Susanna, also called Susanna and the Elders, is a narrative included in the Book of Daniel by the Catholic Church, Oriental Orthodox Churches and Eastern Orthodox Churches.

2. PENNOD 1
1 Yr oedd dyn o'r enw Joacim yn trigo ym
Mabilon:
2 Ac efe a gymmerth wraig, a'i henw Susanna,
merch Chelcias, gwraig deg iawn, ac un yn ofni
yr Arglwydd.
3 Ei rhieni hefyd oedd gyfiawn, ac a ddysgasant
eu merch yn ôl cyfraith Moses.
4 Yr oedd Joacim yn ŵr cyfoethog mawr, ac yr
oedd ganddo ardd deg yn ymuno â'i dŷ: a daeth yr
Iddewon ato; am ei fod yn fwy anrhydeddus na
phawb eraill.
5 Yr un flwyddyn apwyntiwyd dau o henuriaid y
bobl i fod yn farnwyr, megis y llefarodd yr
Arglwydd am, y drygioni hwnnw a ddaeth o
Babilon oddi wrth farnwyr hynafol, y rhai a
ymddangosent yn llywodraethu y bobl.
6 Y rhai hyn oedd yn cadw llawer yn nhŷ Joacim:
a phawb a'r oedd ganddo wisg- au yn y gyfraith a
ddaethant atynt.
7 Ac wedi i'r bobl ymadael ganol dydd, Susanna a
aeth i ardd ei gŵr i gerdded.
8 A'r ddau henuriad a'i gwelsant hi yn myned i
mewn bob dydd, ac yn rhodio; fel y llidiodd eu
chwant tuag ati.
9 A hwy a wyrasant eu meddwl eu hunain, ac a
droesant eu llygaid ymaith, fel nad edrychent i'r
nef, ac na chofient farnedigaethau yn unig.
10 Ac er eu bod ill dau wedi eu clwyfo gan ei
chariad, eto nid oedd yn rhaid i'r naill a'r llall
ddangos ei ofid.
11 Canys yr oedd arnynt gywilydd ddatgan eu
chwant, fel y mynnent gael gwneuthur â hi.
12 Eto hwy a wylasant yn ddyfal o ddydd i ddydd
i'w gweled hi.
13 A'r naill a ddywedodd wrth y llall, Awn yn
awr adref : canys amser cinio yw hi.
14 Felly wedi iddynt fyned allan, hwy a rannasant
y naill oddi wrth y llall, ac a droesant yn eu hôl i'r
un lle; ac wedi hyny gofyn yr achos i'w gilydd,
hwy a gydnabyddasant eu chwant : yna
penodasant amser ill dau gyda'u gilydd, pryd y
caffont hi yn unig.
15 A bu, fel yr oeddynt yn gwylio amser cyfaddas,
hi a aeth i mewn fel o'r blaen gyda dwy forwyn
yn unig, a hi a ewyllysiodd ymolchi yn yr ardd:
canys poeth oedd hi.
16 Ac nid oedd corff yno ond y ddau henuriad
oedd wedi ymguddio, ac yn ei gwylio hi.
17 Yna hi a ddywedodd wrth ei morynion,
Dygwch i mi olew a pheli golchi, a chaewch
ddrysau’r ardd, fel y’m golchi.
18 A hwy a wnaethant fel y gorchmynnodd hi
iddynt, ac a gaeasant ddrysau’r ardd, ac a aethant
allan wrth y dirgelion i nol y pethau a
orchmynnodd hi iddynt: ond ni welsant yr
henuriaid, am eu bod yn guddiedig.
19 Ac wedi i'r morynion fyned allan, y ddau
henuriad a gyfodasant, ac a redasant ati, gan
ddywedyd,
20 Wele, y mae drysau yr ardd wedi eu cau, fel na
ddichon neb ein gweled, a ninnau mewn cariad â
thi; am hynny cydsyniwch â ni, a gorwedd gyda
ni.
21 Oni mynni, ni a dystio∣lwn i'th erbyn, fod
llanc gyd â thi: ac am hynny yr anfonaist dy
forynion oddi wrthyt.
22 Yna Susanna a ochneidiodd, ac a ddywedodd,
Yr wyf wedi fy nghuro o bob tu: canys os gwnaf
y peth hyn, marwolaeth yw i mi: ac os na wnaf ni
allaf ddianc rhag dy ddwylo di.
23 Gwell i mi syrthio i'th ddwylo di, a pheidio â'i
wneuthur, na phechu yng ngolwg yr Arglwydd.
24 Ar hynny Susanna a lefodd â llef uchel: a'r
ddau henuriad a lefasant yn ei herbyn hi.
25 Yna y rhedodd un, ac a agorodd ddrws yr ardd.
26 A phan glybu gweision y tŷ y llefain yn yr
ardd, hwy a ruthrasant i mewn wrth ddrws y
dirgel, i weled yr hyn a wnaethid iddi.
27 Ond wedi i'r henuriaid fynegi eu mater,
cywilyddiwyd y gweision yn ddirfawr: canys ni
wnaethpwyd y fath adroddiad erioed am Susanna.
28 A thrannoeth, wedi i'r bobl ymgynnull at ei
gu373?r Joacim, y ddau henuriad a ddaethant
hefyd yn llawn o ddychymyg direidus yn erbyn
Susanna i'w rhoi hi i farwolaeth;
29 Ac a ddywedodd o flaen y bobl, Anfon am
Susanna, merch Chelcias, gwraig Joacim. Ac
felly yr anfonasant.
30 Felly hi a ddaeth gyda'i thad a'i mam, a'i
phlant, a'i holl deulu.
31 Yr oedd Susanna yn wraig eiddil iawn, ac yn
hardd i'w gweld.
32 A'r gwŷr drygionus hyn a orchmynnodd
ddatguddio ei hwyneb, (canys hi a orchuddiwyd)
fel y digonent o'i phrydferthwch hi.
33 Am hynny ei chyfeillion a'r rhai oedd yn ei
gweled a wylasant.
34 Yna y ddau henuriad a gyfodasant yng
nghanol y bobl, ac a ddodasant eu dwylo ar ei
phen hi.
35 A hi yn wylo a edrychodd i fynu tua’r nef:
canys ei chalon a ymddiriedodd yn yr Arglwydd.
36 A'r henuriaid a ddywedasant, Wrth rodio yn yr
ardd yn unig, y wraig hon a ddaeth i mewn a dwy

3. forwyn, ac a gaeodd ddrysau yr ardd, ac a
anfonodd y morynion ymaith.
37 Yna llanc, yr hwn oedd guddiedig, a ddaeth
atto hi, ac a orweddodd gyd â hi.
38 Yna y rhai oedd yn sefyll mewn congl o'r ardd,
gan weled y drygioni hwn, a redasom atynt.
39 A phan welsom hwynt ynghyd, y gŵr ni allem
ni ei ddal: canys cryfach oedd efe na ni, ac a
agorodd y drws, ac a neidiodd allan.
40 Eithr wedi cymmeryd y wraig hon, ni a
ofynasom pwy oedd y llanc, ond ni fynnai hi
fynegi i ni: y pethau hyn yr ydym ni yn eu
tystiolaethu.
41 Yna y cynulliad a'i credasant hwynt megis
henuriaid a barnwyr y bobl: felly hwy a'i
condemniasant hi i farwolaeth.
42 Yna Susanna a lefodd â llef uchel, ac a
ddywedodd, O Dduw tragwyddol, yr hwn a ŵyr y
dirgelion, ac a ŵyr bob peth cyn eu bod:
43 Ti a wyddost ddarfod iddynt ddwyn cam-
dystiolaeth i'm herbyn, ac wele, rhaid i mi farw;
le, ni wneuthum i erioed y fath bethau ag a
ddyfeisiodd y dynion hyn yn faleisus i'm herbyn.
44 A'r Arglwydd a glybu ei llef hi.
45 Am hynny pan arweiniwyd hi i farwolaeth, yr
Arglwydd a gyfododd ysbryd glân llanc o'r enw
Daniel:
46 Yr hwn a lefodd â llef uchel, clir ydwyf oddi
wrth waed y wraig hon.
47 Yna yr holl bobl a droesant atto ef, ac a
ddywedasant, Beth yw ystyr y geiriau hyn a
lefaraist?
48 Ac efe a safodd yn eu canol hwynt, a
ddywedodd, Ai ffyliaid ydych chwi, feibion Israel,
y collasoch ferch i Israel heb arholi na gwybod y
gwirionedd?
49 Dychwelwch drachefn i fan y farn: canys
camdystiolaeth a ddygasant yn ei herbyn hi.
50 Am hynny troes yr holl bobl drachefn ar frys,
a'r henuriaid a ddywedasant wrtho, Tyred, eistedd
i lawr yn ein plith, a mynega i ni, gan fod Duw
wedi rhoddi i ti anrhydedd henuriad.
51 Yna y dywedodd Daniel wrthynt, Rhoddwch y
ddau hyn o'r neilltu ymhell oddi wrth ei gilydd, a
mi a'u holaf hwynt.
52 Ac wedi eu diarddel oddi wrth ei gilydd, efe a
alwodd ar un ohonynt, ac a ddywedodd wrtho, O
ti yr hwn a heneiddiaist mewn drygioni, yn awr y
mae dy bechodau a gyflawnaist o'r blaen wedi
dod i'r amlwg.
53 Canys ti a ddywedaist gamfarn, a
gondemniaist y dieuog, a gollyngaist yr euog yn
rhydd; er y dywed yr Arglwydd, Y dieuog a'r
cyfiawn ni ladd.
54 Yn awr gan hynny, os gwelaist hi, dywed
wrthyf, Dan ba bren y gwelaist hwynt yn cyd-
gwmni? Yr hwn a attebodd, Dan fasten.
55 A Daniel a ddywedodd, Da iawn; dywedaist
gelwydd yn erbyn dy ben dy hun; canys yn awr
angel Duw a dderbyniodd ddedfryd Duw i'th
dorri yn ddwy.
56 Felly efe a'i rhoddes ef o'r neilltu, ac a archodd
ddwyn y llall, ac a ddywedodd wrtho, O had
Chanaan, ac nid Jwda, harddwch a'th dwyllodd, a
chwant a wyrodd dy galon.
57 Fel hyn y gwnaethoch â merched Israel, a hwy
o ofn a ymbiliasant â chwi: ond merch Jwda ni
arhosodd eich drygioni.
58 Yn awr gan hynny dywed wrthyf, Dan ba bren
y cymmeraist hwynt ynghyd? Yr hwn a attebodd,
Dan bren ffon.
59 Yna y dywedodd Daniel wrtho, Wel; ti hefyd a
gelwyddaist yn erbyn dy ben dy hun: canys angel
Duw sydd yn disgwyl â’r cleddyf i’th dorri yn
ddau, fel y’ch difetha.
60 Gyda hynny yr holl gynulliad a lefasant â llef
uchel, ac a foliannasant Dduw, yr hwn sydd yn
achub y rhai a ymddiriedant ynddo.
61 A hwy a gyfodasant yn erbyn y ddau henuriad,
canys Daniel a’u collfarnasai hwynt o
gamdystiolaeth trwy eu genau eu hunain:
62 Ac yn ôl cyfraith Moses y gwnaethant iddynt
yn y fath fath ag a fwriadasant yn faleisus
wneuthur i'w cymmydog: a hwy a'i rhoddasant i
farwolaeth. Felly yr achubwyd y gwaed diniwed
yr un dydd.
63 Am hynny Chelcias a'i wraig a foliannasant
Dduw am eu merch Susanna, gyd â Joacim ei gwr,
a'r holl dylwyth, am nad oedd anonestrwydd
ynddi.
64 O'r dydd hwnnw allan yr oedd bri mawr gan
Daniel yng ngolwg y bobl.