3. Nun recuncho perdido do mar vivía feliz un banco de peixes. Todos
eran vermellos. Só un era negro como a cuncha de mexillón. Nadaba
mellor có resto dos seus irmáns e irmás. Chamábanlle Nadarín.
4. Un mal día, apareceu veloz entre as ondas un atún rabioso e moi
famento. Dun bocado tragou todos os peixiños vermellos.
Soamente Nadarín deu escapado.
5. Fuxíu cara as profundidades. Estaba só, triste e asustado.
6. Pero o mar estaba cheo de fermosas criaturas e, nadando de marabilla
en marabilla, Nadarín volveu ser feliz.
Ollou unha auga mar da cor do arco da vella…
11. E anémones que semellaban palmeiras de cor vermella
abanando no vento.
12. Entón agochado entre
as sombras das rochas
e das algas, descubríu
un banco de peixes
igualiños a el.
“Vide nadar, xogar e
VER cousas!”, dixo
cheo de felicidade.
“ Non podemos”, dixo un
pequeno peixe vermello,
“o gran peixe comeríanos”.
“Pero non podedes quedar
aí para sempre” dixo Nadarín.
“Temos que pensar algo”.
13. Nadarín
pensou, pensou e
pensou.
De súpeto dixo:
”Xa sei!. Imos nadar
todos xuntos coma se
fosemos o peixe máis
grande do mar”.
Ensinoulles a nadar
ben xuntiños, cada
un no seu sitio.
