2. “Milan? Moet je echt naar de universiteit?”, vraagt Thomas met een dun stemmetje aan zijn grote broer.
3. “Ik vrees van wel.”, antwoordt Milan opgewekt van achter de computer, “Ik ben net mijn beurzen aan het nakijken, en ik krijg er wel heel wat!”
4. “Kan ik dan niet met je mee?” Thomas kijkt smekend op van zijn boek. “Ik wil je wel helpen met je huiswerk! En anders ben ik de enige jongen hier in huis!”
5. Milan omhelst zijn kleine broertje: “Sta hier dan maar eens goed je mannetje, knul! En papa is er ook nog, voor als je eens echte jongensdingen wil doen!”
6. Die avond is het voor Milan echt tijd om naar de universiteit te vertrekken. Deborah omhelst hem: “Veel succes, jongen. Weet dat je vader en ik vreselijk trots op je zijn!”
7. Ook Lucas wenst zijn zoon veel succes. “En maak de meisjes op de campus niet te gek, jongen!”
8. De andere kinderen komen ook nog even afscheid nemen van hun grote broer. Maar veel tijd hebben ze niet meer, want daar komt de taxi de straat al in gereden.
9. Milan kijkt nog even om naar het huis waar hij is opgegroeid. Nu is het tijd voor zijn nieuwe leven als student.
10. “Ik kan het niet geloven.”, zegt Deborah even later tegen Lucas, wanneer de andere kinderen al naar bed zijn, “Onze tweede zoon is ook al naar de universiteit.”
11. “En dat terwijl het lijkt alsof hij pas gisteren voor het eerst in mijn armen lag…” Ze krijgt het wat moeilijk, en drukt zich steviger tegen Lucas aan.
12. Dan trekt Lucas haar op schoot: “Niet huilen, meid! Ik denk dat ik wel een maniertje weet om je op te vrolijken…”
13. Hij drukt zijn lippen op de hare, en begint haar vol passie te zoenen.
14. En het duurt die nacht nog heel lang voordat Lucas en Deborah in slaap vallen!
15. Tess staat in de badkamer onzeker aan haar haren te pulken. Ze is gisteren naar de kapper geweest, maar voelt zich toch niet helemaal zeker over haar nieuwe kapsel.
16. “Is het echt niet te kort?”, vraagt ze zich luidop af.
17. “Nee hoor, Milan zal het prachtig vinden!”, klinkt opeens de stem van Fleur achter haar. Verschrikt draait ze zich om.
18. “Milan? Wat heeft Milan hiermee te maken?”, vraagt ze, terwijl ze haar tweelingzus betrapt aankijkt.
19. “Geef het toch toe, Tessje. Iedere keer als iemand hier iets over Milan zegt, begin je te blozen en wend je snel je blik af.”
20. “En ik weet toch hoe je bent. Ik ben immers je tweelingzus, ik merk dat echt wel!”
21. “Je mag gerust zijn: als Milan je ziet, is hij zo verkocht!”, fluistert Fleur nog in Tess’ oor, terwijl ze haar nog eens stevig vast neemt.
22. Even later arriveert Milan, en hij wordt meteen hartelijk verwelkomd door Piet: “Broertje, je bent er! Welkom!”
23. En ook Fleur komt hem enthousiast begroeten. Maar Milan vraag zich maar één ding af…
24. “Waar is Tess eigenlijk?”, vraagt hij, met een onzekere blik in de ogen.
26. Tess is inderdaad op haar kamer. Ze ligt op haar bed na te denken. En wat als hij me nu niet meer leuk vindt? spookt het maar steeds door haar hoofd.
27. Ze schrikt op wanneer Milan opeens haar kamer komt binnenlopen. “Ha, hier zit je…” Hij stopt midden in zijn zin.
28. Snel staat Tess op. Wat moet Milan wel niet van haar denken, dat ze in het midden van de dag ligt te slapen?
29. “Wat eh, wat zit je haar leuk.”, is het eerste wat Milan weet uit te brengen.
30. Niet alleen haar haren trouwens, denkt hij bij zichzelf, Ze is gewoon helemaal een prachtstuk geworden!
31. Ook Tess weet niet meer precies wat te zeggen. Als tiener vond ze hem al knap, maar nu is hij helemaal geweldig!
32. Zonder verder nog iets te zeggen, buigen ze de hoofden naar elkaar toe en…
33. … dan is daar eindelijk het moment waar ze beiden zo lang op gewacht hebben! Hun eerste kus…
34. De volgende minuten staan ze elkaar alleen maar aan te kijken. Woorden zijn hier overbodig…
35. “Mmm… ziet er niet slecht uit!”, knikt Pauline haar spiegelbeeld toe, “Nu alleen nog kleren uitzoeken.”
36. Na even in haar kledingkast gerommeld te hebben, heeft ze gevonden van ze zocht.
