Number 31328, is an autobiographical novel by Elias Venezis. It tells of his experiences as a captive of the Turkish Army on a death march into the Anatolian interior.

2. Bρισκόμαστε στο 1922. Η Μικρασιατική καταστροφή έχει συντελεστεί.
Η Μικρά Ασία παραδόθηκε στο αίμα και στη φωτιά και οι Έλληνες έχασαν τις εστίες τους. Όσοι γλίτωσαν από τον θάνατο
σύρθηκαν αιχμάλωτοι στα βάθη της Ασίας, για να δουλέψουν στα «εργατικά τάγματα». Ανάμεσά τους είναι και ο ίδιος ο
συγγραφέας αυτού του βιβλίου που για δεκατέσσερις μήνες έζησε τις δραματικές περιπέτειες που μας αφηγείται.

3. Στα τέλη Αυγούστου του 1922 ο τουρκικός στρατός
καταλαμβάνει το Αϊβαλί. Ο Ηλίας Βενέζης, 18 χρονών παιδί
τότε, δεν καταφέρνει να διαφύγει με την υπόλοιπη οικογένειά
του, κι αφού συλλαμβάνεται, οδηγείται αιχμάλωτος σε
στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο εσωτερικό της
Μικράς Ασίας.
Αυτούς τους 14 μαρτυρικούς μήνες καταγράφει ο Βενέζης στο
πρώτο του μυθιστόρημα με βασανιστική λεπτομέρεια.
Ο τίτλος του βιβλίου «το νούμερο 31328» είναι από το
νούμερο που ήταν κι η ταυτότητα του συγγραφέα ως
αιχμαλώτου.
31328

4. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για ότι βίωσε ο
ίδιος ο συγγραφέας.
Η αφήγηση είναι γραμμική, δηλαδή τα γεγονότα παρουσιάζονται με την
σειρά που έγιναν.
Το λεξιλόγιο και η αφήγηση είναι:
• Απλά, γλαφυρά, δραματικά και ωμά,
• με διαλόγους και σκόρπιες τούρκικες λέξεις.
Η βιωματική εμπειρία του συγγραφέα είναι τόσο νωπή και δυνατή – άρχισε
να γράφει το βιβλίο μόλις μερικούς μήνες μετά τα γεγονότα – που
καταστάσεις όπως:
• η πείνα,
• η δίψα,
• ο φόβος,
• η ανθρώπινη εξαθλίωση,
• το ένστικτο της αυτοσυντήρησης,
• οι διαμάχες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων,
• και η συντροφική αλληλοκατανόηση
μεταφέρονται στο βιβλίο σαν σκηνές από ταινία.
Λίγα λόγια για το ύφος του βιβλίου

5. Η ιστορία ξεκινά….

6. Η αφήγηση αρχίζει στο Αϊβαλί όταν ο Ηλίας Βενέζης ήταν μόλις 18 χρονών!
«1922. Η Ανατολή γλυκύτατη πάντα, για σονέτο-κάτι τέτοιο. Όλα ήταν ήρεμα και
αβρά εκείνο το φθινόπωρο…».
• Ο Ηλίας Βενέζης συλλαμβάνεται και οδηγείται σε ένα υπόγειο μαζί με
πολλούς άλλους.
• Ο τρόμος αρχίζει.
• Κάθε βράδυ γίνεται το «ξάφρισμα». Σε ένα από αυτά ο αξιωματικός
σταματά μπροστά του.
Αφηγείται:
«Αισθάνομαι τα μικρά μου χρόνια απροφύλαχτα, έτσι στήθος με στήθος. Η
ανάσα κόβεται. Το χέρι του αξιωματικού απλώνεται να με τραβήξει. Μα την ίδια
ακριβώς στιγμή, μια τιποτένια στιγμή, τακ, ο αξιωματικός παραπάτησε απ’ το
μεθύσι. Γελά. Κάνει μια προσπάθεια να ισορροπήσει αλλά με την κίνησή τούτη
η θέση του αλλάζει κατά δυο πόντους. Δυο τιποτένιοι πόντοι. Το χέρι του πέφτει
ίσα πάνου στον καπετάνιο, δίπλα μου. Ανασαίνω βαθιά. Α, εκεί βαθιά είναι μια
σκληρή χαρά, μια τέτοια σκληρή χαρά…».

7. Ο φόβος του θανάτου
είναι και το κύριο συναίσθημα σε όλη την αφήγηση.
Λίγες μέρες μετά, οι κρατούμενοι απομένουν μπαίνουν σε μια θλιβερή
σειρά, βαδίζοντας χωρίς να ξέρουν που…
Τους γυμνώνουν από ρούχα. Ακολουθούν μέρες εξοντωτικής πορείας
που ο Βενέζης περιγράφει με τρόπο ανατριχιαστικό αποκαλύπτοντας όλη
τη σκληρότητα των Τούρκων στρατιωτών.
Περιγράφει τους καθημερινούς βιασμούς των άτυχων γυναικών, την πείνα
και την αφόρητη δίψα των κρατουμένων, την πορεία μέσα από χωράφια
με αγκάθια που καρφώνονται στις γυμνές πατούσες των δυστυχισμένων,
τις μάχες για το ποιος θα πρωτοπάρει ότι παλιοτσούβαλο βρίσκεται στον
δρόμο για να ντυθεί, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις όταν κάποιοι λυγίζουν. Όλοι
είναι σίγουροι για ένα πράγμα, πιστεύουν ότι ο θάνατος μόνο λύτρωση
μπορεί να τους φέρει.

8. Περνούν τις νύχτες μαζί με ζώα και τα περιττώματά τους σε
αποθήκες και στάβλους τόσο στενούς που, μερικές φορές,
μόνο όρθιοι μπορούν να χωρέσουν.
Οι ντόπιοι τους φτύνουν, τους χτυπούν.
Μπαίνουν στα καταναγκαστικά έργα, κουβαλούν, σπάνε
πέτρες, ανοίγουν δρόμους, επισκευάζουν σχολεία.
Επίσης, η «αγγαρειά» να καθαρίσουν τις γραμμές του
τραίνου από τα κουφάρια χριστιανών και παρα πολύ γερό
ξύλο.
Φρίκη και βία…

9. Κεφ. Στ (σελ. 101-102)
Βρήκαμε ένα πτώμα φουσκωμένο, μαύρο, μισοφαγωμένο απ’ τα τσακάλια. Παρακάτω βρήκαμε κι άλλα
τέτοια λέσια. Τα μυριζόμαστε στον αγέρα.
- Θα φανεί!
Σε λίγο φαινόταν. Θα ‘ταν από καμιάν άλλη αποστολή πριν από μας.
Κοντεύαμε σ’ ένα ρέμα. Ακούμε μιαν εξαντλημένη γυναικεία φωνή που καλούσε. Κοιταχτήκαμε μες στα
μάτια.
Μας τράβηξαν προς τη φωνή. Σε λίγο τη βρήκαμε. Ήταν μια Χριστιανή. Τα φουστάνια της ήταν
κομμένα, πεταμένα δίπλα, απ’ τη μέση και κάτου, σχεδόν γυμνή. Οι δύο γυναίκες που είχαμε μαζί μας
τρέξαν κοντά της, μα οι στρατιώτες τις μπόδισαν. Στέκαμε κάμποσα μέτρα αλάργα, και κοιτάζαμε. Ο
αρχηγός του αποσπάσματος τη ρώτησε να μάθει. Ήταν σε μια προηγούμενη αποστολή. Αυτή ήταν
ετοιμόγεννη, απόβαλε, την παράτησαν εκεί να τυραγνιστεί ώσπου να πεθάνει. Πάνου στα χαμόκλαδα,
πηχτά κομμάτια αίμα γυάλιζαν στον ήλιο σα γιούσουρο.
Ο λοχίας έφτυσε με αηδία. Η γυναίκα τραβούσε ένα στρατιώτη απ’ το παντελόνι, να τη σκοτώσει.
Αυτός γύρεψε διαταγή. Του είπαν να μην την πειράξει. Έτσι την αφήσαμε ζωντανή και προχωρήσαμε.
Απόσπασμα

10. Και η ιστορία τελειώνει…

11. Έλληνες αιχμάλωτοι στα τουρκικά Τάγματα Εργασίας, φωτογραφημένοι στη Σμύρνη πιθανότατα λίγο πριν την απελευθέρωσή τους στην Ελλάδα.
Η πίσω πλευρά έχει τα ονόματα 19 αιχμαλώτων, συμπεριλαμβανομένου του Ηλία Βενέζη (Νο. 15, δεύτερος από δεξιά στην πρώτη σειρά).
Στον 14ο μήνα ακούγεται η πολυπόθητη λέξη «μπουμπαντελέ» -ανταλλαγή. Η χαρά ανείπωτη, απίστευτο ότι επιστρέφουν ζωντανοί.
Ο Βενέζης παίρνει κρυφά μαζί του το σκυλί του, τον Ναβουχοδονόσορα. Η επιστροφή γίνεται με το πλοίο «Αρχιπέλαγος».
Από τους 3000 αιχμαλώτους γλίτωσαν μόνο 23, μεταξύ αυτών και ο Βενέζης…

12. Απόσπασμα σχεδόν από
το τέλος του βιβλίου

13. Το βιβλίο τούτο είναι γραμμένο με αίμα.
«Έχει κάτι από τη φονική λαμπρότητα των πολεμικών όπλων».
Αλλά εγώ δε μιλώ για το ύφος. Λέω για την καυτή ύλη, για τη
σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του.
Για την ανθρώπινη καρδιά που σπαράζει, όχι για την ψυχή. Εδώ
μέσα δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει περιθώριο για ταξίδι σε
χώρους της μεταφυσικής. Έχουν να λένε πως κανένας πόνος
δεν μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο. Αυτά τα λένε
οι σοφοί και τα βιβλία. Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και
ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους
βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος θα μάθεις
πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα
σώμα που βασανίζεται.
Ένας κριτικός έγραψε για το βιβλίο…
Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο».

15. https://www.timesnews.gr/ilias-venezis-to-noymero-31328-kefalaio-iz-2/
https://www.fractalart.gr/noumero-31328/
https://users.sch.gr/symfo/sholio/kimena/venezis_31328_apospasmata.htm
Βιβλίο το Νούμερο 31328
Ευχαριστώ
Δανάη Πάλλα - Α4
Όμιλος Φιλαναγνωσίας