περιπτώσεις κοινωνικής απομόνωσης που αποδεικνύουν τη χρησιμότητα της κοινωνικοποίησης

2. • O Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν (Federico II
Hohenstaufen,
26 Δεκεμβρίου 1194 - 13 Δεκεμβρίου 1250)
επικεφαλής του Οίκου των Χοενστάουφεν
ήταν Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1220 - 1250),
Σε ένα από τα πειράματα που έκανε, έκλεισε βρέφη σε ένα
δωμάτιο χωρίς να έρθουν σε επαφή για πολύ καιρό με
ανθρώπους,. Με αυτό τον τρόπο ήθελε να δει αν τα παιδιά
μπορούσαν να μιλήσουν την φυσική τους γλώσσα. Ο
αυτοκράτορας δεν ήθελε να ακούσουν τα βρέφη ποτέ ανθρώπινη
φωνή ώστε όταν φτάσουν σε κατάλληλη ηλικία να μιλήσουν για
να μάθει σε ποια γλώσσα μίλησε ο Θεός στον Αδάμ και την Εύα.
Ο Φρειδερίκος έβαλε νοσοκόμες να τα ταΐζουν, να τα θηλάζουν
σαν κανονικά παιδιά αλλά με εντολή να μην τους μιλήσουν ποτέ
ώστε να παρεκτραπεί κάθε ενδεχόμενο μίμησης της ανθρώπινης
φωνής. Το πείραμα απέτυχε και τα βρέφη πέθαναν επειδή δεν
μπορούσαν να μεγαλώσουν σε αυτές τις συνθήκες.

3. • Ο Bello της Νιγηρίας: Το αγόρι-χιμπαντζής
• Ο Bello, που τα μέσα ενημέρωσης ονόμασαν χωρίς ίχνος ευαισθησίας
«αγόρι-χιμπαντζή», εντοπίστηκε το 1996. Αν και οι γιατροί δεν ήταν
σίγουροι, το αγόρι ήταν κοντά στα 2 χρόνια ζωής όταν ανακαλύφθηκε σε
δάσος της Νιγηρίας σωματικά και νοητικά ανάπηρο, κι αυτός ήταν
πιθανότατα ο λόγος που το εγκατέλειψαν οι γονείς του μόλις γεννήθηκε,
συχνή πρακτική της τοπικής φυλής. To μωρό σώθηκε χάρη στην
παρέμβαση των χιμπαντζήδων, οι οποίοι το μεγάλωσαν μέσα στο δάσος
σαν δικό τους. Το δίχρονο αγόρι μιμούταν τις συμπεριφορές των
πιθηκοειδών, την ίδια ώρα που βάδιζε όπως και αυτά. Όταν μάλιστα
βρέθηκε το αγόρι στο δάσος, το γεγονός κρατήθηκε μυστικό, μέχρι το
2002 τουλάχιστον όταν εντοπίστηκε από τον Τύπο σε καταφύγιο παιδιών
της Νότιας Αφρικής. Ακόμα και 6 χρόνια αργότερα, ο Bello συνέχισε να
επιδεικνύει συμπεριφορές χιμπαντζή, αν και πλέον ήταν σαφώς πιο
ήρεμος. Το αγόρι δεν έμαθε ποτέ να μιλά, παρά την καθημερινή πια
αλληλεπίδραση με ανθρώπους, και έφυγε από τον κόσμο το 2005 κάτω
από αδιευκρίνιστες συνθήκες…

4. • Η Rochom Pn’gieng της Καμπότζης: Η γυναίκα της ζούγκλας
• Το ημερολόγιο έγραφε 23 Ιανουαρίου 2007 όταν μια γυναίκα από την
Καμπότζη βγήκε ξαφνικά από τη ζούγκλα, έχοντας περάσει 19 χρόνια στην
ανθρώπινη απομόνωση. Μια οικογένεια σε ένα κοντινό χωριό
ανακοίνωσε ότι η κοπέλα ήταν η χαμένη τους κόρη, η οποία είχε
εξαφανιστεί σε ηλικία 8 χρονών μαζί με τη μικρότερη αδερφή της (η
οποία δεν βρέθηκε ποτέ), όταν χάθηκαν μέσα στη ζούγκλα σε
οικογενειακή εκδρομή. Το κορίτσι, που βρέθηκε γυμνό και
τρομοκρατημένο, εντοπίστηκε από άντρα που το καταδίωξε στη ζούγκλα
αφού του είχε κλέψει το φαγητό του. Οι ψυχολόγοι που την ανέλαβαν
διαπίστωσαν ότι μπορούσε να προφέρει τις λέξεις «πατέρας», «μητέρα»
και «στομαχόπονος», αλλά και μια σειρά ακατάληπτων ήχων που η ίδια
θεωρούσε γλώσσα. Όταν πεινούσε ή διψούσε, έδειχνε απλώς το στόμα
της, ενώ συνήθιζε να μπουσουλάει περισσότερο παρά να περπατά. Δεν
ήθελε να φορά ρούχα και παρά το γεγονός ότι η θεραπεία απέδιδε, η ίδια
προσπαθούσε συνεχώς (και συχνά τα κατάφερνε) να αποδράσει και να
επιστρέψει στο σπίτι της, τη ζούγκλα…

5. • Ο Dina Sanichar της Ινδίας: Το αγόρι-λύκος
• Εδώ μιλάμε για μια από τις κλασικότερες
περιπτώσεις άγριου παιδιού: το «λυκάκι»,
όπως το λέγανε τα Μέσα της Ινδίας, ήταν
γύρω στα 6 χρόνια όταν το βρήκαν κυνηγοί το
1867. Η ομάδα των κυνηγών είδε μια αγέλη
λύκων να μπαίνουν σε ένα σπήλαιο,
ακολουθούμενοι από κάτι που έμοιαζε με
άνθρωπο να τρέχει με τέσσερα πόδια. Οι
άντρες κατάφεραν να διώξουν τους λύκους
από τη σπηλιά και τότε βρήκαν τον Dina, τον
οποίο έσωσαν από τη ζούγκλα και τον έφεραν
στην πλευρά των ανθρώπων. Το αγόρι
τοποθετήθηκε σε άσυλο, αν και οι θεραπείες
της εποχής και λιγοστές ήταν και χωρίς
εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Οι κοινωνικοί
λειτουργοί προσπάθησαν να τον κάνουν να
αποτινάξει σταδιακά τη συμπεριφορά των
λύκων και τη ζωή στην αγέλη, κάτι που
μεταφραζόταν στο να μην τρώει ωμό κρέας,
να μη σκίζει τα ρούχα του και να μην κοιμάται
κατάχαμα. Έπειτα από καιρό, έμαθε μια σειρά
από ανθρώπινες συμπεριφορές και πρακτικές
υγιεινής, αν και η ικανότητα για λόγο είχε
παρέλθει οριστικά πια…

6. Ο Victor της Aveyron: Το άγριο αγόρι της Γαλλίας
Εδώ έχουμε μια ιστορική περίπτωση από κάθε άποψη, καθώς αυτή είναι πιθανότατα η πρώτη
καταγραμμένη υπόθεση παιδικής εγκατάλειψης στις ερημιές. Ήταν στα τέλη του 18ου αιώνα όταν
πολλοί άνθρωποι τον είδαν να περιφέρεται στο δάσος Saint Sernin sur Rance της Νότιας Γαλλίας.
Την πρώτη μάλιστα φορά που τον έπιασαν, ο Victor κατάφερε να αποδράσει! Στις 8 Ιανουαρίου
1800 όμως βγήκε μόνος του από το δάσος και πλησίασε στο πρώτο χωριό που βρήκε. Ήταν πια 12
ετών, το σώμα του ήταν γεμάτο ουλές και δεν μπορούσε να αρθρώσει ανθρώπινη λαλιά. Παρά το
γεγονός ότι η τοπική κοινωνία τον αγκάλιασε, δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον έβλεπαν ως
αξιοπερίεργο και ήθελαν να τον μελετήσουν. Όπως ο καθηγητής βιολογίας Pierre Joseph
Bonnaterre, που του αφαίρεσε τα ρούχα και τον άφησε να παγώνει στο χιόνι για να καταγράψει τις
αντοχές του: το αγόρι δεν παρουσίασε καμία παρενέργεια από το δριμύ ψύχος! Μετά ανέλαβε
δράση ο Roch-Ambroise Cucurron Sicard, ο οποίος προσπάθησε να του μάθει να μιλά, αν και
εγκατέλειψε σύντομα την προσπάθεια καθώς το αγόρι δεν έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Ο Victor
δεν έμαθε ποτέ να μιλά και να επικοινωνεί, γι’ αυτό και μεταφέρθηκε κάποια στιγμή σε άσυλο του
Παρισιού (Paris Institution des Sourds-Muets), όπου και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια του, μέχρι να
φύγει από τον κόσμο σε ηλικία 40 ετών…