็จแก่เขาผู้ต้องการกาม
เขาได้แล้วย่อมจะอิ่มใจแน่นอน
[๓๘] หากสิ่งที่ต้องการนั้นสาเร็จแก่เขาผู้ต้องการกาม
เมื่อความปรารถนาสาเร็จแล้ว เขายังปรารถนาต่อไปอีก
ย่อมประสบความอยากยิ่งๆ ขึ้นไป เหมือนคนตรากตราลมและแดดในฤดูร้อน
ประสบความกระหายยิ่งๆ ขึ้นไป
[๓๙] ความอยากและความกระหายย่อมพอกพูนโดยยิ่ง
แก่คนผู้โง่เขลาเบาปัญญา ไม่รู้พระสัทธรรม ผู้มีร่างกายกาลังเจริญเติบโต
เหมือนเขาเจริญแก่โคตัวที่กาลังมีเขาเจริญเติบโต
[๔๐] แม้จะให้นาข้าวสาลี นาข้าวเหนียว โค ม้า
และทาสชายหญิงทั้งแผ่นดิน ก็ไม่เพียงพอสาหรับคนคนเดียว
บุคคลรู้อย่างนี้แล้วพึงประพฤติธรรมให้สม่าเสมอ
[๔๑] พระราชาทรงปราบปรามข้าศึก ชนะทั่วทั้งแผ่นดิน
ทรงปกครองแผ่นดินอันมีสมุทรสาครเป็นที่สุด ยังมิทรงอิ่มพระทัยมหาสมุทรฝั่งนี้
ทรงปรารถนาแม้มหาสมุทรฝั่งโน้นอีก
[๔๒] บุคคลไม่ประสบความอิ่มใจ
ตลอดเวลาที่ยังหวนระลึกถึงกามทั้งหลายอยู่ บุคคลเหล่าใดกลับใจ
มีกายหลีกออกจากกามนั้น เห็นโทษในกามทั้งหลาย เป็นผู้อิ่มแล้วด้วยปัญญา
บุคคลเหล่านั้นแลชื่อว่าเป็นผู้อิ่ม
[๔๓] บรรดาความอิ่มทั้งหลาย ความอิ่มด้วยปัญญาประเสริฐที่สุด
เพราะบุคคลผู้อิ่มด้วยปัญญานั้นไม่เดือดร้อนเพราะกามทั้งหลาย
คนที่อิ่มด้วยปัญญา ตัณหาทาให้อยู่ในอานาจไม่ได้
[๔๔] บุคคลไม่พึงสั่งสมกาม ควรเป็นคนปรารถนาน้อย
ไม่โลเลเหลาะแหละ
คนผู้มีปัญญาเพียงดังมหาสมุทรไม่เร่าร้อนเพราะกามทั้งหลาย
[๔๕] ส่วนใดๆ ของกามทั้งหลายที่ละได้ ส่วนนั้นๆ
ก็บันดาลให้เป็นสุขได้ ถ้าปรารถนาสุขทุกส่วนก็ควรละกามให้หมด
เหมือนช่างหนังตัดเอาหนังมาทารองเท้า
(พระราชาตรัสว่า)

2. 2
[๔๖] ท่านมหาพราหมณ์ คาถาทั้งหมดที่ท่านกล่าวแล้ว ๘ คาถา
มีค่านับเป็นพันๆ กหาปณะ ท่านจงรับทรัพย์ไปเถิด ภาษิตของท่านนี้ดีนักแล
(พระโพธิสัตว์กราบทูลว่า)
[๔๗] ข้าพระองค์ไม่ต้องการทรัพย์เป็นร้อย เป็นพัน หรือเป็นหมื่น
เพราะเมื่อข้าพระองค์กล่าวคาถาสุดท้าย ใจไม่ยินดีในกามเลย
(พระราชาทรงสรรเสริญพระโพธิสัตว์ว่า)
[๔๘] มาณพคนนี้เป็ นผู้เจริญหนอ เป็นนักปราชญ์ รู้แจ้งโลกทั้งปวง
เป็นบัณฑิต กาหนดรู้ตัณหาอันให้เกิดทุกข์ได้
กามชาดกที่ ๔ จบ
----------------------------
คาอธิบายเพิ่มเติมนามาจากบางส่วนของอรรถกถา
กามชาดก
ว่าด้วย กามและโทษของกาม
พระศาสดา เมื่อเสด็จประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร
ทรงพระปรารภพราหมณ์ผู้ใดผู้หนึ่ง ตรัสเรื่องนี้ ดังนี้.
เรื่องมีว่า
พราหมณ์ชาวเมืองสาวัตถีผู้หนึ่งหักร้างป่าเพื่อต้องการทาเป็ นไร่.
พระศาสดาทรงเห็นอุปนิสัยของเขา เมื่อเสด็จเข้าไปโปรดสัตว์ในพระนครสาวัตถี
ทรงแวะลงจากทาง กระทาปฏิสันถารกับเขา ตรัสว่า เธอทาอะไรเล่าพราหมณ์.
ครั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์หักร้างที่ไร่
พระเจ้าข้า.
ตรัสว่า ดีละพราหมณ์ กระทาการงานไปเถิด แล้วเสด็จเลยไป
พระองค์ได้เสด็จไปทาปฏิสันถารกับเขาบ่อยๆ
คือในเวลาที่เขาขนต้นไม้ที่ตัดแล้วและชาระที่ไร่ ในเวลาก่อคัน ในเวลาหว่าน
โดยอุบายอย่างนี้นั้นแล.
วันรุ่งขึ้นพราหมณ์นั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ
วันนี้เป็นมงคลในการหว่านข้าวของข้าพระองค์
ข้าพระองค์จักถวายมหาทานแก่ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธองค์เป็นประมุขในเมื่อข้าวก
ล้านี้สาเร็จแล้ว พระศาสดาทรงรับด้วยทรงดุษณีภาพ เสด็จหลีกไป.
รุ่งขึ้นวันหนึ่งพราหมณ์ยืนดูข้าวกล้าอยู่ พระศาสดาเสด็จมาตรัสถามว่า
พราหมณ์ เธอกาลังทาอะไรอยู่ตรงนั้น เมื่อเขากราบทูลว่า
ข้าแต่พระสมณโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์กาลังดูข้าวกล้า ตรัสว่า ดีพราหมณ์
แล้วเสด็จหลีกไป.
ในครั้งนั้น พราหมณ์คิดว่า พระสมณโคดมมาเนืองๆ
คงมีความต้องการภัตรอย่างไม่ต้องสงสัย เราจักถวายภัตรแก่ท่าน

3. 3
ในวันที่พราหมณ์คิดอย่างนี้แล้วไปสู่เรือน ถึงพระศาสดาก็ได้เสด็จไป ณ ที่นั้น
ครั้งนั้นความพิศวาสเกิดขึ้นแก่พราหมณ์ล้นเหลือ.
ต่อมาครั้นข้าวกล้าแก่แล้ว เมื่อพราหมณ์ตกลงใจว่า
พรุ่งนี้เราจักเกี่ยวไร่แล้วนอน ฝนลูกเห็บตกตลอดคืน ทางเหนือของแม่น้าอจิรวดี
ห้วงน้าใหญ่ไหลมาพัดเอาข้าวกล้าทั้งหมดเข้าไปสู่ทะเล ไม่เหลือไว้ให้
แม้มาตรว่าทะนานเดียว เมื่อห้วงน้าเหือดแห้งลงแล้ว
พราหมณ์มองดูความย่อยยับแห่งข้าวแล้ว
ไม่สามารถจะดารงอยู่โดยภาวะของตนได้ ถูกความเสียใจอย่างแรงครอบงา
ยกมือตีอกคร่าครวญไปถึงเรือน แล้วลงนอนบ่นพร่า.
ในเวลาใกล้รุ่ง
พระศาสดาทอดพระเนตรเห็นพราหมณ์ถูกความเสียใจครอบงา ทรงดาริว่า
เราต้องเป็ นที่พึ่งของพราหมณ์ รุ่งขึ้นเสด็จเที่ยวโปรดสัตว์ในพระนครสาวัตถี
ภายหลังจากเสวยเสร็จเสด็จกลับจากบิณฑบาต ทรงส่งพวกภิกษุไปสู่พระวิหาร
เสด็จไปสู่ประตูเรือนของเขากับด้วยสมณะติดตาม
พราหมณ์ได้ยินความที่พระศาสดาเสด็จมา กล่าวว่า
สหายของเราคงมาเยี่ยมเยียนค่อยได้ความโปร่งใจ จัดแจงอาสนะไว้
พระศาสดาเสด็จเข้าไป ประทับนั่งเหนืออาสนะที่จัดไว้.
ตรัสถามว่า ดูก่อนพราหมณ์ เหตุไรจึงเศร้าหมองไปล่ะ
ท่านไม่สบายอะไรเล่า.
กราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ
พระองค์ย่อมทรงทราบการงานที่ข้าพระองค์กระทา
จาเดิมแต่ตัดต้นไม้ที่ฝั่งแม่น้าอจิรวดี ข้าพระองค์เคยกราบทูลไว้ว่า
เมื่อข้าวกล้านี้สาเร็จแล้ว ข้าพระองค์จักถวายทานแด่พระองค์
บัดนี้ห้วงน้าใหญ่พัดข้าวกล้าของข้าพระองค์ไปสู่ทะเลเสียหมดเกลี้ยงทีเดียว
ข้าวกล้าไม่มีเหลือสักหน่อย ข้าวเปลือกประมาณ ๑๐๐ เกวียนเสียหายหมด
เหตุนั้นความโศกอย่างใหญ่โตจึงเกิดแก่ข้าพระองค์.
ตรัสว่า ดูก่อนพราหมณ์ ก็เมื่อท่านเศร้าโศกอยู่
สิ่งที่เสียหายไปแล้วจะกลับคืนมาได้หรือ
กราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้อนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน
พระเจ้าข้า.
ตรัสว่า แม้เมื่อเป็นอย่างนี้ ท่านเศร้าโศกเพราะเหตุไร
ขึ้นชื่อว่าทรัพย์และข้าวเปลือกของสัตว์เหล่านี้ ถึงคราวเกิดก็บังเกิด
ถึงคราวเสียหายก็เสียหาย สิ่งไรๆ ที่ถึงการปรุงแต่ง
จะชื่อว่าไม่มีความเสียหายเป็นธรรมดาน่ะ ไม่มีดอก ท่านอย่าคิดไปเลย.
พระศาสดาทรงปลอบเขาด้วยประการฉะนี้

4. 4
เมื่อทรงแสดงธรรมอันเป็นที่สบายแก่เขา ตรัสกามสูตร เมื่อพระสูตรถึงปริโยสาน
พราหมณ์ดารงในโสดาปัตติผล พระศาสดาทรงทาให้เขาสร่างโศก
เสด็จลุกจากอาสนะไปสู่พระวิหาร.
ชาวพระนครทั้งสิ้นรู้ทั่วกันว่า
พระศาสดาทรงกระทาพราหมณ์ผู้โน้นผู้เพียบแปล้ด้วยโศกศัลย์ให้สร่างโศก
ให้ดารงในโสดาปัตติผลได้
พวกภิกษุพากันยกเรื่องขึ้นสนทนากันในธรรมสภาว่า ผู้มีอายุทั้งหลาย
พระทศพลทรงทาไมตรีกับพราหมณ์จนคุ้นเคยกัน
ทรงแสดงธรรมแก่เขาผู้เพียบแปล้ไปด้วยความโศกด้วยอุบายครั้งเดียว
ทรงทาให้เขาสร่างโศกได้ ให้ประดิษฐานในโสดาปัตติผลได้.
พระศาสดาเสด็จมา ตรัสถามว่า
เมื่อกี้พวกเธอกาลังสนทนากันด้วยเรื่องอะไร เมื่อพากันกราบทูลให้ทรงทราบแล้ว
ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้น แม้ในกาลก่อน
เราก็ได้กระทาให้พราหมณ์นี้สร่างโศกแล้วเหมือนกัน ทรงนาอดีตนิทานมา
ดังต่อไปนี้.
ในอดีตกาล พระเจ้าพรหมทัต ณ พระนครพาราณสี มีพระโอรส ๒
พระองค์ ท้าวเธอประทานที่อุปราชแก่พระโอรสองค์ใหญ่
พระราชทานตาแหน่งเสนาบดีแก่พระโอรสองค์เล็ก
ครั้นต่อมาพระเจ้าพรหมทัตสิ้นพระชนม์
พวกอามาตย์พากันตั้งการอภิเษกแก่พระองค์ใหญ่ ท้าวเธอตรัสว่า
ฉันไม่ต้องการครองราชสมบัติ พวกท่านจงพากันให้แก่น้องชายของฉันเถิด
แม้ได้รับคาทูลวิงวอนบ่อยๆ ก็ทรงห้ามเสีย
ครั้นพวกอามาตย์ทาการอภิเษกถวายพระเจ้าน้องแล้ว ทรงดาริว่า
เราไม่ต้องการความเป็นเจ้าเป็ นใหญ่ ไม่ทรงปรารถนา
แม้แต่ตาแหน่งอุปราชเป็นอาทิ.
ถึงเมื่อพระราชาตรัสว่า ถ้าเช่นนั้น เชิญเสวยโภชนะที่มีรสดีๆ
ประทับอยู่ในพระนครนี้เถิด ตรัสว่า ฉันไม่มีเรื่องที่ต้องกระทาในพระนครนี้
เสด็จออกจากพระนครพาราณสี ไปสู่ชนบทปลายแดน
อาศัยสกุลเศรษฐีตระกูลหนึ่ง ทรงกระทาการงานด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง
ประทับอยู่.
ครั้นกาลต่อมา พวกเหล่านั้นรู้ความที่ท้าวเธอเป็นพระราชกุมาร
ก็พากันไม่ยอมให้ทาการงาน
พากันห้อมล้อมท้าวเธอด้วยการบริหารในฐานเป็ นพระราชกุมารทีเดียว
จาเนียรกาลนานมา พวกข้าราชการพากันไปสู่ชนบทปลายแดน
ได้ไปถึงบ้านนั้นเพื่อรังวัดเขต ท่านเศรษฐีเข้าไปเฝ้ าพระราชกุมาร กราบทูลว่า

5. 5
ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นเจ้านาย พวกข้าพระองค์พากันบารุงเลี้ยงพระองค์
ขอพระองค์ทรงส่งหนังสือถึงพระเจ้าน้องให้ทรงลดส่วยแก่พวกข้าพระองค์เถิด
พระเจ้าข้า.
ท้าวเธอทรงรับว่า ได้ซี ทรงส่งหนังสือไปว่า
ฉันอาศัยสกุลเศรษฐีชื่อโน้นพานักอยู่
โปรดเห็นแก่ฉันยกเว้นส่วยแก่พวกเหล่านั้นเถิด.
พระราชารับสั่งว่า ดีแล้ว ทรงโปรดให้กระทาอย่างนั้น.
ครั้งนั้น พวกชาวบ้านทั้งหมดบ้าง ชาวชนบทบ้าง ชาวบ้านอื่นๆ บ้าง
พากันเข้าไปเฝ้ าท้าวเธอ ทูลว่า พวกข้าพระองค์จักถวายส่วยแด่พระองค์เท่านั้น
โปรดให้พระราชาทรงยกเว้นแก่พวกข้าพระองค์บ้างเถิด
ท้าวเธอทรงส่งหนังสือไปเพื่อช่วยเหลือพวกเหล่านั้น
ให้พระราชาทรงยกเว้นส่วยให้ ตั้งแต่บัดนั้น
พวกเหล่านั้นก็พากันถวายส่วยแก่ท้าวเธอ จึงบังเกิดลาภสักการะใหญ่แก่ท้าวเธอ
ด้วยเหตุนั้น ความอยากของท้าวเธอก็พลอยเติบใหญ่ไปด้วย
กาลต่อมา ท้าวเธอทูลขอชนบทนั้นแม้ทั้งหมด
แล้วทูลขอราชสมบัติกึ่งหนึ่ง แม้พระเจ้าน้องก็ได้ประทานแก่ท้าวเธอทั้งนั้น
ท้าวเธอเมื่อความอยากพอกพูน ไม่ทรงพอพระทัยด้วยราชสมบัติเพียงกึ่งนั้น
ทรงดาริจะยึดราชสมบัติแวดล้อมด้วยชาวชนบท เสด็จไปสู่พระนครนั้น
หยุดทัพอยู่ภายนอกพระนคร ทรงส่งหนังสือแก่พระเจ้าน้องว่า
จงให้ราชสมบัติแก่เรา หรือจะรบกันก็ได้.
พระเจ้าน้องทรงดาริว่า พระพี่นี้เป็นพาล เมื่อก่อนทรงห้ามราชสมบัติ
แม้กระทั่งตาแหน่งอุปราชก็ทรงห้าม คราวนี้ตรัสว่า จักยึดเอาด้วยการรบ
ก็ถ้าว่าเราจักฆ่าพระพี่นี้ให้ตายด้วยการรบ ความครหาจักมีแก่เราได้
เราจะต้องการอะไรด้วยราชสมบัติ จึงทรงส่งสาส์นแด่ท้าวเธอว่า ไม่ต้องรบดอก
เชิญทรงครองราชสมบัติเถิดพระเจ้าข้า.
ท้าวเธอทรงครองราชสมบัติประทานที่อุปราชแก่พระเจ้าน้อง
จาเดิมแต่นั้น ทรงครองราชสมบัติ ทรงตกอยู่ในอานาจแห่งตัณหา
มิได้ทรงพอพระหทัยด้วยราชสมบัติพระนครเดียว ทรงปรารถนาราชสมบัติ ๒-๓
นคร ไม่ทรงเห็นที่สุดแห่งความอยากเลย
ครั้งนั้น ท้าวสักกเทวราชทรงตรวจดูว่า
ในโลกชนเหล่าไหนบ้างล่ะที่บารุงมารดาบิดา เหล่าไหนทาบุญต่างๆ
มีให้ทานเป็นต้น เหล่าไหนตกอยู่ในอานาจตัณหา
ทรงทราบความที่ท้าวเธอเป็นไปในอานาจตัณหา ทรงดาริว่า
พระราชาองค์นี้เป็ นพาล
ไม่ทรงพอพระหทัยแม้ด้วยราชสมบัติในพระนครพาราณสี

6. 6
เราต้องให้ท้าวเธอศึกษาบ้าง จาแลงเพศเป็ นมาณพ ประทับยืนที่พระทวารหลวง.
ให้กราบทูลว่า มาณพผู้ฉลาดในอุบายผู้หนึ่ง ยืนอยู่ที่พระทวารหลวง
ครั้นรับสั่งว่า เข้ามาเถิด ก็เสด็จเข้าไปกราบทูลถวายชัยพระราชา
เมื่อตรัสว่า เจ้ามาด้วยเหตุไร กราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราชเจ้า
ข้อที่ข้าพระองค์กราบทูลมีอยู่หน่อย ข้าพระองค์ต้องการที่รโหฐานพระเจ้าข้า
ด้วยอานุภาพท้าวสักกะ ฝูงคนพากันหลบไปหมด ทันใดนั้นเอง
ครั้งนั้นมาณพกราบทูลท้าวเธอว่า ข้าแต่พระมหาราช ข้าพระองค์เห็นพระนคร ๓
แห่ง มั่งคั่งมีฝูงคนแออัด สมบูรณ์ด้วยพลและพาหนะ
ข้าพระองค์จักยึดราชสมบัติทั้งสามด้วยอานุภาพของตนถวายแด่พระองค์
ควรที่พระองค์จะไม่ทรงชักช้า รีบเสด็จไปเถอะ พระเจ้าข้า.
พระราชานั้นทรงตกอยู่ในอานาจแห่งความโลภ ทรงรับว่า ดีละ
แต่ด้วยอานุภาพแห่งท้าวสักกะ มิได้ทรงถามว่า เจ้าเป็ นใคร หรือเจ้ามาจากไหน
หรือว่าควรที่เจ้าจะได้สิ่งไร
ท้าวสักกะนั้นเล่าตรัสเพียงเท่านี้แล้ว ก็ได้เสด็จไปดาวดึงส์พิภพทีเดียว.
พระราชาตรัสให้พวกอามาตย์มาเฝ้ า ตรัสว่า
มาณพผู้หนึ่งกล่าวว่าจักยึดราชสมบัติ ๓ นครให้พวกเรา
พวกเธอจงเรียกมาณพนั้นมาทีเถิด จงนากลองไปเที่ยวตีประกาศในพระนคร
เรียกประชุมพลกาย พวกเราต้องยึดครองราชสมบัติ ๓ นคร ไม่ต้องชักช้า.
เมื่อพวกอามาตย์พากันกราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราชเจ้า
ก็พระองค์ทรงกระทาสักการะแก่มาณพนั้นอย่างไร
หรือทรงถามที่อยู่อาศัยของมาณพนั้นไว้อย่างไร.
ตรัสว่า เราไม่ได้ทาสักการะเลย ไม่ได้ถามที่พักอาศัยไว้เลย
พวกเธอจงพากันไปค้นหาเขาเถิด พวกอามาตย์พากันค้น ไม่เห็นเขา กราบทูลว่า
ข้าแต่พระมหาราชเจ้า พวกข้าพระองค์ไม่เห็นมาณพนั้นทั่วพระนคร พระเจ้าข้า
ทรงสดับคานั้นแล้ว พระราชาทรงเกิดโทมนัส ทรงพระดาริเรื่อยๆ ว่า
ราชสมบัติในพระนครทั้ง ๓ เสื่อมหายแล้ว เราเสื่อมเสียจากยศอันใหญ่
มาณพคงโกรธเราว่า ไม่ให้เสบียงแก่เรา แล้วก็ไม่ให้ที่อยู่อาศัยด้วย เลยไม่มา.
ครั้งนั้นความร้อนบังเกิดขึ้นในพระกายแห่งพระองค์ผู้ทรงตกอยู่ในอา
นาจตัณหา เมื่อสรีระทุกส่วนเร่าร้อนอยู่
กริยาที่วิ่งพล่านแห่งโลหิตก็ทาท้องให้กาเริบแล้วพลุ่งขึ้น
ภาชนะอันหนึ่งเข้าอันหนึ่งออก พวกแพทย์สุดฝีมือที่จะถวายการรักษาได้.
ครั้งนั้น
การที่ท้าวเธอถูกความเจ็บป่วยเบียดเบียนได้เลื่องลือไปทั้งพระนคร.
กาลนั้นพระโพธิสัตว์เรียนศิลปะสาเร็จจากเมืองตักกสิลา
มาสู่สานักบิดามารดา ในพระนครพาราณสี ฟังเรื่องของพระราชานั้น

7. 7
คิดว่าเราต้องถวายการรักษา ไปสู่พระราชทวาร ให้กราบทูลว่า ได้ยินว่า
มาณพผู้หนึ่งมาจะถวายการรักษาพระองค์.
พระราชาตรัสว่า แม้ถึงพวกแพทย์ผู้ทิศาปาโมกข์ใหญ่ๆ
ยังไม่สามารถรักษาเราได้ มาณพหนุ่มจักสามารถได้อย่างไร
พวกท่านพากันให้เสบียง แล้วปล่อยเขาไปเสียเถิด.
มาณพฟังพระดารัสนั้น แล้วกล่าวว่า
ข้าพเจ้าไม่มีเรื่องที่ต้องทาด้วยค่ากานัลหมอเลย ข้าพเจ้าจักขอถวายการรักษา
โปรดให้เพียงค่ายาเท่านั้นแหละ.
พระราชาทรงสดับคานั้นแล้วตรัสว่า ลองดูที รับสั่งให้เรียก.
มาณพตรวจดูพระราชาแล้วกราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราชเจ้า
พระองค์อย่าทรงกลัวเลย ข้าพระองค์จักถวายการรักษา
ก็แต่ว่าพระองค์ทรงโปรดบอกสมุฏฐานแห่งโรคแก่ข้าพระองค์เถิด พระเจ้าข้า.
พระราชาทรงพอพระหทัยตรัสว่า เจ้าจักเอาสมุฏฐานไปทาไม
จงบอกยาเท่านั้นเถิด. กราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราช ธรรมดาหมอทราบว่า
ความเจ็บนี้เกิดขึ้นเพราะอาศัยเหตุนี้
ย่อมกระทายาให้ถูกต้องกับความเจ็บนั้นได้พระเจ้าข้า.
พระราชาตรัสว่า ถูกต้องละพ่อ เมื่อตรัสสมุฏฐานได้ตรัสเรื่องทั้งหมด
ตั้งต้นแต่ที่มาณพคนหนึ่งมาบอกว่าจักเอาราชสมบัติในสามพระนครมาให้
แล้วตรัสว่า แน่ะพ่อ เราเจ็บคราวนี้เพราะตัณหา ถ้าเจ้าพอจะรักษาได้
ก็จงรักษาเถิด.
มาณพทูลถามว่า ข้าแต่พระมหาราช พระองค์อาจได้พระนครเหล่านั้น
ด้วยการเศร้าโศกหรือ? ตรัสว่า ไม่อาจดอกพ่อ.
กราบทูลว่า ถ้าเช่นนั้น เหตุไรพระองค์จึงทรงเศร้าโศกพระเจ้าข้า
ธรรมดาสัตว์ทั้งหลายย่อมละร่างกายของตนเป็นต้น
ตลอดถึงสวิญญาณกทรัพย์และอวิญญาณกทรัพย์ทั้งหมดไป
แม้พระองค์จะยึดครองราชสมบัติในพระนครทั้งสี่ได้
พระองค์ก็เสวยพระกระยาหารในสุวรรณภาชนะทั้งสี่ บรรทมเหนือพระที่ทั้งสี่
ทรงเครื่องประดับทั้งสี่พร้อมกันคราวเดียวไม่ได้
พระองค์ไม่ควรตกอยู่ในอานาจตัณหา เพราะตัณหานี้
เมื่อเจริญขึ้นย่อมไม่ปล่อยให้พ้นจากอบายทั้งสี่ไปได้.
พระมหาสัตว์ ครั้นถวายโอวาทพระราชาดังนี้แล้ว
เมื่อจะแสดงธรรมแก่พระราชา ได้กล่าวคาถาทั้งหลายว่า
เมื่อบุคคลปรารถนากาม ถ้าสิ่งที่ปรารถนาของบุคคลนั้นย่อมสาเร็จได้
สัตว์ปรารถนาสิ่งใดได้สิ่งนั้นแล้ว ย่อมมีใจอิ่มเอิบแท้.
เมื่อบุคคลปรารถนากาม ถ้าสิ่งที่ปรารถนาของบุคคลนั้นย่อมสาเร็จได้

8. 8
ครั้นสิ่งที่ปรารถนานั้นสาเร็จ บุคคลยังปรารถนาต่อไปอีก
ก็ย่อมได้ประสบกามตัณหา เหมือนบุคคลที่ถูกลมแดดแผดเผาในฤดูร้อน
ย่อมจะเกิดความกระหายใคร่จะดื่มน้าฉะนั้น.
ตัณหาก็ดี ความกระหายก็ดี ของคนพาล มีปัญญาน้อย ไม่รู้อะไร
ย่อมเจริญยิ่งขึ้นทุกที เหมือนเขาโคย่อมเจริญขึ้นตามตัวฉะนั้น.
แม้จะให้สมบัติ ข้าวสาลี ข้าวเหนียว โค ม้า
ข้าทาสหญิงชายหมดทั้งแผ่นดิน ก็ยังไม่พอแก่คนคนเดียว
รู้อย่างนี้แล้วพึงประพฤติธรรมสม่าเสมอ.
พระราชาทรงปราบชนะทั่วแผ่นดิน
ทรงครอบครองแผ่นดินใหญ่มีมหาสมุทรเป็นขอบเขต
ทรงครองมหาสมุทรฝั่งนี้แล้ว มีพระทัยไม่อิ่ม
ยังปรารถนาแม้มหาสมุทรฝั่งโน้นต่อไปอีก.
เมื่อยังระลึกถึงกามอยู่ตราบใด ก็ไม่ได้ความอิ่มด้วยใจตราบนั้น
ชนเหล่าใดบริบูรณ์ด้วยปัญญา มีกายและใจหลีกเว้นจากกามทั้งหลาย
เห็นโทษด้วยญาณ ชนเหล่านั้นนั่นแลชื่อว่าเป็นผู้อิ่ม.
บรรดาความอิ่มทั้งหลาย ความอิ่มด้วยปัญญาประเสริฐ
เพราะผู้อิ่มด้วยปัญญานั้น ย่อมไม่เดือดร้อนด้วยกามทั้งหลาย คนผู้อิ่มด้วยปัญญา
ตัณหาย่อมกระทาให้อยู่ในอานาจไม่ได้.
ไม่พึงสั่งสมกามทั้งหลาย พึงเป็ นผู้มีความปรารถนาน้อย
ไม่มีความละโมบ บุรุษผู้มีปัญญาเปรียบด้วยมหาสมุทร
ย่อมไม่เดือดร้อนเพราะกามทั้งหลาย.
ช่างทารองเท้าหนังเลี้ยงชีพ เมื่อประกอบรองเท้า ส่วนใดควรเว้นก็เว้น
เลือกเอาแต่ส่วนที่ดีๆ มาทารองเท้าขายได้ราคาแล้วย่อมมีความสุข
เราก็ฉันนั้นเหมือนกัน พิจารณาด้วยปัญญาแล้ว ละทิ้งส่วนแห่งกามเสีย
ย่อมถึงความสุข ถ้าพึงปรารถนาความสุขทั้งปวงก็พึงละกามทั้งปวงเสีย.
ท่านอธิบายคานี้ไว้ว่า ถ้าเมื่อเขาปรารถนากาม
สิ่งที่เขาปรารถนานั้นย่อมสาเร็จแก่เขาสมประสงค์ เมื่อสิ่งนั้นสาเร็จแล้ว
เขายังปรารถนาต่อไปอีก บุคคลนั้นเมื่อปรารถนาอยู่
ย่อมประสบคือได้รับกามกล่าวคือตัณหา
เหมือนบุคคลที่ถูกลมแดดแผดเผาในฤดูร้อน
ย่อมเกิดความอยากคือได้รับความกระหายน้าฉะนั้น.
ตัณหามีรูปตัณหาเป็ นต้นย่อมเจริญแก่บุคคลนั่นแล.
เขาโคย่อมเติบโตพร้อมกับร่างของลูกโคตัวกาลังเติบโต ฉันใด
กามตัณหาที่ยังไม่มาถึงก็ดี ความกระหายในกามที่มาถึงแล้วก็ดี
ย่อมเจริญยิ่งๆ ขึ้นไปสาหรับอันธพาลชน.

9. 9
อาณาจักรทั้ง ๓ จงยกไว้ ถ้าว่า มาณพนั้นให้สิ่งอื่นๆ
หรือแผ่นดินทั้งสิ้นที่มีวิญญาณและไม่มีวิญญาณ ทั้งรัตนบุรีแก่ใครแล้วไป
สิ่งแม้มีประมาณเท่านี้ ย่อมไม่สิ้นสุดแก่บุคคลคนเดียวเท่านั้น
นี้ชื่อว่าตัณหาให้เต็มได้โดยยากด้วยประการฉะนี้.
ข้าแต่มหาราชเจ้า บุรุษมีใจระลึกถึงกามทั้งหลาย แม้อันหาที่สุดไม่ได้
ย่อมไม่ประสบความอิ่ม ปรารถนาจะบรรลุถึงอยู่นั้นเอง เมื่อเป็นเช่นนี้
ตัณหาในกามทั้งหลาย ย่อมเจริญแก่สัตว์ทั้งหลายอยู่นั่นเอง.
ช่างหนังตัดรองเท้า เว้นที่ที่หนังไม่เข้าลักษณะที่ถือเอาได้
ทาให้เป็นรองเท้า ได้ค่ารองเท้า ย่อมได้รับความสุขฉันใด
บัณฑิตก็ฉันนั้นเหมือนกัน
พิจารณาด้วยปัญญาอันเสมือนกับศาสตราของช่างรองเท้า
พึงถึงความสุขทางกายกรรมวจีกรรมและมโนกรรมนั้น ที่เว้นจากแดนแห่งกาม
อันเป็นเหตุให้ตนละแดนกาม
ปรารถนาเฉพาะสุขมีกายกรรมเป็นต้นทุกอย่างที่ปราศจากความเร่าร้อน
พึงเจริญกสิณยังฌานให้เกิดละกามทั้งปวงเสีย.
ก็เมื่อพระมหาสัตว์กาลังกล่าวคาถานี้อยู่
ได้เกิดฌานมีโอทาตกสิณเป็นอารมณ์
เพราะหน่วงเอาพระเศวตฉัตรของพระราชาเป็นอารมณ์.
แม้พระราชาก็ทรงหายจากโรค พระองค์ทรงมีความยินดี
เสด็จลุกจากพระที่บรรทม มีพระดารัสว่า พวกแพทย์เท่านี้ยังไม่อาจรักษาได้
แต่มาณพผู้เป็นบัณฑิตได้ทาเราให้ปราศจากโรคด้วยญาณวิสัยของตนได้
เมื่อจะทรงปราศรัยกับพระโพธิสัตว์ ได้ตรัสพระคาถาที่ ๑๐ ว่า
คาถาทั้งหมด ๘ คาถาที่ท่านกล่าวแล้ว ขอท่านจงรับเอาทรัพย์ทั้ง
๘,๐๐๐ นี้เถิด คาที่ท่านกล่าวนี้เป็ นคายังประโยชน์ให้สาเร็จ.
พระมหาสัตว์ได้สดับดังนั้นแล้ว จึงกล่าวคาถาที่ ๑๑ ว่า
ข้าพระบาทไม่ต้องการด้วยทรัพย์ร้อยทรัพย์พันหรือทรัพย์หมื่น
เมื่อข้าพระบาทกล่าวคาถาสุดท้าย ใจของข้าพระบาทไม่ยินดีในกาม.
ข้าแต่พระมหาราชเจ้า เมื่อข้าพระองค์กาลังกล่าวคาถาอยู่นั่นแล
ใจไม่ยินดีทั้งในวัตถุกามทั้งกิเลสกาม
เพราะข้าพเจ้านั้นเมื่อกล่าวคาถายังฌานให้บังเกิดด้วยธรรมเทศนาของตนแล.
พระราชาทรงยินดีอย่างเหลือประมาณ
ในเมื่อจะทรงสรรเสริญพระมหาสัตว์ ได้ตรัสคาถาสุดท้ายว่า
มาณพใดเป็นบัณฑิต กาหนดรู้ตัณหาอันยังความทุกข์ให้เกิดแล้ว
นาออกได้ มาณพนี้เป็นคนดี เป็นมุนีผู้รู้แจ้งโลกทั้งปวง.
พระโพธิสัตว์ถวายโอวาทพระราชาว่า ข้าแต่พระมหาราช

10. 10
ขอพระองค์จงเป็นผู้ไม่ประมาทประพฤติธรรมเถิด
แล้วเหาะไปยังหิมวันตประเทศ บวชเป็นฤาษี
เจริญพรหมวิหารอยู่จนตลอดชนมายุ แล้วไปเกิดในพรหมโลก.
พระศาสดา ครั้นทรงนาพระธรรมเทศนานี้มาแสดงแล้ว ตรัสว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แม้ในกาลก่อน
เราก็ได้ทาให้พราหมณ์นี้คลายความเศร้าโศกด้วยประการดังนี้.
แล้วทรงประชุมชาดกว่า
พระราชาในครั้งนั้น ได้มาเป็นพราหมณ์นี้
ส่วนมาณพผู้เป็นบัณฑิต ได้มาเป็น เราตถาคต แล.
จบอรรถกถากามชาดกที่ ๔
-----------------------------------------------------