Προσφυγιά,Μετανάστευση,Ρατσισμός Πολιτιστικό Πρόγραμμα 1ου Γυμνασίου Αμαλιάδας 2014-2015

1. Σχολικό Έτος
2014-2015
1ο
ΓΥΜΝΑΣΙΟ
ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ
«ΕΜΕΙΣ…ΑΥΤΟΙ…ΕΜΕΙΣ»
Θεατρικό δρώμενο ,το οποίο εντάσσεται στα Προγράμματα Σχολικών Δραστηριοτήτων, με
κεντρικό θέμα την Προσφυγιά, τη Μετανάστευση και τον Ρατσισμό.

2. 1
Το θεατρικό μας έργο «Εμείς…Αυτοί…Εμείς», με δρώμενα ,με διαλόγους, με
τραγούδι, με χορό, με μουσική , με βίντεο , με πολλές παραλλαγές που πρόσθεσαν ή
συμπλήρωσαν ή δημιούργησαν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες μαθητές ,βασίζεται στο
«Τότε εγώ… τώρα αυτός» των συναδέλφων Μέλπας Μαυριδή και Σπύρου
Παπασιδέρη του 7ου Γυμνασίου Ρόδου.
Κεντρικό θέμα είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και ο ρατσισμός.
Η επιλογή του θέματος καθορίστηκε από την επικαιρότητα ,τις ανησυχίες και τον
προβληματισμό το δικό μας αλλά και των παιδιών. Αξιοποιώντας κάθε είδους πηγές,
αναδεικνύεται η διαχρονικότητα του προβλήματος και η στενή συνάφειά του με την
ελληνική ιστορία.
Προέκυψε έτσι ένα θεατρικό παραμύθι, του οποίου το νήμα ξετυλίγεται από την
αρχαία Τροία, περνά από τη Μικρά Ασία του ΄22 και τη μεταπολεμική Ελλάδα, για
να καταλήξει στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα με τους πρόσφυγες από τις
εμπόλεμες ζώνες της Ασίας και της Αφρικής, την Ελλάδα των σημερινών νέων που
αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για οικονομικούς κυρίως λόγους.
Αυτό που συνδέει τα πρόσωπα του έργου, παρόλο που κινούνται σε διαφορετικές
εποχές και τόπους, είναι η κοινή τους μοίρα : ξεριζωμένοι, ξένοι, μόνοι…
Το έργο είναι αποτέλεσμα της δημιουργικότητας και της φαντασίας των παιδιών και
προέκυψε μέσα από θεατρικά παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς που βασίστηκαν στα
παρακάτω κείμενα :
• Σκηνή 1 - Ευριπίδη, Τρωάδες
• Σκηνή 2 - Δ. Σωτηρίου, Ματωμένα χώματα
Μαρτυρίες προσφύγων του ’22 από αφιέρωμα της Καθημερινής
Ν. Θέμελη, Αναλαμπή
•Σκηνή 3 - Γεωργακοπούλου Άννα- Προσωπικό Αρχείο Στοιχεία
για τη δεκαετία του ’60
Γ. Σκούρτη, Ο Μετανάστης
•Σκηνή 4 - Έργο των συμμετεχόντων μαθητών
• Μ. Ρέππα – Θ. Παπαθανασίου, Ο Έβρος απέναντι
Ο πρόλογος, ο επίλογος , τα βίντεο είναι δημιουργίες των μαθητών μας.
Υπεύθυνη καθηγήτρια Γεωργακοπούλου Άννα ΠΕ07
Συμμετέχουσα καθηγήτρια Πουρνάρα Ανδριάνα ΠΕ06
Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε την Παρασκευή 8 Μαΐου 2015 στο Λαζαράκειο
Δημοτικό Θέατρο Αμαλιάδας στις 11.00 και στις 8.30

3. 2
Συμμετείχαν οι παρακάτω μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας.
Αγαλιώτης Παναγιώτης
Ανδριόπουλος Θοδωρής
Αντωνοπούλου Ασημίνα
Αποστολοπούλου Μάνια
Αργυρόπουλος Αλέξης
Αργυροπούλου Εύα
Βασιλοπούλου Κωνσταντίνα
Γεωργοπούλου Χαρά
Γκρίλλας Δημήτρης
Ζαφειροπούλου Μαρία
Ζωγράφου Μαρίτα
Κομμάτα Μύριαμ
Κόντου Ελισσάβετ
Κορδονούρη Αλίκη
Κούντουρα Αναστασία
Κωστόπουλος Αντώνης
Λουρίδας Νίκος
Μαγκαφά Σταυρούλα
Μανωλοπούλου Λυδία
Μοροσάν Κατερίνα
Μπεράτι Αλέξανδρος
Νικολούτσου Στασινή
Ντίμοβα Εμμανουέλα
Παναγιωτόπουλος Γιάννης-
Σταύρος
Παπαγεωργίου Ιωάννα
Παπαγεωργίου Μαρία
Πέππα Ζωή
Ρουμελιώτης Νίκλας
Σάκκου Σοφία
Σάλα Ασημίνα
Σοφιανόπουλος Γιώργος
Τραγουστής Δημήτρης
Τσαρούχα Αθηνά
Χατζηγιάννη Δέσποινα
Ψυχογιού Μαριτίνα
Υπεύθυνη καθηγήτρια Γεωργακοπούλου Άννα ΠΕ07
Συμμετέχουσα καθηγήτρια Πουρνάρα Ανδριάνα ΠΕ0

4. 3
«ΕΜΕΙΣ…ΑΥΤΟΙ…ΕΜΕΙΣ»
Πρόλογος
Καλησπέρα σας
«Ταξίδι στις χαμένες, αλλά αλησμόνητες πατρίδες»,
«Εμείς…αυτοί….εμείς..», δύο πολιτιστικά προγράμματα του σχολείου
μας που επιμελήθηκαν η κ. Πουρνάρα και η κ. Γεωργακοπούλου.
Τροία, Σμύρνη, δεκαετία του ‘60,αρχές του 21ου αιώνα, σκλαβιά,
εκτοπισμός ,πρόσφυγες, μετανάστες, πόλεμοι, οικονομική κρίση. Και
τα θύματα, εμείς, αυτοί, το ίδιο είναι, αναζητούν μία καινούργια
πατρίδα, χωρίς φτώχια, πείνα, πόλεμο, βομβαρδισμούς.
Θέλουν να ζωγραφίσουν, να φωτογραφίσουν … τον ήλιο,…. τη σκιά….
την ελευθερία.
Θέλουν απλά να ζήσουν σαν άνθρωποι… Ψάχνουν καταφύγιο , εκεί
που γεννήθηκε ο πολιτισμός, έτσι τους είχαν πει…….
Σε αυτό το ταξίδι που ξεκινά από την Τροία και φτάνει στο σήμερα
θα σας οδηγήσουν οι μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την περιπλάνηση με συντροφιά την Εκάβη
και τις Τρωάδες.
Ευχαριστούμε για την παρουσία σας

5. 4
ΣΚΗΝΗ 1
Aνοίγει η αυλαία
Η Εκάβη βρίσκεται στη σκηνή (δεξιά), ξαπλωμένη και λυπημένη
Οι Τρωάδες μπαίνουν από την πλατεία, τις συνοδεύει τύμπανο ή τουμπερλέκι ρυθμικά.
Μόλις ανέβουν χορεύουν με τη συνοδεία τυμπάνου ή του τραγουδιού „Demonia Nympfe“
Κάθονται κάτω ,σκόρπια στη σκηνή …..
τουμπερλέκι ρυθμικά 3χ
Αφηγητής (στα παρασκήνια)
Έλληνες, ακούστε! Βγήκε διαταγή να κάψετε την πόλη.
Βροχή ρίχτε τις δάδες σας. Βιαστείτε.
Τρωάδες (σηκώνουν το κεφάλι)
Άλγος! Ιώ,τάλαινα πόλις, εκ πάτρας γ’ εμάς, λέλαμπεν Ίλιον.Ούδέ έτι έστι
Τροία.
Εκάβη -
Σήκωσε άμοιρη από τη γη το κεφάλι σου. Όρθωσε τον τσακισμένο σου λαιμό.
Δεν υπάρχει πια Τροία. Η Μοίρα είναι σαν τον άνεμο.
Να σωπάσω, να μιλήσω; Μήπως να κλάψω;
Κοιτάξτε μόνο καπνός έμεινε από την Τροία. Α! Τι να θρηνήσουμε;.
Οι Τρωάδες σηκώνονται
Χορός –
Οι κραυγές σου, Εκάβη, τι σημαίνουν;
Ακούσαμε και πάγωσε η καρδιά μας.
Ποια Μοίρα μας περιμένει;
πηγαίνουν αργά προς την Εκάβη και προσπαθούν να τη σηκώσουν
Εκάβη -
Γιατί με σηκώνεται; Ποια ελπίδα μου απομένει;
Δεν μπορώ να σηκωθώ, με γονατίζει ο πόνος
Απομακρύνονται οι Τρωάδες από την Εκάβη και πηγαίνουν προς το κέντρο της σκηνής
Από αριστερά ενώ απαγγέλει ο χορός ,μπαίνει η Ανδρομάχη με τον Αστυάνακτα , τον γιο της και
πλησιάζει μπροστά
Χορός-
Η άμοιρη Ανδρομάχη με τον αγαπημένο της Αστυάναξ
και δίπλα της η πανοπλία του Έκτορα.
Η Εκάβη αργά-αργά πλησιάζει την Ανδρομάχη
Εκάβη- Αλίμονο, τι πόνος!
Ανδρομάχη – Γιατί θρηνείς εσύ; Ο πόνος είναι δικός μου.
Εκάβη-Γενναίοι μου γιοί! Όλοι χαμένοι!
Ανδρομάχη –Για ΄μένα! Εδώ είναι ο σπαραγμός!
Εκάβη- Για μένα, για μένα!
Ανδρομάχη –Για την πόλη που σαβάνωσε ο καπνός.
Εκάβη- Είναι νεκρός δύστυχη, ο γιός μου, ο δικός μου.
Ανδρομάχη –Θάνατοςςς

6. 5
Εκάβη- Βαθύς πόνος για τα δεινά που έρχονται.
Ανδρομάχη – Ω, Ελένη, καταραμένη να είσαι εσύ και όλοι οι δικοί σου
που σκόρπισαν στη Τροία την καταστροφή.
Αλίμονο, δεν μπορώ να σώσω το παιδί μου από το θάνατο.
Πίσω στο κέντρο της σκηνής ,ενώ μιλά η Ανδρομάχη μπαίνουν ο Μενέλαος με την Ελένη
Χορός- Αυτή, αυτή, έφερε το θάνατο.
Οι Τρωάδες πηγαίνουν αργά με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό στο πίσω μέρος της σκηνής.
Αποχωρούν η Ανδρομάχη και ο Αστυάναξ,
Η Ελένη με τον Μενέλαο βρίσκονται στο κέντρο, δίπλα/πίσω και κοιτάζοντας με φθόνο η Εκάβη ,
Ελένη- Ξέρω, βέβαια, ή σχεδόν ξέρω πως με μισείς. Όμως θα σε ρωτήσω
,ποια είναι η απόφασή σας; Η δική σου και των Ελλήνων. Θα ζήσω ή θα
πεθάνω;
Μενέλαος – Ομόφωνη η απόφαση! Σε μένα να δοθείς για να σε σκοτώσω.
Ελένη- Έχω την άδεια να απολογηθώ; Να αποδείξω, πόσο άδικα αν
πεθάνω, θα πεθάνω;
Μενέλαος – Ήρθα να σε σκοτώσω, όχι να συζητήσω.
Εκάβη- Ας την να ακουστεί προτού πεθάνει, μετά θα της απαντήσω εγώ.
Το κακό που έκανε στην Τροία, δεν το ξέρεις. Μα θα τα πω όλα.
Μενέλαος – Δεν έχουμε χρόνο. Αν θέλει, ας μιλήσει. Την αφήνω, για δική
σου χάρη μόνο.
Ελένη- Γιατί έφυγα από το σπίτι σου κρυφά; Αυτός ο Πάρις, της μάνας του
κατάρα , είχε δίπλα του τη θεά Αφροδίτη που κρυφά με είχε τάξει σε αυτόν.
Δεν ρωτάω εσένα, αλλά εμένα. Τι μ΄ έκανε κι έφυγα μαζί του, μ΄ένα ξένο και
λησμόνησα σπίτι και πατρίδα; Την Αφροδίτη να τιμωρήσεις, όχι εμένα. Να
φανείς πιο δυνατός από τους θεούς που είναι σκλάβοι της και εμένα
απάλλαξέ με.
Χορός- Ψεύτρα!! Ψεύτρα!!
Ελένη- Ένα θα μπορούσες να πεις που θα ήταν δίκαιο. Όταν ο Πάρις
σκοτώθηκε στη μάχη, έπρεπε να το σκάσω να πάω στους Έλληνες. Αυτό
προσπάθησα να κάνω πολλές φορές.
Χορός- Ω! Ω!Ω! Ψεύτρα!!
Ελένη- Έχω μάρτυρες ,τους φρουρούς στα τείχη. Οι Τρώες δεν με ήθελαν
πια. Πρέπει λοιπόν να πεθάνω; από το χέρι σου; Το βρίσκεις δίκαιο; Με
ανάγκασαν, με τη βία. Άχαρη, γεμάτη πίκρα ήταν η ζωή μου χωρίς αναλαμπές
χαράς . Μακάρι να μπορούσα να σβήσω την ομορφιά από το πρόσωπό μου.
Οι Τρωάδες πλησιάζουν την Εκάβη
Χορός- Βασίλισσα, υπεράσπισε τα τέκνα σου και την πατρίδα!
Ξέρει να μιλάει πειστικά η κακούργα.
Εκάβη - Οι θεοί της θα με οπλίσουν να την βγάλω ψεύτρα. Μην εξευτελίζεις
τους θεούς για να δικαιωθείς. Ήσουν πάντα με τον νικητή πάντα αυτόν
ακολουθούσες.
Χορός- Δείξου δυνατός, γενναίος. Τιμώρησέ την!
Εκάβη -Βασιλιά, μια λέξη ακόμα και τελειώνω. Για τη δόξα της Ελλάδας και
την τιμή σου! Σκότωσέ την . Δείξε πως είσαι αντάξιος των προγόνων σου.
Ελένη- Γονατιστή σε ικετεύω, μη!
Χορός- Σκέψου τα παιδιά τους! Μη τους προδώσεις!
Απευθύνονται στον Μενέλαο τον πλησιάζουν και τον κοιτάζουν
Μενέλαος- Δε θα πεθάνει εδώ, αλλά στην Ελλάδα. Θα τη δώσω να τη
σκοτώσουν εκείνοι που έχασαν πρόσωπα αγαπημένα εξαιτίας της.
Αποχωρούν ο Μενέλαος με την Ελένη, τραβώντας την !
Η Εκάβη και οι Τρωάδες βρίσκονται στο κέντρο της σκηνής
( Ακούγεται ένας δυνατός κρότος )

7. 6
ΕΚΑΒΗ Το νιώσατε; Τ’ ακούσατε;
ΧΟΡΟΣ Ήταν ο κρότος που ΄ρίξαν την ακρόπολη.
ΕΚΑΒΗ Τραντάχτηκε όλος ο τόπος.
ΧΟΡΟΣ Πάει έσβησε η πόλη μας. Την πόλη τη σαβάνωσε ο πόλεμος
ΧΟΡΟΣ Αχ, η Τροία δεν υπάρχει πια. Τροία μεγάλη πολιτεία χάθηκες!
Σεισμός και καταποντισμός και της χώρας συντέλεια.
ΕΚΑΒΗ Μια φλόγα είναι τώρα η Τροία, Η σκόνη απλώνεται σαν μαύρη
φτερούγα.
Πάει το σπίτι μου χάθηκε. Έσβησε το όνομα της πόλης. Χαθήκαμε και εμείς.
Για πάντα.
ΧΟΡΟΣ
Ο πόλεμος εξαφάνισε την πατρίδα μας.
Ένας καπνός γίνηκε η Τροία που ανεβαίνει στον ουρανό.
ΕΚΑΒΗ Αγιασμένη γη που έθρεψες τα παιδιά μου.
ΧΟΡΟΣ ( Λυγμοί )
ΕΚΑΒΗ Παιδιά μου, ακούστε. Παιδιά μου ακούστε, σας κράζει η μάνα σας!
ΧΟΡΟΣ Εκάβη,τους πεθαμένους φωνάζεις και μοιρολογάς,δύστυχη!!.
ΕΚΑΒΗ Πέτρωσαν τα γόνατά μου, μα πρέπει να γονατίσω. Τη γη χτυπάω με
τα χέρια μου.
ΧΟΡΟΣ Και εγώ γονατίζω. Καλώ τους νεκρούς μου.
ΕΚΑΒΗ Αλί,Πρίαμε, Πρίαμε. Εσύ πέθανες άταφος κι έρημος. Δε βλέπεις τις
δικές μας συμφορές.
ΧΟΡΟΣ
Ευλογημένος ο θάνατος, του σκέπασε τα μάτια, όταν τον έσφαξαν οι
καταραμένοι.
ΕΚΑΒΗ
Ναοί των θεών και πόλη μου αγαπημένη.
ΧΟΡΟΣ Αχ, αχ.
ΕΚΑΒΗ Τα όπλα των Ελλήνων και η φωτιά, σας ρίξανε.
ΧΟΡΟΣ Έσβησε το όνομα της πόλης. Χαθήκαμε και εμείς. Για πάντα.
ΕΚΑΒΗ Τη θλίψη μου θα στεφανώσω με τη θύμηση.
ΧΟΡΟΣ Βαρύς ο πόνος μας. Για την πόλη μας που έπεσε.

8. 7
Εκάβη – Κοιτάξτε, τα καράβια των Ελλήνων!
Χορός- Τι θα μας κάνουν; Θα μας ξεριζώσουν από τη γη μας;
Εκάβη- Τι με ρωτάτε , δεν ξέρω τίποτα!
Χορός- Λες να γίνουμε σκλάβες τους;
Εκάβη- Μα τι λέτε; Και εγώ, σκλάβα; Σε ποιόν, που; πως; Όχι,όχι!
Θα μας σύρουν σαν κοπάδι στα ξένα .Θα καταλήξουμε πρόσφυγες
(Πέφτει κάτω και τυλίγεται)
ΧΟΡΟΣ
Τι πόνος είναι αυτός! Είναι φρικτό να είσαι ανήμπορος, ξεριζωμένος, χωρίς
πατρίδα!
ΕΚΑΒΗ Θα μας πάνε στα σπίτια τους για δούλες.
ΧΟΡΟΣ Μακριά απ’ την πατρίδα μας.
ΕΚΑΒΗ Σήκω, σήκω επάνω τρεμάμενο κορμί, γέρικα, ανήμπορα πόδια,
πηγαίνετέ με στην καινούργια ζωή της σκλαβιάς.
ΧΟΡΟΣ
Άτυχη πολιτεία μας. Και εμένα με άλλα λάφυρα με πάνε στην Ελλάδα (2χ
τύμπανο)
Άτυχη πολιτεία μας. Και εγώ στα βάσανά μου μένω άφωνη, παραδομένη
(2χ τύμπανο)
Άτυχη πολιτεία μας. Θεέ, Πατέρα μας που μας έπλασες, βλέπεις τα πάθη των
τέκνων Σου; Μας άξιζε τέτοια τύχη; (2χ τύμπανο)
Λέγοντας τα λόγια προχωρούν προς τα μέσα με την πλάτη στο κοινό, και αποχωρούν.
(2χ τύμπανο) όταν χαθούν
Κλείνει η Αυλαία
Σβήνουν τα φώτα

9. 8
ΣΚΗΝΗ 2
Ο χρόνος κυλά γρήγορα. Τρείς χιλιετίες αργότερα θα δούμε
να ζωντανεύουν στιγμές από τον μεγαλύτερο εκτοπισμό
πληθυσμών του 20ου αιώνα : Το διωγμό ενός εκατομμυρίου
τριακοσίων χιλιάδων Ελλήνων από τις εστίες τους στη Μικρά
Ασία.
Στη Σμύρνη θα σταθούμε λίγο περισσότερο. Αξίζει, δε νομίζετε;
Γιατί οι πατρίδες χάνονται, αλλά μένουν πάντα αλησμόνητες.
Ακούγεται το τραγούδι « Η Σμύρνη» Νταλάρας
Βίντεο με εικόνες προ καταστροφή Σμύρνης
Χορός απτάλικος
Βίντεο από εκτοπίσεις ελλήνων το ’22.
Ο Tραγουδιστής την ώρα της προβολής ανεβαίνει από την πλατεία και τραγουδά κοιτώντας το
κοινό το μοιρολόι της Παναγιάς, Ανεβαίνουν 15 παιδιά, άντρες και γυναίκες στη σκηνή, είναι
ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, κρατούν σακίδια από ύφασμα, κάποια κάδρα με φωτογραφίες
αγαπημένων.
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
Σήμερα μαύρος ουρανός , σήμερα μαύρη μέρα κλπ
Μια γυναίκα προχωρά μπροστά αριστερά, φωτίζεται κι όταν αρχίζει να μιλά η εικόνα τελειώνει το
βίντεο ( Αφήγηση μικρασιάτισσας , από το αφιέρωμα της Καθημερινής )
ΓΥΝΑΙΚΑ 1 ( Αφηγήτρια )
Άντε τότε τι να κάμεις με δυο παιδιά; Ο άντρας μου πήγε στρατιώτης το 1918
στον τούρκικο στρατό. Πέθανε και γλίτωσε. Εμείς τι γινόμαστε; Μπήκαμε στο
δρόμο για το Γέροντα… Θάλασσα ήταν , μπας και βρεθεί κανένα καΐκι και μας
βγάλει απέναντι στη Σάμο. Τίποτα… Φύγαμε για τη Σμύρνη.
Και πιάνει μια μπόρα, ( ακούγεται κεραυνός και βροχή ) μια βροχή, ένα χαλάζι,
χαλούσε ο κόσμος…
Το πλήθος από πίσω ( στο οποίο έχουν προστεθεί δυο τρεις άντρες ) γυρνάει μπροστά
σωματοποιώντας τη βροχή. Ξεχωρίζει μια γυναίκα με ένα κοριτσάκι που προχωράν μπροστά
δεξιά. Πιο πέρα βρίσκεται ένα σακί.
Το μικρό μου κοριτσάκι βράχηκε ως το κόκαλο, κουράστηκε, τι να σου κάνει ;
ήρθε και μελάνιασε. Το βάνω στην ποδιά μου. Είπα:

10. 9
ΓΥΝΑΙΚΑ 2
Μελάνιασες παιδάκι μου… Έλα να σε συνεφέρω… (Την τρίβει στην πλάτη και την
παίρνει αγκαλιά, βγάζει τη ζακέτα της και την σκεπάζει )
Τι σ’ έσερνα κοντά μου;
Δε σ’ άφηνα καλύτερα πίσω… Παναγιά μου, τι λέω! Τέτοια απόγνωση, Ν
΄άφηνα το παιδί μου;!
ΠΑΙΔΙ Μητέρα, τι μονολογείς; Κρυώνω. Θέλω να πάμε σπίτι μας. Δεν μου
αρέσει εδώ.
ΓΥΝΑΙΚΑ 1 ( Αφηγήτρια )
Τραβήξαμε πάλι το δρόμο. Κόσμος λαός περπάταγε μαζί μας. 800 χιλιόμετρα
κάναμε με τα πόδια. Στη Σμύρνη σα φτάξαμε θρήνος και οδυρμός, ο ένας
πάνω στον άλλον!
Το πλήθος από το βάθος κατευθύνεται προς το κέντρο μπροστά και κάθονται ταλαιπωρημένοι
και εξαντλημένοι
Εκεί σε μια στιγμή καθόμουνα σ’ ένα σακί αλεύρι! Σαν ήρθε η ώρα και
σηκώθηκα έσυρα μαζί μου και το σακί.
Η Γυναίκα 2 πιάνει το σακί μαζί με το παιδί της και το σέρνει.
ΑΝΔΡΑΣ 1
Εε! Πού το πας; Άσ’ το κάτω! Δεν είναι δικό σου!
ΓΥΝΑΙΚΑ 2 Σώπασε εσύ! Μη μιλάς. Μ’ ακούς; Φύγε!!
ΠΑΙΔΙ Μητέρα, πεινάω. Θέλω ψωμί. Σε παρακαλώ, δως μου κάτι! Μαμά, που
να βρίσκονται άραγε οι φίλοι μου, η Ενταβιέ , η Αγαθώ, ο Ταρνανάς, ο
Δημητρός;
ΓΥΝΑΙΚΑ 2
Αχ, παιδάκι μου, Και αυτοί σαν εμάς διωγμένοι, μακριά από το σπιτικό τους.
Όση ώρα λέγονται αυτά το πλήθος τα δραματοποιεί χωρίς λόγια
ΓΥΝΑΙΚΑ 1 ( Αφηγήτρια )
Αυτό το αλεύρι μας έσωσε. Μέσα στην ποδιά μου ζύμωνα λίγο- λίγο κάθε
μέρα. Πού σκάφη… Στην παραλία ψάχναμε, βρίσκαμε ξυλάκια, χαρτάκια.
Άναβα φωτιά σε μια παλιολαμαρίνα, έψηνα μια πίτα της κακιάς ώρας και
τρώγαμε. Τίποτα άλλο. Έτσι σώσαμε όλο το τσουβάλι το αλεύρι.
Μέχρι που έγινε το μεγάλο κακό…
Όσο ακούγονται αυτά η ΓΥΝΑΙΚΑ 2 δραματοποιεί τα λόγια, κάνει πως ζυμώνει στη ποδιά της, και
δίνει ψωμί στο παιδί της

11. 10
Από την πλατεία μπαίνουν άνδρες φωνάζοντας (Δ. Σωτηρίου, Ματωμένα χώματα
ΑΝΔΡΑΣ 2
Φωτιά!
ΑΝΔΡΑΣ 3
Φωτιά!
ΑΝΔΡΑΣ 3
Φωτιά! Βάλαν φωτιά τη Σμύρνη!
ΑΝΔΡΑΣ 2
Είναι κατά την αρμενογειτονιά!
ΑΝΔΡΑΣ 3
Κατά κει φαίνεται να ’ναι…
.ΑΝΔΡΑΣ 4
Πάλι οι Αρμεναίοι θα την πλερώσουνε…
ΑΝΔΡΑΣ 3
Αποκλείεται να κάψουνε ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιο συμφέρον έχουνε; Αφού
έγινε πια δική τους.
ΑΝΔΡΑΣ 2
Ποιο συμφέρον είχαμε εμείς που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση;
ΓΥΝΑΙΚΑ 1 ( Αφηγήτρια )
Μαύρα σύννεφα ανηφορίζανε και μπερδεύονταν το ‘να με τ’ άλλο. Κόσμος,
εκατοντάδες, χιλιάδες κόσμος , τρελός από φόβο , αρχίνισε να τρέχει απ’ όλα
τα στενοσόκακα και τους βερχανέδες και να ξεχύνεται στην παραλία σα μαύρο
ποτάμι.
( ανακατεύεται με το πλήθος και χάνεται)
Το πλήθος δραματοποιεί τα λόγια της γυναίκας . Ακούγονται φωνές όλοι μαζί φωνάζουν και
τρέχουν αλλόφρονες.
Σφαγή! Σφαγή!
Παναγιά βοήθα!
Σώστε μας!
Ξεχωρίζει μια γυναίκα που έρχεται μπροστά δεξιά
ΓΥΝΑΙΚΑ 3
Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε η Σμύρνη μας! Γκρέμισε η ζωή μας!
Η καρδιά μας , τρομαγμένο πουλί, δε ξέρει πού να κρυφτεί.
Ο τρόμος , ένας ανελέητος καταλύτης άδραξε στα νύχια του κείνο το πλήθος
και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο,
φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την
ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά… Αχ ο τρόμος !
Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις. Τρόμος!!
Το πλήθος χωρίζεται σιγά -σιγά στα δύο και αποχωρεί δεξιά - αριστερά , χαμηλώνουν τα φώτα ,
μουσική και στην οθόνη προβάλλεται βίντεο με εικόνες καραβιών φορτωμένων πρόσφυγες .
Βγαίνει το χορευτικό τμήμα ,ακούγεται Truth be told-war και χορεύουν τον μοντέρνο
)
Μόλις τελειώσει το χορευτικό ξαναμπαίνει στη σκηνή το πλήθος -μισοί δεξιά και οι άλλοι
αριστερά- κάθονται κάτω και κοιμούνται.
Τέσσερα (4)παιδιά τεντώνουν δυο καραβόσχοινα που αποδίδουν τις κουπαστές δυο καραβιών
που διασταυρώνονται. Μια γυναίκα από το ένα καράβι ακούει κάτι , ταράζεται και σηκώνεται να
δει τι είναι. Οι άλλοι ατάραχοι. Φτάνει στην κουπαστή και κοιτάει με αγωνία στο άλλο καράβι
απέναντι. Οι άλλοι αρχίζουν να ξυπνούν και να κινούνται.

12. 11
Η σκηνή του καραβιού
Ακούγεται ο ήχος της μηχανής του καραβιού που σβήνει, ο ήχος της θάλασσας.
ΓΥΝΑΙΚΑ 4
Μιχάλη… Μιχάλη… εδώ καλέ μου, εδώ!
ΓΥΝΑΙΚΑ 5
Τι είναι;
ΓΥΝΑΙΚΑ 4
Είδα τον ανηψιό μου! Αυτός πρέπει να ‘ναι! Σώθηκε!
ΓΥΝΑΙΚΑ 5
Μακάρι. Πολλούς βλέπω, λες να ‘ναι κι άλλοι γνωστοί;
ΑΝΔΡΑΣ 5
Δικοί της είναι Γιώργη!
ΑΝΔΡΑΣ 6
Το Νικολιό μου είναι κει;
Αρχίζουν να φωνάζουν κι από τα δυο καράβια ονόματα με επαγγέλματα, με χαρακτηριστικά, με
κουσούρια, από γειτονιές, από χωριά. Φράσεις που ακούγονται:
Η Πακουγιώ του Γιώργη;
Η Μαριώ της Κατερίνης, η μοδίστρα;
Ο Γιάννης , ο γανωματής;
Ο σιδεράς ο Σταύρος ;
Απ’ τα Βουρλά είναι κανείς;
Κάποιος από το δεύτερο καράβι βγαίνει μπροστά , σηκώνει τα χέρια και φωνάζει :
ΆΝΔΡΑΣ 5 Τους σκότωσαν όλους!
Του πρώτου καραβιού οι επιβάτες επιστρέφουν αμίλητοι στις θέσεις τους. Το δεύτερο καράβι
φεύγει.
ΑΝΔΡΑΣ 6 ( προσπαθεί να χτυπήσει μια μύγα ) Φύγε παλιόμυγα!
ΑΝΔΡΑΣ 7 Άστη να έρθει κι αυτή μαζί μας
ΑΝΔΡΑΣ 6 Για πού; Γιατί ξέρεις που πάμε εμείς;
ΑΝΔΡΑΣ 8 Για Πειραιά , πού αλλού;
ΑΝΔΡΑΣ 7 (ανασηκώνεται με δυσκολία, σέρνει τα πόδια του και φτάνει μπροστά)
Εγώ θα γυρίσω πίσω.
ΑΝΔΡΑΣ 8
Καλά πώς;
(Ο Άνδρας 7 κάνει το σταυρό του και φεύγει, ακούγεται ο ήχος βουτιάς στη θάλασσα.)
ΑΝΔΡΑΣ 8
Δες τον , ιδέστε τον πώς κολυμπάει για την Ιωνία! Θέλει να γυρίσει στην
πατρίδα.
Δε θέλει να είναι πρόσφυγας. Δεν αντέχει τώρα στα γεράματα τον ξεριζωμό.

13. 12
Σκοτάδι, μουσική.
Σκηνή στο καφενείο «Η ωραία Ελλάς» στον Πειραιά. Πρόσφυγες εξαθλιωμένοι ξεκουράζονται.
Δυο σκαλιά οριοθετούν το καφενείο από τον έξω κόσμο. Ο καφετζής φέρνει δυο καρέκλες και
τραπέζια . Ένας πελάτης εμφανίζεται περιεργάζεται τους νεοφερμένους , σκοντάφτει σ’ έναν απ΄
αυτούς . Την ώρα που είναι έτοιμος να καθίσει, περνά ο εφημεριδοπώλης και παγώνει τη σκηνή .
Ο πελάτης κάθεται στο ένα τραπέζι και χτυπά παλαμάκια για παραγγελία.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ (κρατάει εφημερίδες)
Εφημερίδες… Εφημερίδες… Δεκάδες πρόσφυγες στον Πειραιά τη νύκτα με το
πλοίον «Πανελλήνιον» . Αύριο αναμένονται περισσότεροι! Στο θέατρον
Πειραιώς προσωρινή στέγασίς τους…
Ένας από τους πρόσφυγες έχει ήδη καθίσει στο άλλο τραπέζι. Ο καφετζής φτιάχνει καφέ αι πάει
να σερβίρει τον πελάτη
ΠΕΛΑΤΗΣ Τι είναι τούτοι, Μήτσο;
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Σμυρνιοί , κυνηγημένοι…, πρόσφυγες από τη Σμύρνη, την
Ιωνία….
ΠΕΛΑΤΗΣ (απευθύνεται στον πρόσφυγα) Απόψε ήρθατε;
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Ναι, απόψε. Χαμένοι, πεινασμένοι, δυστυχισμένοι είμαστε.
ΠΕΛΑΤΗΣ Από πού είσαι εσύ;
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Από τη Σμύρνη
ΠΕΛΑΤΗΣ Οικογένεια δεν έχεις; Που είναι;
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Που να ΄ναι; Δεν ξέρω. Χαθήκαμε στο λιμάνι. Ήμαστε
κατάκοποι, μισοπεθαμένοι. Απόγνωση κύριέ μου και τρόμος.
ΠΕΛΑΤΗΣ Και πού θα κοιμηθείτε απόψε;
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Μόνο απόψε; Αύριο, υπάρχει αύριο, χωρίς πατρίδα και
οικογένεια;
Σκοτάδι, μουσική .
Μετά εμφανίζεται ο Αφηγητής
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκαν στο λιμάνι. Μετά η πολιτεία τους στέγασε
πρόχειρα στο θέατρον Πειραιώς… Ύστερα στρίμωξαν τα όνειρά τους στους
προσφυγικούς καταυλισμούς και μετά στις προσφυγικές γειτονιές… και
στέριωσαν και δούλεψαν και πρόκοψαν . Κι ας τους κοίταζαν με μισό μάτι οι
ντόπιοι . Έτσι γίνεται πάντα… κανείς δε θέλει τον Ξένο . Τον θεωρεί απειλή…
Και τα χρόνια περνούσαν, χρόνια δύσκολα, χρόνια πέτρινα… Πόλεμος, πείνα,
εμφύλιος… μετά πολλοί γύρεψαν τη τύχη τους στα ξένα: Γερμανία , Αυστραλία
, Αμερική … Βρέθηκαν με τη σειρά τους Ξένοι , Αλλού, Μακριά … Κάποιοι τα
κατάφεραν , άλλοι πάλι όχι.
Αποχωρούν όλοι κλείνουν τα φώτα

14. 13
ΣΚΗΝΗ 3
Πρόλογος
Δε θα περάσουν πολλά χρόνια, βρισκόμαστε στη δεκαετία του
60, και εμείς πια, όπως αυτοί στην Τροία και στη Σμύρνη,
φορτώνουμε τα λιγοστά υπάρχοντά μας σε μία βαλίτσα και
φύγαμε μετανάστες, Gastarbeiter μας έλεγαν, για Γερμανία,
Βέλγιο, Αυστραλία.
Ανάβουν τα φώτα
Μπαίνει στην σκηνή ένας άνδρας διαβάζοντας από μια εφημερίδα στο κοινό (Θ. Βαλτινός,
Στοιχεία για τη δεκαετία του ΄60)
ΑΝΔΡΑΣ 1 ή ΓΥΝΑΙΚΑ
Προερχόμενον εκ Μελβούρνης κατέπλευσε χθες 14/2 εις Πειραιά το
υπερωκεάνειον «Πατρίς» τερματίζον το πρώτον του ταξίδιον της νέας γραμμής
Ελλάδος –Αυστραλίας μετ΄ επιστροφής . Το υπερωκεάνειον το οποίον διήνυσε
9.500 μίλια εις 23 ημέρας κατά την κάθοδόν του και 22 κατά την επιστροφήν ,
μετέφερε 1000 Έλληνας μετανάστας εις την Αυστραλίαν και 189 ομογενείς εξ
Αυστραλίας εις την Ελλάδαν. Το Πατρίς θα αποπλεύσει εκ Πειραιώς διά την
Αυστραλίαν πλήρες επιβατών την Τετάρτην 28 Φεβρουαρίου.
Ο Άνδρας κάθεται στο τραπέζι του καφενείου. Μπαίνει στη σκηνή άλλος άνδρας με εφημερίδα
και διαβάζει μια διαφήμιση προς το κοινό
ΑΝΔΡΑΣ 2 ή ΓΥΝΑΙΚΑ
ΓΡΑΜΜΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ Α. Ε.
ΕΔΡΑ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ
25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Ελλάς Αυστραλία, Δια του ασφαλεστέρου ελληνικού
υπερωκεανείου ΠΑΤΡΙΣ,
Ταχύτητος 18 μιλίων
Πλήρες σύστημα αερισμού, Μερικόν σύστημα κλιματισμού
Δεκτοί επιβάται εις καμπίνας πρώτης και τουριστικής θέσεως, μονοκλίνους,
δικλίνους, τρικλίνους , τετρακλίνους.
Εμπορεύματα εις Κύτη και Ψυγεία
Πληροφορίαι και εισιτήρια εις άπαντα τα γραφεία ταξιδίων

15. 14
Ο Άνδρας κάθεται στο τραπέζι του καφενείου και ο Αφηγητής διαβάζει ένα γράμμα που παίρνει
από το δέντρο
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Εν Ληξουρίω τη 10η Δεκεμβρίου 1961
Προς τα γραφεία της ΔΕΜΕ , καλημέρα σας.Πρώτον θέλω να με
πληροφορήσετε εάν μπορώ να μεταναστεύσω αεροπορικώς, με την
οικογένειάν μου. Με το καράβι όχι, διότι φοβούμαι και είναι μακρύ το ταξίδι στη
θάλασσα. Εάν υπάρχει τρόπος με το αεροπλάνον, έχει καλώς. Έχω και δύο
μικρά, κάτω των επτά ετών.
Παρακαλώ να με πληροφορήσετε πόσα χρήματα θα χρειαστώ για όλα τα
έξοδα , στεριάς και αέρος. Έχω και αδελφόν στην Αυστραλίαν, έχει εκεί πέντε
χρόνια και μου γράφει πολύ καλά λόγια. Έτερον ουδέν και μένω έως
απαντήσεώς σας.
Με στενοχωρεί πολύ που παρέλειψα να σας πω ότι είμαι υποδηματοποιός
Παναγής Πυλαρινός του Γερασίμου
Μια γυναίκα που έχει μπει διαβάζει ένα γράμμα που παίρνει από το δέντρο
ΓΥΝΑΙΚΑ 1
Από την Ελλάδα το ξέρεις πώς φύγαμε. Η Καλλιόπη μ΄ ένα παλτουδάκι της
Ούνρα, το φόραγε ακόμα κι ας τη στένευε στις μασχάλες , κι εγώ με τις
φτέρνες ανοιχτές από την ξυπολυσιά , δεκαοχτώ χρονών κορίτσι, και να μην
έχω βγει άλλη φορά από το χωριό. Φύγαμε ανήμερα των Φώτων, έριχναν
στον Πειραιά το σταυρό κι εδώ που φτάσαμε να σκάει ο τζίτζικας απ΄ τη ζέστη.
Είκοσι εφτά μέρες στη θάλασσα με το «Πατρίς» τις μετράω μία μία. Είναι
μακριά πολύ μακριά η Αυστραλία από τη Πατρίδα
ΑΦΗΓΗΤΗΣ Κάποιοι τα κατάφεραν , άλλοι πάλι όχι…
Βίντεο με εικόνες μεταναστών προσωπικό αρχείο
Κάθονται όλοι κάτω ή στέκονται αμίλητοι και μπαίνουν μπροστά : η Μάνα, ο πατέρας, ο γιος, η
σύζυγος (Απόσπασμα -Βιογραφία του Βασίλη και της Λίτσας)
ΤΡΑΓΟΥΔΙ « Εδώ στη ξένη χώρα» Χαλκιάς
ΠΑΤΕΡΑΣ Έφτασε ο καιρός φεύγουν τα παιδιά.
ΜΑΝΑ Που θα πάτε γιέ μου; Τόσο μακριά; Φοβάμαι.
ΓΙΟΣ Μη φοβάσαι, βρε μάνα; Να κάτσω εδώ; Υπάρχει δουλειά; Πως θα τα
βγάλουμε πέρα; Δε είδες τι περάσαμε για να πάρουμε τα χαρτιά; Μέχρι και
πολιτικό μέσο βάλαμε, για να πάρουμε το πιστοποιητικό φρονημάτων για την
άδεια εξόδου.. Να τα παρατήσω;
ΠΑΤΕΡΑΣ (στεναχωρημένος και αυτός με το κεφάλι σκυφτό) Έχει δίκιο ο Βασίλης.
ΜΑΝΑ Όχι γιόκα μου, όχι. Δε λέω αυτό. Αλλά να, μάνα είμαι και εγώ, και
πονάω για τα παιδιά μου. Μετανάστες, στη ξενιτιά;! Να σε χαίρεται αυτή και όχι
εγώ;

16. 15
Σβήνουν τα φώτα και ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ λέει το «Τζιβαέρι μου …»
ΓΙΟΣ Θέλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας, Δε βλέπεις ,όλοι έφυγαν , ο Μήτσος
με την Ρίνη, η Γιώτα έφυγε μόνη της ,βρήκε ένα παλικάρι, το Μανώλη από την
Κέρκυρα εκεί στα ξένα και παντρεύτηκε. Έτσι μας έγραψε και είναι και μια
γυναίκα μόνη.
ΠΑΤΕΡΑΣ Θα μαζέψουν και λεφτά, να παντρέψουμε και τη Βούλα, ο
γαμπρός θέλει προίκα. Εδώ που θα τα βρούμε;
ΜΑΝΑ Αχ, βρε Χρύσανθε, το ξέρω. Αλλιώς δε γίνεται, αλλά ….. (δε μιλάει κανείς,
η μάνα σκύβει το κεφάλι και ...)
Παιδί μου ,Βασίλη μου, πριν 4 ημέρες παντρευτήκατε! Που θα γεννήσετε τα
παιδιά σας; Στη Γερμανία;
ΓΙΟΣ Ναι, μάνα.. Μη μοιρολογάς και μη κάνεις πιο δύσκολα τα πράγματα.
Θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες. Ήρθε η ώρα.
ΛΙΤΣΑ Μάνα, μη στεναχωριέσαι! Θα ερχόμαστε τα καλοκαίρια. Θα
αποκτήσεις και εγγόνια. Θα τα βλέπεις.
ΜΑΝΑ Να μου τα φέρετε εδώ, Βασίλη μου. Να τα μεγαλώσω εγώ τα εγγόνια
μου. Αχ, Παναγιά μου, που είναι αυτή η Γερμανία;
ΓΙΟΣ Μακριά είναι, μάνα, αλλά,θα σου γράφω κάθε βδομάδα. Θα σου
διαβάζει τα γράμματα ο πατέρας και θα μου γράφει ό,τι θες. Θα δεις, όλα καλά
θα πάνε.
Η μάνα, ο πατέρας κλαίνε αγκαλιάζουν τα παιδιά τους.
ΛΙΤΣΑ Μάνα, εξάλλου δεν θα καθίσουμε και για πάντα. Να μερικά χρόνια, θα
μαζέψουμε λεφτά και θα γυρίσουμε. Έτσι θα είμαστε πάλι μαζί. Μη κλαίς, σε
παρακαλώ.
ΜΑΝΑ Την ευχή μου να’ χετε παιδιά μου και η ώρα η καλή. Η ευχή μου να
σας συντροφεύει εκεί μακριά στα ξένα.
ΠΑΤΕΡΑΣ Στο καλό, καλό ταξίδι!
ΓΙΟΣ Ευχαριστώ μάνα, η ευχή σου μας δίνει δύναμη.
Αγκαλιάζονται, ο πατέρας και η μάνα κάθονται βωβοί στην άκρη, αριστερά
Ακούγεται το τραίνο
Μονόλογος Βασίλη και Λίτσας. Προβάλλονται εικόνες
Παίρνουν γράμματα από το δέντρο και διαβάζουν , αφού τελειώσουν κάθονται αμίλητοι στην
άκρη, δεξιά.

17. 16
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Πολλοί γύρισαν στην πατρίδα, μύρισαν πάλι θάλασσα, πεύκο… Ήταν οι
τυχεροί, γιατί είδαν τη μάνα τους, τον πατέρα τους , τους φίλους τους… Άλλοι
πάλι δεν πρόλαβαν τους δικούς τους ή δε πρόκοψαν, έκαναν σπάταλη ζωή…
Τα λεφτά βλέπεις…
Οι περισσότεροι όμως πραγματοποίησαν το όνειρό τους ,μάζεψαν λεφτά,
δημιούργησαν οικογένειες, σπούδασαν τα παιδιά τους, έφτιαξαν σπίτια,
όμως….. τους λείπει η άλλη πατρίδα, η ξένη , η Γερμανία, το Βέλγιο…. Η ξένη
χώρα …Πατρίδα;
Ναι, ήταν για αυτούς η δεύτερη πατρίδα, γιατί εκεί γέννησαν τα παιδιά τους,
έκαναν φίλους, πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Συνήθισαν,
γοητεύτηκαν από τις ανέσεις, από τον άλλο τρόπο ζωής και μετά την
επιστροφή νοσταλγούν … την άλλη τη δεύτερη πατρίδα.
Σβήνουν τα φώτα και αποχωρούν η μάνα, ο πατέρας ,ο γιος, και η σύζυγος
Ακούγεται τραγούδι και χορός ζεμπεκικο
ΆΝΑΒΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ και ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ συνεχίζει.
Και τα χρόνια περνούν , τώρα θαρρείς πιο γρήγορα!…. Όλα αλλάζουν ή έτσι
φαίνεται… Τούτο δω το καφενείο πάντως παραμένει στη θέση του μέχρι
σήμερα, με άλλο όνομα ίσως, αλλά είναι το ίδιο… Εδώ… για να υποδέχεται
πάντα Ξένους, σ’ έναν τόπο που πρέπει πια να’ χει μάθει τι πα να πει Ξένος ,
ξεριζωμένος, μόνος, μακριά , χωρίς δουλειά… Ή μήπως όχι; ….

18. 17
Σκηνή 4
Στη σκηνή η ΚΟΡΗ (Αθηνά), η ΦΙΛΗ Α (Νάνσυ), η ΦΙΛΗ Β (Μαρίτα), η ΑΔΕΛΦΗ (Αλίκη)
Στα παρασκήνια η ΜΑΝΑ (Έβα), Ο ΠΑΤΕΡΑΣ (Τραγουστής)
(Στην γωνία πίσω, βωβή και ακίνητη, κλαίει η γιαγιά Κωνσταντίνα)
Τα κορίτσια βρίσκονται στο σπίτι και συζητούν για το μέλλον τους
Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ (Τραγουστής) βγάζει μία ταμπέλα:
STELLENAGEBOTE
Es werden gesucht Krankenschwestern, Ärzte, Ingenieure, Arbeiter, Köche, in Belgien , in
Holland, in Deutschland
Προσφέρονται θέσεις εργασίας για Νοσηλευτές, Γιατρούς, Μηχανικούς,
Ειδικευμένους Εργάτες ,Μάγειρες, κλπ στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στο
Βέλγιο κλπ
Αποχωρεί
ΑΔΕΛΦΗ
Και δε μου λες, σκέφτηκες καλά αυτό που πας να κάνεις;
ΚΟΡΗ
Αλίκη, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!
ΦΙΛΗ Α Εντάξει ρε συ, Αθηνά, είναι μία δύσκολη απόφαση, έχει δίκιο η Αλίκη.
ΦΙΛΗ Β Κορίτσια, μη κάνετε έτσι! Μαζί θα πάμε. Και εδώ δηλαδή, βλέπετε να
υπάρχει μέλλον;
ΚΟΡΗ Εγώ βαρέθηκα πια! πήρα το πτυχίο μου, έκανα ένα μεταπτυχιακό και
το αποτέλεσμα; Είμαι 30 χρονών, άνεργη, και ζω ακόμη με τους γονείς μου.
Ε. δεν αντέχω άλλο! Θα φύγω!! Να κοιτάξτε εδώ, πόσες θέσεις εργασίας
υπάρχουν στη Γερμανία για την ειδικότητά μου. Είναι και καλοπληρωμένες!!
ΑΔΕΛΦΗ Έτσι όπως τα λες είναι, αλλά εμένα θα με αφήσεις μόνη;
Φαντάζομαι δεν θα το έχεις πει ακόμη στο μπαμπά και στη μαμά!
ΦΙΛΗ Α Πως λες να αντιδράσουν; Το έχεις συζητήσει μαζί τους;
ΚΟΡΗ Δεν ξέρω πως θα το πάρουν ο μπαμπάς και η μαμά, αλλά εγώ είμαι
αποφασισμένη να φύγω για τη Γερμανία!!
Μπαίνουν οι γονείς είναι σαστισμένοι και απορούν με αυτά που
άκουσαν, κοιτάζουν περίεργα τα κορίτσια.
ΜΑΝΑ Να φύγεις; Στη Γερμανία; Τι ακριβώς συζητάτε κορίτσια;
ΦΙΛΗ Β Γεια σας κ. Έβα. Να συζητάμε για το μέλλον και τις προοπτικές μας
εδώ στην Ελλάδα.
Ο πατέρας πλησιάζει την κόρη είναι κάπως αγχωμένος και σκεφτικός
ΚΟΡΗ Και όχι, μόνο μπαμπά. Για καθίστε να σας πούμε για τα σχέδια μας.

19. 18
ΑΔΕΛΦΗ Τα δικά της σχέδια, όχι τα δικά μου. Εγώ δεν έχω σκοπό να
μεταναστεύσω!
ΠΑΤΕΡΑΣ Δηλαδή σκοπεύεις να φύγεις στη Γερμανία; Μόνη σου; Θα σε
χάσουμε δηλαδή;
ΦΙΛΗ Β Μαζί σκεφτόμαστε να φύγουμε. Το έχουμε ψάξει και πιστεύουμε να
τα καταφέρουμε.
ΚΟΡΗ Ακριβώς! Θα έχουμε καλές εργασιακές συνθήκες, ασφάλεια, καλύτερη
ποιότητα ζωής.
Εδώ στην Ελλάδα το μέλλον φαίνεται ζοφερό και δύσκολο. Δε θέλω να ζήσω
έτσι.
ΜΑΝΑ Δύσκολο είναι κόρη μου αυτό που λες! Τόσος κόπος, τόση αγωνία,
τόσα έξοδα. Για να φύγεις;
ΚΟΡΗ Ελάτε τώρα, μη κάνετε έτσι. Υπάρχει και το Skype, θα με βλέπετε
κάθε μέρα!
Σε τρεις ώρες μπορώ να είμαι εδώ, αν χρειαστεί. Και εσύ μικρή μου
(απευθύνεται στην Αλίκη) θα μπορείς να έρχεσαι στις διακοπές σου!
ΑΔΕΛΦΗ Ναι , καλά!
ΜΑΝΑ Αχ, παιδί μου, δεν μου αρκεί το Skype, πως το λένε. Δεν μπορώ να
το αντέξω! Τα παιδιά μου μετανάστες το έτος 2015!! Αν είναι δυνατόν!
ΠΑΤΕΡΑΣ Τελοσπάντων , θα το συζητήσουμε και εμείς κόρη μου θα σου
σταθούμε και θα σε βοηθήσουμε να στήσεις τη καινούργια σου ζωή , έστω και
μακριά μας.
Η κόρη έρχεται πιο μπροστά οι υπόλοιποι γυρίζουν πλάτη στο κοινό
ΚΟΡΗ Η Γερμανία δεν είναι ο παράδεισος που φαντάζονται πολλοί, είσαι
χωρίς την οικογένειά σου χωρίς τους φίλους σου… Αν επανέλθουν τα
πράγματα στην Ελλάδα σε επίπεδο που μπορεί κανείς να ζει άνετα… θα
ξαναγυρίσω… είναι η πατρίδα .. είναι ο τόπος μου….
Γυρίζει πλάτη στο κοινό
Σβήνουν τα φώτα ακούγεται τραγούδι «σπασμένο καράβι» Καραλης

20. 19
ΣΚΗΝΗ 5
Στο καφενείο ο Καφετζής με τον Σερχάτ ( ιρακινός μετανάστης ) κάνουν δουλειές. Ο Σερχάτ
σκουπίζει ,ο Καφετζής συμμαζεύει. Ακολουθεί απόσπασμα από το θεατρικό έργο Ο Εβρος
απέναντι των Μ. Ρέππα, Θ. Παπαθανασίου
Ο Σερχάτ και ο καφετζής κάνουν δουλειές στο καφενείο και ο τραγουδιστής ανεβαίνει πάλι στη
σκηνή.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ «Σπασμένο καράβι» Κώστας Καράλης
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Έλα καλά είναι τώρα. Μια χαρά τα φτιάξαμε…
Ο Σερχάτ σταματάει να κάνει δουλείες
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Να πιούμε έναν καφέ μέχρι να αρχίσει η δουλειά;
Σερχάτ γνέφει καταφατικά.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Ας φτιάξω δυο καφεδάκια περιποιημένα να πιούμε….. Αλήθεια,
εσύ έχεις γυναίκα;
ΣΕΡΧΑΤ (το ύφος του αλλάζει σιγά- σιγά). Στο Ιράκ(ι),όχι εδώ. Τώρα ,όχι έχω
γυναίκα
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Χωρίσατε;
ΣΕΡΧΑΤ Όχι. μαζί φύγαμε από Ιράκ. Έχει πόλεμο εκεί, γι ‘αυτό φύγαμε.
Με τη Χαζάλ, τη γυναίκα μου, το παιδί μικρό, πριν δύο χρόνια.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Πήρατε και το παιδί μαζί;
ΣΕΡΧΑΤ Ναι. Περάσαμε Τουρκία, είκοσι μέρες, με τα πόδια από Ιρακ.
Φτάσαμε Έβρο. Έβρο δώσαμε ντόλαρ, άνθρωπο μας πέρασε με βάρκα.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Α, πληρώσατε;
ΣΕΡΧΑΤ Ναι, Χίλια δολάρια.Χίλια εγώ , Χίλια για γυναίκα ,τη Χαζάλ μου.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Και περάσατε μόνοι σας όλη την Τουρκία;
ΣΕΡΧΑΤ Όχι. Πολλοί Κούρδοι μαζί. Δεκαπέντε άνθρωποι. Περιμέναμε τρείς
μέρες. Ο άνθρωπος πήρε τα λεφτά, αλλά δεν έφερε βάρκα.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Σας γέλασε.
ΣΕΡΧΑΤ
Τρείς μέρες … Το παιδί να κλαίει. Περάσαμε το ποτάμι νύχτα. Τούρκοι
πιάσανε 15 Κούρδους .
Μας κυνηγούν, πυροβολούν. Φοβάμαι
Λέω «Έλα, Χαζάλ, πέσε στο ποτάμι » «Όχι, όχι, Σερχάτ. Όχι. Το παιδί είναι
μικρό.» έλεγε η Χαζάλ. Τραβάω Χαζάλ με ένα χέρι, άλλο χέρι το παιδί. Έγώ
… (δείχνει πως κολυμπούσε.) Έβρος απέναντι. Όταν κοντά στον Έβρο λίγα μέτρα,
ακούω Χαζάλ να λέει « Το παιδί, Σερχάτ, το παιδί! ». Γυρίζω , βλέπω νερά,
το παιδί πουθενά .. Χάθηκε το παιδί «Το παιδί, Σερχάτ, το παιδί!» Η Χαζάλ με
αφήνει,πέφτει στο νερό , φωνάζει, δε ξέρει κολυμπάει. (Όσο μιλάει κομπιάζει και
κλαίει)
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Και τι έκανες;
ΣΕΡΧΑΤ Ο Έβρος απέναντι, δέκα μέτρα.
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Και την άφησες να πνιγεί μαζί με το παιδί;
ΣΕΡΧΑΤ
(Ξεσπάει.) Φόβος, νερά, κούραση , Όπλα, Τούρκοι, πείνα, κρύο, όχι δύναμη,
μόνος …
Μέσα στους λυγμούς του ο καφετζής τον χτυπά δειλά στην πλάτη. Ο Σερχάτ με τα χέρια στο
πρόσωπο και φοβισμένος συνεχίζει να εξιστορεί…
ΣΕΡΧΑΤ Βγαίνω από ποτάμι … Φωνάζω , Φωνάζω, «Χαζάλ, Χαζάλ!…» Όχι
Χαζάλ. Όχι παιδί, πουθενά.Μόνος,χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, Γιατί Θεέ
μου!Γιατί;
ΚΑΦΕΤΖΗΣ
Έλα μην το σκέφτεσαι άλλο. Πες πως ήταν το τυχερό της. Έλα, έλα ησύχασε
γιατί έρχεται και κόσμος.

21. 20
ΣΕΡΧΑΤ Εσύ καταλαβαίνεις, άλλοι όμως όχι. Βρίζουν, χτυπάνε, δε θέλουν
εμάς, γιατί, γιατί αφεντικό; Εγώ δουλειά, τίποτα άλλο, να στείλω λεφτά στη
μάνα και στο πατέρα. Μετά να φύγω… να πάω πατρίδα. Όχι άλλο πρόσφυγας,
όχι ξένος……
Κάθονται στην άκρη ο Σερχάτ και ο Καφετζής
Μπαίνουν σιγά -σιγά καινούργιοι 7 μετανάστες – πρόσφυγες παίρνουν γράμματα από δέντρο
και διαβάζουν.
και τα λόγια τους πατάνε στο Carusel της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Όταν ο καθένας φωτίζεται λέει και την
ατάκα του. (από συνέντευξη Ποντίων της Ρωσίας, από το Μετανάστες Πόντιοι από τη Ρωσία : Ιστορίες ζωής,
των Ανθογαλίδου Θ., Καρακατσάνη Π., Παπανικολάου Ελ.)
Άνδρας
Αν δεν ήταν ο πόλεμος δεν θα φεύγαμε. Πολύ ωραία είμαστε. Και δουλεύαμε
και είχαμε να φάμε και όλα... Τρία χρόνια είμαστε έτσι. Δύσκολα ήταν.Εμείς δεν
ήρθαμε για πάντα, δεν ξέραμε ότι
θά' ρθουμε και θα μείνουμε για πάντα, είχαμε καλή δουλειά, είχαμε τα σπίτια
μας. Ο Πέταρ είναι κτηνίατρος κι εγώ οικονομολόγος!
Γυναίκα
Στην αρχή σου κακοφαίνεται, αλλά μετά η πραγματικότητα, έτσι είναι τι να
κάνεις; Όταν δεν ξέρεις τη γλώσσας; τι; Εγώ ας πούμε, εγώ που να δουλεύω;
Ανθρωποι σαν εμένα - έχω τελειώσει μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο - που
ξέρουν και μιλάνε και καλά, κι αυτοί δεν έχουν δουλειά.
Πανεπιστήμιο για μένα είναι ο κουβάς, το σφουγγάρι, τ' απορρυπαντικά.
Άνδρας (Πεταρ)
Αυτά είναι όποιος δεν έχει κανέναν, εδώ ήρθαμε, νομίζαμε χρυσά θα βρούμε.
Οι πολλοί τώρα εκεί σκέφτονταν ότι εμείς - δεν ξέρω τώρα - χρυσάφι εμείς
γεμάτοι. Περιμένουν από κει, από μας περιμένουν βοήθεια. Αλλά δεν ξέρουν τι
δυσκολίες και με τι ίδρωμα αυτά τα λεφτά κάναμ' για να ζήσουμε καθημερινά...
Εδώ που ήρθαμε, δύσκολο βέβαιο είναι απ' το μηδέν να αρχίσεις. Δουλειές με
το ζόρι, για τον κόσμο, για όλους. Νοικιάσαμε σπίτι. Σπίτι βρήκαμε όμως
ακριβά είναι πολύ. Ογδόντα πληρώνουμε τώρα δω.
Άνδρας
Δυσκολίες με τα χαρτιά, είναι πολλά! Δύο χρόνια και ακόμα δεν ετέλειωσα. Το
ένα το χαρτί ένα γράμμα κάποιος λάθος έγραψε, απ' την αρχήν... Για ένα
γράμμα κάποιος λάθος έγραψε, πρόβλημα Ληξιαρχείο. Ληξιαρχείο λέει δεν
έγραψε στην Αθήνα σωστά, πρέπει δικαστήριο να γίνει. Για να πάει δικαστήριο
ογδόντα, εκατό χιλιάδες σίγουρα πλερώνεις. Πολύ αφηρημένοι είναι στα
χαρτιά! Εμείς δεν ξέραμε τη γλώσσα καλά να γράφουμε, να διαβάζουμε, όταν
να γράφουμε να διαβάζουμε ελληνικά δεν μπορούμε.

22. 21
Γυναίκα
Τώρα 2-3 μέρες, εγώ αρχίνισα δουλειά. Τι να σας πω, αυτοί είπανε ότι
κολλάνε και ένσημα. Γι αυτό και τα παράτησα τα σπίτια. Εγώ είχα πολλά σπίτια
αλλά… κουράστηκα από τα σπίτια. Λέγω τουλάχιστον να πάρω λίγα λεφτά και
να έχω λίγο ένσημα.
Μόνο να' χουμε δουλειές, είμαστε ευχαριστημένοι. Άμα δεν έχουμε δουλειές,
άμα δεν έχουμε λεφτά, άμα θέλει το παιδί μου κάτι να πάρει, κάτι να κάνει και
δεν έχω λεφτά δε θα είμαι ευχαριστημένη.
Γυναίκα
Δεν νομίζω να γυρίσω. Μπορώ εγώ με τον άντρα μου να πάω, αλλά που να
πάω; Εντάξει εκεί είναι σπίτι μου, αλλά τα παιδιά τώρα έμαθαν καλά τα
ελληνικά, μαθαίνουνε. Μετά να πάω εγώ εκεί το παιδί μου, που θα δουλεύει, τι
να κάνει το παιδί μου; Τώρα μάθαμε. Τώρα δεν ξέρω, νομίζω εδώ γεννήθηκα.
Τώρα εγώ δεν σκέφτομαι τίποτα. Λέγω το παιδί μου είναι χορτασμένο, δεν
πεινάει, πάει στο σχολείο, είναι ησυχία. Αυτά.
Άνδρας (με γυρισμένη τη πλάτη στο κοινό)
Η Χώρα που είμαι μετανάστης ωραία είναι, αλλά δεν είναι για μας.
Μ' ένα μεροκάματο τίποτα δεν είμαστε εμείς. Πίσω όχι.
Και εσείς το ξέρετε: Η Πατρίδα είναι Πατρίδα, αλλά που να πάω; Τέλειωσε για
μένα, τέλειωσε. Τα παιδιά εδώ θα μάθουν όλα, … εντάξει είμαστε. Για μένα
άλλο δεν έχει πίσω. Και μεγαλώσαμε. Πόσες φορές ν' αλλάξουμε, απ' το μηδέν
ν’ αρχίσουμε;
«Μιλάω με το πρόσωπο αποστραμμένο, όχι γιατί φοβάμαι μη με δείτε, αλλά
γιατί είμαι ο καθένας... Και ο καθένας ακούει ή λέει ανάλογα ..»,
Ο καθένας χωριστά με γυρισμένη τη πλάτη στο κοινό :
Θα με πάρεις στη δουλειά σου;
Με θες στη γειτονιά σου;
Θα τα καταφέρω.
Θα ‘ρθεις στο σπίτι μου;
Με θες για φίλο;
Έχε μου εμπιστοσύνη. Μαζί θα βρούμε την άκρη.
Και εσείς τώρα πάλι μετανάστες;
Το δικό σου το παιδί, που βρίσκεται; Στη ξενιτιά;
Οι παππούδες πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;

23. 22
Σβήνουν τα φώτα
Ανεβαίνουν όλοι στη σκηνή και κάθονται κάτω
Βίντεο - Εικόνες από σημερινούς πρόσφυγες και μετανάστες
ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ παίρνει ένα γράμμα από το δέντρο ή μία εφημερίδα και διαβάζει
Για εμάς είναι εύκολη υπόθεση, παίρνεις το αεροπλάνο και έφτασες! Έχεις τα χαρτιά σου, είσαι νόμιμος,
πολλές εταιρίες σου προσφέρουν και σπίτι ή μαθήματα εκμάθησης γλώσσας και τόσα άλλα.
Υπάρχουν όμως και ψυχές οι οποίες χάνονται κάπου στη Λαμπεντούζα , εκατοντάδες ψυχές, άμοιρες,
κυνηγημένες, χωρίς πατρίδα. Παιδιά, μικρά παιδιά, να τα βλέπεις άψυχα ….να επιπλέουν..
Πάνω από 700 νεκροί σε τρεις μέρες είναι ο απολογισμός από τρία διαφορετικά
ναυάγια πλοιαρίων που μετέφεραν πρόσφυγες στη Μεσόγειο το καλοκαίρι του 2014.
Το ένα από αυτά είναι το χειρότερο ναυάγιο των τελευταίων ετών, με 500 νεκρούς
ανοιχτά της Μάλτας. Η Διεθνής Οργάνωση Μετανάστευσης (ΙΟΜ) έκανε σε
ανακοίνωσή της λόγο για «μαζική δολοφονία» και όχι ατύχημα, καθώς
λαθροδιακινητές φέρονται ότι βύθισαν εσκεμμένα τη λέμβο, στην οποία επέβαιναν
πρόσφυγες από τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και το Σουδάν.
. Πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι
«Προσπαθούσαμε να ανέβουμε στη βάρκα και δεν μας άφηναν. Φωνάζαμε βοήθεια»,
είπε χθες στους δημοσιογράφους ένας από τους μετανάστες που γλίτωσαν. Η γυναίκα
του και τα τρία παιδιά τους χάθηκαν στη θάλασσα. Δύο σοροί ανασύρθηκαν από τις
τουρκικές Αρχές και αναγνωρίστηκαν σε φωτογραφίες από τους μετανάστες. Αλλοι
δέκα αγνοούνται.
Παλαιότερα κυριαρχούσαν οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί. Τα τραγικά γεγονότα στη
Συρία άλλαξαν αυτά τα δεδομένα και η πλειοψηφία των μεταναστών είναι τώρα
Σύριοι. Μαζί με αυτό άλλαξε και η σύνθεση. Δεν είναι πια αποκλειστικά άνδρες που
έρχονται να βρουν εργασία και να συντηρήσουν οικονομικά τις οικογένειές τους στη
μακρινή πατρίδα. Είναι συχνά τώρα ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους. Αυτό
έχει βέβαια να κάνει με τις παραδόσεις και τα έθιμα κάθε χώρας. Οι γυναίκες στο
Πακιστάν και το Αφγανιστάν (με μπούρκα ή χωρίς) είναι στο περιθώριο της
κοινωνίας τους και αποφεύγουν τη δημόσια εμφάνιση. Αντίθετα, στη Συρία και στην
Παλαιστίνη όπου επικρατεί ένα πιο ήπιο Ισλάμ οι γυναίκες μπορούν κάλλιστα να
συνοδέψουν τους άντρες τους στην αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Εξού και η
πρόσφατη εμφάνιση ολόκληρων οικογενειών μεταναστών. Οι μετανάστες αυτοί
αφήνουν τα πάντα και έρχονται στην Ευρώπη για να ζήσουν, να στεριώσουν και να
δημιουργήσουν στη νέα τους πατρίδα ως οικογένειες. Τα παιδιά τους θα μάθουν τη
νέα γλώσσα, θα πάνε σχολείο στη νέα πατρίδα…..
Πρέπει να είμαστε ανεκτικοί, να τους δεχόμαστε ισότιμα, χωρίς διακρίσεις και
αποκλεισμούς … Δε περιφρονούμε, δε μισούμε, συμπαραστεκόμαστε και
βοηθούμε στον αγώνα για ίσα δικαιώματα, για μια ζωή με αξιοπρέπεια όπου και αν
βρίσκονται…

24. 23
«Μιλάω με το πρόσωπο αποστραμμένο, όχι γιατί φοβάμαι μη με δείτε, αλλά γιατί
είμαι ο καθένας...», είπε κάποτε ο Νάνος Βαλαωρίτης.
Χρειάζεται υπομονή, αισιοδοξία… μη σε πάρει η ζωή από κάτω… και προσπάθεια και
δουλειά πολλή για να λυθούν οι κόμποι της ζωής … Δύσκολος τούτος ο κόμπος που μας
έτυχε μα θα τα καταφέρουμε … Άντε, πάμε τώρα …Γιατί εκείνο που μας σώζει είναι
…….
Σηκώνονται όλοι όρθιοι χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια, ανάβουν τα φώτα,
παίρνουν θέση και χορεύουν «Σαν τον Καραγκιόζη» του Σαββόπουλου
Αυλαία

25. 24
Φωτογραφίες εκδήλωσης
Σκηνή 1

26. 25

27. 26
Σκηνή 2

28. 27

29. 28

30. 29

31. 30

32. 31
Σκηνή 3

33. 32

34. 33
Σκηνή 4

35. 34
Σκηνή 5

36. 35

37. 36
Επίλογος

38. 37
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΛΙΑ ΜΟΥ!!!
Γεωργακοπούλου Άννα
1ο Γυμνάσιο Αμαλιάδας
Σχολικό Έτος 2014-2015