2. Ik kus een man. De man kust mij. Het voelt als
heerlijke ware liefde. Ook al voel ik zijn warme
adem tegen mijn neus, zijn ogen blijven dicht,
en zijn gezicht donker.
3. Plots valt ze man uit mijn armen. Met een doffe
klap komt hij op de grond neer. Geschrokken
kijk ik toe. Ik kniel bij hem, voel zijn pols, maar
komt geen beweging in. Ik huil. Ik weet niet wie
hij is, maar ik voel me leeg vanbinnen.
4. Er loopt een vrouw naar me toe. Ze zet haar
handen in haar zij. “Moordenaar.” fluistert ze.
“Moordenaar.” steeds harder en harder.
“Moordenaar! MOORDENAAR!” gilt ze. Ik sla
mijn handen voor mijn oren en gil. “Ik ben
onschuldig!”
5. Met een gil schiet ik overeind uit bad. Het was maar
een droom. Mompel ik. Het was maar een droom. Toch
blijft de angst als een donkere wolk boven me hangen.
Dan maar uit bad.
6. Als ik aangekleed en wel, weer in mijn kamer sta, komt
mijn kamermeisje Bo binnen. “Dag mevrouw!” roept ze
vrolijk. Ik mag Bo altijd wel, ze heeft een vriendelijk,
open gezicht. Je kunt haar alles vragen en
toevertrouwen, ze zal je altijd helpen. “Gaat u mee
wandelen?” Ik knik. “Gezellig.”
7. We lopen naar buiten. De zon schijnt fel en Bo slaat
een hand boven haar ogen. Ik slaak een zucht van
verlichting en laat de warme lentezon op mijn blote
schouders schijnen. Heerlijk, buiten.
8. Ik ben dol op mijn stad. Er is altijd wat aan de hand. Altijd
gaan er geruchten en, waar of niet, altijd zijn ze interessant.
Vrolijk loop ik met Bo over de binnenplaats. Alle bloemen zijn
volop in bloei, het is een prachtige lente dag. Ik weet al waar
we heengaan. De stallen, Bo houdt van die plek.
9. Als we eenmaal aankomen bij de stallen kijk ik mijn ogen
uit. Er is altijd wel iets te doen hier, het is, samen met de
kerk, het hart van de stad. Bij een van de stallen staat een
meisje tegen een paard te fluisteren. Het paard briest en
duwt zachtjes zijn neus tegen haar haren.
10. We lopen meteen door naar de achterste stal. Daar staat
het paard dat Bo's voorkeur heeft. Gypsy girl. De
haflinger hinnikt als Bo de stal in komt lopen en Bo
fluistert zachtjes iets terug.
11. Een tijd kijk ik toe hoe Bo bij het paard knielt en lieve
woordjes tegen haar fluistert. Ik hoor een zacht geluid
in de schuur hiernaast. Ik spits mijn oren. Het klinkt als
gehuil. “Bo, ik ga heel even ergens anders heen.”
12. Bo knikt en gaat weer verder met het poetsen van
Gypsy. Ik loop de stal uit in de richting van het geluid.
Het gehuil klinkt steeds harder en dichter bij.
13. Op een grote berg hooibalen zit het meisje dat net met
het zwarte paard praatte. Haar hoofd ligt in haar schoot
en ze huilt zachtjes. “Hallo?” fluister ik. Het meisje kijkt
met een betrapte blik om. “Ga weg.” fluistert ze
zachtjes.
14. “Wat is er?” vraag ik haar. Het meisje schud haar hoofd.
“Toe?” “Ze hebben mijn armband gestolen. De armband
van mijn oma.” verzucht ze dan. Ik kijk naar de blinkend
zilveren armband om haar pols. Ze volgt mijn blik. “Nee
niet die, een hele mooie gouden met steentjes.”
15. “Wie stolen hem?” “De bedelaars of de boeren, maar
soms zijn ze allebei.” antwoord het meisje mysterieus.
“Dan gaan we daar nu heen!” zeg ik zelfverzekerd.
Samen lopen we over de paden, door de velden en
door de poort van de stad.
16. Uiteindelijk komen we aan bij een boerenhuisje. Een
man is druk grond aan het harken. Ik schrik en word
draaierig. Dit is de plek van mijn droom!
17. Ik verman me en stap op de man af. “Waarom heb je
de armband van dit meisje gestolen?” roep ik “Waar
was dat voor nodig? Die armband was speciaal voor
haar, snap je dat?” zijn gezicht blijft onschuldig en dat
irriteert me. “Zeg iets!” gil ik.
18. “Welk meisje?” vraagt de man. Ik kijk om. Het meisje is
inderdaad verdwenen. In de verte klinkt gegiechel. Een
grap, een stomme grap! Ik bloos.
19. “Het spijt me.” mompel ik. “Ann Wilfordshire.” zeg ik, en
ik steek mijn hand uit. De man schud mijn hand “Luc
Bakker.” hij glimlacht en knipoogt. “Het maakt niet uit. Jij
ziet er niet echt uit als een simpele vrouw?” Ik glimlach
terug “Deze stad is van mijn familie, ik ben van adel.”
20. Het gezicht van Luc word serieus. “Een dame met
blauw bloed, mag jij dan wel met simpele lieden als ik
praten?” Ik haal mijn schouders op. “Ik praat met wie
ik wil.” Luc lacht. “Een pittige tante, ik mag jou wel.”
21. Ik ga wat dichterbij staan en strijk met mijn hand over zijn
arm “Ik moet toch op z'n minst iets doen om het goed te
maken.” Luc kijkt me uitdagend aan “Wat dan?” Ik denk
even na en krijg dan een briljante ingeving. “Mijn familie
houdt vanavond een bal. Je kunt komen en met me
dansen.”
22. “Krijg je dan geen problemen met je man?” vraagt hij. Ik bloos.
“Ik ben niet getrouwd.” mompel ik. “Een mooie vrouw als jij,
niet getrouwd?” vleit hij. “Ik kom. Maar in dit kloffie herkennen
ze me gelijk als arme man.” Ik knik, daar heeft hij een punt.
Zou ik Bo kunnen vertrouwen? Vast wel. “Ik laat hier om acht
uur een bediende kleren en een masker langsbrengen.”
23. Die avond zit ik mijn ouders aan de lange tafel in de
eetkamer. De lengte van de tafel slaat eigenlijk
nergens op, bedenk ik me, terwijl ik een hap van mijn
pudding neem.
24. Mijn moeder schraapt haar keel. “Ann, je vader en ik
hebben besloten dat je gaat trouwen.” valt ze me de
deur in huis. Ik frons mijn wenkbrauwen, hier hebben
we het toch al eens over gehad? “Nee kijk niet zo, we
hebben ook een man die je mooie kinderen en een
hoop veiligheid en liefde zal bezorgen.”
25. “Ik wil mijn eigen man zoeken.” zeg ik kort “Ik wil echte liefde
en deze man ken ik niet eens, laat staan dat ik van hem
houdt!” Mijn vader schud zijn hoofd. “Ann, hier hebben we
het al eens over gehad. Je leert van elkaar houden. Je
moeder en ik zijn ook aan elkaar uitgehuwelijkt.”
26. Ik neem stilletjes een hap. “Als je vanavond op het bal,
geen man vind, ga je zonder tegenstribbelen naar Heer
Clovis en word jij Ann Clovis.” Ik verslik me haast in de
pudding. Dan moet ik maar hopen dat Luc de ware is,
en vooral, dat hij geaccepteerd word...
27. Die avond, om 9 uur, sta ik volledig in het paars, in de
leeggeruimde eetzaal. Nieuwsgierig kijk ik om me
heen. Zou Daan er al zijn? Waarschijnlijk niet, zo druk
is het nog niet, dus ik zou hem wel gezien hebben.
28. Ik kijk geïnteresseerd naar de vrouw, midden in de
kamer. Ze is een wat armere vrouw, die betaald krijgt
voor haar prachtige vioolspel. Rustige prachtige
klanken vullen de kamer en worden afgewisseld met
snelle korte geluiden.
29. Ik kijk nogmaals de kamer rond.
Iedereen is gemaskerd en overal in de
kamer dansen mannen en vrouwen.
Hoe zou dansen met Luc voelen? Ik ril
en voel mijn maag omdraaien.
30. Ik kijk om me heen. Zou hij er al zijn? Jawel, daar staat
hij. Daar bij de deur. Mijn hart slaat een tel over. Ook al
zou hij zijn normale kleren dragen dan zou ik hem nog
herkennen. En, heel eerlijk, nog van hem houden!
31. Hij herkent me en loopt naar me toe. “Je ziet er
prachtig uit. En dan bedoel ik dus net zo mooi als
altijd.” vleit hij. “Je kent me nog nauwelijks!” roep ik uit,
maar toch bloos ik tot ver achter mijn oren. “Dansen?”
vraagt Luc. Ik knik.
32. Even later deinen we zachtjes heen een weer op de
golven van muziek. We zweven over de vloer en kijken
elkaar in de ogen.
34. I heard there was a secret chord
that david played and it pleased the lord
But you don´t really care for music
do ya?
Well it goes like this the forth the fifth
the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah
Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah
35. Well your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
her beauty in the moonlight
overthrew ya
She tied you to a kitchen chair
She broke your thrown and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah
Hallelujah Hallelujah Hallelujah.. Hallelujah
36. But maybe there´s a god above
But all I ever learned from love
Was how to shoot somebody who outdrew
ya
it´s not a cry that you here at night
Its not someone who has seen the light
37. t´s a cold and it´s a broken Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
...
Hallelujah
Hallelujah..
38. De violiste begint aan een ander nummer. “Kom, ik
neem je ergens mee naar toe.” fluistert Luc. Ik knik en
loop achter hem aan.
39. Even later rennen we door velden zonnebloemen. Luc
draagt me op zijn rug en rent stug vooruit. “Hoe ver is
het nog?” vraag ik. “Bijna.” klinkt het antwoord. En
inderdaad, zodra hij de laatste takken opzij schuift
verschijnt er een prachtige open plek.
40. We gaan bij het meertje op de grond liggen. “Luc?”
fluister ik. “Hmm?” “Ik geloof, ik geloof dat ik van je
houd.” Luc pakt mijn hand. “Dat komt dan goed uit.”
lacht hij. “Ik geloof namelijk dat ik dat ook doe.”
41. Een tijdje liggen we stilletjes naar de winkelende
sterren te kijken. “Luc?” vraag ik. “Zweer je me dat je
van me houd?” Luc kijkt omhoog. “Waarop?” Ik haal
mijn schouders op. “Ik zweer bij de maan...” “Nee!”
42. Luc kijkt me vragend aan. “Zweer niet bij de maan.”
fluister ik. “De maan is zo verraderlijk, hij veranderd
elke nacht.” Luc lacht. “Dan zweer ik op mijn hart, dat
ik zo lang ik leef, en daarna, van je zal houden.”
43. Luc trekt me omhoog uit het natte gras. Ik voel zijn
warme adem tegen mijn neus en sluit mijn ogen. Hij
kust me. Een ware-liefde kus.
44. Hij streelt mijn wang en zijn hand glijd naar mijn hand.
“Ik houd van je.” fluisteren we in koor.
45. Die avond sta ik met mijn moeder in mijn kamer. “En?”
vraagt ze spottend. “Heb je je ware liefde gevonden?
Weet je met wie je trouwt, of word het toch Heer
Clovis?”
46. “Ik ben verliefd, en het is wederzijds.” begin ik
aarzelend. “Ik zou met hem willen trouwen, en hij met
mij.” “Maar?” onderbreekt ze me. “Hij is arm.” het is
eruit voordat ik er erg in heb.
47. “Een arme?” De stem van mijn moeder schiet een
octaaf omhoog. “Een arme?! Hoe kun je op een arme
vallen?” Ik haal achteloos mijn schouders op. “Het is
echt ware liefde...” mompel ik. “Ware liefde bestaat
niet!” gilt ze. “Kom uit je sprookjes en terug naar de
realiteit, het bestaat NIET! Hoor je me?”
48. “Het is toevallig mijn keuze.” sis ik. “Het is helemaal
niet jouw keuze! Jij gaat morgen met de koets
regelrecht naar de bossen van Duitsland!”
