Situación da Galicia no século XIX e análise da figura de Rosalía de Castro. Selección de diapositivas extraídas Presentación feita por Paula Cambeses Franco
3. Biografía
Naceu en Ponteceso en 1835. Estudou no Liceo de la juventud xunto
con Rosalía de Castro. En en 1858 publicou o seu primer poema en
galego A campana de Anllóns. No 1885 residiu na Coruña onde
frecuentou a librería de Carré Aldao chamada “ Cova Céltica”. Publicou
os seus dous libros mais importantes Os Eoas e Queixumes dos pinos
(1886). Morreu na Coruña en 1917.
4. Principais obras de Pondal:
As principais obras de Pondal son duas: Queixumes dos pinos e Os
Eoas.
Queixume dos pinos (1886): Libro no que recolle 91 poemas de Pondal
do cales 89 son en galego e 2 en bilingües. Os compoñentes temáticos e
ideolóxicos básicos son o Celtismo, Bardismo, Misoxinia e Helenismo.
A temática de Queixumes dos pinos:
-A evocación do pasado celta glorioso.
- A exhortación aos galegos para a loita pola dignidade no presente.
- A morte digna e heroica .
- A posesión sexual violenta da muller.
- A reinvindicación do pobo galego, etc.
5. Os Eoas: Trátase dun longo poema narrativo onde Pondal conta a
fazaña de Cristovo Colón e dos mariñeiros galegosque o acompañaron.
Esta obra esta inacabada. Nas obras contase as fazañas dos “eoas” (
fillos do sol, galegos) e dos “lusíadas”( fillos de lusos, portugueses) na
conquista e colinización de novos territorios. A posible causa de que
este libro este inacabado e pola enfermidade que padecía que lle
provocaba pánico ao fracaso.
Pricipais liñas temáticas:
Celtismo: Teoría que prepugnaba a orixe celta das raíces étnicas
galegas. (Plasmación dunha mitoloxía colectiva ligada á dignificación de
Galicia).
Bardismo: Asume o papel de bardo “ bardo do pobo galego”. (Guía
espiritual dos galegos coa misión de informar sobre o glorioso pasado
celta e animalos a loitar contra a excravitude do presente e poder
recuperar ese esplendor pasado).
Iberismo: Esperanza na “unidade ibérica” na que galicia actuaría como
ponte entre hispanos e lusitanos.
6. Helenismo: Influído pola cultura clásica grecolatina, recupera o pasado
de Esparta como modelo ético e guerreiro, personaxes, topónimos,
motivos bélicos.
Misoxinia: Desprezo a muller relaciondado coa oposición “ doce:
femenino, brando, covarde. ferreo: masculino, forte, valente,intelixente.”
Misticismo: Valor panteísta da paixase e natureza ( aves, vento, árbores
como transmisores de mensaxes proféticas ou confidentes do eu
poético.)
Estilo poético de Pondal:
- Uso abuundantísimo de adxectivos correspondentes ás oposicións
semánticas.
- Uso constante de epítetos.
- Uso frecuente de elementos naturais como simbolos.
- Abundante emprego de topónimos.
- Escasa utilización de diminutivos.
- Uso frecuente de cultismos do grego e do latín.
- Gusto polos palalerismos e as similicadencias.
7. A lingua tiveran
por lingua de escravos;
esqueceran os patrios acentos,
suidosos e brandos.
Dos propios acentos
tiveran vergonza;
de cautivos falaran palabras
de servos e ilotas.
Deixaran os doces
acentos jacundos
por estrañas palabras de servos
ignoras e escuros.
A nai, afrigida
da escura miseria,
os propios tomara
por gente estrangeira,
e espantada escuitara dos fillos
a plática serva
Pondal manifesta a complexa de
inferioridades dos galegos falantes
que teñen un sentimento de
vergoña a hora de falar galego e
tamén a actitude de renunciar o
uso do galego e pasar a falar
castelán. A nai que menciona no
terceiro párrafo e galicia e eses
fillos son os galegos e galegas que
falan castelán. Identifica o idioma
galego como acentos brandos
doces e xacundos frente a visión
do castelán que estaba chea de
palabras estrañas etc.
8. As almas escravas,
de ideas non grandes,
van pensando mil cousas femíneas,
molentes e infames;
mil soños forjando
que o ánimo agobian,
arrastrando infamantes cadeas,
cal brandos ilotas:
espiritos brandos,
esp´ritos muliebres,
sedentarios, que lenta consome
e mórbidad febres.
Maias a alma do bardo,
enérgica, ousada,
que audaz libertade
tan soo soña e ama,
¡ vai pensando en propósitos férreos
que ergueran a patria!
A misión do bardo neste poema
significa que era o salvador do
pobo que animaba ao pobo
galego para que erguese a
patria e recuperar o galego. No
poema fai unha oposicion sobre
o doce e oferreo o doce e ,
símbolo femenino, covarde,
débil, brando, ignorante ,etc e o
ferreo símbolo masculino, forte,
duro, valente , intelixente etc.