όταν πρωτοκατεβηκα στη σμυρνη»

Δίδώ Σωτηρίου
«Ματωμένα χώματα»

Σεπτέμβρης ήταν του 1910, όταν πρωτοκατέβηκα
στη Σμύρνη. Θυμάμαι πόσο σκιάχτηκα μόλις
βρέθηκα μόνος μου σε μια τέτοια πολιτεία.

Τη θάλασσα; Τα βαποράκια της Χαμιδίε που σκίζαν
το νερά δίχως να βουλιάζουν;

Τα μεγάλα μαρμάρινα σπίτια με ξύλινα κλειστά, όλα
μυστήριο παράθυρα;

Τις καρότσες με το ρυθμικό τους χτύπο πάνω στο γρανιτένιο
πλακόστρωτο;Τα τράμια που τα σέρνανε άλογα ;

Ή όλον εκείνο τον χαρωπό, ξέγνοιστο κόσμο που
μπαινόβγαινε με σαματά στις λέσχες και στα καφενεία
και έμοιαζε να ζει πανηγύρι;

Τράβηξα ίσια στην Αγία Φωτεινή….

…και ύστερα καρφώθηκα να βλέπω και να μην χορταίνω
το καμπαναριό.

Είκοσι μέτρα μπόι ,τέσσερα πατώματα , όλο
μάρμαρο

… που το είχαν καύχημα ,γιατί ο σταυρός έστεκε πιο
ψηλά από την ημισέληνο που ήταν στημένη στο
μιναρέ του Ισάρ Τζαμί.

Βρήκα και την Ευαγγελική Σχολή. Είχα κάνει όνειρα
α μπω εδώ μέσα.

Αυτή ήταν η όμορφη πλευρά της Σμύρνης
…Όμως το 1922 βλέπουμε και την
άσχημη πλευρά της .

600.000 νεκροί
&
1.500.000 πρόσφυγες

Recommended