3. ,,ოჯახის ნანატრი ქალიშვილი იყო
დედაჩემი, ქალაქშიც ნასწავლი, თვით
ახალ გიმნაზიაში (ახლანდელი
უნივერსიტეტის შენობაში), წიგნების
მოყვარული. რასაც დედა იტყოდა, მათი
ოჯახისათვის კანონი იყო. გიმნაზიაშიც
დიდხანს არ უსწავლია. ომი იყო, ძალიან
ჭირდა, თან უცხო ოჯახში იყო
მიბარებული და, ერთხელ რომ პაპაჩემი
ჩასულა, გამოჰყოლია, საბოლოოდ
დაბრუნებულა თავის სოფელში. აქ უკვე
ჰყვარებია მამაჩემი.“
4. „მამაჩემს, კოტე ინანიშვილს, მამით ობოლს
ჩვილბავშვობიდანვე დანგრეული, დარბეული
ოჯახის შვილს (ძველი ვალის მარტო
სარგებელში რომ მიჰქონდათ 3-4 საპალნე
ღვინო), ერთი ძმისა და ორი დის პატრონს,
არაფერი რომ არ გააჩნდა მკვირცხლი გონებისა
და ძალიან ლამაზი ღიმილის მეტი, რომელი
ოჯახი ინატრებდა სიძედ, მით უფრო ეგეთი
ძლიერი ოჯახი, როგორიც პაპაჩემისა იყო,
მაგრამ დედამ თავისი გაიტანა. ოღონდ არ
დაგვიჭლექდესო და შეაუღლეს. დედა
თექვსმეტი წლისა ყოფილა მაშინ, მამა
ცხრამეტისა. ”მწერლის მამა გადაასახლეს
1937წელში.მან სამი შვილი დატოვა
ოჯახში:ორი ვაჟი და ქალიშვილი.“
6. დედა რევაზის დაბადების შემდეგ ცუდად
გამხდარა და ბავშვის აღზრდა ბებიამისს
დაუწყია.მწერალი იხსენებს:ბებიაჩემს თურმე
ძუძუს მოსაწოვებლად, ხან ერთ მეზობელთან
დავყავდი და ხან მეორესათანო.
7. მშობლიურ სოფელში ხუთი კლასი
დაამთავრა. სკოლაში სიარული თურმე არ
უყვარდა და ხშირად გამორბოდა. 1937წ
ოჯახი საცხოვრებლად გადავიდა
თბილისში.
8. საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ,
მეორე მსოფლიო ომის წლებში, 1943-45წ.წ.
მუშაობდა 31-ე ქარხანაში. შემდეგ სწავლობდა
საავიაციო ტექნიკუმში, რომელიც არ
დაუმთავრებია.
1947 წელს შევიდა თბილისის სახელმწიფო
უნივერსიტეტის ფილოლოგიის
ფაკულტეტზე, 1949 წელს სწავლა მიატოვა
დის ოჯახის სიდუხჭირის გამო და მუშაობა
დაიწყო “სამგორის” არხის მშენებლობაზე.
1951 წელს კვლავ დაუბრუნდა სწავლას და
1956 წელს დაამთავრა თსუ-ს ფილოლოგიის
ფაკულტეტი.
1952 წელს დაოჯახდა და ოთხი წელი
ცხოვრობდა ლიტერატურული შრომით.
10. 1960 წლიდან მუშაობა დაიწყო
საბავშვო გამომცემლობა
“ნაკადულში”.
1966 წელს გადავიდა კინოსტუდია
ქართული ფილმის სასცენარო
განყოფილებაში.
1985-1988 წლებში მუშაობდა
მწერალთა კავშირის მდივნად.
11. 1989 წლიდან სიცოცხლის ბოლომდე
(1991) იყო ჟურნალ ,,დილას" რედაქტორი.
პირველი მოთხრობა „სახსოვარი“
გამოაქვეყნა ალმანახ „პირველ სხივში“
1950 წელს, ხოლო პირველი კრებული
„პირველი მოთხრობები“ – 1953 წელს.
მისი ნაწარმოებები თარგმნილია რუსულ,
უკრაინულ, გერმანულ, ბულგარულ,
სომხურ და სხვა ენებზე.
რევაზ ინანიშვილი გარდაიცვალა 1991
წლის 26 დეკემბერს.
იგი დაკრძალულია დიდუბის მწერალთა
და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.
12. რევაზ ინანიშვილს ჰყავს ვაჟი -დათო,
2შვილიშვილი და 5შვილთაშვილი.
სახლი, სადაც მწერალი დაიბადა და
გაიზარდა ნანგრევებადაა ქცეული. მის
რეაბილიტაციას ისიც აფერხებს, რომ
სახლს არ აქვს მინიჭებული მუზეუმის
სტატუსი.
,,ჩემი ნაწერები ნამცეცებად გაბნეული
სიკეთის ამოკენკვის ცდაა”- წერდა ბატონი
რეზო და მართლაც მის მოთხრობებში
განფენილი სიკეთე “სულის პურად” და
ცხოვრების საგზალად ექცა ქართველ
მკითხველს.