1. Πού το πάνε;...
Ο ένας (Τέλλογλου) εισηγείται την «αναστολή διατάξεων του
Συντάγματος».
Ο άλλος (Καρατζαφέρης) εισάγει εντός της Βουλής την προβοκάτσια που
επιχειρήθηκε να στηθεί κατά του ΠΑΜΕ στον Αγνωστο Στρατιώτη.
Ο τρίτος (Μπίστης, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ) επιχειρεί με ελεεινό
τρόπο να διασυνδέσει τους δολοφόνους, τους κουκουλοφόρους, τους
«γνωστούς - άγνωστους» του συστήματος, που έδρασαν στις 5 του Μάη, με
το ΚΚΕ!
Μια στρατιά φερέφωνων του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου
λειτουργούν σαν νεκραναστημένοι ασφαλίτες της χούντας που καλούν τους
κομμουνιστές να προβούν σε δήλωση υποταγής υπό το πρόσχημα του
«σεβασμού του Συντάγματος»!
Αλήθεια, πού το πάνε;...
Την Κυριακή, το «Βήμα» έφτασε, διά του εκδότη του, Σταύρου Ψυχάρη, να
συστήσει στους κομμουνιστές να «σέβονται το ισχύον Πολίτευμα», να μην
«κινούνται εκτός των ορίων της νομιμότητας», να περιοριστούν σε
δευτερεύουσες πλευρές και όχι σε θεμελιώδεις διατάξεις «όσοι μιλούν για
αλλαγή του Συντάγματος», για να καταλήξει ότι όσοι ζουν με τα «φαντάσματα
του Λένιν» μπορεί να βρεθούν σε εποχές όπου βασίλευαν οι «σκιές του
τσάρου»!
Ηταν, μάλιστα, τέτοια η απειλητική του «έξαψη» που υπέπεσε στην ιστορική
αβλεψία να μη δει, σε συνθήκες Λένιν και τσάρου, πού έγειρε η πλάστιγγα...
Ας ξεκαθαρίσουμε δυο - τρία πράγματα:
Πρώτον, αν τα Συντάγματα δεν άλλαζαν, τότε θα είχαμε ακόμα το Σύνταγμα
της Επιδαύρου, ή εκείνο του Αστρους, ή το άλλο της Τροιζήνας.
Δεύτερον, το Σύνταγμα, το κάθε Σύνταγμα, όπως τονίζουν αυθεντικότεροι του
Ψυχάρη συνταγματολόγοι (Μάνεσης, Τσάτσος, κ.ά.) είναι η αντανάκλαση σε
μορφή υπέρτατου νόμου της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής
πραγματικότητας, σε δοσμένη ιστορική περίοδο.
Προφανώς αν και όταν αλλάζουν οι κοινωνίες, αλλάζουν και τα Συντάγματα.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δύο αιώνες ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους
το Σύνταγμα έχει αλλάξει πάνω από μια ντουζίνα φορές.
Τρίτον, αν μιλώντας για «σεβασμό» ζητούν από το ΚΚΕ δήλωση υποταγής
και πίστης στην «ορθότητα», στην «αιωνιότητα», στο «αμετάβλητο» των
κοινωνιών και στο συνακόλουθο «αλάθητο του Πάπα-Σύνταγμα»,
αυταπατώνται. Αν, αντίθετα, ενδιαφέρονται να μάθουν αν το ΚΚΕ αναγνωρίζει,
βλέπει και αντιλαμβάνεται ότι το Σύνταγμα (κάθε Σύνταγμα) είναι, όπως
σημειώθηκε πριν, η αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας στη
δοσμένη περίοδο, αυτό είναι πρόδηλο.
Προφανώς, δε ζητούν το δεύτερο. Ζητούν τη δήλωση παραίτησης του ΚΚΕ
από την άποψή του ότι χρειάζεται αλλαγή αυτής της κοινωνικής
πραγματικότητας. Αυταπατώνται διπλά...

2. Τέταρτον, σε αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία, υπό οποιαδήποτε
συντακτική της αποτύπωση και υπό οποιαδήποτε πολιτική της έκφραση, η
μόνη «θεμελιώδης», «μη αναθεωρητέα», «αναπαλλοτρίωτη» και «αιώνια»
διάταξη είναι εκείνη περί της «λαϊκής κυριαρχίας».
Και τώρα ρωτάμε εμείς: Η επίκληση της «λαϊκής κυριαρχίας» είναι από μέρους
τους τυπική ή ουσιαστική; Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι την επικαλούνται τυπικά.
Και γι' αυτό καταψήφισε το Σύνταγμα, ως δικαιούται (ή μήπως
«απαγορεύεται»;).
Ρωτάμε: Εφόσον η λαϊκή δημοκρατική πλειοψηφία - όπως ακριβώς επιδιώκει
το ΚΚΕ - κάνοντας χρήση όλων των πολιτικών ελευθεριών που έχει κατακτήσει
με τους πολύχρονους αγώνες της, αποφανθεί ότι θέλει να ζήσει με αυτόν ή
εκείνον τον υπέρτατο νόμο, οι «συνταγματολόγοι» μας τι θα κάνουν; Θα
σεβαστούν τη λαϊκή κυριαρχία; Ναι ή όχι;
Οι αυτόκλητοι «συνταγματολόγοι» ουδόλως κόπτονται για το Σύνταγμα.
Απόδειξη:
α) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα εκείνους που δημιουργούν 1 εκατομμύριο
ανέργους, όταν το Σύνταγμα μιλά για «εργασία για όλους».
β) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα-αντίθετα τους χειροκροτούν - εκείνους που
μιλούν για «περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας», όταν το Σύνταγμα επιτάσσει
την εθνική κυριαρχία.
γ) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα - αντίθετα τους υποστηρίζουν - εκείνους που
μιλούν για «κηδεμονία», ενώ το Σύνταγμα υπαγορεύει άσκηση εξουσίας από
την εκλεγμένη κυβέρνηση.
δ) Θα είχαν καταγγείλει αμείλικτα - αντίθετα τους διαφημίζουν - εκείνους που
μιλούν για υπαγωγή του λαού σε «επιτήρηση», ενώ το Σύνταγμα κάνει λόγο
για λαϊκή κυριαρχία.
Είναι πασίδηλο:
Οι επίδοξοι «συνταγματολόγοι» εκείνο που επιδιώκουν είναι να λειτουργήσουν
σαν κοινοβουλευτικοί «συνταγματάρχες», την ώρα που κάνουν κουρελόχαρτο
ένα Σύνταγμα που υποτίθεται ότι το «υπηρετούν» ενώ το «καταλύουν».
ΥΓ (1): Το «Συμβούλιο του Στέμματος» του Συντάγματος του '52, το
«Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών», όπως αναθεωρήθηκε στο άρθρο 39
του Συντάγματος του 1975, είναι το ίδιο άρθρο που στην αναθεώρηση του
1986 ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ!
ΥΓ (2): Είναι το «Βήμα» του Ψυχάρη, στις 3 του Μάη 1967 - δέκα μέρες μετά
το Απριλιανό πραξικόπημα - που σε κύριο άρθρο της πρώτης σελίδας του,
πανηγύριζε για την εξαγγελία του «πρωθυπουργού» της χούντας, του Κόλλια,
«δι' αναθεώρησιν του Συντάγματος» και μάλιστα «ευχόταν» (!) η
«αναθεώρησις» των συνταγματαρχών να «προχωρήση με ταχύ ρυθμόν εις το
έργον της»!
Φαίνεται ότι το συγκρότημα του οποίου προΐσταται ο Ψυχάρης, τελικά, το
δικαίωμα να αλλάζουν τα Συντάγματα, το αναγνωρίζει. Στις χούντες...
Ριζοσπάστης 11 Μάη 2010