1. Κ.Π.Καβάφης: Ο οικουμενικός ποιητής
Με ορμητήριο την Αλεξάνδρεια κατέκτησε την αιωνιότητα
150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠO ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ
ΚΑΙ 80 ΑΠO ΤΟN ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ
2. Αλεξάνδρεια: Για τον Καβάφη είναι ένα πλάσμα αγαπημένο… Εκεί γεύτηκε
τις ηδονές του, εκεί γνώρισε τους θριάμβους του και τις αποτυχίες του,
εκεί διέτρεξε τους κινδύνους του, εκεί αξιώθηκε , με τον τρόπο του,
τη δική του «αμίμητη» ζωή.
(Μ.Γιουρσενάρ)
3. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
« Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»
4. Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γυρνάς.
«Η πόλις»
5. Ο πατέρας του ποιητή
Πέτρος- Ιωάννης Καβάφης,
μεγαλέμπορος βαμβακιού,
με καταγωγή από το Φανάρι
της Κωνσταντινούπολης
και ευυπόληπτο μέλος
της ελληνικής κοινότητας
της Αλεξάνδρειας,
γνωστός για την τιμιότητά του.
6. Η μητέρα του ποιητή
Χαρίκλεια Φωτιάδη Καβάφη
στα πρώτα χρόνια του γάμου της
στην Αγγλία.
Η φωτογραφία αυτή βρισκόταν
κορνιζαρισμένη στο σαλόνι του ποιητή.
7. Ο μικρός Κωνσταντίνος Καβάφης,
το ένατο και τελευταίο παιδί
της οικογένειας, σε ηλικία δυο ετών,
ανάμεσα στους αδελφούς του
Τζων (αριστερά) και Παύλο (δεξιά).
8. Από αριστερά
τα τρία αδέρφια :
ο Τζων Καβάφης,
ο Παύλος Καβάφης
και ο ποιητής
το 1873 στο Λίβερπουλ.
9. Ο Παύλος Καβάφης
ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ
ΠΟΙΗΤΗ
Ο Ιωάννης – Κωνσταντίνος (Τζων) Καβάφης
Ο Αριστείδης Καβάφης
10. Στην Αλεξάνδρεια
ο ποιητής διδάσκεται
Αγγλικά, Γαλλικά και
Ελληνικά
με οικοδιδάσκαλο και
συμπληρώνει
τη μόρφωσή του
στο Ελληνικό
Εκπαιδευτήριο της
Αλεξάνδρειας.
11. Το 1882
η οικογένεια Καβάφη
εγκαταλείπει την Αλεξάνδρεια
εξαιτίας των ταραχών που
προκάλεσε ένα εθνικιστικό
στρατιωτικό κίνημα και πηγαίνει
στην Κωνσταντινούπολη.
12. Ο ποιητής το 1885,
σε ηλικία 22 ετών,
επιστρέφει στην γενέτειρά του
Αλεξάνδρεια.
13. Στην Αλεξάνδρεια
ο ποιητής αποποιείται την Βρετανική
υπηκοότητα που είχε και από τους δυο
γονείς του και κρατά μόνο την Ελληνική.
14. Ο ποιητής ξεκινά
την επαγγελματική του
σταδιοδρομία
ως δημοσιογράφος,
μετά ως μεσίτης και
στη συνέχεια στο Γραφείο
Αρδεύσεων του Υπουργείου
Δημοσίων Έργων
της Αιγύπτου.
15. Τα οικονομικά απασχολούσαν πολύ τον Καβάφη.
Ήταν εγγεγραμμένος χρηματομεσίτης
στα χρηματιστήρια της Αλεξάνδρειας
από το 1894 ως το 1902.
Η κάρτα εισόδου του ποιητή
στο χρηματιστήριο.
16. Το 1886 ο ποιητής δημοσιεύει
το πρώτο του ποίημα,
με τίτλο «Βακχικόν»,
στο περιοδικό Έσπερος
της Λειψίας.
Το 1897 γράφει και εκδίδει
τα «Τείχη», ένα από τα πιο
γνωστά ποιήματά του.
17. Το 1900 δημοσιεύει
στο Εθνικόν Ημερολόγιον
Σκόκου και στο Αιγυπτιακόν
Ημερολόγιον Δρακοπούλου,
όπου στο δεύτερο αποσπά
κολακευτικό σχόλιο:
« Κωνσταντίνος Καβάφης.
Νέος, φιλόφρων τους
τρόπους, πλήρης σφρίγους
και ζωής, με άπειρον
ποιητικήν τόλμην, άνθρωπος
του κόσμου, λογογράφος,
είναι εκ των συμπαθεστάτων
Αλεξανδρινών
φιλολόγων…..»
18. Το 1901 πραγματοποιεί
το πρώτο του ταξίδι στην Αθήνα
και γνωρίζεται με τον Ξενόπουλο,
που είναι ένας από τους
υποστηρικτές του ποιητικού του
έργου.
19. Το 1904 εκδίδει το ποίημα
« Περιμένοντας τους Βαρβάρους»
και ακολουθεί μια ποιητική συλλογή
14 ποιημάτων που περιλαμβάνει
τα εξαιρετικά:
« Κεριά», « Φωνές»,
«Επιθυμίες»,
« Θερμοπύλες»,
«Τα άλογα του Αχιλλέως»,
«che fece…il gran rifiuto»,
«Διακοπή».
20. Το 1910 τυπώνει το δεύτερο τεύχος
ποιημάτων του με 21 ποιήματα.
Ανάμεσά τους :
«Τρώες»,
«Μονοτονία»,
«Η Κηδεία του Σαρπηδόνος»,
«Η Συνοδεία του Διονύσου»,
«Ο βασιλεύς Δημήτριος»,
«Τα βήματα»,
«Ούτος Εκείνος».
21. Σχόλιο της Γαλάτειας Καζαντζάκη
για τον Καβάφη:
« Την ποίηση του Καβάφη δυο μου
φάνηκαν/…../ πως της ξεχωρίζουν
χαρακτηριστικά: Η βαθειά φιλοσοφική
αντίληψη του ανθρώπου που πολλά
ξέρει και η αισταντικότητα του
Ποιητή».
22. Το αθηναϊκό κατεστημένο ήδη από
το 1903 είχε διαβλέψει την απειλή
που αποτελούσε αυτός ο
ιδιόρρυθμος ομογενής για την
ποιητική τάξη πραγμάτων στην
Ελλάδα, όπως την ενσάρκωνε ο
γηγενής Κωστής Παλαμάς.
Η αντιπαράθεση των οπαδών του
Καβάφη και του Παλαμά γνώρισε
μια πρώτη έξαρση το 1918
και κορυφώθηκε στην Αθήνα
το 1924, και έλαβε ουσιαστικά
τέλος την ίδια χρονιά όταν
ο Παλαμάς έκανε μια σύντομη
αλλά νηφάλια εκτίμηση του έργου
του Καβάφη.
23. Το 1926, επί δικτατορίας Παγκάλου,
του απονέμεται η μόνη εν ζωή
διάκριση.
Η Ελληνική Πολιτεία αναγνώρισε την
προσφορά του Καβάφη
στα Ελληνικά γράμματα,
τιμώντας τον με το Αργυρό παράσημο
του Τάγματος του Φοίνικος.
24. Το τελευταίο διαβατήριο
του Καβάφη
(«Επάγγελμα :Ποιητής»)
με διπλή χρονολογία γέννησης
(και οι δυο λανθασμένες!)
25. Το 1932 ο Καβάφης,
άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα,
πηγαίνει για θεραπεία στην Αθήνα,
όπου παραμένει αρκετό διάστημα,
εισπράττοντας μια θερμότατη
συμπάθεια από το πλήθος των
θαυμαστών του.
Το Νοέμβριο το περιοδικό ΚΥΚΛΟΣ
είναι αφιερωμένο στον Καβάφη, πράγμα
που χαροποιεί ιδιαιτέρως τον ποιητή.
Επιστρέφοντας όμως στην
Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του
χειροτερεύει. Εισάγεται στο
Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας,
όπου και πεθαίνει
στις 29 Απριλίου 1933,
την ημέρα των γενεθλίων του.
28. Σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα
του ποιητή
ΕΙμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν,
αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια- σ’ένα
σπίτι της οδού Σερίφ˙ μικρός πολύ έφυγα,και
αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το
πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την
χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν
χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στην Γαλλία.
Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα
δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα
είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία
μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα
κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το
υπουργείον των Δημοσίων Έργων της
Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα
Ιταλικά.
29.
30.
31. Αν είσαι απ’ τους αληθινά εκλεκτούς,
την επικράτησί σου κύτταζε πώς αποκτάς
«Ο Θεόδοτος»
32. Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι….
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε-για λίγο-να μη νοιώθεται η πληγή.
«Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου ˙ ποιητού εν Κομμαγηνή˙ 595 Μ.Χ»
33. Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε˙
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
«Φωνές»
34. Εμπρός κυττάζω τ΄ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
«Κεριά»
35. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
«Ιθάκη»
36. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με…
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
«Επέστρεφε»
37. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
«Περιμένοντας τους βαρβάρους»
38.
39.
40.
41.
42.
43. Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
« Όσο μπορείς»
