2. In de afgelopen update
- Nodigde Chandler Olaf Bertels uit om mee op vakantie te gaan en Dewey deed dat
bij Marsha Bruinig
- Werden Dewey en Chandler aangenomen op een particuliere school
- Maakte Joan een paar keer promotie
- Groeide Chandler op naar tiener
- Groeide Max op naar volwassen hond
- Kreeg Dewey een baan in de carrière onderwijs
- Leerde Chandler de bevelen ‘kom hier’ en ‘blijf’ aan Max
- Sliep Joan ‘s nachts buiten op de bank nadat ze intensief bezig was geweest met
schilderen en ontdekte Bruce dat de volgende ochtend met behulp van Max
- Gingen Joan, Bruce, Dewey, Marsha, Chandler en Olaf op vakantie voor tweeënhalve
dag
3. In het begin was het weer even bijkomen van de vakantie. Erg last van jetlags
hadden de Pernotts niet. Ze gingen enkel wat later naar bed. Joan en Bruce pakten hun
boeken weer op alsof ze dat op vakantie ook hadden gedaan en waren vastbesloten
allebei nog een keer de top van hun carrière te halen voor alles voor hen ophield.
4. Dewey was zijn ouders erg dankbaar dat hij de drieputter mocht leren. Erg veel charmes
had hij niet – daar ging hij niet moeilijk over lopen doen. Wat persoonlijkheid betreft was
hij exact, maar dan ook exact zijn vader. Maar nu hij een baantje als hulpleerkracht had,
wilde hij toch wel graag proberen daar al zoveel mogelijk vooruitgang te boeken. Al was
het slechts een tienerbaantje.
5. En Chandler? Hij was van mening dat hij de weddenschap die hij op vakantie met Olaf
had gesloten had gewonnen. Op excursie was er een meisje geweest dat constant met
hem had geflirt. Ze bleek niet eens zo gek ver van Chandlers huis vandaan te wonen. Hij
was even bang geweest dat Olaf hem voor was geweest met Marilène, maar nu Ollie bij
hem thuis was wist hij het zeker: zij was het meisje voor hem.
6. De speelsheid van Ollie verraste Chandler een beetje. Ook Bruce keek even over zijn
schouder terwijl hij in het keukentje een brunch klaarmaakte om te kijken of alles goed
ging. Chandler was nooit een luidruchtig kind geweest. Nu Ollie er was, leek hij een totaal
andere jongen te zijn. Het deed Bruce goed om zijn jongste zoon zo uitbundig te zien
lachen en niet alleen pret te zien, maar ook te horen maken.
7. Het eten stelde niet veel voor. Het was zo warm buiten dat niemand echt zin had
om iets warms te eten, dus hielden ze het bij een lauwwarm vruchtengebakje zodat ze in
elk geval wat hadden gegeten. Ollie propte het eten naar binnen alsof ze in geen eeuwen
wat had gehad en Chandler keek even met grote ogen, maar stiekem vond hij het wel
geestig.
‘Weet je,’ begon hij. ‘We hebben nog een hele middag en de hele dag hier binnen
zitten… Ik heb zitten denken. Zullen we naar het zwembad gaan?’
8. Dat vond Ollie wel een geslaagd plan. Joan vond het best dat Chandler en Ollie haar
auto meenamen. Onderweg reden ze even langs Ollies huis om spullen op te halen en
vervolgens reden ze naar de Sunny Pool. Veel verstand van goede indrukken maken op
meisjes had Chandler naar zijn idee niet, maar toen hij Ollie toefluisterde dat hij niet kon
wachten haar in bikini te zien, wendde ze toch even haar blik af met een giechel.
9. Stiekem wist Chandler van Ollie dat ze een erg sportief meisje was. Het resultaat van
haar lichaam mocht er dan ook wezen. Chandler interesseerde zich niet per se voor
sport, maar het zat natuurlijk wel een beetje zijn bloed vanwege Joans sportiviteit. Eerst
was hij nerveus om het feit dat ze het zwembad in zouden gaan, maar algauw
verdwenen de zenuwen. Zwemmen leek gemakkelijker dan hij had gedacht en door de
lol die hij met Ollie maakte, vergat hij algauw de rest om zich heen.
10. Tegen de tijd dat het donker werd, besloten ze uit het water te gaan. Ollie had zich al
omgekleed en net toen Chandler hetzelfde wilde doen, zag hij een fotohokje staan. Met
Een grijns op zijn gezicht knikte hij richting het ding.
‘Kom op, laten we foto’s maken!’
Zoals hij al had verwacht, overdacht Ollie het nog geen halve seconde. Hij pakte zijn
hand en voor hij zich dat goed en wel besefte, zaten ze samen de gekste bekken te
trekken voor de camera.
11. De grimas op Chandlers gezicht was van oor tot oor en leek er niet meer van te
verdwijnen. Hij stak de foto in zijn zak en stak zijn vinger op naar Ollie.
‘Even omkleden,’ zei hij en verdween in één van de kleedhokjes. Toen hij enkele
minuten later het hokje uit kwam, stond ze nog voor de deur te wachten. Ollie schuifelde
nog een stukje dichter naar hem toe.
‘Zeggèh... Wat je net deed voor die camera’s was al schattig, maar ik geloof dat het in
het echt nog veel leuker is.’ Ollie was amper uitgesproken of ze drukte haar lippen op de zijne.
12. Pas na een hele lange tijd lieten ze elkaar los. Verliefd keek Chandler in Ollies ogen.
‘Wat denk je,’ fluisterde hij met twinkeling in zijn ogen. ‘Zullen we naar dat cafeetje hier
om de hoek gaan?’
Ollie knikte heftig.
‘Ik sms wel even naar huis dat ik later thuis kom.’ Of haar ouders er moeilijk over
zouden doen, hadden ze het geen van beiden over. Nog geen vijf minuten later stonden
ze voor het Whimsical Café.
13. Binnen bleek het vrij rustig te zijn. Het eerste dat Chandler opmerkte, was de
espressobar links achterin de hoek.
‘Hou je van koffie?’ Ollie giechelde. Ze begreep wel waar Chandler heen wilde. ‘Kom op,
dan trakteer ik je op een kopje.’ Zonder tegenstribbelen liet Ollie zich meevoeren aan
Chandlers hand. ‘Twee kopjes espresso graag,’ zei Chandler met zijn permanente
glimlach.
‘Zo te zien hebben jullie hier wat te vieren – veel plezier ermee,’ zei de negroïde barman.
14. Het gesprek viel even stil na een tweede kopje espresso. Die stilte werd nog geen minuut
later verbroken door een knorrend geluid. Verwijtend keek Ollie naar haar buik.
‘Ik geloof dat ik even wat moet eten. Zullen we een eettentje zoeken?’
De barman kwam hun kopjes ophalen en gaf hen de rekening.
‘Als jullie willen, kan ik wel een broodje hotdog voor jullie maken?’ Stelde hij voor.
Dat ging er wel in bij Chandler en Ollie. Maar of er nu werkelijk zoveel gegeten werd…
Ollie gooide voor de gein een stuk brood richting Chandlers hoofd.
15. Lacherig veegde Chandler zijn wang schoon. Ollie schaterlachte.
‘Er zit nog wat ketchup op je wang!’ Gierde ze.
De Sims die voorbij liepen keken verbaast op of om van hun vrijdagavondbezigheden.
Chandler kroop ietwat in elkaar. Hij schaamde zich. Vlug ging hij verder aan zijn
broodje hotdog en hoopte in stilte dat Ollie hetzelfde zou doen.
16. Ollie had in werkelijkheid haar broodje nog sneller op dan Chandler. Ze trok hem
overeind en wierp zich in zijn armen, waarna ze hem hartstochtelijk begon te zoenen.
Chandler was een tikkeltje overdonderd. Dat de date leuk was geweest, kon je wel
stellen. Toch voelde hij zich een beetje… teleurgesteld. Het was heel anders dan hij zich
had voorgesteld. Ongemakkelijk krabde hij zich in zijn nek.
‘Ik geloof dat ik je maar naar huis ga brengen. Ik heb nog heel wat slaap in te halen.’
‘Dat is goed.’ Ollie grijnsde, maar keek ietwat beteuterd. ‘Dit moeten we echt herhalen.’
17. Chandler wist niet of hij het wel zo voor herhaling vatbaar vond. Thuis herdacht hij de
boel tijdens een potje schaak. Oké, hij vond Ollie wel leuk. Toch was het een beetje een
afknapper geweest dat ze alles zo ongegeneerd deed, maar dan ook alles. Achteraf
gezien had hij sterk zijn twijfels over Ollie. Als vriendin zou ze misschien best oké zijn,
maar als vriendin als in dat ze een setje zouden vormen… Nee, dat zag hij niet beslist
zitten. Maar hoe moest hij dat in godsnaam aankaarten?
18. Chandler was zo afwezig met zijn gedachten dat hij zonder na te denken ‘ja’ zei toen
zijn moeder vroeg of hij alsjeblieft Max in bad wilde doen. Het beest stonk een uur in de
wind nadat hij ‘s middags in de vijver was gesprongen voor verkoeling.
Dewey was naast het oude, houten bad dat hun ouders hadden gekocht om Max in
te wassen om Chandler en Max gezelschap te houden.
‘Gaat alles wel goed met je?’ Dewey nam zijn broertje van top tot teen op. ‘Je bent nooit
zo stil. Ik zou bijna zeggen dat er wat met je is,’ vervolgde hij toen het stil bleef.
19. Chandler haalde zijn schouders op. Zin om iets te ontkennen, had hij niet. Maar hij
voelde ook niet de behoefte om te delen met Dewey wat hem dwarszat. Samen konden
ze op zich best door één deur, maar dikke maatjes waren ze nooit geweest. En hoe kon
hij zijn broer nou vertellen dat het meisje waarop hij een oogje had de vriendin van zijn
broer was en het meisje dat hij best leuk vond en waarmee hij vanavond had gezoend
eigenlijk best wel aso was, waarop hij achteraf was afgeknapt?
‘Als je me nodig hebt, ben ik er voor je.’ Dewey legde een hand op Chandlers schouder.
20. Tot Chandlers verbazing ging Dewey zonder verder nog iets te zeggen terug naar binnen.
Hij had verwacht dat Dewey langer zou proberen wat uit heb te krijgen. Eigenlijk lag
het ook wel voor de hand, bedacht Chandler zich toen hij Max uit bad hielp. Dewey was
immers exact Bruce. Die deed ook nooit moeilijk als je iets niet met hem wilde delen,
maar liet je ook altijd wel merken dat hij er voor je was wanneer je hem nodig hebt.
‘Ja, Max. Jij hebt het maar gemakkelijk met je hondenleventje,’ verzuchtte Chandler
tegen de hond. Max keek zijn baasje vragend aan, maar Chandler schudde zijn hoofd.
21. Joan, Bruce en Chandler lagen al uren in hun bed te slapen toen Dewey doodmoe in
het zijne stapte. Rond één uur, toen zijn ouders naar bed gingen, was hij naar buiten
geslopen op zijn tenen en met Marsha in een limousine weggereden naar de stadsbuurt.
Daar waren ze uitgeweest tot een uur of drie.
Nu, wat later was dan half vier gokte Dewey, was hij amper in staat zijn oogleden
open te houden. Het stiekeme gedoe was niet iets dat Dewey van nature in zich had,
maar dat het een kick was om het te doen kon hij niet ontkennen. Tevreden viel hij in slaap.
22. Joan en Bruce waren al vroeg op. De kennis werd sneller opgenomen dan ooit
tevoren. Het was alsof Bruce zich beter kon concentreren dan ooit tevoren, besefte hij
zich met een tevreden glimlach. Voor Joan gold hetzelfde.
‘Wedden dat ik deze pannenkoeken stuk voor stuk goed bak zonder er ook maar één
aan te laten branden?’ Riep ze over haar schouder naar Bruce. Ze wist zeker dat ze het
kon. Die televisieprogramma’s deden wonderen. Ze vroeg zich af waarom ze er voor de
vakantie nooit eerder naar had gekeken.
23. Chandler hield zich vooral bezig met dingen waarbij hij niet veel hoefde na te denken.
Alles wat teveel concentratie van hem vergde, verprutste hij. De herfst was gekomen en
nam de groene kleur van de bomen met zich mee. Voor één van de laatste keren van het
jaar gaf Chandler de planten in de tuin water.
Ondertussen dacht hij na over zijn dag met Ollie van gisteren. Hij was er nog steeds
niet echt over uit wat hij moest gaan doen. Hij had de neiging om het weg te drukken, er
niet aan te denken.
24. Echter zou de kans dan groot zijn dat hij het idee wekte dat hij haar wel leuk vond. Hij
mocht haar wat betreft de gesprekken die ze met elkaar voerden en de lol die ze samen
maakten, maar hij had gemerkt dat ze daar vaak te ver in ging. En niet zo’n beetje ook.
Met een zucht griste Chandler de krant van het gazon. Hij wilde terug naar binnen
lopen door de voordeur toen een rood boeket bloemen in een dun vaasje zijn aandacht
trok. Er hing een klein, miniem kaartje aan. Abrupt bleef Chandler staan, met de krant
nog in zijn hand. Dat zou toch niet...?
25. Wat hij had gedacht, was waar. Het kwam van Ollie. Op het kaartje stond een miniem
gedichtje van vier regels: Ik kan alleen maar aan bloemen denken, om jou mee te
vergelijken. Vergeet-mij-nietje, rode roos. Ik ga voor jou bezwijken. Met zijn voortanden
op zijn onderlip aanschouwde Chandler het geheel nog eens nadat hij de bloemen zijn
ongezien zijn kamer in had gekregen. De foto van hen tweeën bij het zwembad stond
ernaast. Door de manier waarop ze op de foto stonden, leek het net alsof hij haar echt
leuk vond. Oké, hij had haar ook leuk gevonden. Tot ze zo raar begon te doen…
26. Er klonk de zachte klop van een vuist op een houten deur. Als aan de grond genageld
bleef Chandler verstijfd staan.
‘Wat heb jij daar nou?’ De stem van Dewey. Voetstappen van Dewey op het houten
laminaat die in een razend tempo naderde. ‘Is dat een bos bloemen? En wie staan er op
die foto?’ De klank in Dewey’s stem was honend.
Met een vuurrode kop draaide Chandler zich om.
‘Ja, dat is van mij. Ben je nu blij?’ Riep hij.
27. Dewey keek zijn broertje met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat was dit nu weer?
Chandler viel nooit zomaar uit tegen anderen.
‘Hé, ik maakte maar een grapje. Het is toch leuk dat je iemand hebt? Sinds wanneer
ken je haar al?’ Dewey wilde verder vragen, maar Chandler schudde zijn hoofd.
‘Nee,’ onderbrak hij zijn broer. ‘Nou ja. Het was leuk. Ik vond haar leuk. Maar ze is nogal
een beetje… overdreven aanwezig af en toe. Daar ben ik een beetje op afgeknapt, geloof
ik.’ Chandler slaakte een zucht. Hij voelde zich opgelucht nu het hoge woord eruit was.
28. ‘Oh, dat is shit.’ Dewey’s gezichtsuitdrukking werd serieus en Chandler voelde zich
lichtelijk opgelaten om zijn broers reactie.
‘Ja, en ik weet niet wat ik moet doen. Ze heeft me een bos bloemen gestuurd. Een bos
bloemen!’ Chandler wierp zijn armen in de lucht om zijn woorden kracht bij te zetten.
‘Ik zou gewoon met een andere meid uitgaan ofzo,’ zei Dewey.
Chandler trok zijn wenkbrauwen op.
‘Dat kan ik toch niet maken? Straks denkt ze nog dat ik één of andere player ben.’
29. ‘Ben je dat niet, dan?’ Grapte Dewey – wat hem een zachte stomp tegen zijn schouder
opleverde. ‘Oké, ik snap je punt. Misschien is het ook niet jouw soort stijl. Als je nou
gewoon laat blijken dat je het niet vindt kunnen wat ze doet? Want wat soort dingen doet
ze eigenlijk wat je zo asociaal vindt aan haar?’
‘Ze heeft gisteren eten op me gegooid op het buitenterras van een café iets verderop en
ze doet heel luidruchtig, om maar wat te noemen.’
‘Dude…’ Dewey trok een gezicht. Chandler snapte dat zijn broer daar ook niets voor wist.
30. Chandler haalde zijn schouders op.
‘Nou ja. Gelukkig zit ze niet bij me op school ofzo. Dus wat dat betreft heb ik nog wel
even bedenktijd.’
Dewey slaakte een opgeluchte zucht. Hij voelde zich lichtelijk schuldig over dat hij zijn
broer niet echt te hulp kon schieten.
‘Succes ermee, broertje. Als je me nodig hebt…’
‘Ik weet het,’ zei Chandler. ‘Ik weet het. Thanks.’
31. De rest van de dag probeerde Chandler zijn gedachten een beetje te verzetten door
te schaken. Hij had geen zin om ook maar iemand in de buurt te hebben, zelfs zijn broer
niet. De vraag of Dewey het niet aan hun ouders wilde vertellen, was onuitgesproken
maar een zeker ding. Hij wist dat Dewey zich eraan zou houden. Dat zijn broer in dat
soort dingen voor hem klaarstond, maakte toch wel dat Chandler zich iets minder alleen
op de wereld voelde.
32. Dewey deed zo zijn eigen ding. Hij vond het rot voor zijn broertje van Ollie, die nu heel
zijn hart had gelucht maar er eigenlijk niets aan had gehad dat hij het Dewey had verteld.
Er was zoveel dat Chandler niet van Dewey wist en dat wilde hij ook maar al te graag zo
laten. Zoals alle dingen die hij vannacht had gedaan toen hij met Marsha op pad was
geweest. Ja, het was zeker voor herhaling vatbaar geweest.
Morgen was zijn eerste werkdag. Eigenlijk wilde Dewey liever bij Marsha willen zijn.
Maar hij moest toch geld sparen de laatste week van zijn tienerleven.
33. Zelfs na het eten had Chandler nog niet zoveel zin om iets anders te doen dan
schaken. De hele dag was hij er al mee bezig. Hij wist dat zijn ouders zich waarschijnlijk
langzamerhand zorgen begonnen te maken, maar zelfs dat kon hem even niets schelen.
Hij ontdooide echter pas een beetje toen de deurbel ging en een schoolvriendin genaamd
Tosca op de stoep stond.
‘Dus,’ begon Tosca. ‘Ik had geen zin om te wachten tot morgen, tot school. Hoe was het
op vakantie?!’ Viel ze met de deur in huis toen ze na een kopje koffie naar buiten waren
34. In het begin was het een beetje ongemakkelijk om over de vakantie te praten,
aangezien Chandler Ollie daar had leren kennen. Hij besloot haar niet met al te veel
woorden ter sprake te brengen en Tosca ging er verder niet op in. Maar nu hij alles aan
Tosca vertelde, besefte hij dat hij toch ook wel een heel gezellige tijd had gehad met Olaf.
Buiten was het rotweer. Intussen was het zelfs gaan stormen. De twee zaten echter
zo in gesprek dat ze het niet opmerkten. Joan plukte hen onder het afdak vandaan en ze
zetten hun gesprek voort op Chandlers kamer.
35. Chandler en Tosca leken op elkaar wat betreft hun blik op het leven: ze wilden allebei
graag een groot gezin en af en toe hadden ze het over wat voor namen ze hun kinderen
zouden geven, hoe ze het voor zich zagen om ouders te zijn. Dat ging op school altijd al
zo sinds Tosca en Chandler ooit naast elkaar waren gezet voor een biologieproject dat te
maken had met familie.
Het werd langzaam maar zeker onvermijdelijk: op een gegeven moment vroeg Tosca
naar het fotolijstje en de bos bloemen boven zijn bed. Opnieuw vertelde Chandler alles
36. alleen dan nu aan Tosca in plaats van zijn broer. Aan het eind van het verhaal glimlachte
Tosca zwakjes.
‘Misschien moet je haar gewoon vergeten,’ zei ze zacht. Dat was wat Chandler zelf ook
al had gedacht, maar was het niet een tikje naïef? Tijd om daarover na te denken gaf
Tosca Chandler op dat moment niet, want ze sprong van zijn bed af en trok hem van zijn
bureau. ‘Ik wil echt niet onbeleefd zijn. Het was echt heel gezellig, maar ik moest op tijd
thuis zijn.’ Zonder twijfel gaf Tosca Chandler een dikke knuffel. ‘Tot morgen, Chan.’
37. ‘Chan?’ Herhaalde Dewey ietwat spottend toen Tosca de voordeur uit was. Hij keek zijn
broertje, die zich net aan het omkleden was, met een grijns aan.
‘Kom op, Dewey.’ Chandler schudde zijn hoofd en rolde lachend met zijn ogen. ‘Zo kan
‘ie wel weer. Eén meidendrama per dag is wel genoeg.’
‘Ja, tuurlijk.’ Dewey volgde Chandler op de voet toen hij zijn tanden ging poetsen.
Geërgerd keek hij Dewey aan. ‘Wat? Alsof je zelf niet door hebt hoe Tosca naar je kijkt.’
‘Dewey, kappen nou.’
38. Beiden spuugden ze hun tandpasta uit en spoelden ze hun mond met een glas water.
Ondertussen bleef Dewey zijn broertje nauwlettend in de gaten houden. Deed hij nou
echt alsof hij het niet zag of zag hij het echt niet?
‘Chandler…’ Begon hij weer. Chandler keek zijn broer met samengeknepen ogen aan.
‘Sorry, maar ik wilde even zeggen dat als je het echt niet ziet, je echt blind bent of
whatever. Daar staat best een strenge straf op.’
‘Jaja,’ mompelde Chandler uitdagend, wat als gevolg had dat hij de kieteldood kreeg.
39. Kort daarna gingen beiden jongens naar hun eigen kamer. Joan en Bruce lagen al op
bed, dus zij hadden nergens wat van meegekregen. Op zijn kamer lag Chandler nog
even na te denken voor hij ging slapen. Het was dan al laat – één uur – en hij moest
morgen dan wel weer om zeven uur op omdat het een schooldag was, maar hij kon het
toch niet laten te overdenken wat Dewey net had gezegd. Was het waar? Zag Tosca hem
echt zitten? Eigenlijk vond hij Tosca zelf er ook niet verkeerd uitzien. En ze hadden veel
gemeen. Maar iets met haar beginnen? Dat was net zoiets als iets met Mirjam krijgen. Zij
40. Chandler schudde zijn hoofd en kroop onder de dekens. Tosca was net zoals Chandler:
zij begon ook niet zomaar iets. Nee, het was waanzin, pure waanzin. Met die gedachten
viel Chandler in slaap.
Wat hij was vergeten, was dat hij ook niet echt weloverwogen was begonnen met
verder te gaan dan vriendschap wat betreft Ollie. En of hij nu werkelijk alles van Tosca
wist, ook al kende hij haar al jaren?
41. Dat is iets waar Chandler – en jullie – binnenkort snel genoeg achter zullen komen! In de
volgende update zal Dewey wel naar de universiteit gaan - nog maar 5 dagen tot hij
volwassen wordt, immers - niet al te vol zit met specifieke gebeurtenissen zoals deze
tenminste!
Nou, bedankt voor het lezen weer en welterusten vast!
Xx Ilse
