1. Sherry Turkle – Alone together: Why we expect
more form technologie and less from eachother
Samenvatting
De documentaire gaat over Sherry Turkle die net haar boek heeft afgerond en hier een korte
presentatie over geeft. Het boek bevat een 15 jaar lange onderzoek naar hoe de technologie ons
leven maakt. Turkle wil benadrukken dat we niet moeten doen wat de technologie wil, maar ons
moeten concentreren op de menselijke keuze en waar wij naar toe willen gaan met de
technologie. Het is al een feit dat de technologie onze leven beïnvloedt, maar het ligt aan ons
welke relatie we met de technologie aan willen gaan en dat moeten we gaan beseffen. We
moeten er op een gezonde en productieve manier mee leren leven, want zonder kunnen we niet
meer.
Ze heeft het over de nieuwe sociale norm, ‘the always on-culture’. Waar vroeger alleen nerds de
hele tijd online waren en werden bestempeld als gestoord en gehandicapt, zo is tegenwoordig
iedereen lid van deze nieuwe cultuur. Denk hierbij aan telefoons op de tafel tijdens het
avondeten, sms’en tijdens een begrafenis etc. Wel is ze ervan overtuigd dat er een verschuiving
plaats gaat vinden van deze cultuur, dit vanwege het feit van de jongste generatie. Deze zien hun
ouders verslaafd aan hun telefoon en voelen zich verwaarloosd, omdat zij geen aandacht krijgen.
Ze zullen dit volgens haar dus anders doen als zij zelf ouders zijn. Waar ik het totaal oneens mee
ben, maar oké…
Haar verhaal draait met name om de menselijke aspecten van de technologie. En hierbij heeft ze
het over de ‘sociable robots’. Dit zijn robots die oogcontact maken, menselijke gebaren maken
en jouw naam noemen. Ze krijgen menselijke trekken mee. Ze zijn naar haar mening gemaakt om
in te spelen op de kwetsbaarheid van de mensen. Ze dienen als vervanging van de mens. Dit
omdat de mens alleen aandacht wil, iemand die om hun ‘geeft’, iemand om bij thuis te komen of
het een mens of een robot is maakt niet uit. Het gaat van beter dan niets, naar gewoon beter.
Liever een robot dan niets en dan uiteindelijk ‘komen we erachter’ dat de robot er bijvoorbeeld
altijd voor ons is en ons nooit zal verlaten, waardoor het dus gewoon beter is dan een mens.
Het feit dat deze robot vraagt om zorg is wat ons inpakt. De mens is namelijk zo dat wij niet
zorgen voor wat we houden, maar houden van wat we zorgen. Denk bijvoorbeeld aan de razende
tamagoci’s en furby’s.
Ook behandelt ze het feit dat de virtuele wereld en de realiteit door elkaar gaan lopen. Hoe we
denken dat we een rol spelen als we spelletjes spelen en ‘echt’ zijn als we ons op sociale media
zoals facebook bevinden, zo hebben we het totaal mis. Het is juist andersom. Spelen we een spel,
dan spelen we met bepaalde aspecten van onszelf en we kruipen in een rol als we ons op
facebook bevinden. Dit kan zijn vanwege de drang om er bijvoorbeeld bij te horen.
Als laatste bespreekt ze de ‘I’d rather text than talk’. Ze had het al over een overgang naar een
nieuwe cultuur en dat we hiermee onze huidige cultuur onteren. Alles moet snel, snel, snel. We
krijgen honderden mails binnen, waar we allemaal op reageren dus er is geen diepgang meer.
Mensen vinden persoonlijk contact te confronterend en sturen dus liever een sms of mail.

2. Sherry Turkle
Sherry Turkle houdt zich als klinisch psycholoog al dertig jaar bezig met de vraag hoe mensen
nieuwe technologische ontwikkelingen ondergaan. Ze focust zich nu op haar onderzoek op
psychoanalyse en mens-technologie interactie. Ze heeft verschillende boeken geschreven over
de psychologie van de menselijke relatie met de technologie, met name op het gebied van
computertechnologie en computerverslaving.
In The Second Self (1984) schrijft Turkle over hoe de computer meer dan alleen een hulpmiddel
is, het is een deel van ons dagelijks persoonlijke en psychologische leven. Ze kijkt naar hoe de
computer de manier waarop we naar onszelf en onze relaties met anderen beïnvloeden, ervan
overtuigt dat de computer onze denken en handelen bepaalt. Dit boek geeft ons de kans om
opnieuw te kijken en te beoordelen wat onze relaties met de technologie zijn.
In haar andere boek Life on the Screen (1995) discussieert Turkle over hoe het gebruik van de
computers is geëvolueerd in de tijd en de grote invloed van deze machine op haar gebruikers. De
computer, die miljoenen mensen over de wereld samen verbindt, verandert de manier waarop
we denken en onszelf zien. Hoewel het oorspronkelijk bedoeld was als een hulpmiddel om ons te
helpen om communiceren met anderen, is het recent omgevormd tot een middel dat ons
verstrekt met virtuele werelden waar we in kunnen stappen voor interactie met andere mensen.
Het begrip ‘cyberspace’ is ontstaan en verwijst naar onze dagelijkse interacties op de computer,
zoals het controleren van e-mail of het reserveren bij een luchtvaartmaatschappij. Dankzij
cyberspace kunnen wij in contact komen met andere mensen over de hele wereld en virtuele
relaties met ze ontwikkelen. Dit boek van haar bespreekt dus hoe dergelijke simulatie van
invloed is op onze geest en de manier waarop we over onszelf denken. Ze bespreekt ook de
manier waarop onze menselijke identiteit aan het veranderen is dankzij de langzaam
verdwijnende grens tussen mens en computers, en hoe mensen nu moeite hebben onderscheid
te maken tussen mensen en machines. Vroeger dachten we dat mensen niks gemeen hadden met
machines, omdat mensen gevoelens hadden en machines niet. Maar met de verbeteringen van de
technologie worden de computers steeds mens-achtiger en moeten de grenzen dus opnieuw
getekend worden. Mensen vergelijken hun gedachten nu met machines en praten vrij en zonder
schaamte of verlegenheid met hen. Turkle twijfelt aan onze ethiek in de definiëring en
differentiatie tussen het echte leven en gesimuleerde leven.
Daarnaast heeft ze talloze artikelen geschreven over psychoanalyse en cultuur en over de
‘subjectieve’ kant van mensen en hun relatie met de technologie. Ze heeft zich verdiept in actieve
studies over robots, digitale huisdieren en gesimuleerde wezens, met name welke ontworpen
zijn voor kinderen en ouderen evenals in een studie van mobiele technologieën. De artikelen zijn
verschenen in publicaties van ‘The New York Times’, ‘Scientific American’ en ‘Wired Magazine’.
Ze is ook een aanbevolen media commentator op de effecten van technologie voor CNN, NBC,
ABC en NPR. 1
1 Sherry Turkle, www.wikipedia.com

3. Mijn mening over haar voordracht
Zoals in mijn samenvatting al vermeld wil Turkle benadrukken dat we niet moeten doen wat de
technologie wil, maar ons moeten concentreren op de menselijke keuze en waar wij naar toe
willen gaan met de technologie. Het is al een feit dat de technologie onze leven beïnvloedt, maar
het ligt aan ons welke relatie we met de technologie aan willen gaan en dat moeten we gaan
beseffen. We moeten er op een gezonde en productieve manier mee leren leven, want zonder
kunnen we niet meer.
Ik vind dit een onzin standpunt. Ik ben van mening dat we niet bezig zijn met wat de technologie
wil, maar werkelijk met wat wij willen. Het ontstaan van bijvoorbeeld cyberspace en de
ontwikkelingen van de computer, dit is gebeurd omdat er vraag naar is. Wij verlangen blijkbaar
naar een virtuele wereld, was dit niet zo dan zouden we ons er niet in thuis voelen. Dan zou het
helemaal niet aanslaan. Daarnaast heeft ieder persoon een ander bewustzijn, waardoor diegene
het leven anders ziet. Dit bepaald ook de relatie met de technologie voor diegene. De een kan
zich verliezen in de technologie, terwijl de ander er op een ‘gezonde en productieve manier’ mee
leeft. Dus ondanks haar onderzoek kan ze niet spreken van dat wij doen wat de technologie wil;
het verschilt per mens en bewustzijn. Het feit dat haar boeken op onderzoek gebaseerd zijn,
betekent niet dat ze gelijk heeft. Het gaat om de invulling van haar onderzoek, dit kan een heel
ander beeld scheppen dan het werkelijk is.
Dit is hetzelfde met de sociable robots. Ik begrijp haar standpunten en haar zorgen, maar deze
gaan niet op voor iedereen. Er zullen vast vrouwen zijn die een graag een robotvriend willen
hebben omdat ze liever iets hebben dan niets. Maar ik zie mezelf namelijk niet een sociable
robot aanschaffen. Dit omdat het bij mij niet gaat om het gevoel dat er iemand thuis is als ik thuis
kom, maar het gevoel dat er iemand om mij, als persoon, geeft. En dit is iets wat een robot mij
niet kan geven. Ik ga liever voor de echte dingen in het leven. Natuurlijk is het wel handig als je
een robot hebt die dingen voor je doet, zoals de afstandsbediening aangeven, maar het hoeft van
mij allemaal niet. Net zoals ze in haar speech ook zegt: je kan een robot niet je kind laten
opvoeden, want wat weet een robot over het overbrengen van gevoelens. Daar heeft ze gelijk in.
Maar als mensen hier behoefte aan hebben en zich prettig voelen bij robots, wat maakt dat dan
uit. Zo heb je nu ook de verschillende groepjes: de nerds, populaire mensen, feestbeesten etc.
Iedereen heeft andere behoeftes. En ik zie het nog niet zo ver komen dat de robots gaan
overheersen, want de overgrote deel van de mensen die zijn hier volgens mij nog niet eens mee
bezig. Ik vind dat ze een grote fout maakt door iedereen als gelijke te behandelen. Iedereen heeft
andere behoeftes wat betreft de technologie, hier zou ze zich in moeten specialiseren in plaats
van in de verschillende generaties. Dan zouden haar conclusies zoals wij moeten leren leven met
technologie ook kunnen afbakenen en beter verkopen.

4. Moet de overheid iets doen?
Turkle heeft het over het feit dat de virtuele wereld en de realiteit door elkaar lopen. Zo zijn we
op de social media veel minder onszelf dan we denken. Zodra we iets op facebook plaatsen,
stappen we volgens haar in een rol. Dit omdat we het gevoel hebben dat we iets moeten
verzinnen om te kunnen delen. Want delen betekent dat we bestaan. Hoe het vroeger was dat we
iets voelde en toen deelden, zo is het nu dat we iets willen voelen om te kunnen delen. Dus
stappen we in een rol, om zo te kunnen delen. Dit heeft naar mijn mening weer geen betrekking
op iedereen. Het is hetzelfde als dat je in ‘de echte wereld’ ergens bij wil horen. Hier doe je je dan
ook vaak anders voor dan je werkelijk bent en het heeft dus niks met de technologie of social
media te maken, maar weer met hoe je als persoon bent… Ze heeft gebruikt ook het punt dat het
komt door de technologie dat mensen zich fijner voelen bij een robot en hier meer connectie
mee hebben en zich alleen voelen bij hun sociale contacten. Dit heeft helemaal niks te maken
met de technologie. Ze haalt allerlei dingen door elkaar. Ze haalt de mens en de technologie door
elkaar. De mens, niet elke mens het heeft weer met bewustzijn te maken, kan zich fijner voelen
bij een robot, omdat die hem ‘accepteert’ zoals hij is. Hij hoeft dan niet in een rol te stappen om
erbij te horen. Vindt iemand de sociale groep, waar hij thuis hoort dan zal hij dit voor honderd
procent boven een robot kiezen. De overheid kan hier naar mijn mening dus ook niks tegen
doen. Hij kan de social media en de robots verbieden, maar dat heeft helemaal geen nut. De
behoeftes zijn er en ja, als de mensen daar ‘gelukkiger’ van worden, waarom zouden we dit dan
verbieden? Het vormt geen gevaar, behalve dat die mensen, die dit nodig hebben, in hun eigen
werkelijkheid gaan leven. En dat is toch niets nieuws, aangezien iedereen toch al in zijn eigen
werkelijkheid leeft. Ik ben dus van mening dat de overheid zich beter met andere dingen bezig
kan houden. Ze kunnen misschien de behoeftes monitoren, maar voor de rest is het naar mijn
mening niet zo’n issue.
Wat is de conclusie van Turkle m.b.t. de identiteit van mensen in het dagelijks bestaan?
Turkle is ervan overtuigd dat de technologie de manier waarop we denken en onszelf zien
verandert. Ze gelooft erin dat onze menselijke identiteit aan het veranderen is dankzij de
langzaam verdwijnende grens tussen mens en computers, en hoe mensen nu moeite hebben
onderscheid te maken tussen mensen en machines. Vroeger dachten we dat mensen niks
gemeen hadden met machines, omdat mensen gevoelens hadden en machines niet. Maar met de
verbeteringen van de technologie worden de computers steeds mens-achtiger en moeten de
grenzen dus opnieuw getekend worden. Mensen vergelijken hun gedachten nu met machines en
praten vrij en zonder schaamte of verlegenheid met hen. Turkle twijfelt aan onze ethiek in de
definiëring en differentiatie tussen het echte leven en gesimuleerde leven.

5. In hoeverre denk je dat de identiteit van mensen nog verder aangetast zal worden door
de nieuwe media?
Ik ben van mening dat de nieuwe media niets heeft te maken met de aantasting van je identiteit.
Jij als persoon bent verantwoordelijk voor alles wat je wel en niet doet. Mensen weten echt wel
het verschil tussen het echte leven en gesimuleerde leven. Ze kiezen er bewust voor waar ze zich
willen begeven en dit heeft weer te maken met wie je bent als persoon. Je identiteit wordt
bepaald door jezelf. Dankzij de nieuwe media zijn de mensen die zich vroeger afzonderden in
hun kamer en in hun zelf nu juist in staat naar buiten te komen in de virtuele wereld en ‘hun zelf’
te zijn. En anderen beleven even lol door zich in de virtuele wereld te bevinden. Het is juist een
voordeel als je het bekijkt vanuit het standpunt van Turkle. Wel maak ik nu het onderscheid
tussen het ‘soort’ mensen en hun behoeftes. Ik denk namelijk niet dat de mensen die echt in de
werkelijkheid leven en zich bewust zijn van het leven, zichzelf verliezen in de virtuele wereld. Ik
ben sowieso niet van mening dat mensen zich verliezen in de virtuele wereld. Het is iets extra’s,
iets aanvullends op je leven. Het is dus eigenlijk verreikend voor je identiteit.
Wat zijn de voordelen en de nadelen van de nieuwe media?
Zoals ik net al zei is de nieuwe media verreikend. Je kunt jezelf zijn op de van sociale media.
Misschien speel je, net als Turkle zei een rol als je iets op Facebook plaatst, maar dankzij de
nieuwe media is het mogelijk dat je interactie hebt met mensen over de hele wereld. Zo kun je
mensen vinden, waar je je wel bij thuis voelt, waar je wel jezelf kan zijn. Chatrooms bestaan al
jaren en het is bekend dat mensen het fijner vinden om hun hart te luchten tegen vreemden. Dit
kan dankzij de nieuwe media.
Een nadeel kan wel de privacy zijn. Dit meer in het opzicht dat zodra je iets op internet zet, is het
beschikbaar voor iedereen. Maar ook hier ben ik van mening dat je zelf kiest in welke mate je je
privacy openbaart. Jij bent verantwoordelijk voor wat je van jezelf beschikbaar stelt. Natuurlijk
heb je ook de vervelende situaties dat je het niet zelf in de hand hebt en dat er foto’s of
informatie van/over jou de ronde gaan op het internet zonder dat jij ze geplaatst hebt, maar dat
moeten we maar op de koop toe nemen. Het is vervelend, maar jij moet weten wie je bent, dan
maakt de rest niet meer uit. Social media is wel de snelste manier om iets te verspreiden, maar
als iemand op je wil afgeven kan het ook via andere manieren. We kunnen social media dus niet
de schuld geven van hoe mensen zijn.

6. Bronnen
Wikipedia (2011), Sherry Turkle. Geraadpleegd op 18 december 2011.
http://en.wikipedia.org/wiki/Sherry_Turkle
Youtube (2011), documentaire Sherry Turkle. Geraadpleegd op 17 december 2011.
http://www.youtube.com/watch?v=Us1t4f0PKCc