1. 12º Domingo do Tempo Ordinario – Ciclo B
Eespertárono dicíndolle:
- Mestre, seica non che importa que afoguemos?
Posto en pé, increpou o vento e díxolle ao lago:
- Silencio, e acouga!
O vento amainou e houbo unha gran calma. Mc 4, 37-41
2. A tormenta fascina e horroriza á vez.
Perante as forzas da natureza:
• sentímonos pequenos e impotentes,
• desvanécese a nosa fachenda habitual.
Non é estraño que a Biblia
asocie a tormenta coa manifestación de Deus.
3. Desde a tormenta
Deus fala a Xob e interrógao:
“Quen pechou o mar
cunha porta, e lle dixo:
ata aquí chegarás e non pasarás,
aquí romperase
a arrogancia das túas ondas?”
Xob 38, 8-11
4. O señorío de Deus
sobre a tormenta
é unha metáfora do
seu señorío sobre a historia
e os seus acontecementos.
Deus maniféstase
nos acontecementos
de cada día
e nos que marcamos
con sinais extraordinarios.
5. O seu grito pode parecer blasfemo:
“Mestre, seica non che importa que afoguemos?”
6. Xesús responde cunha
intervención urxente
e maxestosa
sobre os elementos,
pero non ignora
a pregunta
que manifestaba
a inquedanza dos seus.
8. O relato cérrase coa pregunta final dos discípulos:
“Quen é este
que ata o vento e o mar lle obedecen?”
9. O discípulo é aquel que
se pregunta cada día
quen é Xesús.
Non cabe enganarse dicindo
que un xa respondeu cando
descubriu o camiño
da fe.
Xesús ha de ser descuberto
cada día.
10. A verdadeira fe non esixe milagres fulminantes,
confía na presenza de Deus.
A fe sincera non agarda a intervención máxica de Deus.
A fe profunda acompaña o que cre na presenza de Deus.
11. Señor Xesús,
Crémoste presente no mar
da nosa historia.
Agracémosche que nos
acompañes na tribulación.
Pedímosche que aumentes a
nosa fe vacilante.
E rogámosche que nos libres
do temor. Amén.
12. José Román Flecha Andrés
PALABRA DO SEÑOR –Salamanca
Presentación: Antonia Castro Panero
Música: Magnum Mesterium
