2. De vorige keer....
-Tess:
Tess ontdekte dat ze zwanger was van
Tim en verhuisde naar een afgelegen
appartement.
-Monique, Alwin, Connor:
Tess ging weg.
-Justin, Carine, Hope
Hope groeide op tot een schattige
peuter ^^
Weet je het weer? Mooi zo!

3. Locatie: Appartementencomplex 'Ooit was het mooi': Tess
Met een zucht strompelt Tess door de gangen van het
appartementencomplex. Ze moet en zal buur leren
kennen. Ze is al weggestuurd, achternagezeten door
een hond en in haar kont geknepen door een vage
oude man. Tess rilt. Het word zo donker, dus dit word
echt het laatste appartement dat ze probeert.

4. Tess belt aan. Een vrouw van middelbare leeftijd doet
open. “Hallo, nieuw hier?” vraagt de vrouw. Tess knikt,
ineens verlegen. De vrouw steekt haar hand uit. “Enid.”
Tess schud hem. “Tess.” “Hoe lang woon je hier al?”
vraagt Enid. “Ongeveer een maand.” verzucht Tess.
“En jij?” “Al jaren, helaas.” moppert Enid.

5. Tess ziet een klein jongetje met pikzwart haar met
grote ogen naar haar kijken. Hij trekt Enid voorzichtig
aan haar arm. “Oh, hallo Pim.” merkt Enid op. “Ach
wat, kom toch binnen Tess!”

6. Even later zitten ze in haar appartement. Het is een
bende en erg krap, maar Tess zegt er niets over. Enid
ziet haar blik wel. “Let maar niet op de rommel, ik heb
me helaas nooit iets beters kunnen veroorloven, helaas
voor Pim.”

7. “Hoelang moet je nog?” vraagt Enid, met een knik naar
Tess haar buik, die hoewel Tess hem wonder boven
wonder nog in haar vest gepropt krijgt al aardig vorm
krijgt. “Drie maanden dacht ik.” antwoord Tess. “Hoe oud
ben je?” Tess bloost en antwoord zachtjes “Vijftien.”

8. Enid kijkt hoofdschuddend voor zich uit. Tess kijkt
verlegen toe “Mijn vriend en ik...” Enid kapt haar zin af.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” er valt een
dodelijke stilte, die word onderbroken dan Enid.
“Misschien vind je het interessant om te horen hoe ik
hier gekomen ben.” Tess knikt zachtjes.

9. “Toen ik een jaartje ouder was dan jij, zestien, werd ik
zwanger. Mijn vriend en ik, het ging een beetje te ver. Ik
kwam hierheen -het was hier ooit mooier- en Pim werd
geboren.” besluit Enid haar verhaal. “Veel meisjes zoals
jij komen hier. Je zou er versteld van staan.”

10. “Ik denk dat je beter naar huis kunt gaan. Het is al lang
donker.” Tess kijkt naar de deur waar geen daglicht
meer doorheen valt. “Zal ik met je meelopen?” vraagt
Enid. Tess knikt dankbaar. “Graag.”

11. Even later staan ze buiten bij de lift te wachten. Een
koude avondbries waait door de hal. Tess rilt. Als ze
bevalt, gaat ze zo snel mogelijk verhuizen. “Ik ben
bang Enid.” fluistert ze. De lift ratelt en iemand draait
de deur op slot. “Ik ben bij je.” antwoord Enid. De lift
gaat rammelend en krakend open.

12. Al snel staan ze bij nummer acht, het appartement van Tess. Tess
draait de sleutel om in het slot. “Hoe ga jij nu naar huis? In je
eentje?” vraagt ze aan Enid. Enid haalt nonchalant haar schouders
op. “Ik woon hier al zo lang, iedereen kent me, dus ze zullen mij
niet lastigvallen. Veel succes he!” ze loopt langzaam de galerij af,
kijkt achterom en zwaait. Tess zwaait terug en glipt naar binnen.

13. Een paar maanden later. Tess is hoogzwanger en kan
elk moment bevallen. Ze heeft alle mogelijke
ongemakken van een dikke buik beleefd en is zoveel
mogelijk binnen gebleven en geholpen door Enid, die dat
maar al te graag deed.

14. Een pijnscheut trekt door haar buik. De weeën
beginnen! Haar kindje komt eraan! Met een gezicht
vertrokken van pijn brengt ze de komende uren in de
slaapkamer door. “Tim! Waar ben je godverdomme
als ik je nodig heb!” gilt ze. “Kinderen, ik houd het bij
eentje.” mompelt ze er achteraan.

15. Even later houd ze een klein meisje vast. “Hallo meid.
Wat lijk jij veel op je vader!” fluistert ze. Het meisje blijft
stil. “Zal ik jou June noemen? Dat is wel een mooie
naam toch, June? Is dat goed?” June brabbelt zachtjes
iets als antwoord.

16. “Ongelofelijk June, je bent een kopie van je vader...”
fluistert Tess, terwijl ze met haar duim over de
wenkbrauw van haar dochtertje aait. “Maar je haren...
Je hebt bruin haar. Net als ik eerst. Verf dringt dus niet
door in de genen.” lacht ze. “En dan nu de echte
problemen, je vader moet van jou weten vind ik.” June
kijkt haar moeder begripvol aan en knikt zachtjes.

17. Locatie: catstreet 3; Monique, Alwin en Connor
In huize van der Voeten zakt alles in na het vertrek van
Tess. Monique geeft alles op. Haar werk, uiterlijk,
zelfvertrouwen. Langzaam ziet Connor zijn moeder in
een emotioneel wrak veranderen.

18. Ze huilt uren achter elkaar, waar ze doodmoe van
word. Haar kleren beperkt ze tot een joggingbroek en
een t-shirt en van een pyjama lijkt ze helemaal niet
meer gehoord te hebben. Het doet Connor pijn zijn
moeder zo te zien. Ook hij mist Tess net zo hard, en
ook hij huilt vanbinnen.

19. Alwin, hij weet niet hoe hij het doet, maar op een of
andere manier heeft hij nog niet gehuild. Het klinkt
hard, maar het lukt hem gewoon nog niet. Hij mist zijn
dochter net zo hard als Monique, maar tegengesteld
tot zijn vrouw lukt huilen niet.

20. Het 's avonds 'gezellig' tv kijken met de hele familie is
ook niet zo gezellig meer. Niemand let op de tv en al
zegt niemand er iets van, iedereen denkt aan
hetzelfde. Tess.

21. Monique draait zenuwachtig rondjes met haar vingers.
Plots verbreekt ze de ijzige stilte. “Ik mis haar.” fluistert
ze. “Ik mis haar gezelschap en protest. Ik mis haar
vrolijkheid en woede. Haar opstandigheid en
spontaniteit.” Een traan valt op haar handen, maar
niemand onderbreekt haar. “Ik mis haar mp3-speler,
haar mobiel en haar computer. Ik mis haar gedrag.”

22. Alwin leunt met zijn hoofd op zijn hand. “Ik mis haar
ook.” antwoord hij, met een dichtgeknepen stem.
“Soms vraag ik me af waarom ze weg is gegaan. Was
ze woedend of alleen, waren we te streng voor haar?
Had ze zo'n hekel aan ons?” “Nee!” klinkt er vanaf de
zijkant van de bank.

23. Monique en Alwin kijken op. “Nee.” fluistert Connor.
“Dat zou ze nooit doen. Ze had een reden om weg te
lopen. Een hele goede reden. Ze houdt van ons.” even
valt er een stilte. “Ik ga haar zoeken, en ik zal haar
vinden. Ik zal haar vinden, koste wat het kost.”

24. Locatie: catstreet 3; Justin, Carine en Hope
“Kom maar zitten meisje.” fluistert Carine. Hope gaat
rustig op haar potje zitten, en blijft net zo lang zitten tot
ze klaar is. Trots kijkt ze haar moeder aan. “Klaar!”

25. Trots tilt Carine haar dochtertje op. “Goed zo meisje!”
juicht ze. Hope lacht vrolijk naar haar moeder. “Word jij
al bijna vier he?” Hope knikt. “Vier.” Ze steekt drie
vingers op, twijfelt even en maakt er dan toch vier
vingers van.

26. “Als papa straks thuis komt word jij al een grote meid!”
Hope knikt trots. “Feetje!” “Nee meis, geen feestje, als
je dertien word krijg je een feestje.” Hope knikt
begripvol en trekt een serieus gezicht.

27. Hope slaat haar armpjes om haar moeders hals en
trekt Carine stevig tegen zich aan. “Mama knuf.”
fluistert ze. Carine lacht. Het geluid van de deur klinkt.
“Ik ben thuis!” roept Justin vanuit de woonkamer.

28. Zo staan ze even later in de keuken. Een taart staat op
het aanrecht. Vier kleine vlammetjes pronken op de
taart. Hope word vier.

29. Ze zingen samen 'happy birthday' en Carine blaast
zachtjes tegen de kaarsjes. Hope kijkt vrolijk toe hoe
de vlammen bewegen in de wind van Carine's adem.
Ze grijpt naar de vlammetjes en blaast zachtjes mee.

30. Carine zet Hope op de grond neer en Hope kijkt
vertwijfeld naar haar voeten. Maar de twijfel duurt niet
lang, en al snel staat er een grote Hope in de kamer.
Ze kijkt naar het zwempak dat ze aanheeft. “Groen? Ik
wil blauw!” lacht ze. “Ik ga even naar mijn kamer!”
“Geen taart?” vraagt Justin. “Taart? Oh, dat doe ik zo
wel.” antwoord Hope.

31. Zo staat ze in haar kamer. Andere kleren, ander
kapsel, nieuwe vloer, en, andere meubels! Tevreden
kijkt ze rond in haar kamer. Ja, ze is blij met haar
cadeau.

32. Trots kijkt ze in het rond. Een surfplank aan de muur.
Dat vind ze sowieso cool. Ze houd van water. Er opent
zich een nieuw zwembad, net buiten de stad. Ze heeft
besloten dat ze daar, zodra ze vrienden heeft gemaakt
heengaat.

33. Ze loopt terug naar de kamer. Het is inmiddels zeven
uur. “Dankjewel pap en mam!” roept ze. Ze vliegt haar
ouders een voor een om de hals. “Mijn kamer is echt
gaaf.” Carine lacht. “Ik ben blij dat je het leuk vind
geworden.”

34. Met haar vrolijke gezicht met sproetjes en haar felgroene
ogen kijkt ze haar vader smekend aan. “Pap, wil je me naar
school brengen?” Justin kijkt zijn dochter verbaasd aan. “Je
bent net opgegroeid, je hoeft niet officieel naar school hoor!”
Hope haalt haar schouders op. “Ik wil naar school.” Carine
lacht. “Je hoort het Justin, pak de autosleutels maar vast!”

35. Tot de volgende keer!