1. AMETS SINESTEZIN HURA
Denok dakigu ametzak lo egitean edo izarturik gaudenean
gertatzen direla, historia hau ez da benetakoa, ametzetan
gertatu da baina beti zerikusi bat dauka gure bizitzarekin
Nire ametzak oso arraroak dira baina zerikusi bat daukate
nire pentsamoldearekin eta nire eguneroko bizitzarekin.
Nire ametzak ez dira inolako abentura paregabeak ezta beti
betiko ametz klasikoak. Nire ametzak dira.
Nire ametzak ez diot inori esaten oso pertsonalak dira eta
gainera lotsa ematen deust kontatzea.
Horrek dira nire ametzak beti betikoak. Baina badakizue,
egun hartan orain ez nazana gogoratzen, nire bizitzako
ametzik hoberena izan neban.
Goiza zen, ordu biak inguru eta izartu nintzan ur edateko
nahian. Etxeko guztiak lorik egozan, bakarrik ni. Komunera
joan nintzan: atea zabaldu, argiak biztu, txorrota zabaldu
eta ur pixka bat edan. Burua altxatzean ikusi neban ez
egoala ispilurik. Zer gertatu ote zen? – galdezka nengoen.
Konturatu nintzen ispiluaren ordez zulo handi bat egoala.
Ez dakit zergatik sartu nintzan jakingura gaitik (oso
kuxkuxeroa naiz). Bat-batean zerbaitek bultzatu ninduen
eta zulo amaiezin batetik jausi nintzen. Denbora osoan
oihuka nengoen, baina gero konturatu nintzen ez zela
gertatzen ezer. Bakarrik jausten nengoen denbora osoan.
Konturatu nintzenean bustita nengoen itsaso erdian.
Urduritasun eta beldar pila harekin nire gorputzaren
kontrola galdu neban eta azkenean ito egin nintzan.
Apurka-apurka itsasoan ondoratu nintzan are biguna ukitu
arte…Nire begiak ireki egiten dira ia ezer ikusi ezinik eta
uste dut milioika urte igaro direla ni lotan nengoenean
itsaso ondoan galdurik. Oroimena pixkanaka
pixkanaka eta non nengoela konturatuan berriro lotan jarri
nintzan. Arrain antzeko lau neska-mutilez inguratuta
nengoan. Bat oso potoloa zen, besteak betaurrekoak

2. zeukan, hirugarrenak mukiak jauzika zeuzkan denbora
osoan eta laugarrena, bai laugarrena neska eder bat zen,
begi urdinekin ur garbia bezala, ile ori batekin, eguzkiaren
argiarekin milaka izar baino argi gehiago ematen zuena eta
gorputz argal baina sendoarekin. Lau mutiko aiek Txuki,
Morrison, Kaka Beltz eta Alena deitzen ziran. Ni Alenari
begiraka nengoan denbora osoan tentel baten moduan eta
babak jauzika. Bat-batean lau “extrarrainen” haien erditik
beste bat agertu zen, baina hark desberdintasun bat eukan
beste mutilekin. Gorputz sendoa muskuluz beterik zeukan
eta batez ere erakargarriagoa zen.
-Zeri begira zaude memelo hori?- Ezan zidan.
-Ezeri, zer ba?
-Orduan zergatik ikusi zaitut nire Alenari begiraka? –
Galdetu zidan inbidia aurpegiarekin.
-Arthur zergatik egiten duzu? – Gelditu zion Alenak.
-Maite, ez duzu ikusten orain ezin dudala – Ezan zion ahots
baxuarekin.
-Mesedez Arthur utzi bakean berriari! – Eta Arthur joan zen.
Hiru mutilak joan ziran eta bakarrik nengoan Alenarekin
barkamena eskatu zidan.
-Barkatu… Arthur beti izan da alhan. Ei baina zu nola
deitzen zara?
-E… ni P… ablo deitzen nau. Alhan da guzti non nago?
-Ez dakizu non gagozan ala?
-Ez, ez daukat ideiarik ere ez.

3. -Begiratu gu Atlantidan gaude. Itsaso ondoko hiri
bazterrean. Hemen denok arrainok koral eta itsas
animaliekin bizi gara.
Alenak Atlantidako gauza guztiak kontatu zidan eta gero
etxe baten bila joan nintzan. Atlantidako etxeak koral
handiak ziran eta Alenak kontatu eustan bezala asko egoan
hutsik. Bat topatuta gaua pasatu neban han. Hurrengo
egunean egunkari guztietan jartzen zuen arrain familia
baten etxea desagertu zela eta eurak ere bai. Zer gertatu
ote zen? Egunkariak zioan polizia han egoala eta uste
zutela Megalodia pasatu zela handik. Nik nekian
Megalodoia marrazo handi bat zela, horregatik dardarka
egun oso pasatuz gaua iritzi zen. Herriko alkateak ezan
zuen jende guztia polikiroldegian pasatu behar zuela gaua
han seguruago egongo zirela. Herri guztia joan zen eta ia
ez egoan lekurik, komunak ere beteta zeuden. Egun hark
pila kantsatu ninduen eta loak hartu nuen.
Gau erdian susmo txar batekin izartu nintzan. Dena trankil –
trankil zegoen denak lokartuta, baina bapatean bake a
kolpe zikin batzuk apurtu eben.
Horma guztiak eta lurra dardarka hazi ziran eta leihoetatik
gerizpe beltz eta handi bat ikusita banekian nor zen:
Megalodoia. Teilatu bere lekutik kenduta ahal neban ikusi
bere hortz distiratsu eta begi erronkatsuak. Alenak bere
espata atera zuen eta marrazo maltzurraren gana abiatuta
neu ere joan nintzan bere gana korrika. Ez dakit zergatik a
nire gana etorri zen gutxienez berrogeita hamar kilometro
orduko. Bere ahoa irekita pentsatu neban ni ere or barruan
egongo nintzela. Segundu batera nengoenean bere
armozua izatera Alenak espata josi zion bihotzean eta
Megalodoia hil egin zen sakan batera jausita.
Dena odolez beteta egoan eta ez neban ikusten ezer.
Bakarrik gauza bat sentitzen neban nire bihotzean poza eta
alaitasuna besterik ez. Erakargarrita arrain banku batetik
Alena eta nire arteko distantziak laburtzen zihoazen eta

4. konturatu barik bere ikusten nionan odol guzti aretan, gero
beraren haurrez haurren eta azkenean bere ezpainen
haurrean jarririk eta luzaturik gure begiak zarratu ziran eta
orduan… Ring! Ring! Iratzargailuak zortziak puntuan jartzen
zuen eta jaiki nintzen umore txarrarekin.
Egun a pasatuta ez dut gehiago ez Alenarekin ezta
Atlantidarekin ametz egin. Hori egia ba zen nahi ba duzue
sinistu eta ez baduzue sinisten barre-barre eta zeuek ere
ezan. Eta ez ahaztu, ametz bat ez da inoiz ahazten.