Άρθρο του Αντώνη Ζαΐρη στην Πελοπόννησο της Κυριακής.

1. 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017 15γνωμεσ
Η κυβέρνηση Τσίπρα ανέλαβε, στο πλαίσιο του
τρίτου προγράμματος-μνημονίου, την υποχρέω-
ση της σταδιακής απελευθέρωσης της αγοράς
της ηλεκτρικής ενέργειας ώστε το μερίδιο της
ΔΕΗ στη λιανική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας
να περιοριστεί μέχρι το 2020 στο 50%.
Τα δύο τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις Τσί-
πρα ακολούθησαν μια αξιοπερίεργη πολιτική
στο θέμα, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την
καθυστέρηση στο προγραμματισμένο άνοιγ-
μα της αγοράς, την οικονομική αποδυνάμωση
της ΔΕΗ και τη διευκόλυνση ιδιωτικών επιχει-
ρήσεων οι οποίες πήραν ένα μερίδιο της τά-
ξης του 10% της λιανικής αγοράς ηλεκτρικής
ενέργειας χωρίς να πραγματοποιούν, σε όλες
τις περιπτώσεις, σοβαρές επενδύσεις. Τώρα οι
Ευρωπαίοι εταίροι και οι πιστωτές ασκούν με-
γάλη πίεση στην Κυβέρνηση να προχωρήσει
στη συμφωνημένη απελευθέρωση της αγοράς
αξιοποιώντας σε μεγάλο βαθμό την πώληση
λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων πα-
ραγωγής ενέργειας της ΔΕΗ.
Οι βασικές προϋποθέσεις
Εδώ που έχουμε φτάσει οι βασικές προϋπο-
θέσεις για να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη
κατάρρευση της ΔΕΗ είναι κατά την άποψή
μου οι εξής.
Πρώτον, πρέπει να περιοριστούν οι ληξιπρό-
θεσμες οφειλές προς τη ΔΕΗ, ύψους 2,5 δισ.
ευρώ, οι οποίες γιγαντώθηκαν με τη βοήθεια
υπουργών της κυβέρνησης που στήριξαν το
κίνημα Δεν Πληρώνω σε ό,τι αφορά τους λο-
γαριασμούς της ΔΕΗ.
Δεύτερον, πρέπει να σταματήσει η ΔΕΗ και οι
ανταγωνιστικές εταιρίες που θα δημιουργηθούν
να λειτουργούν σαν ταμίες για λογαριασμό της
δημόσιας τηλεόρασης και της τοπικής αυτοδι-
οίκησης. Οι λογαριασμοί της ΔΕΗ πρέπει να
έχουν σχέση με την κατανάλωση της ηλεκτρι-
κής ενέργειας και τίποτα παραπάνω.
Τρίτον, πρέπει να διευκρινιστεί τι ακριβώς θα
γίνει με τους 18.000 υπαλλήλους της ΔΕΗ,
πόσοι δηλαδή θα απορροφηθούν στις αντα-
γωνιστικές επιχειρήσεις, πόσοι θα ενταχθούν
σε προγράμματα συνταξιοδότησης, ποιος ακρι-
βώς θα καλύψει και με ποιο τρόπο το κόστος.
Διαφορετικά θα επαναληφθεί σε μεγαλύτερη
κλίμακα το προηγούμενο του 1999, οπότε η
μετοχοποίηση της ΔΕΗ δημιούργησε περισσό-
τερα ασφαλιστικά βάρη για τον κρατικό προϋ-
πολογισμό και τους φορολογούμενους πολίτες
από τα έσοδα που εξασφάλισε στο Δημόσιο.
Τέταρτον, πρέπει να εξηγηθεί ποια ακριβώς
θα είναι τα έσοδα της ΔΕΗ από τη διαδικα-
σία μερικής ιδιωτικοποίησής της γιατί με συ-
νολικά χρέη 5 δισ. ευρώ μπορεί να στερηθεί
παραγωγικές μονάδες και το 50% της αγοράς
που ελέγχει μόνο εάν εξασφαλίσει εξαιρετι-
κά σημαντικά έσοδα. Διαφορετικά θα καταρ-
ρεύσει εξαιτίας του συνδυασμού της υπερ-
χρέωσης και της μεγάλης μείωσης του κύ-
κλου εργασιών.
Πέμπτον, οι υποψήφιοι επενδυτές πρέπει να
αναλάβουν δεσμεύσεις για τις επενδύσεις που
θα πραγματοποιήσουν και την τιμολογιακή πο-
λιτική για την επόμενη δεκαετία ώστε να βρε-
θεί η αναγκαία ισορροπία για την οικονομική
επιβίωση της ΔΕΗ, την αύξηση των επενδύ-
σεων στον τομέα παραγωγής ηλεκτρικής ενέρ-
γειας και τον έλεγχο του ενεργειακού κόστους
για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Πρόβλημα με την Κυβέρνηση
Η επιχείρηση διάσωσης της ΔΕΗ ξεπερνάει
κατά την άποψή μου τις πολιτικές και δια-
χειριστικές δυνατότητες της κυβέρνησης Τσί-
πρα. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να εξηγήσει
την πολιτική που ακολουθεί γιατί από τη μια
υπογράφει με τους Ευρωπαίους εταίρους και
τους πιστωτές όλα τα μέτρα για τη γρήγο-
ρη απελευθέρωση της αγοράς της ηλεκτρι-
κής ενέργειας και από την άλλη διαβεβαιώ-
νει τα κομματικά στελέχη και τους συνδικαλι-
στές ότι το κράτος θα διατηρήσει τον έλεγχο
της ΔΕΗ. Επειδή μάλιστα δεν κάνει τίποτα
για να προετοιμάσει τη ΔΕΗ για τον αντα-
γωνισμό που θα αντιμετωπίσει και τη μεγά-
λη μείωση του μεριδίου αγοράς που ελέγχει,
την οδηγεί σε χειρότερες οικονομικές επιδό-
σεις, ενώ το οικονομικό και επιχειρηματικό
περιβάλλον διαμορφώνεται σε βάρος της.
Οι κυβερνήσεις ανά τον κό-
σμο έσπευσαν, τελικά, να συ-
γκαλύψουν την ανικανότητα
των διαχειριστών της ευπι-
στίας των μαθητευόμενων πο-
λιτών, οι οποίοι θα μείνουν,
φαίνεται, στην ίδια τάξη, την
τάξη των νεόπτωχων δανει-
σμένων, και θα πληρώσουν,
ταυτόχρονα, την αβελτηρία
των τραπεζιτών και την αγά-
πη που τρέφουν γι’ αυτούς
οι άνθρωποι της εξουσίας.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι, με
τις παρεμβάσεις των κρατών,
ο νεοφιλελευθερισμός κα-
τέρρευσε. Αντιθέτως. Θριάμ-
βευσε! Κατέσχεσε τα όποια
αποθέματα για την κοινωνι-
κή πολιτική, και, με τους φό-
ρους που θα επιβληθούν, την
όποια αυτονομία διατηρού-
σαν οι ίδιοι οι πολίτες, για να
αποσείσουν μέρος της πίεσης
που τους συνθλίβει από τη
συντονισμένη επιδρομή των
Τραπεζών και του Κράτους.
Το κακό, ωστόσο, είναι αφορ-
μή για σκέψη. Όσο μεγαλύτε-
ρο, μάλιστα, τόσο «καλύτερα»,
τόσο πιο έντονη η διερώτηση,
αν φυσικά περισσεύει αντοχή
γι’ αυτή, έστω, την αντίδρα-
ση της σκέψης και τη μονή-
ρη ικανοποίηση μαζί της. Το
ερώτημα είναι ένα και αδή-
ριτο. Αν το κράτος αγκαλιάζει
στοργικά εκείνους που έπρεπε,
εδώ και καιρό, να τιμωρήσει
παραδειγματικά για τις μεθο-
δεύσεις τους, που συσσώρευ-
σαν έσοδα στα ταμεία τους
και αφαίμαξαν δραματικά όχι
μόνο τα πενιχρά εισοδήματα
αλλά τα ύστατα κτήματα και
αποκτήματα των εγκλωβισμέ-
νων δανειοληπτών και των οι-
κογενειών τους, ποιος εγγυά-
ται, από εδώ και στο εξής,
την ελάχιστη ασφάλεια των
εργαζομένων και των μικρο-
μεσαίων επιχειρηματιών και,
ακόμα περισσότερο, των ευ-
παθών μετόχων του πληθυ-
σμού, των ηλικιωμένων, των
παιδιών και των ασθενών; Κα-
νείς. Εκτός, φυσικά, από τις
ασφαλιστικές εταιρείες, που
θα εκμεταλλευτούν τον πανι-
κό των εξαντλημένων από φό-
βο και άγχος ανθρώπων για
να τους πουλήσουν ασφάλειες
– ζωής – που δήθεν θα τους
εξασφαλίσουν χρήματα όταν,
«επιτέλους», αρρωστήσουν ή
πεθάνουν.
Πολλές από τις πλασματικές
κατακτήσεις, επομένως, των
σύγχρονων δυτικών δημοκρα-
τιών, για τις οποίες ρητά ή άρ-
ρητα οι ηγέτες του δυτικού κό-
σμου επαίρονται κιόλας έναντι
των αναχρονιστικών πολιτευ-
μάτων των κρατών του «ανα-
τολικού» κόσμου, απεκαλύ-
φθησαν. Το περίφημο κρά-
τος δικαίου των χωρών που
ακαδημαϊκά απογείωσαν τη
νομική επιστήμη, αποδεικνύ-
εται κράτος της κατ’ επίφαση
δικαιοσύνης, που κι αυτή κα-
ταστρατηγείται αμέσως μόλις
ο νεοφιλελευθερισμός ζητήσει
τη συνδρομή της, για να νο-
μιμοποιήσει την αποχαλίνω-
σή του και να κεφαλαιοποιή-
σει τα κέρδη της ανομίας του.
Το κοινωνικό κράτος, επίσης,
για το οποίο ήδη θρήνησα,
αναγνωρίζει στο έπακρο τις
ανάγκες των «εκλεκτών» κοι-
νωνικών μετόχων που ξεπού-
λησαν την εικονική πραμά-
τεια τους υποθηκεύοντας και
υφαρπάζοντας πραγματικά ει-
σοδήματα και αληθινές περι-
ουσίες από πάμπολλα κοινω-
νικά περίγελα που έκαναν το
σφάλμα να θεωρήσουν ότι το
κράτος που συντηρούν με την
εργασία και τους φόρους τους
θα ελάμβανε τα στοιχειώδη,
θεσμικά έστω, μέτρα για την
προστασία τους.
Οι πολιτείες του δυτικού
ημισφαιρίου, όμως, διά-
γουν, μάλλον, στην υπηρε-
σία του αθέμιτου πλουτισμού,
και (εξ)υπηρετούν αφανείς
εντολείς φιλότιμα, ζημιώνο-
ντας και θυσιάζοντας όσους
και ό,τι αναιδώς επικαλού-
νται αρκετοί λαλίστατοι πο-
λιτικοί, όταν θέλουν να κερ-
δίσουν τις εκλογές: τους ανα-
ξιοπαθούντες και το συμφέ-
ρον τους…
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΤΣΟΥ • ευρωβουλευτή ΝΔ
Του ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ • εκπαιδευτικού- συγγραφέα
Εξαιρετικά δύσκολη
η σωτηρία της ΔΕΗ
Συντονισμένη συγκάλυψη
της ανικανότητας
Εxει τονισθεί αρκετές φορές ότι το βασικό
πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε οικονο-
μικό, ούτε στενά πολιτικό. Είναι αναμφισβή-
τητα κοινωνικό, που ενισχύεται λόγω της αδύ-
ναμης λειτουργίας των θεσμών και γι αυτό το
λόγο είναι και ανυπέρβλητο καθώς η θεσμι-
κή προχειρότητα και αταξία έχει εν τω βάθει
εισχωρήσει στο DNA του λαού που από τη
μία, δεν σέβεται τους θεσμούς και από την
άλλη, οι θεσμοί υπολειτουργούν και εκπρο-
σωπούνται από μέτριες και ανέμπνευστες
προσωπικότητες του δημόσιου βίου.
Αν οι προσωπικότητες αυτές διέθεταν ηγετικά,
σπινθηροβόλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα θα
υπήρχε μία πιθανότητα να κινητροδοτήσουν
και να συμπαρασύρουν τον λαό καθοδηγώ-
ντας τον ωφέλιμα και ευεργετικά σε ένα εκτό-
πισμα προόδου και ευημερίας, σε ένα όραμα
που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, μουχλια-
σμένα πρότυπα σκέψης.
Ως εκ τούτου μια ρεαλιστική αναψηλάφηση
του πρόσφατου παρελθόντος μας οδηγεί σε
μια σειρά γεγονότων ,που είναι πολύ πιθανόν
να συμβούν, όπως: Πρώτον, αδυναμία κλεισί-
ματος αξιολόγησης με μια σειρά ανεκπλήρω-
των σωρευμένων προαπαιτούμενων που καθι-
στούν τη δημοσιονομική συμπίεση περισσό-
τερο σκληρή. Σημειωτέον ότι και η καθυστέ-
ρηση της αξιολόγησης μέρα με τη μέρα επι-
βαρύνει την κατάσταση των κόκκινων δανεί-
ων και κάνει δυσκολότερη τη διαχείρισή τους
ενώ επιπρόσθετα αναβάλλεται διαρκώς τυχόν
εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων
των πολιτών προς το κράτος.
Δεύτερον, μη συμμετοχή στην ποσοτική χα-
λάρωση της ΕΚΤ που θα επέφερε διευκόλυν-
ση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία
και η οποία αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Τρίτον, αδυναμία πληρωμής ομολόγων που
ωριμάζουν τον μήνα Ιούνιο, που θα σημάνει
συναγερμό αναξιοπιστίας στις διεθνείς αγο-
ρές με το ζήτημα της εμπιστοσύνης στη χώ-
ρα να καθίσταται κυρίαρχο.
Τέταρτον , δυσκολία εξόδου των συστημικών
τραπεζών της χώρας στις αγορές εντός του
2017, για άντληση δανειακών κεφαλαίων με
ικανοποιητικό επιτόκιο που θα προωθούνταν
στην πραγματική οικονομία.
Αυτό το τελευταίο συνιστά την μεγαλύτερη
απειλή καθώς η μη δυνατότητα εξόδου είναι
πιθανό να οδηγήσει είτε σε ένα τέταρτο μνη-
μονιακό ιδιαίτερα σκληρό πρόγραμμα δίχως
συνοδευτική δανειακή σύμβαση είτε σε έξο-
δο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ.
Δεν είμαι υπέρμαχος της επιστροφής στο πα-
ρελθόν και της αναζήτησης ευθυνών αλλά θα
πρέπει να σημειωθεί ότι είναι βαριά η ευθύνη,
συλλήβδην του πολιτικού συστήματος, όλων
των κομμάτων που κυβερνούσαν την τελευ-
ταία οκταετία και αυτό γιατί αν είχαν ολοκλη-
ρώσει τις μεταρρυθμίσεις νωρίτερα στις αγο-
ρές προϊόντων και εργασίας, αν είχαν προ-
χωρήσει στον εξορθολογισμό της δημόσιας
δαπάνης που αφορά τη δημόσια διοίκηση,
αν έθεταν φραγμό στην απόδοση των συντά-
ξεων σε σαρανταπεντάρηδες και πενηντάρη-
δες καθώς και των τεράστιων αποζημιώσεων
εφάπαξ που διέλυσαν κυριολεκτικά το ασφα-
λιστικό σύστημα, αν επέλεγαν ένα μίγμα πο-
λιτικής με έμφαση στις δαπάνες και όχι στα
έσοδα από υπερφορολογήση, τότε θα υπήρ-
χε πιθανόν ελπίδα ανάκαμψης.
Αντίθετα επικράτησαν «κούφια» λόγια, ανόη-
τες υποσχέσεις, υπερβολικές προσδοκίες και
μεγαλεπήβολα ψέματα.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι σήμερα έχουμε πολ-
λές βόμβες, έτοιμες να εκραγούν. Δύο όμως
από αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες: Το ασφα-
λιστικό, που είναι πλέον μη διαχειρίσιμο και
έτοιμο να «σκάσει» και το δημόσιο χρέος, που
δεν πρόκειται φυσικά ποτέ να «κουρευτεί » και
εντός ολίγου θα μας πνίξει καθώς ο παρονο-
μαστής της ανάπτυξης παραμένει στα λόγια
δίχως να γίνεται πράξη από καμία κυβέρνη-
ση. Τον βίαιο μεταρρυθμιστικό αυτοματισμό
που χρειάζεται η χώρα δεν φαίνεται ικανός
κανείς σήμερα να υλοποιήσει.
Δεν έγινε δυστυχώς ποτέ κατανοητή η ανά-
γκη της Εθνικής συνεννόησης από όλα τα κόμ-
ματα και αυτό γιατί όλοι έβαλαν μπροστά τις
προσωπικές και κομματικές τους φιλοδοξίες
και όχι το συμφέρον της χώρας. Ηθελαν μό-
νο να γίνουν πρωθυπουργοί -υπουργοί –βου-
λευτές σε μια χώρα ερείπιο-άδειο πουκάμι-
σο, σε μια χώρα ηττημένη.
Η προσωπική φιλοδοξία κυριάρχησε και δεν
άφησε περιθώρια σκεπτικισμού, περισυλλογής
και συλλογικής δράσης για το κοινό καλό.
Αν, κάτι που φαίνεται πλέον πολύ πιθανό, οι
προηγούμενες προβλέψεις επαληθευτούν, αυ-
τό θα σημαίνει μια νέα και πολύ πιο σκληρή
πραγματικότητα που η διαχείρισή της όμως
θα απαιτεί και αυτή Οργάνωση, Σχέδιο, Σο-
βαρότητα και Ικανούς ανθρώπους. Διαφορε-
τικά το σκότος θα απλωθεί παντού και θα
αγγίξει όλες τις πτυχές μιας ζωής που η κα-
θημερινή της βίωση θα είναι όχι μόνο ανυ-
πόφορη αλλά θα βρίσκεται και κάτω από τη
δαμόκλειο σπάθη γεωπολιτικών απειλών για
την εθνική μας ακεραιότητα!!!
*ΣΕΛΠΕ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων & Λια-
νικών Πωλήσεων Ελλάδος, μέλος της Ενω-
σης Αμερικάνων Οικονομολόγων, συγγρα-
φέας μαζί με τον Γ. Σταμάτη του βιβλίου
«Ποια Ανάπτυξη!!».
Του Δρ. ΑΝΤΩΝΗ ΖΑΪΡΗ • αντιπρόεδρου ΣΕΛΠΕ*
Το βασικό πρόβλημα της χώρας
και η ευθύνη του λαού……
> Το περίφημο
κράτος δικαίου
των χωρών που
ακαδημαϊκά
απογείωσαν τη
νομική επιστήμη,
αποδεικνύεται
κράτος της κατ’
επίφαση
δικαιοσύνης