2. O 4 de maio de 2008.
16 Rúa Porto, Aguiño.
Miña querida Susana:
Téñote que contar algo. É importante, atende ben. Pode que esta carta te
chegue ou non. Tiven outra predición. Non te asustes. Pase o que pase,
lee esta carta. Onte escribinte isto, para que a leas o mais pronto posible.
Acabábame de espertar e vin todo o que me ía acontecer reflexado no
espello do baño. Como ven sabes, non volvo ata dentro de 11 meses e
levo un. O viaxe non durará tanto. No segundo mes tócame estar en
Escocia. Antes de chegar sufriremos unha gran e terrible tormenta que
fará que moitos de nós morramos, eu caerei e levarei un bo susto, pero
nada mais. Non vas a crer o que nos vai pasar. Atopamos a Nessie, o
monstro do lago Ness. Foi el quen me salvou. É incrible. Sublime. É un
pouco mais grande ca un elefante, e tan divertido como un golfiño. A
verdade e que vamos a ter moitas grandes aventuras. Aquí amósote unha
fotografía.
3. Cando marchemos de alí, o capitán sufrirá un infarto. E fareime eu cargo,
pero deixareille o mando a Manolo. É o mellor para ese posto. O viaxe é
largo, xa levarei 5 meses cando cheguemos ao descubrimento da
Atlantida. Aí pararemos, uns comerán, outros traballaran pero eu máis
Manolo iremos nadar. Mentres nadabamos observamos que algo brillante
asomaba no fondo mariño e somerxémonos no mar. Atoparamos unha
cidade, da que se houbésemos baixado mais morreriamos porque
comezaron a saír cousas estrañas, peces malformados e ata pode que
pantasmas. Amoso outra fotografía.
Subimos de súpeto, como se levaramos un foguete no cú. Pode que sexa
a vez que mais medo pasara na miña vida, presenzar tales cousas, ou pode
que so sexa un mal presentimento. O barco estaba moi lonxe e cando
Manolo e eu estabamos respirando por fin, algo tocoume a perna. Un
home medio zombi, que so dicía rooooob, roob. Rectifico, a vez que mais
medo pasarei será esa. O barco chegou e nos dixo que atoparon outro sen
4. tripulación chamado Arbalakaya, a nos dábanos igual queríamos subir
pero o que non nos contara era a outra metade que entrara no barco e
homes como o que nos atacou converteran aos demais tamén e tivemos
que deixalos.
Nesta viaxe nos imos saír moitos vivos. Aínda non o vin pero vendo o que
nos vai pasar, xa é de esperar.
Por fin chegaremos ao Polo, xa non sei sé e o Norte ou o Sur, pero será o
Sur, por lóxica. Só quedamos 5, Manolo, Xosé, Paco, Francisco e eu.
Francisco non aturará o frío e morrera.
Quedamos 4, nin que fora a película que viramos aquel día. Como era...
Destino final, pode ser. Unha carallada de película.
O barco pararase e caerei, outra vez, xa sabes o torpe que son e o mal que
esta isto. Estarei debaixo da capa de xeo intentando saír, mentres os
demais ven a miña cara de pánico a través do xeo e ti serás o meu ultimo
pensamento, neniña. Pero ti non sufras, es forte e apañaraste sen min, xa
non terás que aturar a este vello. Seguramente e coñecéndote, agora
mesmo estes chorando. Miña filla, como sinto dicirte isto pero, o viaxe xa
comezou, estou a dous días de que pase e cando remates de ler esta carta,
quedarei sen osixeno.
Pequena, non fagas das túas e sé feliz. Contra o destino e o mar non se
pode loitar.
Bicos.
Quérete o teu pai.
5. Son o pensamento de Susana:
Non podo deixar que morras se de min depende. Non deixarei de lela
carta se así ti vives. E leuna unha e dúas e dez veces.
Son o pensamento do Pai:
Que esta a pasar? Porque non morro? Non e que queira pero suponse que
o vira no espello. Xa que non morro intentarei salvarme. E así o fixen,
dunha patada rompín o xeo e saín. Volvín o Barco cos meus compañeiros e
cheguei a casa, a petar na porta.
Son o pensamento de Susana:
Pasou tanto tempo, tantas veces lin a carta, que quedei durmir, e amencín
chorando.
6. Ao verse os dous, bicáronse. A alegría mais enorme das súas vidas, terse
un ao outro a pesar de todo. Pero quen sabe, se ía volver ou non; porque
o mar e como a vida, vese o principio pero non o final.
7. FIN
Ana Mª Fdez Fieiro (3ºESO-A) e Sara López Asorey (3ºESO-B)
