1. ALFRED NOBEL I POLSCY NOBLIŚCI

3. Szwedzka Akademia Akademia Szwedzka jest niezależną instytucją kulturalną, założoną w 1786 roku przez króla Gustawa III w celu rozwijania szwedzkiego języka i szwedzkiej literatury. Od 1901 roku Akademia Szwedzka przyznaje literacką Nagrodę Nobla. Akademia Szwedzka została założona piątego kwietnia 1786 roku podczas uroczystości na giełdzie w Sztokholmie. Odczytano wtedy listy patentowe dotyczące ustanowienia Akademii, po czym król Gustaw III wygłosił słynną mowę, w której opisał cele nowej Akademii i przedstawił trzynastu pierwszych członków, których sam wyznaczył. Statuty Akademii zostały podpisane przez króla i obecnych członków. Następnie członkowie Akademii zajęli swoje miejsca i wyg ł osili mowy inauguracyjne.

4. Na przełomie wieków, po wielu dyskusjach, Akademia podjęła się zadania, które niezbyt dokładnie należało do jej profilu, ale którego podjęcie było zgodne z duchem czasów. Chodziło o przyznawanie nagrody Nobla w literaturze. Wirséna zastąpił Erik Axel Karlfeldt, którego urzędowanie (1913 - 31) doprowadziło do odnowienia i modernizacji. Akademia otworzyła się na pisarzy współczesnych, wybrano na jej członka pierwszą kobietę. Rozwój Akademii w dwudziestym wieku postępuje szlakiem wytyczonym przez okres sekretarzowania Erika Karlfeldta. Szwedzka Akademia to dzisiaj instytucja wielostronna, która jednocześnie chroni dziedzictwo przeszłości i pilnie śledzi trendy współczesne. Stali sekretarze Akademii Szwedzkiej - od lewej: Nils von Rosenstein (1786-1824), Bernhard von Beskow (1834-68), Carl David af Wirsen (1884-1912), Erik Axel Karlfeldt (1913-31), Anders Österling (1941-64).

6. Maria Curie-Skłodowska Maria Skłodowska-Curie (urodzona 7 listopada 1867 - zmarła 4 lipca 1934), fizyk i chemik, dwukrotna laureatka nagrody Nobla; córka Władysława, nauczyciela fizyki w Warszawie oraz Bronisławy, przełożonej pensji dla dziewcząt; ukończyła ze złotym medalem gimnazjum w Warszawie, naukę kontynuowała na nielegalnym uniwersytecie, przez kilka lat pracowała jako guwernantka na prowincji, a następnie kontynuowała naukę w pracowni Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie; 1891 rozpoczęła studia na Sorbonie, gdzie poznała Piotra Curie, 1895 wyszła za niego za mąż; ok. 1896 zaczęła interesować się promieniotwórczością, badając z mężem minerały, zawierające uran i tor, stwierdziła, iż niektóre z nich wykazują większą niż powinny radioaktywność, co doprowadziło do wyodrębnienia nowego pierwiastka nazwanego polonem, a następnie kolejnego - radu; badania nad nimi, w bardzo ciężkich i jak się okazało zagrażających zdrowiu warunkach, prowadzili do 1902, kiedy to donieśli o otrzymaniu 0,1 g chlorku radu o dostatecznej czystości; 1903 małżonkowie otrzymali za swe prace nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki , kilka miesięcy wcześniej S.-C. uzyskała za nie doktorat; po śmierci P. Curie (1906) S.-C. objęła na Sorbonie kierownictwo katedry, utworzonej specjalnie dla niego; kontynuowano tam badania nad nowymi pierwiastkami, 1910 otrzymano metaliczny rad, opracowano dokładne metody mierzenia promieniotwórczości, przeprowadzono pionierskie badania nad jej właściwościami, co wpłynęło później rewolucjonizująco na medycynę (radioterapia). 1911 otrzymała ponownie nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii. 1912 objęła kierownictwo powstającej w Warszawie Pracowni Radiologicznej; równocześnie rozpoczęto z jej inicjatywy budowę Inst. Radowego w Paryżu, w którym pracowała do śmierci; 1919-34 opublikowano w tym instytucie 483 prace nauk., z tego 31 jej autorstwa; przyczyniła się równocześnie do rozwoju badań nad promieniotwórczością w Polsce, współpracując z Pracownią Radiologiczną (1932 przekazała jej 1 gram radu, angażowała stypendystów polskich do Inst. Radowego w Paryżu); zmarła wskutek anemii złośliwej; 1995 prochy jej i męża spoczęły w paryskim Panteonie.

7. (urodzona 7 listopada 1867 - zmarła 4 lipca 1934) wybitna uczona urodzona w Polsce, większość życia i kariery naukowej spędziła we Francji. Zajmowała się badaniami z zakresu fizyki i chemii. Do jej największych dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, opracowanie technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków: radu i polonu. Pod jej osobistym kierunkiem prowadzono też pierwsze w świecie badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Nobla za osiągnięcia naukowe. Po raz pierwszy w roku 1903 z fizyki wraz z mężem Piotrem Curie za badania nad odkrytym przez Antoine Henri Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości, a drugi raz w roku 1911 z chemii za wydzielenie czystego radu.

15. Uścisk dłoni wieńczący moment wręczenia nagrody Nobla