Discurso despedida dos alumnos/as de 4º ESO. promoción 2017

1. Trece anos parecen moito se lle contas a alguén que estiveches na mesma escola, coa
mesma xente e nos mesmos lugares, e diranche que 13 anos son moitos, que debes estar
canso xa da mesma rutina e dos mesmos hábitos todos os días, que deberías ir a un novo
lugar e coñecer nova xente. É así, non o nego, está ben cambiar de aires, recorrer o
mundo, é lei de vida e todos temos que sufrilo, pero non é fácil.
Non é fácil deixar atrás todo o vivido; en infantil os contos que nos lían Estela e Carolina,
os xogos que nos preparaba Verónica con pedras e o mate que sabía tan mal, deixaron un
recordo inesquecible en nós, igual que o cagatió que nos ensinou a nai de Álex. Os magostos
no parque de Vilachá, as excursións a Marcelle, ao acuario, ao museo de Belas Artes, os
xogos da clase como as cocinitas, construcións, puzzles, bonecos e o oso Tedy. E os cumples,
menudos cumples! Aquelas tartas de Nocilla con gominolas tan ricas que nos preparaban as
profes e as merendas con galletas María. Todo isto será imborrable, ao igual que todos os
miles de recordos que non nomeamos, pero seguirán impresos na nosa memoria.
Ao chegar a primaria atopámonos con Susana, que a pesar das súas esixencias inculcounos
moitos coñecementos. Pero como todo ten a súa parte mala; os recreos castigados, as
contas interminables, os exames de xeografía de 0 ou 10... Os que máis a sufriron foron
Ángel, Iván, Carlos e Torrado; porque os moi trastes non paraban de facer todo o que non
deberían de facer. Catro anos deron para moito, tanto foi que ocupará por sempre un oco
nas nosas memorias.
Pasamos a 5º e coñecemos a Ana, coa que só estivemos un ano cheo de bos momentos e
aprendizaxes. No seguinte curso chegou de Lugo Yoli, a nosa querida profe Yoli, a que nos
ensinou un montón de novos coñecementos e a amar o cine.

2. No noso paso por primaria tampouco nos esqueceremos de Pilar, Carlos, Luís, Mercedes,
Begoña, Sara, Ricardo e moitos outros profes e substitutos.
Coa chegada á ESO todo cambiou, empezando polas escaleiras, xa que nos tocaría subir por
outras moi distintas que nos levarían a vivir novas experiencias.
Empezamos xa forte, coa entrada do señor Alfonso na nosa clase para facernos o que sería
o primeiro ¨odiotest¨ da nosa vida. Este mesmo, foi o que exerceu de cura para casarnos
cun dos nosos compañeiros e adoptar os verbos. A nosa vinganza foi terrible, pois o curso
de 3º baseouse en esconderlle o maletín en diferentes lugares que nunca logrou descubrir.
Despois chegou a clase de mate, na cal esgotamos a paciencia de Pedro en repetidas
ocasións. Xa no curso seguinte, desde Rábade para o mundo, a señorita Ángeles. Coa súa
inesgotable paciencia, ata que a porta quedou pechada en 4º.
Deseguido entrou Carmen Espiñeira, xa alertados nós polo inconfundible ruído dos seus
tacóns aproximándose. Nese verán mudou a dirección do centro, e así Miriam comezou a
darnos clase, nas que a aburrimos coas nosas barbaridades. Entre difíciles clases de sintaxe
e literatura sempre destacou o seu gusto por Jorge Manrique e as súas inquedanzas por
saber se a impresora posuía tinta. E por suposto, sempre recordaremos con moito cariño a
Nuria, a súa substituta.
Non esqueceremos as duras clases de EF de Pilar, continuadas polas de Teresa, que aínda
que semellaban ser máis sinxelas, non o eran.
Para aprender o idioma dos nosos veciños, empezou a reforzar as bases do edificio que
constitúe o francés, Tita; cos seus tacóns e a súa música relaxante nos momentos menos
indicados. Para rematar esta etapa co francés, chegou Sonia co seu extenso vocabulario e
as súas crepes e famosas cancións.
Para cambiar de idioma e achegarnos máis á cultura anglosaxoa, Carmen amenizaba as
nosas clases todas as semanas. E grazas a Soraya, afianzamos os nosos coñecementos para
o futuro.

3. Xa dende infantil xogaba connosco mentres nos ensinaba a cultura da India. Verónica
conseguía que tocar instrumentos fose unha maneira de desfrutar da música. Ademais
soubo como inculcarnos valores a través das miles de actividades realizadas. Logo da
chegada de Ulises, apareceu dende a Arxentina, Daniel, ao que lle tivemos que explicar que
os Maios son imprescindibles ano a ano.
Coa súa insaciable paciencia, os seus agobios, as súas sonoras chaves e os seus coloridos
calcetíns, Fandiño sabía como facer que nos interesase a Bioloxía. Os seus esquemas, os seus
reloxos e o seu laboratorio ben ordenado. Cousa que cambiou coa chegada de David e os
seus espléndidos debuxos. Tamén nos ensinou a crear ecosistemas da zona.
A creatividade dos vídeos de Yoli acompañaranos no noso futuro xunto co sabor dos
caramelos que nos daba.
Dende aqueles proxectos en 2º ata as instalacións eléctricas dun fogar. Coa súa simpatía e
os seus vaciles, Manuel deixa en nós unha marca moi importante, xa que antes de ser
profesor, é unha gran persoa.
Os proxectos de PI e as clases de titoría dos venres pola tarde foron o comezo dun camiño
cheo de cores, regras, láminas e miles de traballos, Marta soubo ser unha gran profesora
de Plástica.
Por último, pero non por iso menos importante, quédanos Teresa, a nosa profesora de
Xeografía e Historia, que non só exerceu diso; soubo coñecernos e saber guiarnos cando
máis o necesitabamos. Ensinounos máis que a ser alumnos, ensinounos a ser persoas, a
perseguir os nosos soños e a non renderse xamais.
Deixou en nós unha marca imborrable, e por iso, dámoslle as grazas a ela e a todos os
nomeados; xa que grazas a eles somos como somos, unha pequena gran familia. Estas
paredes foron testemuñas de todo o vivido e de todo o que nunca esqueceremos, xa que
entres elas soubemos formarnos e aprender moito máis que o que aparece nos libros.

4. Ímonos con miles de sorrisos e algunha que outra bágoa, pero recordaremos con moito
cariño esta gran etapa con todo o que nos levamos dela.
Non podemos marchar sen agradecerlles aos alumnos/as e profesores que traballaron para
organizar a nosa despedida.
Grazas a todos por todo.
Os alumnos/as de 4º ESO. 2016/2017