2. Rond één uur ‘s nachts is het persen, kreunen en puffen eindelijk voorbij, en houdt Jessica haar baby’tje vast. ‘Hallo kleintje..’ Is het enige wat ze weet uit te brengen zodra ze hem in haar handen kan houden.

3. ‘Wat ben je lief..’ Zegt ze zachtjes als het knulletje in haar handen een klein pruttel geluidje probeert te onderdrukken. ‘Goed, een jongetje, je vader en ik hebben een hele mooie naam voor je bedacht.’ Zegt ze tevreden terwijl ze even een blik op Jeff werpt.

4. ‘Dus dan ben jij onze kleine Dirk.’ Zegt ze met een lach zodra Jeff heeft teruggeknikt. Opeens voelt ze een pijnsteek in haar buik, en met een van pijn vertrokken gezicht legt ze de kleine Dirk op de grond.

5. Geschrokken balt Jeff zijn vuisten zodra Jessica haar armen weer om haar buik slaat, en opnieuw krampachtig begint te puffen. ‘Je kan het!’ Perst hij er moeizaam uit.

6. ‘Weet ik.’ Mompelt Jessica alleen maar met een rood hoofd terug. ‘Maar het zou helpen als je dit aan mij overliet, en niet doet alsof je zelf de bevalling moet meemaken.’ Weet ze er uit te persen voor ze een oorverdovende kreet slaakt.

7. Tot ze opnieuw een kindje vast houdt, en het bewonderend kan bekijken. ‘Jij lijkt net als je twee broers op mij, dat zal je vader niet leuk vinden.’ Zegt ze lachend terwijl een klein traantje van de inspanning uit haar ooghoek ontsnapt.

8. ‘Ja, je bent een mooi ventje, nu alleen nog een naam.’ Even kijkt ze naar Jeff, die nu verbaasd van Dirk naar Jessica kijkt. Opeens merkt hij dat ze hem aankijkt, en verschijnt er een denkrimpel op zijn gezicht.

9. ‘Freek?’ Vraagt hij dan voorzichtig. ‘Ja, dat is goed.’ Zegt Jessica terwijl ze Freek eventjes heen en weer wiegt. ‘Kleine Freek, de jongste van het gezin.’

10. Ze ziet dat Jeff naar Dirk toe wil lopen, om hem op te pakken en naar boven te brengen, maar als ze opnieuw pijnsteken in haar buik krijgt, weet ze dat hij nog even zal moeten wachten. Snel overhandigt ze hem Freek, en verbaasd kijkt Jeff toe hoe ze een stap naar achter doet.

11. ‘God,’ Kermt ze voordat ze het uitschreeuwt van de pijn. ‘Ver,’ Haar voorhoofd is bezweet terwijl ze haar best doet om in het ritme van haar puffen te blijven. ‘Domme!’ Krijsend slaat ze haar armen naar achter en grijpt vervolgens weer naar haar buik.

12. Om vervolgens haar derde wondertje van die dag vast te houden. Nog een beetje na hijgend kijkt ze naar het kleintje, haar derde geboren jongetje die dag.

13. Trots houdt ze hem in de lucht. ‘Nou, aangezien je vader druk is met je broer..’ Zegt ze terwijl ze even bedenkelijk kijkt. ‘Moet ik maar een naam voor jou bedenken.’ Bedachtzaam houdt ze haar hoofd schuin, en kijkt naar het spartelende ventje in haar armen.

14. Ze kijkt even opzij naar Jeff, die nu de kleine Freek voorzichtig heen en weer wiegt, en beseft zich hoeveel ze van hem houdt. Meteen gonst dat verschrikkelijke besef weer door haar hoofd, en snel richt ze haar blik weer op het kleintje in haar hand.

15. ‘Lars is wel een goede naam voor jou.’ Beslist ze dan maar snel als ze nóg een rare steek in haar maag voelt. Even kriebelt ze hem, maar dan legt ze hem tot haar spijt op de koude keuken vloer neer, om meteen weer naar haar buik te grijpen en voorover te slaan.

16. ‘Jeff,’ Tranen stromen uit haar ogen terwijl ze dat simpele woordje over haar lippen krijgt, en ze toch stevig door blijft persen. ‘Ik kan niet meer.’ Dan krijst ze het hele huis bij elkaar, en balt haar handen tot vuisten, voor de laatste wee.

17. ‘God sta me bij, moge jij de laatste zijn.’ Zegt Jessica terwijl ze met een doorweekt gezicht van het zweet naar haar vierde kindje die avond kijkt. In gedachte komt de zin “Voor deze avond.” er nog achteraan, maar dan kijkt ze naar Jeff die haar nieuwsgierig aan staart.

18. ‘En, wat is dat?’ Vraagt hij iet wat tactloos met een blik op de andere drie kleine jongetjes in de kamer. Jack trekt ongeduldig, en verbaasd aan de broekspijp van zijn vader, maar steekt zijn duim in zijn mond als Jeff van nee knikt.

19. ‘Het is ongelooflijk,’ Mompelt Jessica terwijl ze het vierde kindje bekijkt. ‘Maar ook dit is een jongetje.’ Stralend kijkt ze naar Jeff, die verbaasd de woorden ‘vijf jongens’ met zijn mond vormt, en dan naar zijn jongste zoontje kijkt.

20. ‘En ik zat te denken aan Otto?’ Vraagt Jessica lachend als Jeff maar naar de baby’s blijft staren. Hij lijkt uit een soort trance te ontwaken en knikt met zijn hoofd, maar dan beginnen alle vier de baby’s opeens een luide keel op te zetten.

21. Even later hebben Jessica en Jeff éen voor éen de kinderen naar boven gebracht, en stopt Jessica net Dirk in als Jeff met Freek binnen komt.

22. Met zijn tweeën zorgen ze er voor dat alle jongens lekker liggen, en omste beurt geven ze de jongens een kusje op hun kleine hoofdjes. Als Jeff een gaap moet onderdrukken, barst Jessica in lachen uit, en zegt dat zíj de bevalling heeft moeten doorstaan.

23. Jeff brengt daar tegen in dat hij haar de hele tijd heeft moeten bij staan, en dus gaat hij vast naar de slaapkamer, terwijl Jessica Jack op zijn potje zet, en hem vervolgens in zijn bedje legt en instopt.

24. Als ze op hun slaapkamer aankomt, is ze verbaasd over het feit dat Jeff de grote lamp in plaats van het nachtlampje heeft aanstaan, maar dan word ze vastgepakt en achterover gedrukt. ‘Niet elke vader kan zeggen dat hij vijf zoons van een geweldige vrouw heeft.’ Fluistert Jeff tussen een paar zoenen in haar nek door.

25. Opnieuw kan ze geen weerstand bieden tegen zijn charmes, en haar verlangens, en dus komt het alweer snel zo ver dat de twee verstrengelt op het bed belanden. Iets wat eindigt onder de lakens, waar ze er weer een lange nacht van maken..

26. Jeff : 1. Jack 2. Dirk 3. Freek 4. Lars 5. Otto 6.